Fálkinn - 02.05.1941, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
\
VNC/fU
U/6NbURNIft
Kolur veiðir bófana.
OB REGAN var starfsmaður i
hinni ríðandi lögreglu Canada-
manna. Og besti vinur hans var
hundurinn Kolur, stór og sterkur,
ekki ósvipaður úlfi.
Þegar þeir voru á ferðalagi út um
óbygðirnar, þar sem sjaldan steíg
nokkur maður fœti sínum — en þá
sjaldan það gerðist voru það helst
bófar og illmenni — kyntust þeir
hvor öðrum vel. Ivolur skildi hverl
einasta orð, sem húsbóndi hans sagði.
Gráblesóttur hestur, sem Bob kall-
aði Grámann, var þriðji þátttakand-
inn i þessum ferðalögum. Það var
reiðhestur Bobs. Og Bob sagði oft:
— Jeg held að Grámann og Kolur
skilji hvor annan og geti taiað sam-
an á vissan hátt. Jeg finn oft sárt til
heimsku minnar, að skilja ekki það
sem þeir segja eða liugsa. Þeir skilja
mig altaf, en jeg er víst of tornæmur
til að skilja það, sem þeir vilja segja
mjerl
Það var einn fallegan vordag, þeg-
ar alt að þiðna og lækirnir voru í
ofvexti og fyrstu trjágreinarnar voru
að laufgast, að Bob Regan var send-
ur út af örkinni til þess að leita
uppi bófa nokkra, sem ráðist höfðu
á bónda einn og rænt hann. Bær
þessa bónda var mjög afskektur.
Eina nóttina vaknaði bóndinn og
kona hans við vondan dramn: hópur
manna kom ríðandi og hafði í hót-
unum við þau. Sögðust drepa þau
ef bóndinn ljeti ekki af hendi háa
peningaupphæð, sem bóndinn hafði
nýlega fengið. Siðan bundu þeir
bóndann og konu hans og það var
ekki fyr en undir morgunn, sem þeim
tókst að slíta af sjer böndin aftur.
— En það er víst lítil von um, að
jeg fái peningana mína nokkurn
tíma aftur, sagði bóndinn raunalega,
er hann liafði sagt lögreglufulltrú-
anum raunasögu sína. — Mjer var
ómögulegt að sjá hvernig þorpararn-
ir litu út, því að þeir voru allir með
grímu. Og nú eru þeir vitanlega
komnir eitthvað út í buskann!
— Hvað sem því líður þá sendum
við nú menn út af örkinni, sagði lög-
reglufulltrúinn. — Fyrst lieim til
yðar, til þess að prófa hvort þeir
geta fundið þar nokkur vegsummerki,
sem gefið gætu leiðbeiningu, og síð-
an reynum við aðrar leiðir. Látið
ekki hugfallast, maður minn og miss-
ið ekki vonina!
Það var nú gott og blessað að
hlusta á þessi liughreystingarorð, en
hvorki bóndinn nje konan hans höfðu
mikla trú á því, að peningarnir
mundu sjást aftur, þegar Bob Regan
reið burt heiman að frá þeim. Að
vísu hafði Kolur hnusað mikið þegar
hann fann klútrýju fyrir utan bæjar-
dyrnar, og tók þegar á rás beint inn
i þjettan skóginn og hnusaði i sífellu.
En bóndinn sagði sem svo, að einn
hundur hefði lítið að gera í kruml-
urnar af heiium hóp af bófum.--------
Bob Regan reið í spretti á eftir
hundinum og kom loks að hamrabelti,
sem Grámann treysti sjer ekki að
leggja í, því að þarna var afarmikið
grjóthrun. Bob Regan fór þá af baki
og skildi hestinn sinn eftir, en lijelt
sjálfur upp hamrana á eftir Koi.
Þetta hefði kanske farið vel, ef ekKÍ
svo illa viljað til, að stór steinn kom
skoppandi og lenti í höfðinu á Bob,
svo að hann fjell niður meðvitundar-
laus. En í sama bili sást skuggaleg-
ur maður koma fram á brúnina.
Hann hafði losað steininn.
— Nú þarna er þá einn í rauðum
frakka! sagði hann glottandi og gekk
til lögreglumannsins. — Jeg skal ekki
vera lengi að sjá fyrir þjer!
Hversvegna rjeðst Kolur, sem ann-
ars var vanur að vera svo athugull
og áræðinn, ekki undir eins á bóf-
ann, þegar hann laut niður að Bob
og fór að binda hann á höndum og
fótum?
Það var einhver hughvöt hjá hund-
inum, sem rjeð því, að hann gerði
þetta ekki, þó honum dytti það strax
í liug. Hann sá nefnilega, að að-
komubófinn var með byssu um öxl,
og Kolur vissi, hve fljótt þessháttar
verkfæri voru að verka á þá, sem
fyrir þeim urðu.
í stað þess að ráðast á þorparann
fór Kolur í felur og læddist áfram
eins og þjófur. Hann sá að þorparinn
tók Bob og bar hann inn i bjálka-
kofa skamt frá og lagði hann þar
á gólfið.
