Fálkinn - 31.07.1942, Page 10

10
FÁLKINN
VNCt/ftf
LE/SNbllRNIft
Prinsessan í fangelsinu.
Konungur eyjanna sjö átti ljóm-
andi falle{?a dóttur, sem honum
þótti svo vænt um, að hann hjet
])ví, að gefa henni helminginn af
ríkinu sínu, þegar hún gifti sig.
Nú komu maj-gir biðlar, því að
-kongsdóttirin var svo fögur, að sól-
in bliknaði í samanburði við hana,
og marga iangaði til að verða kon-
ungur í ])ví yndislega ríki, sem hún
átti að eignast þegar hún giftist.
Einu daginn bar svo við, að
kongsdóttirin kom heim til garð-
yrkjumannsins og þar sá hún ung-
an mann, sem sat og var að leika
sjer að spökum dúfum. Hann var
fátæklega klæddur, en hann var svo
laglegur og geðslegur, að prinsess-
an hugsaði með sjálfri sjer:
„Jeg vildi Óska, að hann væri
prins — þá skyldi jeg ekki giftust
neinum öðrum en honum!“
En af því að hann virtist ekki
vera nema fátækur maður, þá Ijet
hún sjer nægja að brosa lilýlega til
lians og spyrja, hvað hann hefði
fyrir stafni.
„Jeg er að kenna dúfunum að
flytja skilaboð til vina minna, sem
fjarlægir eru, og koma með boð
frá þeim aftur,“ svaraði. pilturinn.
Prinessuna langaði nú til að vita
nánari deili ó þessu, og ungi mað-
urinn — liann hjet Jörgen — sýndi
h’enni, hvernig dúfurnar gæti flutt
brjef undir vængnum á sjer og flog-
ið svo fljótt með þau, að enginn
boðberi væri eins fljótur í ferðum.
Uppfrá þessu fór prinsessan að
hafa dúfur sjálf og nú fjekk hún
Jörgen til að hjálpa sjer að kenna
dúfunum að flytja brjef.
En svo hvarf prinsessan einn góð-
an veðurdág — enginn vissi livað
orðið hafði af henni. En það var
slæmi karlrisinn í klettavirkinu,
sem hafði numið hana á burt og nú
fóru allir biðlarnir hennar að leita
að henni. Konungurinn lijet ríku-
legum launum hverjum þeim, sem
gæti fundið hana, og hafi biðlarnir
verið margir áður, þá urðu þeir
])ó fleiri nú. — En einn þeirra hag-
aði leitinni liyggilegar en allir hin-
ir, 'og það var Jörgen. Hann fór
út í garð, tók fjórar af dúfunum
sinum og festi sitt brjefið undir
vænginn á hverri þeirra. Og svo
sagði hann við þær:
„Góðu dúfurnar mínar, fljúgið
])ið nú út í heiminn og reynið að
l'inna prinsessuna!“
Og svo Ijet hann þær fljúga. Dúf-
urnar flugu liátt upp í loft og skim-
uðu í allar áttir, svo flugu þær sín
i hverja áttina og hurfu eitthvað
úf i buskann.
En nú er að segja af Jörgen.
Ilann fór af stað úr garðyrkju-
mannshúsinu og rakleitt 1 kastala
einn, og þar var honum tekið opn-
um örmum, og með mikilli virð-
ingu. Þar fór hann í gljáandi brynju
og tók hjólm sinn og skjöld. Svo
settist hann á liestinn sinn og reið
út í víða veröld.
En þá kom ein af dúfunum fljúg-
andi á móti honum; hún var laf-
móð og rykug. Brjefið lians var
undir vængnum á lienni — hún
hafði með öðrum orðum ekki fund-
ið prinsessuna.
„Þá er hún ekki í suðurátt,“ hugs-
aði Jörgen með sjer.
Skömmu síðar kom önnur dúfan
tit hans. Henni var skelfing kalt
og fiðrið á henni var hjelað. Ilún
liafði ekki heldur fundið prinsess-
una, því brjefið lians var enn með
ummerkjum undir vængnum á
hénni.
„Þá er hún ekki i norðurált,"
hugsaði Jörgen með sjer.
Nú kom ný dúfa. Fjaðrirnar á
henni voru rakar af seltuvatni og
brjefið var óhaggað undir vængn-
um.
,,Þá er hún ekki í vesturátt,"
tautaði Jörgen.
