Fálkinn - 02.05.1941, Blaðsíða 3

F Á L K I N N
3
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM.
Ritstjóri: Skúli Skúlason.
Framkv.stjóri: Svavar Hjaltested
Skrifstofa:
Bankastr. 3, Reykjavík. Simi 2210
Opin virka daga kl. 10-12 og 1-6.
Blaðið kemur út hvern föstudag.
Allar áskriftir greiðist fyrirfram.
Auglýsingaverð: 20 aura millim.
HERBERTSprent.
Skraddaraþankar.
Ýmsar manneskjur eiga ávalt i sál-
arstríði, en áróður sá, sem sumar
hernaðarþjóðir gera á þjóðir með
■ ininnimáttarkend til þess að neyða
þær til undirgefni við sig, hefir
verið nefndur taugastríð. Það byggist
á því að gera heilar þjóðir hræddar,
með þvi að ógna þeim með allskon-
ar liörmungum, hrella þær, gera þeim
skráveifur, byrsta sig og sýna fram
á, hve máttur þeirra og megin sje
mikið. — Þá er sú önnur aðferðin,
að láta njósna um einstaklinga, segja
þeim, að þeir hafi sjest tala við
ákveðinn „vondann mann“ á þess-
ari og þessari stundu, og að það
muni hafa afleiðingar, ef þetta sjáist
oftar. Það er og þáttur í taugastriði,
þegar það er háð gagnvart þjóð, sem
þegar liefir verið hernumin, að nema
á brott menn, er þeir eru fjarstaddir
heimili sínu, láta ekkert um þá vitn-
ast og halda þeim i fangelsi viku
eftir viku — helst þangað til fjöl-
skylda mannsins hefir látið hugast,
eftir margar andvökunætur og mikla
sorg. Þá kemur maðurinn heim. Hann
hefir aðeins verið hafður í haldi,
en ekki pindur nema hann hafi þótt
grunsamur. En þegar þetta er gert
nógu viða í landinu þá safnast þeg-
ar saman kemur. Fólkið sem verður
fyrir taugastriðinu, biður um náð og
þjóðin biður um náð — gefst upp.
Við íslendingar höfum ekki haft
af þessu að segja, og gerum það von-
andi aldrei. En samt sem áður finst
ýmsum íslendingum, að þeir eigi í
taugastriði. Þetta er misskilningur.
Við höfum að vísu átt við harm að
búa undanfarið, bæði þjóðin öll og
sjerstaklega þeir, sem hafa orðið
fyrir ástvinamissi. En samt er þetta
annað en taugastríð ýmsra annara
landa. Það má segja með nokkrum
rjetti, að aðfarirnar gegn íslensku
skipunum hafi verið taugastríð, til
þess að undirbúa hafnbannið, sem
siðan kom yfir þetta land. En þó
er þetta smáræði lijá taugastríði, sem
dunið hefir yfir ýms önnur lönd, og
* tiltölulega klaufalegt stríð.
En sumum finst að við megum ekki
fara varhluta af taugastríðinu. Og til
þess að svo fari leggja þeir í vana
sinn að búa til sögur ýmist af slys-
förum íslenslcra skipa, eða af yfir-
vofandi loftárásum, sem eigi að gera
á íslandi, eða einhverju öðru, sem
er vel til þess fallið að gera fólki
órótt innanbrjósts. Þessir menn ættu
að gera sjer ljóst að þeir eru að
vinna níðingsverk.
VESTURFÖR HALIFAX LÁVARÐAR.
Bretar þóttust ekki hafa hæfari
manni á að skipa, er þeir útnefndu
nýjan sendiherra til Bandaríkjanna,
en að senda þangað Halifax lávarð,
sem áður var utanríkisráðherra Bret-
lands. Fór sendiherrann vestur um
liaf með einu af nýjustu og fullkomn-
ustu herskipum Breta, „King George
V.“ og er myndin tekin af lávarðin-
um, þegar hann gengur um borð
í tundurspillirinn, sem flytur liann
út i bryndrekann. — Þegar Halifax
lávarður kom vestur tók Roosevelt
forseti sjálfur á móti honum, þegar
hann kom af skipsfjöl, og þegar
liinn nýi sendiherra Bandarikjanna,
Winant, kom til Englands skömmu
síðar, tók Bretakonungur sjálfur á
móti honum á skipfjöl og er þetta
í fyrsta skifti, sem nýjum sendiherra
er sýndur sá heiður i Englandi.
„QUISLINGAR“ HANDTEKNIR rásin, scm enskt herskip gerði á
f NOREGI. Svovlvær í Lofóten í marsmánuði.
Mönnum er enn i fersku minni á- Gekk herlið af skipinu í land og eyði-
lagði sildarverksmiðju og sprengdi
lýsisgeymira hennar, og handtók
f orustumenn Quislingstjórnarinnar
þar á staðnum, svo sem lögreglustjór-
ann og aðstoðarmann hans, og hafði
skipið þá með sjer til Englands.
Ennfremur gerði skipstjóri þeim
sem vildu kost á því að fara
með skipinu til Englands og urðu
margir til þess að nota sjer boðið. —
215 fanga tók skipið alls í Svovlvær.
— Hjer á myndinni sjest lögreglu-
stjórinn í Lófót og fulltrúi lians. Er
myndin tekin eftir að þeir komu til
Englands.
Siðan hafa Norðmenn farið í sams-
konar ferð til Norður-Noregs, á ein-
um af ameríkönsku tundurspillunum,
sem Bretar fengu hjá Ameríkumönn-
um. Voru þeir alls 50 en fjóra þeirra
hafa Norðmenn fengið tii umráða.
í marsferðinni söktu Bretar og 18
þúsund smálesta skipastól fyrir Þjóð-
verjum.
/>//>/ r>/ />/ ne
Magnús Stefánsson dyravörðnr
l Stjórnarráðinu varð fimtugur
29. apríl.
Theoðór Ámason: — Merkir] tónmillinflar lifs og liöuír, —
Felicien César Davíd.
1810—1876.
David var fæddur i Cadenet i
Vaucluse-hjeraði á Frakklandi 13.
apríl 1810. Fyrstu spor hans á tón-
listarbrautinni voru þau, að hann
þótti hafa frábærilega fagra söngrödd
sem smábarn, og einhver tónlistar-
maður varð til þess að hvetja for-
eldra hans til að gefa þeim hæfileika
gaum og láta temja hann. Þau fluttu
búferlum til Aix, þegar Felicien var
á sjöunda árinu og var lionum kom-
ið fyrir í drengjakór dómkirkjunnar.
Þar fjekk hann svo fyrstu tilsögn-
ina í tónfræði og organleik, jafnframt
því, sem söngröddin var þjálfuð. Var
honum þetta nám sem leikur einn
og hann fór brátt að semja lög, —
fyrst sálmalög og motettur’), og
þrettán ára gamall samdi hann
strengjakvartett, sem enn er til og
þykir bera vott um talsverða kunn-
áttu og ótrúlegan þroska. Árið 1825
fekk hann inntöku i mentaskóla
Jesúítanna í Aix, og þar fjekk hann
meðal annars framhaldsmentun í
tónlistarfræðum og ágæta tilsögn á
fiðlu, og þótti allslyngur fiðlari að
loknu námi í þessum skóla. Einn
hæfileika hafði David, sem menn
voru oft undrandi yfir: hann var
svo stálminnurur á tónsmíðar, og
Frh. á Ms. Í4.
')Motetta = andleg tónsmíð fyrir
söngraddir í „kontrapunkt“-stíl, án
undirleiks.