— Þjer er eins gott að vera ekki
að ybba þig, sagði maðurinn þjösna-
lega og leysti böndin af Bob. — Við
erurn einir, þú og jeg, og í kvöld á
jeg von á fjelögum mínum. Þá ætl-
um við að skifta peningunum, sem
við náðum hjá karlgarminum og
síðan ætlum við að sjá fyrir þjer,
að þú segir enga sögu til næsta bæj-
’ar. Það er gjá hjerna fyrir ofan, og
þar getum við falið þig til dómsdags,
þannig að enginn finni þig!
Þegar hann hafði sagt þessi orð
fór hann út úr kofanum og stað-
næmdist upp við trje. Hann hafði
auðsjáanlega verið skilinn eftir til
að gæta kofans meðan hinir væru i
burtu. Langt í fjarska sá liann ein-
hverja hreyfingu — hvað gat þetta
verið? Var það úlfur?
— Ljómandi falleg skepna, sagði
hann og lyfti byssunni. Hver veit
nema jeg geti unnið mjer inn auka-
skilding á feldinum af honum?
Hann skaut og skepnan spratt hátt
á loft. Bob liafði staðið við glugg-
ann og horft á, og nú sá hann hvar
Kolur ]á hreyfingarlaus. Var hann
dauður?
Maðurinn hló kuidahlátur og lijelt
i humátt til Kols, sem hann hafði
haldið að væri úlfur. Byssuna sína
hafi hann skilið eftir upp við trjeð.
En um leið og hann laut niður að
skepnunni, sem hann hjelt að hann
hefði banað, spratt Kolúr upp og var
ekki seinn að kollvarpa manninum,
sem hafði orðið alveg forviða.
En Kolur beið ekki boðanna og
sinti þorparanum lítið heldur hljóp
að trjenu og tók byssuna i kjaftinn
og bar hana að glugganum til hús-
bónda síns.
— Vel af sjer vikið, kunningi, sagði
Bob Regari og greip byssu þorparans,
en í henni voru nokkur skot enn. —
Hafðu nú gát á honum!
Aldrei hafði bófinn orðið jafn for-
viða á æfi sinni eins og nú, þegar
liann sá hvað hundurinn hafðist að.
Og viðureigninni lauk með því, að
Bob lagði hendur á bófann, sem nú
var vopnlaus, og neyddi hann til að
skila aftur peningunum, sem hann
hafði stolið frá bóndanum. Síðan fór
— Nú bítur á, herra lávaröur!
S k r í 11 u r.
— Hversvegna hafið þjer vara-
dekk meö yður hjerna um borð,
skipstjóri?
hann með hann til bygða. Þegar þeir
komu niður fyrir hamrana hitti Bob
Grámann sinn og settist á bak, en
Bob ljet bófann hlaupa samsíðis
hestinum, alla leið heim á bónda-
bæinn.
— Þjer eigið ekki að þakka mjer
fyrir þetta! sagði Bob Regan, þegar
fulltrúinn fór að hæla honum fyrir
þennan vasklega erindrekstur. — Það
var Kolur, sem náði í bófann.
Og eftir að þeir höfðu náð í þenn-
an eina tókst þeim bráðlega að ná
i hina þorparana, undir eins sama
daginn. Og alt var þetta eiginlega
honum Kol að þakka.
Skákmeistarinn í baði.
Slátrarinn: — Jeg þarf að spyrja
yður ráða, málaflutningsmaður.
Þegar hundur stelur frá mjer keti,
hvar á jeg þá að fá skaðann bættan.
Málafl.m.: — Ef þjer getið sannað
stuldinn, þá á ei'gandi hundsins að
bæla yður hann.
Slátrari: — Já, það get jeg sannað.
Jeg er lijerna með 6 króna reikning
fyrir 6 pund af besta keti. Viljið
þjer gera svo vel að borga ^þetta
lítilræði, því að þjer áttuð hundinn,
sem át ketið.
Málafi.m.: — Mjer þykir nú þetta
nokkuð dýrt ket. En látum það gott
heita. Ráðleggingar mínar kosta 10
krónur, en svo drögum við ketið frá.
Það verða þá fjórar krónur, sem
þjer eigið að borga mjer.
Malarinn: — Jeg vildi að liann
færi nú bráðum að hvessa.
Konan: — Hörmung er að lieyra
til þín, maður, síðan þú keyptir
þessa ótætis vindmyllu. Þú veist livað
mjer liður iila undir eins og kólnar,
en það er svo að sjá, sem þjer þyki
miklu vænna um mylluna en mig.
Malarinn: — Það er iíka meira
gagn í því sem hún malar en þú.
Drengurinn: — Mamma bað að
heilsa skólakennaranum og biðja
hann um að þiggja þennan ost.
Kennarinn — skilaðu kærri
kveðju og segðu henni, að osturinn
sje alt of stór.
Drengurinn: Það sagði hann þabbi
lika, en þá sagði liún mamma, að
maður neyddist til að gefa þessu
pakki, svo að það muni um það.