Fálkinn


Fálkinn - 02.10.1942, Blaðsíða 6

Fálkinn - 02.10.1942, Blaðsíða 6
c F Á L K I N N - LiTLfi snenn - John Collier: Heima fyrir jól T~) AGSTOFA Carpenterhjónanna var troðfull af gestum, sem liöfðu komið til þess að kveðja læknishjónin. Þetta var í september. „Læknir,“ sagði Sinclair majór, „er það ekki áreiðanlegt, að þjer verðið komin heim fyrir jól?“ „Hann skal verða kominn aftur,“ saf»ði frú Carpenter. ,,Jef>' skal á- byrgjast ykkur það!“ „Það eru livort sem er ekki nema þrír mánuðir, sem þú átt að halda fyrirlestra þarna,“ sagði mr. Hewitt. „Það getur altaf eitthvað komið fyrir,* svaraði Carpenter læknir. „Hvað sem kemur fyrir,“ sagði frú Carpenter mikil á lofti, „þá skal liann verða kominn aftur til Englands fyrir jól. Þið skuluð hafa mín orð fyrir því.“ Og allir trúðu henni. Og J)að lá við að læknirinn sjálfur tryði henni lika. í tíu ár haíði hún verið að lofa honum i samkvæmi, nefndir og alt sem. ncfnum tjáir að nefna, og Ioforð liennar höfðu altaf verið hald- in. — .— Fölkið lauk miklu lofsorði á, livernig Herione hafði búið alt í haginn. Þau hjónin ætluðu að alca til Southampton um kvöldið. Þau ætluðu að fara um borð daginn eft- ir. Engin járnbrautarlest, enginn þys, engar áhyggjur á síðustu stundu. Það var ekki hætta á öðru, en að vel færi um læknirinn. En Hermi- one hlaut að vera viss um, að fá hann aftur. Engin tilboð um glæsi- lega stöðu við eitthvert af liessum undrasjúkrahúsum í Ameriku, eða neitt því um líkt. 'M’ Ú var ekkert eftir nema að af- læsa dyrunúm og athuga, að alt væri í reglu. „Farðu upp á loft,“ sagði Hermione, og hafðu fata- skifti — þú ferð í brúnu fötin. Taktu alt úr vösunum á þessum fötum, áður en þú leggur þau ofan 1 koffortið. Jeg skal sjá um alt hitt. Þú Jjarft ekki að hugsa um annað, en að Jjvælast ekki fyrir mjer.“ Læknirinn fór upp á loft, afklæddi sig og fór í gamlan og óhreinan haðslopp. Svo kallaði liann niður stigann: „Hermione, J)að er eitt- hvað undarlegt á seiði hjerna.“ Hermione kom upp þegar í stað. „Drottinn minn!“ sagði hún. „Hvers- vegna ertu kominn í sloppgarminn? Hefi jeg ekki sagt þjer fyrir löngu, að þú ættir að brenna honum?" „En hver getur hafa mist gullfesti ofan í frárenslispípuna úr baðker- inu?“ segir lækilirinn. „Enginn lifandi maður - hvað heldurðu?“ sagði Hermione. „Hjer cr engin manneskja með þesskonar." „En hvernig hefir það komst hingað,“ sagði læknirinn. „Taktu vasaljósið þarna og lýstu, þá sjerðu hvernig það glóir.“ Hermione laut áfram og kíkti of- an í pípuna. Læknirinn reiddi stutt blýkefli til höggs og barði Jn-isvar sinnum af öllu afli. Svo velti hann líkinu ofan i baðkerið. Hann vatt síðan af sjer bað- sloppnum, stóð þarna nakinn, leysti handklæði utan af ýmiskonar á- höldtim og Ijet þau ofan i þvotta- skálina. Því næst breidí liann út nokkrum dagblöðum á gólfið. Auðvitað var konan dáin — Hún lá þarna í kút í öðrum enda bað- kersins. Fyrst rjetti liann úr henni i baðkerinu, færði hana svo úr föt- unum og sneri l'rá krananum. Fyrst i stað bunaði vatnið, en svo dró úr ])ví og það hætti að renna. „Nú fór í verra,“ tautaði hann. „Hún hefir skrúfað fyrir ])að niðri.