Fálkinn - 31.07.1942, Page 13

i'ÁLKlNN
13
PRJÓNADÁLKUR.
Frh. af bls. 11.
15. pr.: 1 sn., 3 sl„ brugðið upp
á, (1 sl., 1 sn.) þrisvar, 1 sl., 3 1.
saman, (1 sl., 1 sn.) þrisvar, 1. sl.,
brugðið upp á, 3. sl.
16. pr.: 1 sl., 3 sn. (1 sl., 1 sn.)
fjórum sinnuin, 1 sn., (1 sn., 1 sl.)
fjórum sinnum, 3 sn., 1 sl.
17. pr.: 1 sn., 2 sl., brugðið upp
á (1 sl., 1 sn.) fjórum sinnum 3 1.
saman, (1 sl., 1 sn.) fjórum sinnum,
brugðið upp á, 2 sl.
18. pr.: 1 sl., 2 sn., (1 sl., 1 sn.),
níu sinnum, 1. sl., 2 sn.
19. pr.: 1 sn., 1 sl., brugðið upp
á, (1 sl., 1 sn.) fjórum sinnum, 1 sl.,
3 1. saman, (1 sl., 1 sn.) fjórum
sinnum, 1 sl., brugðið upp á, 1 sl.
20. pr.: 1 sl., 1 sn., (1 sL, 1 sn.)
fimm sinnum, 1 sn., (lsn., 1 sl.)
fimm sinnum, 1 sn.
21. pr.: 1 sn., brugðið upp á, (1
sl., 1 sn.) fimm sinnum, 3 1. saman,
(1 sn., 1 sl.) fimm sinnum, brugð-
ið upp á.
22. pr.: 1 sn., 1 sl.
23. pr.: 1 sl., 1 sn. Prjónið þessa
tvo pr. þar til komnir eru 47 cm.
þá eru feldar af 8 1. í byrjun næstu
átta pr. Fellið af L, sem eftir eru.
Framhliðin
er prjónuð eins og bakið, nema 1 I.
er aukið í livorum megin á 8. hverj-
um pr. 9 1. eru feldar af livorum
megin fyrir handvegunum og svo
prjónaðar 2 1. saman, þar til 97 1.
eru á pr. þá er 1.—23. pr. og 22. og
23. pr. prjónaðir þar til komnir eru
44 cm.
Hálsmálið: Prjónið 32 L, fellið af
næstu 33 L, prjónið svo 32 L, sem
eftir eru, þar til komnir eru 47 cm.
Öxlin: (Byrjað hálsmáls megin).
1. pr.: Prjónið 24 L, snú.
2. pr.: Prjónið 24 1.
3. pr.: Prjónið 16 L, snú.
4 pr.: Prjónið 16 1.
5. pr.: Prjónið 8 L, snú.
6 pr.: Prjónið 8 1.
7. og 8. pr. Prjónið 32. 1..
9. pr.: 2 s.l, fellið af 3 L, 3 sl.,
fellið af 3 L, 19 sl.
10. pr.: 20 sl., fitjið upp 3 L,
4 sl., fitjið upp 3 L, 2 sl.
11. og 12. pr. Sljett. Fellið af.
Þá er lekið til við hinar 32 1.
og Jiær prjónaðar jiar til komnir
eru 47 cm.
öxlin er prjónuð eins og liin,
fyrstu 7 prjónana.
8. pr.: (byrjið handvegs megin).
20 sl., fellið af 3 L, 3 sl., fellið af
3. L, 1 sl.
9. pr.: 2 sl., fitjið upp 3 1., 4 sl.,
fitjið upp 3 L, 20 sl.
10. og 11. pr.: Sljett. Fellið af.
Stuttar ermar:
Fitjið upp 95 1. á pr. nr. 12,
prjónið 5 cm. breiðan renning, 1
sl. og 1 sn. Skiftið um prjóna og
prjónið 1. og 2. pr. á bakinu þar
til komnir eru 11 cm., prjónið svo
2 1. saman i byrjun hvers prjóns,
Jiar til komnir eru 17 cm. í viðbót.
Fellið af.
Langar ermar:
Fitjið upp 71 1. á pr. nr. 12 og
prjónið 9 cm. breiðan renriing.
