Fálkinn - 31.07.1942, Blaðsíða 9

PÁLKINN
9
„BLÓÐ OG TÁR“.
Þessi mynd er austan frá fíússlandi og talar máli simi betur
en með orðum verður gert, um hörmungar stríðsins. Konan
er húsfregja á einu fjelagsbúinu í Vestur-fíússlandi, og bak
við hana sjest það, sem eftir er af því, sem eimi sinni var
heimili hennar. Bóndi hennar er fallinn i stríðinu, en hún
stendur uppi heimilislaus með aleigu sína: börnin þrjú og
hundinn sinn. Það liefir mörgum vöknað um augu út af minna.

TUNDURSPILLIR UNDIR SEGLUM.
í ofsaveffri úti á Atlantshafi bar þaff viff aff stýrisumbúnaff-
ur á tundurspilli einum laskaðist, og vjelin bitaði. Tundur-
spillir þessi var að fglgja skipalest, og fremur en að tefja
skipin með því að biðja þau um hjálp, kaus hann aff bjarg-
ast af eigin ramleik og komst á seglum i höfn — 150 mílna leiö.
nema lögreglan sje þá farin aö
ganga í skátafötum,“ svaraði
farþeginn ólundarlega.
„Nú, eru það skátar?“ sagði
Summers hugsandi. „Það væri
ágætur dulbúningur. Það býst
víst enginn við, að bitta lög-
reglumenn með ber hnje.“
„Hafið þjer engar ábyggjur
af því, þetta eru ekki dulbúnir
lögreglumenn. — Hvað á þetta
að þýða....?“
„Hvað á hvað að þýða? Æ,
nú skil jeg,“ sagði Summers og
leit upp. Hann liafði opnað fvr-
ir handgjöfina á bensíninu, svo
að bann þurfti ekki að nota
fótinn fyrir bensíngjöfina. „Jeg
geri það af því að það er bæg-
ara,“ sagði hann. „Jeg geri það
altaf þar sem vegurinn liggur
um þjettbýli og maður verður
að aka bægt. Þá þreytist maður
ekki í fætinum.“
Maðurinn aftur í tautáði eitt-
bvað, sem Summers skildi ekki.
„Jæja, bvort sem það er lög-
regla eða ekki verðið þjer að
aka samviskusamlega.“
„Það er naumast, að þjer
eruð tortrygginn,“ sagði Summ-
ers góðlátlega. „En nú getið þjer
baft gát á hraðamælinum sjálf-
ur — mig langar til að fara
ekki nema tuttugu og fimm
ldlómetra til þess að öllu sje
óbætt, ef þjer viljið það.“
Þeir lölluðu áfram í bægðum
sínum dálitla stund, þangað til
þeir komu að skilti, sem á stóð,
að bjer mætti auka braðann.
Farþeginn skipaði nú Summers
að berða á sjer aftur.
„Viljið þjer, að við keppumsl
við skátana?“ spurði Summers
i gamni.
„Nei, það vil jeg ekki — enda
eru þeir horfnir,“ sagði maður-
inn fýlulega.
„Það var leiðinlegt,“ sagði
Summers, „jeg befi svo gaman
af því, sem er spennandi. En
meðal annara orða, megum við
ekki staldra við bjerna og fá
okkur sígarettu?“
Hinn yfirvegaði tillöguna.
„Jæja — hafið þjer sígarettur
og eldspítu?41
„Já,“ sagði Summers og
stöðvaði bifreiðina.
„Gott, kveikið þjer þá í sígar-
ettu banda mjer og rjettið mjer
hana,“ sagði farþeginn.
Summers leitaði í vösum sín-
um og fann loks vindlingabylk-
ið. Og er hann hafði leitað í
öllum vösum á nýjan leik tóksl
bonum að finna eldfærið sitt,
en það reyndist óbrúkaiidi.
„Flýtið þjer yður nú svolítið,“
sagði maðurinn óþolinmóður.
