Fálkinn - 02.05.1941, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
May Edgington:
»Jeg þarf á þjer að halda.«
ÆKNIRINN gat fengið gömlu
frú Winnie Carlton til að
leggjast fyrir á sófann í fata-
herberginu, og fór ofan til að
tala yið börnin. Þau voru öll
heima og sátu við að drekka te.
— Jæja, hjer hittir maður þá
fólkið, sagði læknirinn og tók
við tebollanum, sem lafði Whit-
comb rjetti honum. — Loksins
hefi jeg nú getað fengið hana
móður yklcar til að hvíla sig.
— Aumingja mamma, and-
varpaði frú Whitcomb. — Hún
er alveg uppgefin.
— Pabbi er svo síngjarn!
sagði yngsta dóttirin, Audrey
hjet hún og las til læknis. —
Mamma liefir altaf verið am-
bátt hans.
— Mamma hefir altaf verið
svo gamaldags, sagði næstelsta
dóttirinn, frú Lessington. — Alt
of skyldurækin. Henni yrði það
sannarlega ljettir, ef.......
— Það álít jeg líka„ sagði
lafði Whitcomb. — En þesskonar
leyfist manni ekki að segja.
— Yíst leyfist manni það,
sagði Audrey. — Henni yrði
aðeins Ijettir að því, að pabbi
færi veg allrar veraldar. Hún
hefir stjanað við hann alla sína
æfi, og aldrei fengið að lifa
sínu eigin lífi.
Bræðurnir þrír litu óvildar-
legu auga til hennar, enda þótt
þeir væru lienni í raun og veru
sammála. Faðir þeirra var liarð-
stjóri á heimilinu og fór oft svo
harðneskjulega með móður
þeirra, að þeir rjeðu sjer varla
fyrir reiði.
— Þessar næturvökur hafa
farið svo illa með hana. Því
skyldi mamma líka endilega
þurfa að vera að vaka, þegar
við liöfum tvær hjúkrunarkon-
ur til þess. En hvað er hirt um
það. Pabbi heimtar, að mamma
vaki yfir honum, og hans vilji
er hennar lög.
John, elsti SQnurinn sneri sjer
að lækninum:
— Ilvernig líður pabba? Er
nokkur breyling á liorfunum?
— Nei, jeg er hræddur um,
að þið megið vera við því búin
að ......
Synirnir þrír og tvær eldri
dæturnar andvörpuðu, en Aud-
rey Ijet engan bilbug á sjer
finna:
— Þið getið sagt hvað sem
ykkur líst, en jeg veit bara, að
mömmu verður það mikill Ijett-
ir, þegar hún hættir að heyra
þetta eilífa: Korndu undir eins
....! Hvar erlu? Jeg þarf á
þjer að halda!
— Skyldi hún liafa sofnað?
spurði Rupert.
Þau læddust upp stigann,
Audrey og hann. Gamla frúin
svaf vært eins og barn.
— Yitanlega mundi hún
sakna hans fyrst í stað! hvísl-
aði Audrey. — En síðar mun
hún njóta þess að vera frjáls
— það skaltu sanna!
Gamla konan rumskaði og
bylti sjer í svefninum og rak
upp lágt vein. Börnin lijeldu
niðri i sjer andanum tiP að
vekja hana ekki, og læddust
niður aftur á tánum.
Frú Winnie Carlton svaf.
ORNUNG og veikbygð stúlk-
an var á sífeldum erli eins
og hún var vön. Dustaði ryk af
skrautmununum, með fjaðra-
sop, sem vinnukonan rjetti
henni. Vökvaði blómm, saum-
aði útsaum, ók með móður
sinni í heimsóknir.
Einn daginn kom húsbóndinn
snemma heim.
Hann var ríkur maður, strang-
ur húsbóndi. Á hverjum morgni
ók hann heiman að úr stóra og
fallega liúsinu og i ríkmannlegu
skrifstofubygginguna. Og á
hverju kvöldi kom hann heim,
glaður, rólegur og ánægður með
sjálfan sig. En í þetta sinn, sem
liann kom snemma heim, var
hann reiður.
— Hvar er Winnie? lirópaði
hann.
Konan hans, sem heyrði hve
reiður hann var, skalf er hún
svaraði:
— 1 dagstofunni, vinur minn!
— Jeg þarf að tala við liana.
Og það er best, að þú sjert við-
stödd.
Þegar foreldrarnir komu inn
stóð telpan upp. Hún var föl,
og vissi á hverju hún átti von.
— Jeg veit alt, Winnifred!
öskraði faðir hennar með
þrumuraust.
Hún svaraði engu en varð alt
í einu blóðrjóð.
— 0, James, hvað er að?
spurði móðir hennar.
— Hún hefir sýnt Ijettúð í
ástamálum, orgaði hann. —
Hún hefir liaft stefnumót, skrif-
að ástarbrjef, gefið lieit. jeg
veit alt. Þetta er okkur bæði
skömm og óvirðing.
En unga stúlkan sagði ekki
nokkurt orð að svo stöddu.
— James! lcallaði móðirin. —
Um hvern ert þú að tala?
— Um unga Carlton. Yngsta
skrifstofuþjóninn minn. Hann
er fátækur eins og kirkjurotta,
hefir engin sambönd, á enga
ætt. Móðir Winnie rak upp óp.
