Fálkinn - 02.05.1941, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Francis D. Grierson:
Framhaldssaga.
nr

oma iiiiftiH.
Lcyuilögi'eglusaga.

„Hvað meinið þjer?“
„Nú skuluð þjer sjá, komið þjer með
mjer upp á loft.“
Hann gekk á undan Barry upp á efri
hæðina, opnaði dyr og kveiki á rafljósinu.
Barry leit forviða kringum sig. Þessi stofa
var heilt vopnasafn — öll hugsanleg vopn,
minni en fallbyssur.
„Jeg get ekki gortað af, að jeg eigi jafn
gott sýnishornasafn og þið í „Yardinum“,
sagði Marrible, „en hefi safnað eins og
föng voru til. 1 allmörg ár hefi jeg komist
yfir allskonar gripi, sem standa í sambandi
við hugsanlega eða framkvæmda glæpi, og
þjer getið ekki hugsað yður, að hve góð-
um notum mjer hefir orðið þetta. Sumir
þessir gripir eiga sjer talsvert merkilega
sögu. Þessi litla skammbyssa þarna kom
upp úr handtösku austurrískrar fríðleiks-
konu og var notuð til að drepa nafnfrægan
aðalsmann — þó að það væri látið heita
svo, að hann hefði framið sjálfsmorð. Lít-
ið þjer á þessa sólhlíf, þrýstið þjer á fjöðr-
ina þarna og þá sprettur svolítið hnífsblað
fram úr handfanginu. En farið þjer var-
lega. Hnífurinn er eitraður. Jeg skal segja
yður söguna af honum í trúnaði, einhvern-
tíma við tækifæri. En lítið þjer nú kring-
um yður og athugið hvort þjer getið fund-
ið hníf, sem er líkur þeim, er var notaður
til að drepa Cluddam með.“
Barry horfði með áhuga á gripina. Þarna
var bogmyndaður malajaskur rýtingur og
þarna langur ítalskur hnífur. Þarna voru
stór sverð, ljettar skylmingakesjur, blað-
breiðar zulusveðjur, bogar, slöngvur og
hengingarólar, sem Indíánar nota, rotkylf-
ur, hnúajárn og fjöldinn allur af skotvopn-
um. Hann tók einn hnífinn upp úr röðinni,
sem lá fyrir framan hann.
„Það var svona hnífur, sem Cluddam
var drepinn með,“ sagði hann og Marrible
kinkaði kolli.
„Jeg bjóst við, að þjer munduð segja
það.“
„Hversvegna?“
„Vegna þess að hann, er svo algengur.
Svona slíðurhnífa er hægt að kaupa í
fjölda búða í hverjum einasta hafnarbæ.
Flestir sjómenn nota þá, og enda verka-
menn líka. Jafnvel sumir skátar eru farn-
ir að bera þá núna. Er hann gamall eða
nýr, sá sem þjer hafið?“
„Hann virðist nokkuð gamall, en er i
besta standi.“
„Einmitt, keyptur notaður, sennilega í
smábúð eða á „Caledonia Market“ eða á-
líka stað. Heyrið þjer, Blyth, því meira
sem jeg heyri um þetta mál, því sannfærð-
ari er jeg um að hjer er við bráðslunginn
bófa að eiga. En komið þjer nú ofan, við
skulum fá okkur whisky og sóda, nema
þjer viljið skoða alt safnið núna, úr því að
við erum hjerna á annað borð.“
„Það langar mig mikið.“
Og Barry var ekki lengi að sjá, hvers-
vegna Marrible þurfti að hafa rúmgóð
húsakynni. í næsta herbergi var efnarann-
sólcnastofa með allskonar áhöldum, stórri
smásjá, lampa með útfjólubláum geislum
og margt fleira.
1 annari stofu var myndasafn — ljós-
myndir af fjölda glæpamanna, teikningar
og riss, fingraför, eyrnamál eftir Bertill-
ons-aðferðinni og borð með uppdráttum og
teikniáhöldum. Þar var lítið herbergi með
speglum og mörgum skápum, fullum af
fötum, áhöld til að setja á sig andlitsgerfi,
parruk og fleira, og þetta gaf Marrible til-
efni til, að halda ofurlítinn fyrirlestur um
gerfi og leiklist þá, sem dulbúningi væri
samfara:
„Dulargerfi geta verið mjög nytsamleg,
ef maður notar þau á rjettan hátt. Það eru
smámunirnir sem alt veltur á. Franskur
bankafulltrúi mundi aldrei reykja úr krít-
arpípu, en enskan sjómann má ekki vanta
pípuna."
*,Nei,“ sagði Barry. „Sumir starfsmenn
hjá okkur eru skrambi leiknir i þeirri
grein. Jeg hefi sjeð til sumra þeirra."
í sjerstöku skjalasafni var fjöldi af heim-
ildum, alt frá járnbrautaráætlunum til af-
rita af rjettarprófum. Marrible afsakaði
sig með því, að hann væri einn þeirra
manna, sem ekki tímdi að fleygja neinu, en
ljet þess getið um leið, að sjer hefði þó
oft komið sumt af þessu gamla rusli að
góðu haldi eftir á.