“ Læknirinn þurkaði af höndun- um á sjer í flýti, opnaði baðher- bergisdyrnar þannig að hann tók með handklæði um lásinn, og hljóp ofan. Hann vissi hvar vatnsæðar- lokan var, vegna þess að hann hafði oft verið í kjallaranum undan- farið til þess að reyna að grafa fyrir víngeyntslu J)ar — eða svo hafði liann sagt Hermione. En í sania bili og liann skrúfaði frá vatninu, var dyrabjöllunni hringt. Honum fanst likast og nagli væri rekinn i magann á sjer. „Hver leyf- ir sjer að koma hjer! Fífl!“ sagði hann og hann heyrði hjarta sitt slá. Svo harkaði hann af sjer. Og l)eg- ar hringt var í annað sinn |)á fjekk ])að lítið á hann. Svo heyrði hann að útidyrnar voru opnaðar, og að einhver kallaði. Það voru Walling- fordshjónin. „Svei þeim! Brjótast inn!“ „Herbert! Hermione!“ var kallað. „Hvar í skollanum geta þau verið?“ „Þau hafa ef til vill skroppið í húð. Munað eftir einhverju, sem vantaði, á síðustu stundu.“ „Ekki Hermione. Þei, þei! Það rennur vatn í baðherberginu. Á jeg að kalla?“ .„Nei. við skulum fara, og kofna aftur í bakaleiðinni. Hermione sagði, að ])au mundu ekki fara fyr en klukkan sjö.“ „Jæja. Mig langaði bara til að drekka hestaskál með Herbert." „Við skulum þá flýta okkur. Þá getum við verið komin hingað aftur klukkan hálf sjö.“ Útidyrunum var lokað. Læknirinn hugsaði: „Hálfsjö! Jeg get bjargað öllu við á þeim tíma.“ Hann fór upp á loft með áhöldin sin og Iauk við það, sem hann ætl- aði að gera. Og hann fór livað eftir annað niður aftur og bar aftaf bögla vel umbúna í dagblöð. Og raðaði þeim ofan í gryfjuna, sem hann hafði grafið í kjallarahorninu, Svo fylti hann gryfjuna með mold, og stráði loks kolasalla yfir. Svo hreinsaði hann vandlega bað- herbergið, klæddi sig, tók föt konú sinnar og baðslopp sinn og fór með það í miðstöðina og kveikti í. Brált var alt komið í lag. Klukkan var aðeins kortjer yfir sex. Nú var ekki annað eftir en að komast í bifreið- ina og aka af stað. Hann ljek á aís oddi. Nú var alt barnaleikur, sem eftir var. Marion beið hans í Chicago. Hún vissi ekki annað en hann væri ekkjumaður. Hann gat losnað við fyrirlestrasamn- inginn. Og svo ætlaði hann að setj- ast að í einhverjum smábæ í Amer- íku, þar sem honum væri óhætt til æfiloka. Að vísu voru föt Hermione í k'offortunum en það væri auðvelt að koma þeim út um kýraugun á skipinu, á leiðinni. Sem betur fór hafi Hermione altaf verið vön að skrifa brjefin sín á ritvjel, annars hefði sú hlið málsins ekki verið eins auðveld. „Jeg get skrifað nokkur brjef til kunningjanna, í hennar nafni,“ hugs- aði hann. „Svona fyrsta kastið — og svo færri og færri. Jeg get skrifað sjálfur líka — altaf að búast við að komast heim, en altaf nýjar tafir.