Haldið svo áfram eins og á hinni
erminni og aukið í 1 1. livorum
megin á 10. hverjum pr., jjar til
komnir eru 46 cm., svo eru prjón-
aðar 2 1. saman eins og á stuttu
ermunum.
einhver bölvaður holsi.“ Dorti liorfði á
vindilinn sinn stundarkorn. Kjálkarnir bitu
sig saman og munnurinn varð harðneskju-
legur. „Þú hittir fleira fólk en jeg. Nú er
hest að þú takir að þjer að komast að því,
hvað er á seiði. Ef gamla konan er með
einhverjar umbótagrillur, verðum við hlátt
áfram að drepa blaðið fyrir henni. Og það
er hægðarleikur.“ Hann leit beint á son
sin og bætti við: „Þú hefir undanfarið ver-
ið talsvert úti með þessari frænku hennar,
er ekki svo?“
„Jú.“
„Þú ættir að gela veitt eitthvað upp
úr iienni.“
1 „Þýðir ekkert. Við erum orðin ósátt.“
„Hversvegna. Vildi hún ekki vera góða
istúlkan?“
' „Það var ekkert svoleiðis okkar á milli.
Hún er ekki af því taginu."
„Þú hefir þá farið eitthvað klaufalega
að henni.“
„Við skulum alveg sleppa henni.“
„Gotl og vel.“
Kobbi lauk úr glasi sínu þegjandi og
setti það frá sjer. Eftir eina mínútu sagði
faðir hans: „Þú erl dálítið rykaður. Þjer
er besl að sofa það úr þjer og svo getum
við hugsað um þetta frí á eftir.“ Kobbi
slóð upp og gekk til dyranna. „En mundu
bara eitt: Ef þau fara að finna upp á ein-
hverjum lnmdakúnstum, er um að gera að
kæfa þær i fæðingunni. Þelta hefði ekki
gert svo mjög til fyrir tveim árum. En nú
er annar ríkisstjóri og hann er enginn vin-
ur minn, eins og þú veist, svo að nú getur
verið öðru máli að gegna.“
„Rjetl segir þú,“ svaraði Kobbi og gekk
út úr bókaherberginu og upp breiða stig-
ann, upp á loft, til svefnherbergis síns. En
þegar þangað kom gat hann ekki sofnað.
í tvær klukkustundir lá hahn þarna og
reyndi að koma einhverju skipulagi á hugs-
anir sínar og tilfinningar. Hann var ánægð-
ur með sjálfan sig, en vissi ekki, hvers
vegna. Ilonum hafði aldrei liðið svona an-
kannalega í öll þessi 26 ár, sem hann var
húinn að lifa.
Dorti gamli sat kyrr niðri og lauk við
útreikninga sína og setti að því loknu blöð-
in inn í járnskáp, sem var inni i veggnum,
rjett undir myndinni al' konummi hans
sálugu. Síðan lagðist hann aftur á legu-
bekkinn og lá lengi og horfði á myndina.
Þetta var ekki gott málverk, en það var
„likt“ og það líkaði Dorla vel, og ekki
síst nú, fanst lionum hann hafa hana Ijós-
lifandi fyrir framan sig. Myndin hafði blið-
legt og svipfallegt andlit með gránandi hár
og sömu liláu augun, sem nú mátti sjá i
Kobba. Myndin hafði verið máluð fyrir
þessa stofu í „nýja lmsinu“, sem var mikið
þrep í sókn Dorla upp á við. En þar hal'ði
konan aldrei fæti sigið, því að hún var
dáin áður en það kæmist upp.
Hann saknaði hennar í kvöld. Hann hafði
altaf saknað hennar. 1 fyrsla lagi var liún
af miklu betra fólk en hann sjálfur og
liafði játast honum þrátt fyrir ölluga and-
stöðu aðstandenda sinna, iog auk þess hafði
hún þolað manni sínum margt, sem hann
vissi, að lienni var um geð, því svona var
hún nú gerð. Kobbi liktist henni að útliti
og eins í meinleysislegu dagfari, en þegar
hann var aðeins 17 ára, hafði hún skilið
hann eftir undir stjórn föður síns, en gaf
í skyn, að drengurinn ætti að leggja stund
á eitthvað annað en pólitík. Ef Dorti gamli
hafði nokkurn tíma fundið til samvisku-
bits, þá var það helst fyrir það að hafa
ekki tekið þessa hendingu til greina. Hann
hafði yfirleitt ekki skil't sjer mikið af
Kobba, til eða frá. Hann hafði altaf verið
svo önnum kafinn í baráttu sinni og starfi,
að Ivobbi liafði komist upp án þess að
lionum væri neitt verulega stjórnað. En
Dorti gamli viðurkendi nú engu að síður,
að hann væri góður drengur; dálítið óstýri-
látur, en svei því ef liann hefði viljað eiga
son, sem ekki var svolítill prakkari, innan
um og saman við. Og svo var ekki hægt
að komast hjá því, að Kobbi færi í póli-
tíkina. Ilvað hefði liann átt annað að gera
við lögulegt útlit og vingjarnlega fram-
konm, sem hvörttveggja fjell fólki vel í geð?