„Ef þjer haldið, að jeg sje
svo vitlaus að leggja frá mjer
skammbyssuna, þá skjátlast
yður hrapalega.“
„Mjer hefir aldrei dottið það
í hug,“ sagði Summers og hann
sagði það satt. Er liann hafði
leitað í vösunum á ný, fann
bann eldspýtustokk. — „Hver
skrattinn!“ sagði bann, þegar
slöknaði á eldspýtunni. „Hana
nú, loksins.“ Hann bafði stung-
ið sígarettunni í munninn á
manninum og kveikti nú i.
Það voru liðnar nálægt fimm
minútur, þegar þeir óku áfram.
Vegurinn var þráðbeinn fram-
undan. — Farþeginn starði á
braðamælirinn og sá, að vísir-
inn komst upp að fimtíu og
fór svo ekki lengra.
„Getið þjer ekki komist bráð-
ara?“ spurði maðurinn vantiú-
aður.
„Nei, því miður,“ sagði Summ-
ers, „en annars gerir það litið
til, því að nú erum við að koma
i annan bæ.“
Hann hægði ó sjer, þegar þeir
komu að skiltinu, sem sýndi,
að nú mætti ekki fara hraðara
en þrjátíu kílómetra. Og áður
en varði, voru þeir komnir inn
í götu, þar sem mikil umferð
var.
„Beint áfram aðalgötuna?‘
spurði Summers.
„Já, það er ekki um aðra leið
að velja. En reynið bax-a ekki
að gera aðvart, þó að þjer verð-
ið að binkra við á gatnamól-
um. Ef þjer reynið það, þá skýt
jeg yður og flý.“
„Jeg skal reyna að halda mjer
í skefjum," sagði Summers.
„Ilalló, hvern þremilinn á jeg
nú að taka til bragðs?“
Hann bamlaðf um leið og
þeir beygðu fyrir born og komu
inn i mjóa götu, sexxi liafði vex-ið
lokað með löngu þvertrje og
stiga. Og á bak við stóðu lög-
regluþjónar.
Aður en bifreiðin bafði num-
ið staðar liafði maðurinn flevgt
skammbyssunni, lirinti upp
hurðinni og revndi að flýja í
sömu áttina og þeir liöfðu koni-
ið úi\ E,n liann liljóp þá beint
á tvo lögregluþjóna, sem konxu
úr fylgsnunx sitt hvoru inegin
við götuna.
Summers bafði borft bros-
andi á þessar aðfarir og var
binn ánægðasti, þegar lögreglu-
hiennirnir lxöfðu náð i banka-
ræningjann. Hann steig út úr
bifreiðinni og fór til lögx-eglu-
þjönanna, sem bjeldu vörð um
bömuna.
„Þetta gekk prýðilega," sagði
Súmmers. „Segið þjer mjer
livenær fenguð þjer boðin frá
mjer?“
„Fyi’ir stundai'fjói-ðungi...
það var rjett svo að við vorum
búnir að búa okkur undir að
taka á móti ykkur.“
„Bravó, þeir voru duglegir
skátarnir! Þeir bijóta að bafa
brugðið við undir eins og ekki
liikað neitt. Og jeg gerði það
sem jeg gat til að lóta dragasl
í tiniann, svo að þið fengjuð
sem mest ráðrúm til undirbún-
ingsins. Jeg geri ráð fyrir, að
skátarnir liafi fengið lögregluna
í síðasta bæ til að láta ykkur
vita, eins og jeg liafði gert mjer
von um.“
„Já, þeir gerðu það,“ sagði
lögreglumaðurinn. „En það sem
jeg ekki skil er, hvernig þjer
gátuð komið vísbendingu til
skátanna án þess að vekja at-
hvgli?“
„Jeg gerði það með morse-
merkjum,“ sagði Summers. --
„Það er auðvelt, þegar maður
liefir bakljós. Jeg þóttist vita,
að skátarnir, sem komu á eftir
okkur, mundu kunna morse-
merkin. Og svo opnaði jeg fvrir
band-gasgjöfina og flutti fót-
inn á bemilinn og gaf þeim
merki með bakljósinu. Það var
allur galdurinn.“