Fálkinn - 16.07.1943, Blaðsíða 9

VÁLKINM
9
körinur fullar af mjólk. Viljið
þið nú. ekki gjöra svo vel að út-
skýra fyrir okkur hvað alt
þetta á að þýða?“
En nú gat vesalings Elsa ekki
geymt leyndarmálið lengur.
Hún kastaði sjer á bekk, fól
andlitið í höndum sjer og stundi
grátandi: „Drelckið, drekkið,
frelsið líf ykkar. Við erum öll
dauðánym ofurseld.“
„Jeg er byrjuð að deyja,“
kveinaði Gústa aumkunarlega.
„Má jeg hiðja um skýringu?“
sagði hr. Valter alvarlega.
Hvor i kapp við aðra sögðu
stúlkurnar frá þvi, sem liafði
komið fyrir, og Elsa bðetti við
snöktandi:
„Eigum við þá öll að deyja?
Er með engu móti undankomu
auðið?“
Læknirinn var alt í einu orð-
inn náfölur. „Hver seldi Gústu
eitrið?“ spurði hann.
„Hún keypti það í lvfjabúð-
inni í þorpinu,“ svaraði Elsa.
Landareign hr. Valter var
góðan spöl fyrir utan þorpið,
en Stein Jæknir ljet strax söðla
hest húsbóndans og flýtti sjer
alt livað af tók áleiðis til þorps-
ins, án þess að taka nokkurt
tillit til Elsu, sem grátbændi
hann um að yfirgefa hana ekki
eða láta sem liann lieyrði aumlc-
unarlegan jarm Gústu, sem
tautaði i sífellu: „Jeg verð dá-
in þegar læknirinh kemur aft-
. ur. Jeg er nú þegar byrjuð að
deyja.“
klulckustund. Hr. Valter gekk
klukustund. Hr. Valter gekk
um gólf, og svipur hans varð
sifelt þyngri og hrukkurnar í
enni hans dýpri. Kona hans sat
í legubekknum og grjet hljóð-
lega, Elsa, sú seka, kveinaði
hátt og neri hendur sínar, litlu
systkinin skildu varla upp nje
niður í þessu einkennilega lát-
bragði fullorðna fólksins, og
Gústa var við og við að líta
inn í setustofuna og spyrja um
hvort þetta „schweinfutter“ væri
ekki farið að hafa sín áhrif
ennþá.
Loks kom læknirinn aftur.
Allir fóru á móts við hann nema
Elsa. Fæiur hennar voru þung-
ir sem blý, og hún beið, sem
Iömuð, dóms síns.
Rödd læknisins var einkenni-
lega glaðleg. „Er Gústa ekki
dáin?“ spurði hann Aage litla,
sem fyrstur kom á vettvang.
„Nei, liún lifir ennþá,“ full-
yrti drengurinn, „og við hin
líka.“
„Það er ágælt! En hvar er sú
sem framdi banatilræðið?“
Læknirinn flýtti sjer inn til
Elsu og tók hana í faðm sjer.
„í þetta skifti var þjer forð-
að frá að fremja fjöldamorð,"
sagði hann í spaugi. „En það
sakar ekki þó að litla stúlkan
min verði hjer eftir dálítið að-
gætnari. Horfðu ekki svona
angistarlega á mig. Þetta fór
betur en á horfðist. Lyfjafræð-
ingurinn fjeklc af einhverjum
ástæðum þá flugu í höfuðið, að
ykkar heiðarlega Gústa væri
að hugsa um að fremja sjálfs-
morð, og í stað þess að láta
hana liaí'a eitrið, sem hún bað
um, fjekk hann benni algjör-
lega óskaðlegt litarduft.“
Elsa rak upp gleðióp, for-
eldrarnir, sem tæplega voru
húin að ná sjer eftir geðshrær-
inguna, brostu, litlu 'systkinin
lioppuðu af gleði, og þegar
Gústa hafði áttað sig til fulls
á því að liún myndi ekki deyja
í þetta skifti, sagði hún hátíð-
lega:
„Það er þá liklega ekkert þvi
til fyrirstöðu að við notum af-
ganginn af kálfskjötssteininni á
morgun.“
Hulcla S. Helgadóttir
þýddi.
Einkennilegur varð lífsferill negra-
stráks eins, sem hjet George Carver.
Hann fæddist árið 1860 í Missouri i
Bandaríkjunum, en þar voru foreldr-
ar hans þrælar, þvi að þrælahaldið
var ekki afnumið fyr en eftir borg-
arastyrjöldina, nokkrum árum síðar.
Hann sætti sömu meðferð og títt var
um jjrælabörn í þá daga, það er. að
segja: hann var seldur, eða rjettara
sagt höfð skifti á honum og hesti!
En svo vildi til, að hin heimskunna
hctja negranna, dr. Booker T. Wash-
ington tók eftir drengnum, sem var
með afbrigðum vel gefinn, kom hon-
um á skóla og sá honum siðan fyr-
ir framhaldsnámi. Varð hann siðar
ffiægur vísindamaður og prófessor
við Tuskagee-háskólann i Banda-
rikjunum. Á efri árum fjekk liann
tilboð um að taka að sjer fram-
kvæmdastjórn verksmiðju einnar, og
buðust 100.000 krónur i árslaun. En
hann kaus fremur að gegna visinda-
störfum sínum áfram í næði og af-
þakkaði boðið. Þannig farnaðist
drengnum, sem í æsku var seldur
fyrir hest.
ELLEFU MENN OG EINN HUNDUR.
Þessir ellefu menn björguSust af skipi, sem var í skipalest
er varö fgrir aðsókn Þjóöverja ú leiö til Rússlands. Skipiö sökk
en þessir menn björguöust ásamt hundinum, sem er meö þeim
á myndinni, og heitir „Lassie“. Þeir viröast hafa gleymt öllu
andstreyminu, eftir bnosinu á þeim aö dæma.
Á VERÐI í SKIPALESTINNI.
LiÖsforinginn til hægri er aö gera mœlingar meö sextanti,
en viö hliö hans cr maöur meö kíkir, á njósnum eftir óvinun-
um. Ýms skip úr lestinni sjást í fjarska.
FOCKE AVOLF CONDOR
N
lieitir þessi þýska flugvjel, sem skotin hefir veriö niöur og er
tætt i smátt aö framanveröu. En á bak viif hana er bresk Hurri-
cane-flugvjel aö tyfta sjer til flugs.
t