Fálkinn - 02.05.1941, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
á heimilinu, um börnin, um
vinkonurnar.
UlNN daginn heimsótti liana
frú, sem sagði: Þjer eruð
svo alúðleg og elskuleg, Winnie,
en þjer látið alt of litið á yður
hera. Maðurinn yðar þorir að
leyfa sjer all sem honum dettur
í hug, vegna þess að hann þyk-
ist svo viss um yður. Þjer elskið
liann og dáið hann hvað svo
sem honum þólcnast að gera.
Jeg mundi svei mjer ekki sætta
mig við allar tiltektir hans, ef
jeg væri í yðar sporum, og jeg
mundi alls ekki láta það gott
heita, ef liann væri jafn lirifinn
af ákveðinni dömu, eins og
suml fólk segir að liann sje.
Winnie sagði aðeins: — Jeg
ætla hara að vona, að aumingja
stúlkunni þyki ekki vænt um
John, því að þá væri llenni
vorkunn.
Skönnnu síðar kom John
lieim. Ilún lieyrði hann ganga
inn í stofun sína og hugsaði
með meðaumkvun lil konunnar,
sem hún hafði lieyrt um. Kona
Jolms fekk alt. Hann átti engar
tilfinningar, sem liann gæti gef-
ið öðrum konum .... Hann kall-
aði á hana:
— Winnie! Hvar ertu?
— Hjerna!
— Komdu, Winnie. Jeg þarf
á þjer að halda.
Þetta voru orðin, sem henni
þótti vænt um: — Jeg þarf á
þjer að halda.
Ilún flýlti sjer inn til lians.
Hann tók utan um hana og liann
var ofurlítið skjálfraddaður, er
liann nefndi nafnið hennar.
Hún lagði aftur augun og hló.
Eftir átján ára hjónaband var
þessi jmdislegi titringur ennþá
í röddinni í lionum.
— Að liverju ertu eð hlæja,
elskan mín?
— Að dálitlu heimskulegu,
sem mjer var sagt í dag.
AU fluttust frá Melhourne
til London. Hve mjúkt og
sjálfkrafa árin liðu! Elsti son-
urinn varð málaflutningsmaður,
Rupert fór til Sandhurst til
þess að fá liðsforingjamentun,
dæturnar giftust — nema Aud-
rey, sem var svo ung ennþá, og
sagðist vilja mentast.
Winnie las ákvörðun út úr
andliti mannsins síns. Ásetning,
sem hann mintist aldrei á, en
sem varð ríkari í lionum með
hverjum deginum sem leið.
Varð ríkari og tók á sigákveðna
mynd. Og frúin, sem kom í
heimsókn til Winnie, leiðheindi
henni á sporið:
— Að hugsa sjer, að hann
faðir yðar skuli vera orðinn
gjaldþrota! Kominn á vonarvöl
í elli sinni. Það hlýtur að vera
hræðilegt fyrir yður. Jú, við
vitum það öll, að maðurinn yð-
ar hefir hannað yður að hafa
nokkur mök við foreldra yðar,
ELDHELDUR BRUNALIÐSMANNA-
BÚNINGUR.
Þessir menn, sem eru í slökkvilið-
inu í London, eru í fatnaði, sem
gerður er úr asbestdúk og vinnur
og þjer hafið látið að óskum
hans, blíð og hljúg eins og yð-
ar er vandi. En núna, úr' því
að hann faðir yðar er kominn
í vandræði þá finst mjer, að
þjer ættuð að ganga í berhögg
við kenjar mannsins yðar.
En Winnie þóttist ekki þurfa
að ganga í berhögg við liann.
Hún sagði hara við Jolin:
— Veistu að pabhi er órðinn
gjaldþrota?
— Já.
— Og nú er hann orðinn gam-
all maður.
— Já.
— Viltu hjálpa honum, John?
Hún sá að andlitsfallið breytt
ist og nú kom þar fram reiði
og ánægja yfir óförum föður
hennar. Hún las tuttugu ára
hatramlega viðleitni út úr aug-
um hans, eins og í opinni hók.
— Hjálpa honum. Skyldi
hann muna ....
— Hvað?
— Brjefið — þegar hann John
fæddist!
Hún hafði farið i fallegasta
kjólinn sinn. Hún ætlaði sjer að
sigrast á honum. Ilún þrýsti
sjer að honum og sagði:
— Hjálpaðu honum, John —
— gerðu það fyrir mig.
