Fálkinn - 31.01.1941, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
TvEir menn vnru
ásííangnir......
í sömu kununni.
Þeir hötuðust . ..
böröust upp á líf
□g dauða .......
en úrsiitin urðu
býsna EinkEnniieg
'ToRY GRANTON gekk að skenkn-
um„ Með skjálfandi hendi helti
hann whisky í stórt glas og tæmdi
það óblandað í einum teyg. Það kom
ofurlitill roði i fölar kinnarnar við
þetta, en augnaráðið varð hvorki
skýrara eða fastara. Augun voru á
sifeldu flökti, eins og í dýri, sem
hefir verið króað inni. Hann stundi
og settist í stólinn við arininn og
braut einu sinni sundur brjefið, sem
hann hafði böglað saman i lófanum.
Han las brjefið svona oft af þvi að
hann hugsaði sjer þann möguleika,
að hjer væri um misskilning eða
brellur að ræða. Hann hafi heyrt tal-
að um handrit, sem voru svo vet
fölsuð, að varla var hægt að sjá það
— og maður hafði líka heyrt talað
um sáisjúkt fólk, sem tók að sjer að
leika forsjón og hafa áhrif á framtið
annara.
Tory Granton var á fertugsaidri.
Andlitið gat hafa verið fritt fyrir
eina tið, en nú var það orðið svo
slappt og sviplaust. Þetta var þó
ekki eingöngu að kenna atvikunum,
sem rjeðu skaplyndi hans i dag, held-
ur margra ára svalli og sumpart
vondri samvisku og ei'.urlyfjanotkun.
Tory Granton var alls ekki ósjeleg-
ur niaður og honum hafði ávalt
reynst ljett, að hafa áhrif á kven-
fólk. Hann var hljóður og hægur í
framgöngu, ímynd þeirra elskhuga,
sem spiltar konur sækjast eftir. Síð-
ast hafði hann náð tangarhaldi á
Sheilu Brent, konu Brents bankaeig-
anda, sem var bæði rik og falleg.
Hún var í flokki fyrir sig. — Ó-
reyndari og saklausari en fles'ar hin-
ar, sem höfðu ánetjast honum — og
upp á síðkastið hafði hann oft mikl-
ast af sjálfum sjer, að geta tælt hana
i til fylgis við sig. Brent bankaeigandi
var maður, sem maður gat staðið sig
við að snúa á; hann var á besta aldri
og laglegur maður — og unni konu
sinni hugástum, að því er sagt var.
En nú iðraðist Tory Grant þess
sárlega, að hann skyldi hafa bundið
trúss sín við Sheilu Brent, hann átti
enga ósk heitari, en að liann gæti
sem fyrst losnað við það samband
— ef það væri mögulegt. Ástæðan til
þess var brefið, sem hann helt á.
Hann las það enn einu sinni:
„Herrn Tory Granton: —
„Jeg hefi ekki gengið þess dul-
„inn, að þjer haf'.ð lengi verið
„að draga yður eftir konunni
„minni. Yður þýð r ekki ne 'tt,
„að reyna að neita þessu, þvi
„að konan hefir meðgengið alt
„fyrir mjer. Yður verður það
,-pauðv'tað mikiý gleðiefni, aJ
„hún skuli hafa gert það. Það
„sýnir, að hún stendur við það,
,jem hún hefir gert og treystir
„yður. Yður mun varla furða,
„þó að jeg, í tilefni af þessu
„máli, hafi hug á að tala við
„yður, og þessvegna bið jeg
„yður um, að koma heim til
„mín klukkan 8 i kvöld, svo að
„við getum talað um málið. Ef
„þjer komið ekki mun jeg hafa
„einhver ráð með að hafa uppi
„á yður með öðru móti, en jeg
„geri ráð fyrir, að þjer komið.
„klukkan átta í kvöldl
Joshua Brent.“
Fyrst hafði Granton hugkvæmst að
reyna að ná í Sheilu. Hann gerði ráð
fyrir, að hann gæti fengið hana til,
að taka játningu sína aftur. Hún gæti
t. d. sagt, að hún hefði logið þessu
til þess að gera manninn sinn hrædd-
an um sig. Hann hafði fyrst hringt á
skrifstofu bankastjórans til þess að
sannfærast um, að hann væri þar.
Siðan hafði hann reynt að ná i
Sheilu í heimsímanum, en það hafði
ekki tekist. Han sá í sífellu betur og
betur hvílíkri flónsku hann hafði gert
sig sekan í, er hann hafði vingsast
við Sheilu. Hún var ein þeirra kvenna
„Þjer eruð til reiðu?“ tók Brent
eftir, hugsandi. „Er það ekki það,
sem menn eru vanir að segja, þegar
þeim er skorað á hólm?“
Granton kinkaði kolli.
„Jú, mig minti það,“ hjelt Brent á-
fram. „Já, í gamla daga hefði þetta
mál vitanlega verið afgreitt öðruvísi.