Og þessvegna afrjeð hann að ríða
til austurs, og hann reið í marga
daga, en loksins kom fjórða dúfan,
og þó að hún hefði flogið langar
leiðir, var hún samt ekki þreytt.
„Hún hefir fundið prinsessuna og
hvílt sig hjá henni,“ hugsaði Jör-
gen og tók brjefið, sem bundið var
undir dúfuvænginn. En þetta var
ekki hans brjef. Þetta brjef hafði
prinsessan skrifað, og þar lýsti hún
því, hvaða leið Jörgen skyldi fara
til að finna hana. Og nú reið hann
eins og hesturinn þoldi, og sendi
dúfu með skilaboð til prinsessunn-
ar á hverjum degi og fjekk altaf
kveðju frá henni til haka.
Loks kom liann að berghöllinni
við sólarupprásina og hann vissi,
að þar hlaut prinsessan að vera.
Enda sá liann bráðum, að liún
stakk hendinni út um glugga og
fleygði stórum lykli út til lians.
Hann greip lykilinn, og nú gat
hann opnað hallarhliðið.
Prinsessan hafði nefnilega náð
lyklinum frá tröllrisanum meðan
liann svaf, og þegar Jörgen kom
inn í liöllina veittist honum ljett
að sigra karlskömmina og binda
liann. Karlinum hafði ekki dottið
i hug, að nokkur mundi ónáða liann
eða koma honum að óvörum þarna
í höllina.
„Nú ætla jeg að hafa ])ig lieim
með rajer og svo verður þú konan
mín,“ sagði Jörgen, þegar hann
hitti prinsessuna.
,,Á jeg þá að verða garðyrkju-
mannskona?“ spurði hún. „Jeg vil
gjarnan verða það, því að mjer
þykir svo vænt um þig. Og svo hefi
jeg líka gaman af dúfum.“
„Nei, þú átt að verða drotning,“
svaraði Jörgen, „því að jeg er kon-
ungur í Sumarlandi, en jeg dulbjó
mig sem fátækan förupilt til þess
að komast að raun um, hvort þú
værir eins falleg og góð og orð
var á gert. En þegar við erum gift,
þá skulum við sjálf liirða um garð-
inn og dúfurnar.“
Og svo fóru þau heim og þið
getið nærri, að konungurinn varð
glaður, þegar liann lieimti dóttui
sína úr lielju. En ]ió varð hann
enn glaðari þegar liann frjetti, að
hún ætlaði að giftast Jörgen, og að
liann væri konungur í Sumarlandi.
Frúin (við Sínu eldhússtúlku):
— Jeg á von á tveimur vinkonum
mínum í kvöld, við ætlum að skemta
okkur með söng og hljóðfæraslætli.
Jeg vona að þjer gerið yðar besta.
Sína: — Jæja, það eru nú að vísu
mörg ár síðan jeg hefi sungið, en
þó skal jeg reyna að taka undir, ef
þið syngið „Öxar við ána“ eða „í
birkilaut.“
S k r í 11 u r

l) . .- _ ^iii jíj 1 illwwwmmm fSp PEstin 1 IpHffirl tesb.. i ||lp 1 III Hhíj;1::: Wm. !l! IJf 11 111«! 1|I| ilM iítf Wmw
— Ekki skil jeg hversvef/na strivlisvagninn lcemur ekki!
— Skelfing er þetta barn skritið.
Það sem viff eigum heima er bara
meff haus á öffrum endamim.
Dómarinn: -—■ I>jer sögðust hafa
sjeff aff konan lúbaröi manninn.
Hvaff gerffnð þjer þá?
Vitnið: — Jeg sagffi iinnustunni
minni upp.
—- Vœri þaff óviöeigandi, aff jeg
kysii yffur, eftir svona stuttu viff-
kynningu?
— Já, þaff finst mjer. En þnrfiö
þjer aö fara alveg strax?
— Geturffu sagt mjer í stuttu máli,
hvuffa breytingar liafa orffið á Ev-
rópukortinu siðustu árin.
— ./«. Þaö hefir veriff ferniserað
tvisvar.
Faðirinn (við Lísu, 10 ára): Jæja,
þá ertu búin að ljúka gagnfræða-
skólanum, telpa litla. Hvaða skóla
langar þig nú mest til að fara i?
Lísa: — Liðsforingjaskólann.
#