Fálkinn - 03.03.1944, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
Finn Halvorsen:
Stór blóðrauð blóm.
T ÍTILL VJELBÁTUR göslaði
öldurnar, sem liðu hægt og
hljóðlega upp að ströndinni við
Cattaro. Þetta var brennheitur
sólskinsdagur i miðjum júlí. .
hærðist ekki hár á liöfði og eng-
inn skýhnoðri á himni. Tind-
arnir sinn hvoru megin við
sundið voru bjartir og hreinir
í spegiltæru loftinu.
Ungi Daninn sem sat í hátnum
minntist allt i einu ferðar, sem
hann hafði farið til Noregs. . . .
Landslagið þarna í Jugoslavíu
var svo nauðalíkt því, sem hann
hafði sjeð í Noregi.
Það voru aðeins þessir litlu
hólmar í sjónum, sem sýndust
vera eins og hallir og aldingarð-
ar á sundi, sem átti ekkert skylt
við Norðurlönd. Á stærsta hólm-
anum sást musterisanddyri í
grískum stíl, með háum kyþrus-
trjám á háða vegu. Þetta var
sama eyjan sem Böcklin hafði
notað sem fyrirmynd er hann
málaði „Eyju dauðans.“
Það var eins og það andaði
gusti og óhugnan á fólkið í bátn-
um, þrátt fyrir sólskinið, um
leið og farið var framlijá eyj
unni. IJinrik Tvgesen fanst liann
fá sting fyrir hjartað. . en hann
harkaði af sjer! Þegar verið var
að ferðast sjer til skemtunar
í dýrlegu, ókunnu landi, er ó-
læknandi af ofurást og hefir þ.á
sem maður elskar beint á móti
sjer, er sannarlega enginn á-
stæða til þess að vera að hugsa
um dauðann.
Auk formannsins, sem stóð
við stýrið og gætti vjelarinnar
voru 7—8 manns um borð. Það
voru gestir frá Grand Hotel inni
á ströndinni, sem höfðu gert
sjer ferð til þess að skoða ná-
grennið síðdegis um daginn. —
Ymsra þjóða fólk. . . . Frakkar,
Þjóðverjar og ensk dama. Og
svo þessi ungi, ljóshærði Dani.
Viðræðurnar fóru fram á
ensku. . hana töluðu allir....
Henrik Tygesen kom þetta vel
sumpart vegna þess, að hún
var málið sem hann talaði hest
en þó einkum af því að það var
hennar mál - hinnar ungu ensku
lafði Beatrice. Það var sem sje
hún, sem hann hafði orðið svo
bráðástfanginn af! Þau hittust
i Dubrovnik, hinum undurfagra
haðstað norður með ströndinni
en þegar hún fór til Cattaro
gat hann ekki stillt sig um að
fara sömu leiðina.
Honum duldist ekki, eð henni
var það að skapi að liann skyldi
koma. Henni fjell yfirleitt vel
að láta aðra dáðst að sjer.
Einn daginn þegar þau voru
í baði og liöfðu gengið upp úr
flæðarmálinu, þreif hún kór-
allafesti af hálsinum af sjer og
fleygði lienni út í sjóinn, þar
sem dýpi var talsvert.
Sækið liana fyrir mig! sagði
hún.
Hann kafaði eftir festinni og
þegar iiann kom með hana til
lands fjekk hann ljómandi bros
að launum.
IJún var með móleit augu.
En þegar birtan fjell á þau á
ská, þá sýndust þau vera rauð.
Og munnurinn á henni sýndist
vera svo einkennilega lokkandi
og si^ottandi i senn. En alltaf
voru varirnar glóandi rauðar,
eins og kórallarnir, sem hún
hafði um liálsinn.
IJún virtist vera á þrítugs
aldri — nokkrum árum yngri
en hann.
--------Lítið þið á, sagði lith
Frakkinn allt í einu. Þetta lága
skotbyrgi mun vera einn liður
í varnarkerfinu hjerna?
Formaðurinn, sem hafði lieyrt
þessi orð, fór nú að segja þeim
frá þessu sprengjuhelda flota-
lægi Jugoslavíu. Beggja vegna
innsiglingarinnar til Cattaro
voru virki, hæði sýnileg og falin
í jörð. Hann benti ferðafólkinu
á fallbyssukjaftana, sein sáust
efst í hæðunum.
Allt þetta landsvæði hjerna
við fjörðinn er liernaðarsvæði,
sagði hann. — Ef óviðkomandi
sjást þar, eru þeir undireins
teknir sem njósnarar.
— Og skotnir? spurði einhver.
— Sennilega, svaraði formað-
urinn.
Það varð hlje á samtalinu.
Báturinn fór nú aðeins liálfa
ferð, svo að farþegarnir gætu
notið útsýnisins hetur. Fjörður-
inn var þröngur, en fjöllinn
gengu ekki þverhnýpt í sjóinn,
heldur var undirlendisræma
meðfram sjónum, að mestu leyti
gróinn þjettu kjarrri. Á hæð
einni stóð stórt, lágt liús með
flötu þaki, líklega liðsforingja-
skálinn. Kringum það var garð-
ur og í einu horni hans runnur,
alþakin blóðrauðum blómum
— Gaman þætti mjer að eiga
eina hlómagrein úr þessum fal-
lega runni! sagði Beatrice.
