Fálkinn - 26.09.1941, Blaðsíða 10

10
F Á L K 1 N N
VNCSfW
U/&NMRNIR
Ósýnilegi
Nú ætla jeg aÖ segja ykkur sögu,
og kanske segir einhvcr ykkar, að
hún geti ekki verið sönn — en hvað
sem því liðtir þá getið þið talsvert
af henni lært. Takið þið nú vel eftir!
Einu sinni var drengur, sem lijet
Klemens; þetta var allra besti og
geðugasti drengur en eitt var þó að
Iionum: hann var svo skelfing sólg-
inn í sætindi, og eyddi öllum aurun-
mn sem hann fjekk í brjóstsykur,
lakkrís, súkkulaði og sætar kökur.
En þó var það allra verst að stund-
um laumaðist Klemens litli fram í
búrið hennar mömmu sinnar þegar
hún var ekki við stödd, og fór í
.sætumaukskrukkurnar hennar. Hann
át jarðarberjasultu úr einni krús-
inni, náði sjer í plómur úr annari
— og í kökukössunum var líka margt
gott. Og svo bar það stundum við,
að þegar mamma lians ætlaði að
grípa til satæmauksins eða nota
góðu kökurnar handa gestmn þó var
það horfið!
— Nei, þetta tjáir nú ekki! sagði
hún, og þegar hún hafði jagað Klem-
ens fyrir þetta og stundum lumbrað
á honum lika og ekkert dugði, þá
setti hún hengilás fyrir búrdyrnar
og aflæsti altaf þegar lnin fór út,
svo hann kæmist ekki inn.
En Klemens var í öngum sinum og
hugsaði með sjer: — Bara að jeg
gæti komist inn í stóru bakarabúð-
ina einhverja nóttina þegar allir eru
sofandi! Eða jeg gæti komist inn i
súkkulaðiverslunina og verið þar svo
enginn sæi mig og jetið eins og jeg
gæti. Namm, nannn!
Svona má nú enginn drengur hugsa
og umfrarn ált má enginn óska sjer
svona. Því ])að er ekki að vita nema
einhver heyri óskirnar.
En nú vildi svo til, að þarna var
huldumær á flögri og heyrði hug-
renningarnar lians Klemansar. Og
hún lieyrði, að hann óskaði sjer, að
hann gæti verið ósýnilegur.
— Það skaltu fá, kunningi! sagði
huldumærin — í þrjá daga. Það er
víst ekki vert að þú hafir þá skemt-
un lengur! __
Svo sveiflaði hún sprota og í sama
vetfangi varð Klemens ósýnilegur.
Hann skildi ekkert hversvegna eng-
inn talaði til hans eða kom til hans
þegar hann gekk um göturnar, þar
sem fult var af kunningjum lians.
Og þegar hann sagði eitthvað við
þá horfðu þeir kringum sig og í all-
ar áttir og voru alveg liissa. Svo
vildi þannig til, að hann kom að
stórri spegilrúðu þar sem hinir dreng-
irnir voru að spegla sig — en nú
sá hann þá alla nema sjálfan sig.
—- Hvað er þetta? liugsaði Klemens.
— Skyldi jeg vera orðinn ósýnilegur?
Jeg verð að athuga þetta betur!
í sama bili fór fólk inn i kökubúð-
ina á torginu og hann sætti lagi og
skautst inn um leið. Alveg inn að
búðarborðinu.
Enginn mæti orð við hann, lionum
virtist fólk horfa beint á sig, en samt
sá það hann ekki. Og nú datt Klem-
ensi i hug að nota tækifærið og svo
hnuplaði hann nokkrum kökum af
horðinu meðan stúlkan var að af-
greiða gestina. Hann flýtti sjer að
Iroða þeim í sig.
Ljómandi var þetta gott, hugsaði
hann! Hann varð bara að gæta þess
að enginn snerti við honum, því að
drengurinn.
