Fálkinn - 28.08.1942, Qupperneq 13

F ALKINN
13
KROSSGÁTA NR. 427
Lúrjett. Skýring.
1. stjórnvölur, 5. þrautir, 10. gorta,
12. bœjarnafn, ef., 14. kremja, 15.
kve'ðja, 17. heyiS, 19. rólegur, 20.
siglurnar, 23. bugða, 24. trylltir, 2o.
kaffibrauð, 27. velt, 28. skot, 30.
æða, 31. þunginn, 32. siðar, 34.
fæða (forn ending), 35. ofkæling, 30.
maður, 38. skepna, 40. tónsniiði, 42.
gekk upp, 44. sagnmynd, 40. stefn-
ur, 48. linjóti, 49. rimilin, 51. ýgla,
52. sagnmynd (boðli), 53. þvöguna,
55. stuna, 50. verslun, 58. suð 59.
sammála, 01. samsett efni, 63. aftur-
erida, 04. spurði, 05. köngull.
Lóðrjett. Skýrinf/.
1. mentastofnun, 2. þrek, 3. menn,
4. goð, 0. ensk sagnmynd, 7. liunds-
heiti, 8. kona, 9. virðingarstaða, 10.
amlóði, 11. rándýrið, 13. heimkynna,
14. öngla, 15. titill, 10. hæna að, 18.
gælunafn, 21. keyri, 22. frumefni,
25. manni, 27. glöggleiki, 29. votur,
31. fornt viðurnefni, 33. bibliunafn,
34. þrir ómerkir, 37. lús, 39. hand-
fangið, 41. hressist, 43. tæplega 44.
máta, 45. á litinn, 47. eftirmat 49.
P. E., 50. dulnefni, 53 forboð, 51.
steinefni, 57. stofur, 00. skamta, 02.
ota, 03. undir skjölum.
LAUSN KR0S86ÁTUNR.426
Lárjett. Ráðning.
1. kiessa, 6. Jeríkó, 12. bálrok, 13.
laumar, 15. át, 10. urrs, 18. Blum,
19. na, 20. sím, 22. gimbrin, 24. ögn,
25. anís, 27. i'árin, 28. skag-, 29.
Nanna, 31. naf, 32. rólna, 35. sóma,
36. stundvisa, 38. flog, 39. saka,
42. rælar, 44. ójá, 46. rækur, 48.
brag, 49. bróka, 51. rúna, 52. iðn,
53. neflaus, 55. rdl., 50. ta., 57. hára,
58. flag, 00. na, 61. argaði, 63. á-
gætur, 65. armana, 66. grafar.
Lóðrjett. Ráðning.
1. kátína, 2. 11, 3. eru, 4. sorg, 5.
skrif, 7. ellin, 8. raun, 9. ium, 10.
km, 11. óangan, 12. hásana, 14.
rangar, 17. smán, 18. brim, 21. minn,
23.' brandajól, 24. ökla, 26. snælag,
28. sómakær, 30. Astor, 32. rósar,
34. tug, 35. sís, 37. árbita, 38. flan,
40. akur, 41. pralar, 43. æðrara, 44.
orfa, 45. ákaf, 47. undrar, 49. berin,
50. aular, 53. náða, 54. saga, 57.
ham, 59. gæf, 62. gr. 64. ta.
þeim báðum, Maríu' og frú Lýðs, dálítið
skritið að liugsa sjer.
En þegar hann var kominn í hvarf,
greip þunglyndið frúna aftur, af því að
hún vissi, að hr. Ríkharðs hafði falið Sjönu
stjórnina i fjarveru sinni en ekki henni
sjálfri, og það ekki af þeim ástæðum, sem
hann sagði, heldur af því að hann skoðaði
liana sem hvern annan gamlan bjána, sem
ekki væri treystandi. En henni þótti samt
vænt um þetta vegna Sjönu. Það gat gefið
lienni sjálfstraust og bætl samkomulag
hennar við hr. Ríkharðs. „Bara að Sjana
hefði nú vil á því að krækja í hr. Rik-
harðs í stað þess að vera að dingla við
þennan snoppufríða glanna, hann Ivobba
Dorta!“ Þá gat svo farið, að br. Rikharðs
yrði kyr fyrir fult og alt, og þá væri blað-
inu borgið alla liennar æl'i, og miklu leng-
ur þó.
Gamla kóngulóin, sem sat i miðjum vef
sinum í Dortahúsi, vissi vel um för hr.
Ríkharðs til höfuðborgarinnar og svo um
erindið. Hún vissi, auk heldur, stað og
slund, sem hann átti úð liitta Bill Swain.
Deilan milli Dorta og ríkisstjórans var
elcki neitt ný, því að hún hafði staðið i
tuttugu ár, siðan þessir tveir menn hittusl
í fvrsta sinn á Demókrataþinginu. Báðir
voru að springa af metorðagirnd i þá
daga, og markmiðið var eitt og Jjað sama
hjá báðum: að verða ríkisstjóri, og siðar
meiri „stærð“ í Sambands-sljórnmálum og
loks öldungadeildarmaður í Washington.