“ T NEW YOBK fanst honunT' hann vera orðinn alfrjáls maður. Hann var öruggur. Hann gat minst síð- ustu stundanna heima með ánægju Og til framtíðarinnar og Marion. Þegar hann kom inn í hótelið sitt Theodór Árnason: Operur, sem lifa. Fidelio Efnis-ágrip. Opera í tveim þáttum eftir Beethoven. Tekstinn eftir Sonnleithner. Sýnd fyrst í Vínarborg 20. nóv. 1805 á Theater an der Wien og þá í þfem þáttum. En síðar voru gerðar á henni nokkrar breyt- ingar og í tveim þáttum var hún svo sýnd aftur í Vin 29. • mars 1806. — Áður en leikurinn liel'st, hefir ]>etta gerst: Spánskur aðalsmaður Flórestan að nafni hefir gerst svo djarfur að bera fram þunga ákæru á hendur Don Pizarro, en hann er yfirmaður rílcisfangelsisins, hið mesta fúl- menni, en valdamaður mikill. Ilafði liann reiðst Flórestan heiftarlega út af þessu, látið handtaka hann á laun og fela í fúlum fangaklefa, en síðan komið þeirri fregn á frain- færi, og jefnvel lilkynt hana yfir- boðara sínum, hlutaðeigandi ráð- herra, að Flórestan væri látinn. Leónóra heitir kona hins óga?fu- sama fanga. Hún lætur ekki blekkj- ast og trúir ekki fregninni um það, að maður hennar sje látinn. Er hún kona huguð og hygst að koinast fyrir þið sanna í málinu, hvatí sem það kostar. Ileitir hún því með sjálfri sjer, að unna sjer engrar hvíldar, fyrr en hún hefir fundið eiginmann sinn. í fyrri þættinum er hún komin á nokkurn rekspöl með þessa fyrirætl- an sina. Hún hefir búist dulargerfi, þykist vera karlmaður og nefnir sig Fílelíó. Á þann hátt hefir henni tekist að komast inn í virkið, þar sem hún hyggur að eiginmaður sinn sje falinn. Með ljúfri framkomu rjetti ármaðurinn honufn fyrstu brjefin til hans. Það yrði gaman að senda fyrstu brjefin — vjelrituðu brjefin frá Hermione, undirskrifuð með klórinu hennar — og láta hana segja kunningjunum frá, hve fyrstu fyrirlestrarnir hans hefðu fengið góðar viðtökur, hve hrifinn hann væri al' Ameríku, og hve áreið- anlegt það væri, að hann kæmi heim fyrir jól. Svo mátti koma því að síðar, að þetta væri samt ekki tdveg víst. Flest brjefin, sem hann tók við þarna, voru til Hermione. Frá Sin- clairs- og Wallingfords-hjónunum, frá aðstoðarlækninum hans, og við- skiftabrjef frá Holts & Sons, bygg- ingameisturum. Hann stóð þarna í ársalnum og opnaði brjefin og greip niður í þau, hjer og hvar, og brosti. Allir virtusl treysta því, að lijónin kæmu heim aftur fyrir jól. „En þar skjátlast þeim nú,“ tautaði læknir- inn. Hann geymdi brjef bygginga- meistaranna þangað til slðast. Lík- lega reikningur? — Það hljóðaði svo: KÆfíA FfíÚ! Við höfum móttek- ið brjef yðar viðvikjandi eftir- skrúðu tilboði okkar, oy söma- teiðis húslykilinn. ,t>jer skuluð treysta því, að verkið verði unhið í tœka tíð, fyrir jólin næstkom- andi. Við munum láta byrja á þvi i næslu viku. Með mikilli virðingu. PAUL HOLTS & SONS. Gröftur, múrun og þiljun ágryfju fyrir vinföng i kjallaramim .... 18 sterlingspund. sinni hefir luin áunnið sjer traust og hylli Roccos, liins aldraða langa- varðar, en jafnframt hefir hún kom- isl í þann vanda, að dóttir þessa heiðursmanns, sem auðvitað heldur að Filelíó sje karlmaður, fellir ásl- arhug til hins prúða og fríða sveins, og gerist fálát við unnusta sinn, sem Jaquino heitir. Fangarnir, sem í virkinu eru geymdir, eru illa haldnir, en Fídelíó fær þvi til vegar komið, að .