þá gátu þeir fundið hann og urðu
svo skrítnir og forviða.
Klemens hljóp búð úr búð það sem
el'tir var dagsins; hann kom ekki
einu sinni heim í matinn, en borðaði
alt sælgætið, sem hann gat komist yf-
ir i búðunum. Það var svo ljómandi
gott.
Loks hljóp hann lieim og fór inn i
herbergið sitt. Hann var orðinn eitt-
hvað skrítinn af öllu því sem hann
hafði látið i sig og honum leið illa
i maganum. Og svo kallaði hann á
liana mönimu sína:
— Mjer líður illa manmia, mig
langar ekkert í að borða og jeg er
farinn að hátta.1
— Jæja, reyndu ])á að sofa slæmsk-
una úr þjer! svaraði hún. Hún vissi
l)að frá fornu fari, að Klemens þótti
ekki góð brauðsúpa, sjerstaklega ef
hann hafði borðað sælgæti milli
mála.
En nú fór Klemens að iðrast
græðginnar í sjer. Hann hafði fengið
velgju og ónotalegan magaverk —
þetta sælgæti var ekki nærri eins
gott og honum hafði. fundist áður
og nú langaði liann mest í kalt vatn
og einhverja verk- og vindeyðandi
dropa, svo að liann gæti sofnað fyr-
ir kvölunum í maganum.
Loks hjeltst liann ekki við í rúm-
inu lengur ■—■ hann einsetti sjer að
fara ofan i eldhús og ná sjer í vatn
og dropana sem hann vissi áð hún
mamma hans átti þar.
Hann. svimaði og var með klíju
þegar hann læddist ofan stigann. Það
var orðið dimt, en liann vildi ekki
kveikja Ijós svo að heiini móður hans
skyldi ekki bregða við, er lnin sæi
engan þegar hann kæmi inn.
Ivlemens þóttist svo kunnugur að
hann gæti ratað í myrkri um húsið.
, En hann vissi ekki að það átti að
fara mála daginn eftir og að málar-
inn hafði sett farfadollu ó gólfið
fyrir neðan stigann.
Og þegar Klemens kom niður úr
úr stiganum stakst hann á hausinn
ofan í málningarfötuna og gusurn-
ar gengu upp úr henni í allar áttir.
—. Hver er þetta? sagði móðir
hans þegar hún kom fram og kveikti.
Og nú kom hún auga á litinn mó-
brúnan strák, sem stóð ofan í fötunni
og góndi á hana. Þetta var Klemens
og nú var hann ekki ósýnilegur leng-
ur, því að málningin liafði gert hann
sýnilegan. En það var skelfing að
sjó hann og hann grjet og vcinaði
af magaverkjunum.
Og nú varð hann að segja henni
upp alla söguna. Hvernig hann varð
ósýnilegur og hvernig hann notaði
sjer það. En móðir hans liristi höf-
uðið og sagði:
— Þú verður víst að ganga með
þessa málningu á þjer alla þina æfi
])ví að þú verður auðvitað ósýnilegur
aftur ef jeg þvæ hana af þjer. Það
er ógaman, Klemens minn!
En sem betur fór voru ekki nema
tveir dagar eftir og svo varð Klem-
ens sýnilegur eins og áður. En máln-
ingin gekk ekki af honum fyr en
eftir marga daga og á meðan á ])ví
stóð lærðist Klemens, að l)að stoðar
ekki að vera svo sólginn i sælgæti,
að maður freistist til að stela því. —
Adamson vill fá peningana til baka.
S k r í 11 u r.
— Situr hatturinn rjett ú mjer?
1 þvottahúsinu:
— Iljerna erti hnapparnir yðar.
— Jeg er hjer af því að jeg rœndi
batxka Levys & Co.
— Að lmysa sjer hvað heimurinn
er lítill. Jeg er Levy sjálfur.
Egils ávaxtadrykkir