— Jeg get það .... en jeg vil
eldur ekki á honum. Hafa þessir bún-
ingar komið slökkviliðinu í góðar
þarfir við alla brunana, sem komið
hafa upp vegna hinna látlausu loft-
árása á London síðan í fyrrasumar.
það ekki. Hefirðu gleymt hvern-
ig þeim fórst við þig?
— Jolm, þú gerir mig sæla,
ef þú vilt gera þetta. Segðu
nú já, elskan mín!
— Kanske þú vitir, að það
er jeg, sem stend á bak við
lcaupsýslubrellurnar, sem urðu
honum föður þínum að falli?
Frá þvi að við vorum í frum-
skóginum hefir það verið ásetn-
ingur minn að eyðileggja hann.
Mín heitasta ósk liefir verið sú,
að .......
— Nei, John, ekki heitasta
ósk þín!
— Hver hefir þá verið heit-
asta ósk mín?
Iiún brosti og hann rjetti
fram báðar hendurnar. Þau
höfðu aldrei — aldrei í öll
þessi ár neilað livort öðru um
neitt. Hann fleygði hefnd sinni
fyrir fætur hennar með því að
draga hana fast að sjer og hvísla:
— Heyrðu, talaðu við mig.
Jeg þarf á þjer að li^Ida.
— Og ár leið eftir ar — eins
og lilekkir í festi.
fjAMLA KONAN vaknaði og
^ rak upp ofurlágt angistar-
óp. Einhver hafði sagt, að hún
væri frjáls .... það var það
hræðilegasta, sem liún gat hugs-
að sjer!
Brenbussuvagnarnir komast furðanlega áfram um veglegsur, jafnvel þó
að þeir sjeu ekki á renniböndum. Hjer er einn, sem eklci er beinlínis á
góðri ,,akbraut“.
— Jeg er glötuð! hvíslaði hún.
— Glötuð!
Hvar var hún? Hversvegna
var hún eklci inni lijá John?
Hver liafði freistað hennar til
að yfirgefa hann? Hún var alls
ekkert þreytt núna, elcki vitund.
Hvar var ástvinur hennar, styrk
ur liennar, gleði hennar!
Og nú liljóðaði hún hátt. Og
hjúkrunarkonan heyrði liljóðið
og kom hlaupandi inn til lienn-
ar. Gamla konan starði á hana.
Hjúkrunarkonan leit við og
sagði eitthvað við einhvern,
sem stóð bak við liana.
— Jú, herra læknir, frú Carl-
ton er vakandi.
— Þá ætla jeg að segja henni
það, sagði liann og gekk inn.
Hún stóð þarna .... lítil,
gömul og skjálfandi. Nú var alt
úti .... nú var hún orðin frjáls.
Frjáls og glötuð ....
— Jeg liefi góðar frjettir að
færa, frú! Jeg ætlaði varla að
trúa þvi í fyrstu — en maður-
inn yðar er kominn yfir verstu
hættuna. Hann er tvímælalaust
á batavegi. Þjer fáið að njóta
hans áfram.
Gamla konan horfði á lækn-
irinn. Kinnar hennar urðu rós-
rauðar.
— Þjer megið koma inn til
lians eftir dálitla stund, sagði
læknirinn brosandi.
— Vita börnin þetta?
— Nei, ekki ennþá. Jeg kem
beint innan frá manninum yðar.
Gamla konan fór niður stig-
ann og inn í stóru setustofuna.
Þar sátu þau öll sex, höfðu haft
fataskifti undir miðdegisverð-
inn. Þau voru alvarleg og bíð-
andi.
Gamla frúin kinkaði kolli til
þeirra.
— Börn! sagði hún með fagn-
aðarhreim í röddinni. — Börn
.... hann faðir ykkar er betri!
Svo lokaði liún hurðinni og
liljóp upp stigann.
— Þjer megið ekki hlaupa
svona, sagði læknirinn í aðvör-
unartón. En hún heyrði það
ekki.
— Má jeg ekki fara inn núna?
hvíslaði liún.
Hann kinkaði kolli. Hún fór
að speglinum og gljáði hárið á
sjer og gekk svo að svefnher-
bergisdyrunum.
Um leið og hún opnaði dyrnar
heyrðist rödd hans, veik en
skipandi eins og vant var:
— Ert það þú, Winnie?
Komdu! Jeg þar fá þjer að
halda!
Sölubörn komið
00 seljið FÁLKANN.
í Drekkið Egils-öl