Fálkinn - 16.07.1943, Blaðsíða 8

8
F Á L. K I N N
Daginn eftir að trúlofunin
var kunngjörð fór Elsa Valter í
hrifningu sinni fram i eldhús.
Þar stóð Ágústa eldhússtúlka
og var aúðsjeð að hún hafði
grátið.
Þegar Elsa kom inn í eld-
húsið sá liún stóran hóp af
kakkalökkum, sem kútveltust í
einu horninu við eldstóna og
gengu frá gólfi til lofts eins og
þeir væru á skemtigöngu. „Ó,“
sagði Elsa með viðbjóði. „Þetta
eru ógeðslegir eldhúsgestir. Við
verðum að reyna að koma
þeim burt. Jeg hefi heyrt að
„schweinfurtergrænt“ sje ágætt
meðal gegn þeim. Þú skalt fara
út í lyfjabúð á eftir, Gústa, og
kaupa dálítið af því. Manstu
nú nafnið?“
„Var það ekki „schweinfutt-
ergrænt?“ spurði Gústa með
grátþrunginni rödd. „Heldur
ungfrúin að það geri nokkurt
gagn?“
„Ekki „schweinfutter“, held-
ur „schweinfurter“, leiðrjetli
Elsa. „Og þurkaðu svo tárin úr
augunum á þjer. Hvað held-
urðu að fólkinu detti í hug,
þegar það sjer þig svona út-
grátna?“
„Já, þetta getið þjer sagt, ung-
frú; en þjer mynduð nú ef til
vill gráta líka, ef unnustinn
yðar hefði verið fluttur burt
með setuliðinu, jeg meina, ef
liann væri hermaður....... En
nú ætla jeg að sækja þetta,
sem á að tortíma kakkalökkun-
um, þó að jeg hafi ekki' mikla
trú á að það geri nokkurt
gagn.“
í raun og veru trúði Elsa því
ekki heldur, en hana langaði
svo óstjórnlega mikið til að
gefa einhverjar fyrirskipanir,
það var svo undarlegt að hún
skyldi bráðum eiga að verða
húsmóðir, það var svo nýstár-
Iegt og yndislegt, að það lá
við að það stigi henni til höf-
uðs.
Gústa var kominn inn í lyfja-
búðina. „Jeg ætla að fá „schwein-
futter — nei, schweinfurter-
grænl“ fyrir 25 aura.“ sagði
hún með skjálfandi röddu. Hún
hafði heyrt fótatak herdeildar-
innar, sem unustinn hennar
var í, fjarlægjast óðum.
Un^i lyf jafræðingurinn leit
spyrjandi á hana.
„Til hvers á að nota það?“
spurði hann.
„Það er handa — handa
kakkalökkum,“ stamaði Gústa.
„Nú, já, þannig,“ sagði hann
og helti grænu dufti í pappírs-
poka, sem hann rjetti henni.
Elsa var í hvítum kjól og
hafði stungið raurðri rós i hár-
ið. Borðið var fagurlega skreytt
með blómum, og alt var gjört
eins hátíðlegt og liægt var.
Þetta var í fyrsta skifti, sem
unnustinn hennar. Stein læknir,
ætlaði að borða miðdegisverð
hjá tengdafjölskyldunni. Nú
átti að verða eins skemtilegl
og liægt var. Valters-hjónunum
fanst mikið til um lengdason-
inn, og yngri systkinin, Aage og
Thora, voru óvenjulega prúð.
„Róleg, róleg! Láttu þetta
ekki heyrast. Jeg ætla að að-
gæta hvort þetta er í raun og
veru svona slæmt.“
Elsa fletti með skjálfandi
höndum upp i alfræðisorðabók-
inni. Þar stóð: „Schweinfurter-
grænt“ sambland af arsenmeng-
uðu og ediksúru eirildi, sem
gefur fallegan grænan lit, en
er mjög banvænt, sjerstaklega
uppgufunin af því.“
Elsa þorði varla að draga
andann. Hverju hafði hún kom-
EITUR
Maturinn var ágætur, því að
á þvi sviði var Gústa snillingur,
og vínið sem faðirin veitti í til-
efni dagsins var af bestu teg-
und.
Eftir að hafa notið bæði mat-
ar og víns af bestu lyst, fór
fjölskyldan út i skemtilega, litla
blómagarðinn; þar átti að
drekka kaffið. Þegar þau voru
að fara út bað Gústa EIsu, með
biðjandi augnaráði, að tala við
sig frammi í eldhúsi.
„Hvað liggur þjer nú á
hjarta, Gústa?“ spurði hún
brosandi. Hún var í ágætu skapi
og fyltist meðaumkun með
Gústu, sem auðsjáanlega lá ekki
eins vel á.
„Jeg ætlaði aðeins að spyrja
ungfrúna, hvernig henni hefði
smakkast kálfskjötssetilcin?“
„Ágætlega, Gústa, hún var
hrein fyrirmynd og þjer til
sóma.“
„Það var ágætt; jeg var nefni-
lega svo brædd, það kom svo
einkennileg lykt út úr ofninum,
jeg hjelt-----------.“
„Að hún væri brend? Nei, alls
ekki; hún var ágætlega brún
og mjúk.“
, „Nei, jeg hjelt ekki að hún
væri brend. Mjer datt í hug að
það gæti \erið af græna duft-
inu, sem ungfrúin stráði í ofn-
inn — að það hefði ef til vill
komið eitthvert bragð að steik-
inni.“
Elsa stóð augnablik eins og
stirnuð. „Gústa!“ hrópaði hún
i örvæntingu. „Jeg gleymdi því
alveg----------það var eitur!“
„Eitur! Græna duftið var
eitur, og jeg liefi líka boi-ðað
af steikinni. Jeg fæ aldrei að
sjá hann aftur. Jeg sá hann
síðast morguninn sem þeir
fóru.“
ið til leiðar með Ijettúð sinni?