í þá daga hafði Bill það fram vfir Dorta
að vera „innlendur“ maður. Hann var
röskar þrjár álnir á sokkaleistunum, mjór
eins og görn, méð langt og mjótt súta-
skinns andlit. Og hann var þá enn nógu
mikill frumbyggi til þess að ganga flibba-
laus, eins og ekkert væri, með „tíupotta-
hatt“ á höfði, og gat hilt hrákadall á tutt-
ugu feta færi. Dorti, sem þá var enn eklci
orðinn „gamli“, var stuttur og þrekinn,
með nautsháls eins og glímumaður og tal-
aði breitt og drafandi, eins og Suðvestlend-
ingur, en undir niðri mátti heyra írskuna,
sem hann var alinn upp við. Aðferð Bills
var sú, sem best er þekt úr landamæra-
kráin, en Dorta aðferð var eins og hjá
kraftaverkalækni. En það, sem Dorta vant-
aði af glæsileik, bætti hann upp með ilsku
sinni, og sem klækjarefur stóð hann Bill
Swain miklu framar.
í sama vetfangi sem þeir hittust fyrst,
voru þeir svarnir fjendur, eða líkaslir
tveim hundum, sem hittast í rjettunum og
hringsóla hvor kringum annan með hárin
rísandi. Bill skoðaði Dorta sem hvert ann-
að aðskotadýr eða „útlending", sem ’væri
að troða sjer inn á forboðna grund, og
hann Ijet Dorta óspart heyra þetta. En
þar sem Dorti var með minnimáttartilfinn-
ingu, sem hver annar aðkomumaður, urðu
þessar upplýsingar Bills ekki til þess að
auka ást hvors þeirra á öðrum.
Þannig höfðu þeir verið andstæðingar i
tuttugu ár í stjórnmálum Suðvesturríkj-
anna, barist og þingað, hvor við annan, og
að þessum tíma liðnum hafði Bill betur.
llann stjórnaði flokknum þar í rikinu og
hafði mikil áhrif um öll Suðvesturríkin. En
Dorti gat nokkuð líka; hann hafði Flesju-
borg í hendi sjer og þannig heilt horn af
ríkinu undir nöglinni, og hafði komið Jiar
á skipulagi á írska vísu, líkt og þektist i
Bostön og New York, og Jiella skipulag
var ólikt sterkara en hjá Bill, Jiví það var
að ýmsu levti lausl i reipunum.
Og nú sat Bill í ríkisstjóraskrifstofunni
og vissi vel, að honum var ein og aðeins
ein, teljandi hætta búin, og Jiað var engin
annar en Dorti gamli. Gaman hefði hann
halt af því að kremja hann undir fæti sjer,
eins og' hvert annað eiturkvikindi. Hins-
vegar var altaf sú hælta, að Dorti gæti
bitið áður en hann kremdist í sundur, og
eins og áslatt var, gat Bill ekki algjörlega
án hans verið.
Því var það að þegar hr. Ríkharðs kom
með brjefið frá Gasa-Maríu og sagði i sem
fæstum orðuin í símanum, hvað til stæði,
tók Bill lappirnar ofan af skrifborðinu,
spýtti tíu fel frá sjer og hitti í miðjan
dallinn. Síðan sagði hann við ritara sinn:
„Hringdu i gistihúsið og segðu hr. Ríkharðs
að koma hingað tafarlaust.”
Þeim leist þegar í stað vel hvorum á
annan. Bill sagði: „Fáið yður sæti og seg-
ið mjer, hvernig Maríu gömlu líður. Hún
hefir verið vinkona mín í alt að Jiví fjöru-
tíu og fimm ár.“ Ilann brosti og spýtti og
bætti við: „Sannleikurinn er sá, að það
var María, sem kendi mjer fyrst að Jiekkja
kvenfólk. Jeg var átján ára unglingur og
þekti hrossin og' tuddana betur en konurn-
ar. Og jeg get sagt með sanni, að hún var
góður kennari, svo aðrir hafa ekki farið
þar fram úr henni."
„Við þessar persónulegu upplýsingar um
fortíð Bills, brosti hr. Ríkharðs á móti og
svaraði: „Já María gamla er ekki sem versl.
Og henni virðist ganga vel, nema hvað
Dorti gamli er henni þrándur i götu.“
„Það mætti segja mjer. Svoleiðis skepnur
skilja ekki fólk eins og mig og Gasa-Maríu.“
Bill rjetti hægt og hægt úr löngu fótunum,
rjett eins og þegar snikkari opnar alinmál,
og lagði Jiá fæturna aftur á borðið. Hann
tók brjcf Maríu, sem ritað var á gulleitan
pappír, með gyltu fangamarki prentuðu á,
og sagði: „Hún skrifar mjer, að þjer sjeuð
að reisa Gunnfánann upp frá dauðum.”
„Já, við erum að minsta kosti að revna
það,“ svaraði hinn. „Og enn sem komið er
gengur það allvel.”
Bill lagði frá sjer brjefið og leit gráu,
greindarlegu augunum á • hr. Ríkharðs.
„Hafið þjer mikla reynslu i stjórnmálum?'1
„Sæmilega.”
„Hvar hafið þjer fengið hana?“
„í Austurríkjunum. Og í Ilinois.“
„Sagði María yður nokkuð um ástandið
hjer?“
„Já, bæði hún og frú Lýðs, og auk þess
hef jeg tínt upp sína ögnina á hverjum
staðnum.”
„Já, Villa er besta kerling, en hún er
bara svo vitlaus.”
„Já, þVí miður er hún hálfgert harn i
lögum.“
„Það er orðið langt á milli snafsanna,
eins og kóngurinn sagði,” mælti Bill og