þeim er leyft að koina út, „undir bert Iofl“, i fangelsisgarðinn. Á hún þá von á, að sjá meðal þeirra eiginmann sinn, en þetta bregst eing og allar aðrar tilraunir hennar til þess að finna hann þarna i virkinu. Loks er lmn að verða sannfærð um það með sjálfri sjer, að sjer hafi skjátlast og er yfirkomin af örvæntingu, þó að hún reynt að láta ekki á neinu bera. En nú vill svo til að Don Pizarro fær tilkynningu uni það frá höfuð- borginni, að ráðherrann hafi i hyggju að koma i eftirlitsferð lil virkisins. Gerist hann nú ærið kvið- inn, og þó sjerstaklega út af Flór- estan. Og hann sjer ekkert ráð vænna til þess að „bjarga sínum eigin bjór“, en að láta Flórestan hverfa alveg úr sögunni, — og best er að um það viti sem fæstir. Hann skipar liinum aldurhnigna fanga- verði að dre])a Flórestan. En gamli maðurinn neitar að verða við þeirri skipun, afdráttarlaust. Hann vill ekki hafa morð á samvisluinni. Piz- arro sjer, að þá leiðina kemst hann hvergi, en skipar þá Rocco gamla að grafa gröfina, sjálfur ætlar liann svo að ráða fangann af dögum og ganga svo frá öllu, að ekki sjáist verksummerki. Þegar hjer er komið sögu, er Rocco gamli farinn að telja það víst, að hinn prúði og vikaíiðugi piltur, sem hann hefir tekið í þjón- ustu sína, muni verða téngdasonur sinn, og telur því óhætt að trúa honum fyrir þessu hryllilega leynd- armáli, sem angrar mjög samvisku hans. Fídelíó, — eða Leónóru kemur nijög á óvarl þegar hún heyrir sögu gamla mannsins, — hún bælir niður tilfinningar sinar, en þykist þó vita, að þarna sje hún einmitt að nálg- ast sitt takmark. Hún býður Rocco að hjálpa honum að grafa gröfina og leggur mjög að honum með að þiggja þá hjálp. — En ekki þorir Rocco samt að þiggjá þessa aðstoð nema með leyfi Pizarros, sem er að vísu ekki um, að fleiri sjeu við þetta riðnir en brýn nauðsyn er til, — en hann liugsar fleira en hann lætur uppi, og leyfir það, að Fídelió megi aðstoða Rocco, sem er orðinn hrumur og lítt fær til erfiðra starf.i, enda ríður nú á, að þessu verki sje hraðað. Það er síður en svo, ið Fídelíó sje i uppáhaldi hjá honum, því að liann er harla óánægður út af þeim „fríheitum“, sem föng- unum hafa verið í tje látin fyrir til- stilli þessa „pilts“. Og Pizarro þykir þvi „koma vel á vondan“, að hann sje notaður til þessa verlcs. Ilorfir hann glottandi á eftir þeim Rocco gamla og Fidelíó, og lilakkar yfir því, að nú sje komið að lokasigri hans á Flóresþui. Þegar Leonóra kemur inn í liinn fúla og ömurlega klefa, þar sem eiginmaður hérinar hefir verið geymdur, liggur henni við yfirliði. Flórestan er í hlekkjum, sem festir eru við stein í veggnum, — og hann er varl þekkjanlegur, svo hor- aður er liann orðinn og torkenni- legur Allur hefir aðbúnaðurinn ver- Frh. á b!s. 11.

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.