Á þessu fanst engin afsökun.
Foreldrum sínum, litlu systkin-
unum og honum — honum, sem
hún vildi alt Iiið besta, hafði
hún byrlað dauðann. Og ef hún
lifði þetta af yrði hún dregin
fyrir lög og dóm sem morð-
ingi. Nei, hún myndi ekki lifa,
hún ætlaði að deyja líka, ein-
mitl núna, þegar hún hafði svo
mikið til að lifa fyrir, og svo
eftir dauðann myndu þau öll
ákæra hana fyrir að liafa skor-
ið sundur lífsþráð þeirra með
gáleysi sínu. Við hlið hennar
stóð Gústa og snölcti hástöfum
og úti fyrir glugganum heyrðist
rödd Steins læknis: „Hvað er
að þjer Elsa! Hvei's vegna ertu
svona föl, eins og liðið lík?“
„Ó, það er ekki neitt alvar-
legt ......“
„Þú lítur hi'æðilega illa út,
Elsta. Komdu út í ferska loftið,
þú hefir gott af því.“
Hún gekk þögul við hlið
hans. Hvað átti hún að segja?
Hvað átti hún að gei-a? Og
hann talaði svo elskulega við
hana. Hvernig átti hún að af-
bex-a þelta?
„Hveis vegna ertu svona þög-
ul, Elsa? Jeg er svo glaður, að
mig langar til að faðma allan
heiminn. En þú ert næstum
hi-ygg á svip...... Elskar þú
mig þá ekki?“
Hún leit upp. „Þjer hefir víst
ekki oi'ðið ilt af miðdegisverð-
inum?“ spurði hún.
Hann hló hátt. „Mjög ein-
kennilegt svar við spurningu
minni. Fæ jeg ekki annað betx-a,
Elsa?“
,:>En Elsa leit ‘aðeins angistai'-
lega kring um sig.
„Hvar er pabbi og manna?“
spurði hún.
Stein steig eitt skref aftur á
bak. Hvei'nig átti bann að skilja
þetta? Var Iitla kærástan lxans
svona dutlungafull? Hún sem
i'jett áðan var svo glöð og
elskuleg.
Elsa hafði varla fullvissað
sig um að allir væru enn á lífi,
þegar hún heyrði æðisgengna
rödd hrópa úr eldhúsinu. „Ung-
frú Elsa! I guðana bænum,
komið þjer fljótt!“
Elsa yfirgaf unnusta sinn
undir eins og hljóp inn í eld-
liúsið. „0, ungfrú, það er byrj-
að, í maganum og höfðinu, . .
Jeg á að verða sú fyrsta —----!“
„Guð hjálpi mjer! Hvað á
jeg að gera? Mig verkjar í liöf-
uðið eins og það sé að springa.“
„Það er eitrið, ungfrú!“ full-
yrti Gústa með sannfæringar-
krafti í röddinni.
„Mjólk!“ hrópaði Elsa alt í
einu. „Þú verður að drekka
mjólk, Gústa, og þau hin verða
Iíka að drekka mjólk.“
í sama vetfangi þreif Gústa
mjólkurkönnuna, setti liana á
munn sjer og teygaði stórum
á meðan Elsa sótti í flýti nokkra
glerbikara, sem voru látnir
standa í stofunni til skrauts, og
fylti þá með allri mjólkinni
sem til var á heimilinu.
„Sæktu meira! Sæktu eins
mikið og þú getur fengið, og
komdu með það hingað úl i
garð,“ hrópaði hún til Gústu
um leið og hún flýtti sjer með
mjólkina út í garðhúsið.
„En hvað i ósköpunum geng-
ur á fyrir þjer, barn?“ hrópaði
faðir liennar. „Viltu láta okluir
drekka mjólk rjett á eftir mið-
degisverðinum, og kemur með
liana ,í þessum glösum! Ætlar
þú að svikja okkur með kaffið?
Þau skifti tek jeg ekki með
þökkum, hvað sem öðru líður.“
„0, drektu heldur mjólkina
.... Hún er svo holl!“ stamaði
vesalings Elsa.
,IIoll! drundi í hr. Valter.
„Jeg bið þig að liafa mig af-
sakaðan, og flýtið ykkur nú dá-
lítið að lcoma með kaffið.“
„En þú ætlar að drekka
mjólk, þú gerir það mín vegna,“
livíslaði Elsa biðjandi að unn-
usta sínum. „Já, jeg geri það
sannarlega þín vegna; annars
verð jeg að segja það að jeg
kysié heldur bolla af góðu
kaffi.“ ‘
í sama vefangi sem bann tók
brosandi einn bikarinn, birtisl
Gústa með bakka, sem á voru
þrjár stórar, fleytifullar mjólk-
urkönnur.
Húsbóndinn stökk á fætur.
„Ilafið þið nokkurn tíma vitað
annað eins?“ brópaði liann.
' „Kemur ekki Gústa með þrjár