Hann ljet þess getið með talsverðum
metnaði, að af svona einkasöfnum væri
aðeins tvö í heiminum, stærri en hans;
annað í Þýskalandi og hitt í Canada. „Can-
adamaðurinn,“ sagði hann, „er prófessor
í guðfræði, en hefir þetta í hjáverkum;
hánn hefði getað orðið fyrsta flokks glæpa-
fræðingur, þó hann vilji ekki lieyra á það
minst. Jeg skrifast á við hann að staðaldri,
og það er altaf eitthvað að græða á athug-
unum hans.“
„Hvernig hitluð þjer hann?“ spurði
Barry.
„Jeg bjargaði lifi hans,“ svaraði Marr-
ible. „Konan hans reyndi að seigdrepa
hann á eitri, og hann tók ekki eftir neinu.
Þessir guðfræðipexarar eru svo grandalaus-
ir, — en komið þjer nú ofan og fáið yður
whisky.“
Þegar þeir höfðu drukkið út úr glösun-
um stóð Barry upp:
„Nú verð jeg að fara,“ sagði hann. „En
þetta hefir verið einkar skemtilegt kvöld,
og jeg þarf ekki að segja, hve vænt mjer
þykir, að þjer skulið ætla að ganga í málið.“
„Jeg hugsa að jeg hafi gaman af þvi
lika,“ svaraði Marrible. „Eigum við að fara
út og skoða hæinn?“
„Yagninn minn stendur hjerna fyrir ut-
an, við getum ekið.“
„Ef þjer megið vera að því — mig lang-
ar til að fá mjer munnfylli af lireinu lofti.“
„Gott og vel. Vagninn minn er opinn. Við
getum hringsólað dálitla stund um göturn-
ar, ef þjer viljið.“
„Þakka yður fyrir. — Jeg á erfitt með
svefn. Jeg geng oft langar göngur á nótt-
inni.“
„Er það satt? Og eruð þjer þá ekki
þreyttur daginn eftir? Þjer eruð altaf svo
hraustlegur og blómlegur, þegar jeg sá
yður í klúbbnum um daginn, varð jeg for-
viða á hvað þjer lituð vel út.“
„Og jeg hafði ekki lcomið i rúmið alla
nóttina áður. Jeg var að brjóta heilann
um dálitla gátu.“
„Jeg man, að þjer sögðust hafa verið í
hermálaráðuneytinu.“
„Já, jeg fór seint út og athugaði nokkra
staði. Snemma um morguninn náði jeg í
1‘eiguvagn og ók út í Richmond, labbaði
um þar, fjekk mjer bað og matarbita. Svo
fór jeg inn i borgina aftur, fór upp í einn
klúbbinn. minn og sofnaði í lestrarsalnum
fram að hádegisverði. Búið!“
„Þjer eruð úr járni,“ sagði Barry með
öfundarhreim, þegar Durand kom inn með
yfirhafnirnar þeirra.
„Alls ekki. Stundum get jeg sofið liálfan
sólarhring. Jæja, eigum við þá að fara?“
Nóttin yar hljóð og heit og þeir óku í
klukkutíma. Marrible var þögull og Barry
truflaði hann eklci. Alt í einu rjetti Marr-
ible úr sjer í sætinu, iðandi af fjöri. „Nú
datt mjer nokkuð i hug,'í‘ sagði hann. „Jeg
ætla ekki að segja yður frá því núna, jeg
verð að athuga það betur fyrst. Getið þjer
ekki hilt mig á morgun?“
„Hvenær sem þjer óskið.“
„Gott. Eigum við þá að segja klukkan
níu, heima hjá mjer.“
„Jeg skal koma.“
„Þakka yður fyrir. Við byrjum með að
fara til „Carrisrot.“ — En nú vil jeg skemta
mjer. Mig langar að dansa, sjá fallegar kon-
ur og drekka kampavín. Komið þjer'með
mjer í „Káta köttinn“. Það er svo skrambi
góð kvöldskemtun þar núna.“
Barry hló og hristi höfuðið. „Það er vel
hoðið,“ sagði hann, en mjer er víst nær að
fara 1 „Yardinn“ og athuga, hvort ekki
liggja þar nein boð fyrir mjer.“
Hann skildi við Marrible við náttldúbb-
inn og glæpafræðingurinn brosti er hann
steig út úr vagninum.
„Blyth,“ sagði hann. „Mjer finst á mjer,
að við verðum fyrir skelli í þessu máli.“
„Það finst mjer líka,“ sagði Barry.
IX. KAPÍTULI.
Morguninn eftir sótti Barry dr. Marrible.
í vagni frá lögreglunni og ók með lionum
til Hampstead.
„Jeg vona, að þjer hafið sofið í nótt,“
sagði Barry á leiðinni.
„Jú, jeg svaf skrambi vel eftir að jeg
kom heim klukkan tvo,“ svaraði Marrible.