— Karlmennirnir svöruðu með
vandræðalegum hlátri. En unga
jugoslafneska stúlkan, María
horfði inn til lands og sagði:
— Það eru alveg samskonar
hlóm í gistiliússgarðinum hjá
Grand Ilotel.
Lafði Beatrice hristi höfuðið
og hló: —- Skiljið þjer ekki, að
það er vegna þess að blómin eru
á forboðinni grund, sem mig
langar i þau?
En María spurði jafn rólega
og áður: — Hver á að sælcja
þau?
Þjóðverjinn og Frakkinn hlóu
.... eins og þeir vildu slá þessu
upp i gaman. En í augum liefð-
arstúlkunnar mvndaðist dimm-
úðlegur eldur. Hún brosíi en
brosið titraði.
Blóðið svall í æðum Hinriks
Tygesen. Hann spratt upp og
vatt sjer að skipstjóranum:
— Leggið að landi, jeg borga
það sem það kostar, sagði hann.
Hann liafði tekið liendinni um
stýrið, en skipstjórinn var á
verði og ýtti honum frá:
— Eruð þjer vitstola maður,
sagði hann, og stóð sem fastast
og Ieit svo af manninum. En
hann jók á ferðina og báturinn
stefndi á bæinn og gistihúsið.
Hinrik Tygesen flutti sig aft-
ur til lafði Beatrice og settist
hjá henni. Hann skalf af hugar-
æsingi og allir í bátnum heyrðu
hann segja:
— Þjer skuluð fá þessi blóm
samt!
Augnarbliki siðar fann hann
að hún strauk hendinni um hand-
arbak hans. . . . varmri og fullri
af heitum. Þetta var eina svarið
sem hann fjekk, og það var hon-
um nóg!
Nú sigldu þau enn frainhjá
hinum töfrandi smáhólmum. —
Útaf einum þeirra snjeri María
sjer að honum og sagði:
— Þetta er eyja dauðans. -
Þjer ættuð að skoða hana.
Hann hafði ekki veitt stúlk-
unni athygli fyrr. . nú sá hann
að hún var ljóshærð og leiðin-
leg eins og hann sjálfur.
SÓLIN VAR AÐ ganga til við-
ar þegar Henrik Tygesen
stóð við stálvírnetið, sem um -
lukti allt hernaðarsvæðið, þrigg-
ja metra liátt.
Eklci var viðlit að komast
gegnum ldiðið, því að þar va1
tvöfaldur vörður. Og það var
eklci heldur neinn hægðarleikur
að klifra yfir girðinguna, því
að gaddavírsstrengir voru ofan
á girðingunni.
Hann rölti fram með girðing
unni góða stund en lijelt sig þó
inni i skógarjaðrinum, svo að
hermennina skyldi ekki gruna
neitt. Nú skildi hann allt í einu
livílík fífldirfstka það var sem
hann liafði ráðist í. En sótthit-
inn brann í honum og gerði hon-
um einskis afturhvarfs auðið,
hitinn sem hún liafði valdið.
Og svo hafði líka eitt mikils-
vert skeð síðan í hátnum eftir
nónið. Þegar liann hafði gengið
gistihússganginn núna í kvöld,
hafði liún stáðnæmst og beðið
eftir að hann gengi framhjá
henni. Hún stöðvaði liann með
heiti og kossi.
Það var farið að skyggja, og
skuggarnir lögðust eins og lang-
ar svartar rákir um skógar-
botninn. Það var ein af þessum
rákum, sem kom honum til að
staðnæmast. Hún náði svo ein-
kennilega inn y-fir girðingua.
Það leið ekki á lörigu þangað
til hann liafði gengið úr skugga
um að það hafði verið grafinn
liola undir girðinguna: hún var
hálffull af visnu laufi og sprelc-
um, en þó svo stór, að maður
gat skriðið þarna undir. Það var
óskiljanlegt hver hafði grafið
þessa holu. . En Hinrik var ekki
seinn á sjer að notfæra sjer
hana. Staðurinn var miðja vegu
milli tveggja varðmanna.
Hinrik lagðist á magann og
skreið inn á hina forhoðnu
grund fyrir innan girðinguna
var líka skógur og kjarr. Þegar
hann var kominri inn fyrir stóð
hann upp og gekk rólegur á-
fram. Þarna voru stígar sitt á
livað, en hann mundi sfefnuna.
Það gat ekki verið nema klukku-
tíma gangur að lága skálanum
með garðinum, þar sem blóm-
runnurinn var.
Hann þóttist alveg öruggur. .
sannfærður um að hann mundi
ekki mæta neinum. í oflæti sínu
ællaði liann að fara að kveilcja
sjer í vindlingi en þá glumdu
við hróp í eyrum lians.
Hann staðnæmdist slcyndilega
eins og að hann hefði fengið
slag. Fyrst var honum alls ekki
ljóst hvaðan hrópið kom.......
honum fanst eins og það liefði
komið ofan úr geimnum. Svo
heyrðist hrópað aftur, og þegar