Gamli maðurinn var þrevttur í lcvöld, og
þessi þreyta var orðin æ tiðari upp á síð-
kastið. Þarna lá hann uppi á legubekknum
á sokkaleistunum og fann, að hann var
orðinn hundleiður á pólitikinni og þeim á-
hyggjum, sem henni fylgdu. Hann hafði
ekkert frekar kosið en fara sjálfúr í hálfs-
mánaðar frí, en hinsvegar kom það ekki
til mála, að þeir feðgar væri báðir fjar-
staddir í einu og Kobbi virtist vera sá, scm
meiri hefði þörfina fyrir einhverja til-
brevtingu.
Alt í einu var sloknað i vindlinum hans
— svona var hann utan við sig og hann
henti honum frá sjer með viðbjóði og tók
að hugleiða, livað það gæti verið gaman
að fara sjálfur til Diaytona, kanske heilan
vetur, og gera ekki annað en drekka og
leika sjer og reika um i fjörunni. Eklci
myndi hann sjá eftir húsinu lieima, því
sannast að segja liafði honum aldrei þótt
það aðlaðandi; það var svo stórl og fínt,
að þegar hann tók af sjer skóna og ljel
fara þægilega um sig, hálfskammaðist
hann sín. Og þegar engin kona var til að
stjórna því, þá var þetta ekkert heimili
livort sem var — ekkert annað en skraut-
legar herbúðir, sem voru á misskilningi
byggðar frá öndverðu. Aftur á móti hefði
konunni hans sálugu líkað það vel, ]ivi
lnin var nógu vel uppalin til ]iess að geta
haft ánægju af þvi og hún hefði gert það
að mannabústað. Hann gat ekki láð Kobba,
þótt liann færi út á hverju kvöldi og not-
aði ekki húsið til annars en að sofa þar.
Það var svei mjer ekki neitt upplífgandi
fvrir ungan mann — leigumatsala hefði
slrax .verið skemtilegri.
Stóra, dýra klukkan i forsalnum sló nú
hljómmikil högg og gaf honum til kynna,
að háttatími væri kominn. Hann seig fót-
unum niður í flókaskóna sína, slökti ljós-
ið, yfirgaf bókasafnið með tómu hillunum
og gekk upp stigann. Já, hann ætlaði að gefa
Kobba hálfsmánaðar fri á morgun og láta
liann fara eitthvað burt. Honum var allaf
hálf illa við drykkjuskapinn í Kobba, og
það gat verið gott að kæfa þann ósið í
fæðingunni. Og hann vildi hafa Ivobha i
besta ástandi, þegar árshátíðin yrði haldin
hjá Demókratafloknum. Það lagðist ein-
hver fvrirboði i hin irsku bein hans. Ein-
hvernveginn fanst honum árshálíðin mvndi
verða alveg sjerstaklega mikilvægur við-
burður i ár, öðrum árum fremur.
Þegar hr. Ríkharðs og frú Lýðs komu
heim á Aulastaði úr leiðangri sínum, var
þar alt dimt og þau sáu, að Sjana myndi
gengin til náða. Meðan frúin var að lara
úr kápunni í forsalnum, sagði Ríkharðs
við liana: „Er yður það nokkuð á móli
skapi, að jeg vinni dálítið fram eftir i
bókaherberginu ? Jeg er að skrifa nokkrar
greinar, skiljið þjer, og það er cngin leið
að gera það nema í næði og utan venju-
legs vinnutíma.“
„Nei, gerið þjcr svo vel!“ Nú þótlisl frú-
in vera farin að þekkja manninn, og var
auk þess full hlýju og vinsemdar, svo að
hana langaði mest til að bæta við: „Jeg er
líka að skrifa bók.“ En þá greip gamla
feimnin hana aftur, og hún, fann sig roðna