Við hefðum hitst í birtingu — í skóg-
arjaðri — einvígisvottar með stóran
kassa með tveimur skammbyssum,
ekki svo? Og svo læknir, vitanlega.
Og umbúðir. ójá, það var nú skrambi
tilkomumikið — skrambi hreysti-
mannlegt. En það á ekki við nú á
dögum.“
Blóðið færðist smámsaman aftur í
kinnar Grantons. Þetta var alls ekki
sem bölvaðast, ekki nærri eins voða-
legt að hann hafði haldið. Brent
virtist vera gætinn og s iltur maður,
þrátt fyrir alt. Þegar öllu var á bo.n-
inn hvolft þá litu me:in öðruvísi á
ástaræfinlýri og framhjátökur nú en
í gamla daga. Granton fann, að hon-
um hægði stórum. Það virtist svo
sem Brent hirti ekki um, að hætta
áðan, að þjer væruð andvígur hólm-
göngum,“ sagði Granton skjálfradd-
aður.
„Já, jeg er andvígur gamla forminu
á hólmgöngum. Það er svo óviðfeldið
og fyrirhafnarmikið þetta — með
byssuhvelli, púðurreyk og blóð. Mað-
ur lendir í rifrildi við nágrannana
— og lögreglan lætur þetta ekki held-
ur afskiftalaust. En segið þið mjer.
Hafið þjer nokkurntima heyrt talað
um Caracula?“
„Nei .......“
„Það er indverskt eitur og hefir
afar einkennileg áhrif. Það lamar
manninn alveg en drepur hann ekki,
skiljið þjer — það lamar taugakerfið,
svo að maður verður eins og aum-
ingi til æfiloka. Þegar læknar skoða
sjúkdóminn komast þeir að þeirri
niðurstöðu, að þetta sje snögg tauga-
gigt. Engan grunar neitt eitur. Og
af því að eitrið kemst i líkamann
gegnum slímhúðina, t. d. ef maður
reykir vindling með eitrinu í, þá
skiljið þjer, og þetta er miklu þægi-
Gerson Chiney:
TVEIR VINDLINGAR í MYRKRI
sem taka alt í alvöru, hún hafði ekki
enn varpað æfintýraþránni fyrir borð.
Þessháttar konur er hollast að hafa
sem minst mök við, hugsaði hann
með sjer. Og ef hann slyppi óskadd-
aður úr þessari klípu, þá skildi hann
gæta sín betur gagnvart kvenfólk-
inu í framtíðinni. — Óskaddaður!
— Já, það var mergurinn málsins!
Hann hafði heyrt ýmislegt um Joshua
Brent — og það var ekki þess eðlis,
að líkur væri fyrir friðsamlegum
málalokum. Brent var harður í horn
að taka og óvæginn og hlífði engum.
Og brjefið var ekki beinlínis alúð-
legt.
Átti liann að fara til Joshua Brent?
Hjartað barðist og hann reyndi að
láta sjer detta eitthvað ráð í liug til
að komast út úr þessum ógöngum.
Það hlaut að finnast úrræði? Átti
hann að fara af landi burt? — Flýja
frá öllu saman. Það mundi baka
honum fyrirlitningu Sheilu, hann
var ekki i vafa um það, en honum
fanst það ekki skifta svo miklu máli.
Tory Granton hafði fyrir löngu
slept öllu tilkalli til þess að heita
ærlegur maður. En honum var ljóst,
að það þýddi eklcert að flýja. Brent
hankaeigandi var voldugur mður og
hafði sambönd um allan heim —
það væri vonlaust verk að reyna að
umflýja liann.
Honum var nauðugur einn kostur
að fara heim til Brents og reyna með
einliverjum brögðum að ná sáttum
við hann. Tory Grant helti aftur í
wliiskyglasið, tæmdi það og lagði svo
á stað.
T OSHUA BRENT heilsaði gestinum
með kuldalegu brosi.
„Það var gott að þjer skylduð koma
svona stundvíslega," sagði hann. „Jeg
segi yður það satt, að jeg legg afar
mikið upp úr stundvísinni.“
Granton hneigði sig. Það var eins
og kaldan gust legði um liann 'allan,
er hann heyrði röddina í Brent. Jafn
kurteis og orðin voru, jafn geigvæn-
iegur var tónninn, sem þau voru töl-
uð i.
„Jeg er til reiðu,“ sagði hann og
reyndi að bera sig karlmannlega.
Hann fann hvernig hann skalf í
hnjáliðunum og liann var hræddur
við að hníga niður eins og tuska,
þarna fyrir framan Brent.
lífi og limum — eða vekja hneyxli.
Brent lauk upp hurðinni inn í næstu
stofu.
„Viljið þjer gera svo vel að koma
hjerna inn,“ sagði hann vingjarnlega.