— Drottinn minn! stundi
hún. — Winnie, jeg blygðast
mín fyrir þig. Hvar hafið þið
kynst? Hvar liafið þið stefnu-
mót. Svaraðu mjer!
— Við hittumst á skrifstof-
unni hans pabba!
— Hittust! En það er ekki
sama og ástabrjef, kossar og
heit!
— Nei . . nei, það kom síðar.
— Kom siðar? Svo að þú
neitar þessu þá ekki?
— Nei, pabbi. Því að jeg
elska hann.
— Þegi þú! Snáfaðu upp í
herbergið þitt og vertu þar,
þangað til hún móðir þín og
jeg höfum fundið ráð til að
bjarga þjer úr klóm þessa þorp-
arp.
— Hann er enginn þorpari.
— Þú heyrðir víst að jeg kall-
aði hann þorpara, og þú lieyrð-
ir kanske að jeg skipaði þjer
upp í herbergið þitt. Burt með
þig!
Winnie fór. Móðir hennar fór
með henni og aflæsti hurðinni
hennar, svo að hún kæmist ekki
út. Hún sat við gluggann eins
og fangi. Föl, hljóð og þráandi,
og horfði á fagurt sumarkvöld-
ið.
Þegar tunglið fór að lýsa
heyrði hún, einhvern læðast.
Hún opnaði gluggann. Það var
hann.
— ^Þau hafa uppgötvað alt!
hvíslaði hún. — Þau ætla að
senda mig burt.
— Mjer hefir verið sagt upp
stöðunni; en Winnie, Winnie,
flý þú með mjer, gerðu það!
Hún var átján ára og Carlton
tuttugu og eins. Þau elskuðust
svo heitt og voru óaðskiljanleg
á stóra útflutningsskipinu, sem
þau flýðu með.
Þau voru farsæl!
Hann sór — með höfuð lienn-
ar við öxl sjer — að hefna þeirr-
ar háðungar, sem hún hafði
verið beitt. Sór að foreldrar
hennar skyldu verða að iðrast
harðneskju sinnar og að hún
skyldi aldrei þurfa að iðrast
þess, að liún hefði valið liann,
þegar hún^ átti að velja milli
hans og þeirra.
— Jeg veit það, sagði hún.
■ JG hún vissi það á árunum,
sem fóru í hönd. Fyrs.tu
árunum, harðrjettisárunum,
sem hana hafði aldrei dreymt
um. Hún fór meí> honum inn í
frumskógana, lifði sem ástmey
hans, kona hans, fjelagi hans og
vinnukona. Hann skipaði, hún
hlýddi. Hann barðist áfram,
hún fyldi honum eftir. Hann
var herra hennar og hún elsk-
aði hann og vissi, að hún hafði
vald yfir honum vegna ástar
hans til hennar. Það var eina
leyndarmálið, sem hún duldi
fyrir lionum .... en kanske
vissi liann það sjálfur.
í kofanum í frumskóginum
ól hún fyrsta barnið, hann John.
Hún var ekki fullra tuttugu ára
þá. Drengurinn var það dýrð-
iQgasta, sem þau höfðu upplif-
að fram til þeirrar stundar og
þau voru mjög hamingjusöm.
Hún grátbændi hann um leyfi
til að mega skrifa heim. Eng-
inn mundi geta staðist gegn
fregninni um barnið. Undir
eins og foreldrar hennar vissu,
að þau væri orðin afi og amrna,
þá .... En brjefið kom aftur,
án þess að eitt orð fylgdi því
— það var bara rifið sundur
um miðjuna.
Þá fjell John Carlton á knje
við fátæklega rúmið konunnar
sinnar og sór dýran eið í hljóði.
Eið, sem hann sagði henni ekki
frá.
Þeim fæddust tvö börm enn,
áður en hamingjan brosti við
þeim.
Hann kom heim frá vinnu
einn góðan veðurdag, þögulí og
alvarlegur. Hún var að búa til
matinn þegar liann sagði:
— Láttu matinn eiga sig og
komdu til mín. Jeg þarf á þjer
að halda.
Hann liafði skrifað fjölda
brjefa síðustu mánuðina, en
fengið afar fá svör, en nú
hafði hann fengið svar, sem
breytti framtíðarhorfum þeirra.
Hann hafði fengið stöðu á eim-
skipafjelagsskrifstofu í Mel-
bourne.
— Eimskipafjelags? Er það
ekki eittlivað svoleiðis, sem
hann pabbi er?
Hann kinkaði kolli. — Jú,
hann er útgerðarmaður.
Og svo fluttu þau til Mel-
hourne. Fengu lífskjör, sem
voru ljómandi góð í samanburði
við lifið í frumskóginum, en
lítilmótleg í samanburði við
það, sem hún hafði átt að venj-
ast í æsku.
Þau tóku sjer vinnukonu —
svertingja. Og ár leið eftir ár.
John liækkaði í stöðunni. Þau
eignuðust fleiri börn. John
keypti þetta fjelag, sem hann
ha'fði gerst starfsmaður við.
Þau fjölguðu vinnufólkinu. Þau
uxu í. almenningsálitinu. John
var orðinn maður, sem aðrir
urðu að taka tillil til. Hann var
orðinn stórmenni.
Þau urðu rík, mjög rík.
Winnie átti orðið sex börn og
hafði altaf yfrið nóg að hugsa