Granton fór inn fyrir og Brent
kom á eftir. og lokaði hurðinni og
aflæsti.
„Þetta er aðeins formsatriði," sagði
Brent. „Jeg vil ógjarnan láta ónáða
okkur. Mjer er kært að geta talað
við yður i fullu næði.“
Granton fann að hann ýtti honum
um hægt og rólega ofan í stól.
„Viljið þjer gera svo vel að setjast,
Granton? Þakka yður fyrir.“
Brent settist í annan stól, beint á
móti. Á milli þeirra stóð reykborð,
sem Grant hafði ekki tekið eftir, enda
var niðamyrkur í stofunni.
iÐ mennirnir liöfum afar mis-
* munandi tilhneygingar,“ sagði
liann. „Mjer finst til dæmis þægileg-
ast að tala í myrkri. Það er eins og
orðin og hugsanirnar verði skýrari
— fái fyllingu ef svo mætti segja,
þegar umhverfið truflar ekki.“
Granton fann, að hjartað var farið
að hamast aftur. Hvað ætlaðist Brent
fyrir með þessum tiltektum? Hann
var ekki i vafa um, að það lá eithvað
á bak við.
„Eins og jeg skrifaði yður hefir
konan mín sagt mjer upp alla sög-
una. Þessvegna þurfum við ekki að
ræða neitt um forsendurnar að þessu
viðtali okkar. Það eina, sem olckur
varðar um er, hvernig við eigum að
haga þessu í framtíðinni — við þrjú.
Finst yður ekki? Jeg mundi segja yð-
ur ósatt, ef jeg segði, að jeg skildi
ekki hversvegna þjer hafið orðið ást-
fanginn af konunni minni. Jeg er ást-
fanginn af henni sjálfur, svo að jeg
ætti að skilja yður/manna best. En
nú er það svo, og það munuð þjer
skilja, að annaðhvort verður konan
að vera hjá mjer eða fara til yðar.
Eða með öðrum orðum: Við erum
stödd í sömu sporunum eins og svo.
margir á undan okkur: tveir menn
um eina konu. Þjer verðið að viður-
kenna, að þetta er alls ekki frum-
legt, en hefir oft komið fyrir áður
i veraldarsögunni. Hvað gera karl-
mennirnir þegar þannig stendur á?
Þeir berjast um konuna.“
„Afsakið þjer — en mjer skildist
legra viðfangs en skammbyssur og
skothvellir.“
Granton fann kaldan svitann
spretta út á enninu á sjer.
„Eigið þjer við, að ....?“
„Já, Granton. Það er að segja, jeg
sting upp á að við göngum á liólm
jafnfætis, á þessum grundvelli. Finst
yður það ósanngjarnt? — Minnist
þess hve Sheila er falleg kona. Þeg-
ar maður hefir sett sjer hátl mark,
verður maður að fórna einhverju
fyrir það. Hjerna fyrir framan okk-
á borðinu er askja með tíu vindling-
um.. Einn af þeim er edraður með
caracula. Hinir eru alveg meinlausir.
Gerið þjer svo vel, Granton. Jeg full-
vissa yður um, að þetta eru allra
bestu vindlingar — það eru uppá-
halds vindlingar Sheilu.“
Granton spratt upp úr stólnum.
„Þetta er vitfirring, Brent — yður
getur ekki verið alvara?“
t sama bili fann hann járnsterkar
liendurnar á Brent, sem þrýstu hon-
um ofan i stólin aftur.
„Reynið ekki að flýja, Granton.
Yður er engin stoð í því. Ef þjer
neitið að reykja vindlingana þá skýt
jeg yður, eins og hund. Þetta er al-
vara — og ef mjer findist ekki þessi
aðferðin rjettlátust vegna Sheilu, þá
nrundi jeg skjóta yður formálalaust.“
„Veit — veit Sþeila, hvað hjer er að
gerast?“
„Ætli það ekki?“ svaraði Brent og
rjetti fram vindlingaöskjuna. „Gerið
þjer svo vel — takið þjer vindlinginn
og látið kylfu ráða kasti. Þjer megið
þakka fyrir, að fá að sæta þessum'
kjörum. Gerið. þjeh svo vel.“
Rödd Brents var óþjál og skipandi.
Granlon fanst tungan loða við góm-
inn. Með skrjáfandi fingrum tók hann
einn vindlinginn.
Brent kveikti í lijá honum og tók
sjálfur annan vindling. „Litið þjer á,
Granton, þjer getið vel látið vera, að
anda að yður reyknum. Það er sem
sagt nægilegt, að reykurinn komi við
slimhimnurnar.“
Þeir þögðu báðir.
Það glóði á vindlingaenda i myrkr-
iun.
Granton reykti hægt í fyrstu en
smáherti á. Hann verkjaði í liöfuðið
af sálaráreynslunni. Myrkrið og
kyrðin ætluðu að gera hann vitlaus-
an.