Fálkinn - 03.03.1944, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
hann leit upp sá hann hvar varð-
maður sat liátt uppi í trje þar
skamt frá, og miðaði á hann
hyssu.
í sömu svifum vaknaði lífs-
þráin í brjósti lians. Hann tók
viðbragð og hljóp inn í runna
skamt frá. Hár hvellur glumdi
við og kúla þaut með livin gegr
um laufið rjett hjá honum. . .
og ein til. .. . og ein erin.
Svo hófst æðisgenginn elting
arleikur. Hann ruddist áfram.
gægðist .... breytti stefnu. . .
kúrði sig' niður. Hann hljóp eft-
ir lítluin læk, eins og hann vildi
villa lmnda af spori.
En það voru enginn liundgá,
sem hann heyrði: — Það voru
skothvellir. . . . blístruhljóð og
há skipunarorð. Þau komu úr
öllum áttufn. Eftir augnablik
gat hann búist við að standa
augliti til auglits við ofsóknar-
menn sína eða einblína inn i
byssuhlaup.
AÐ VAR hjálp lians í neyð-
inni að myrkrið fjell skjótt
á, eins og gerist í suðlægum
löndum. Brátt mundi ekki verða
hægt að greina hann frá trján
um, sem hann hallaði sjer upp
að, eða jörðinni, sem hann lá
á.
Fyrst liugsaði liann sjer að
reyna að komast tilbaka að hol-
unni undir girðingunni.... en
hætti við það. — f fyrsta lagi
væri hrein tilviljun ef liann
hitti á hana...... í öðru lagi
mundi varðmönnum liafa verið
fjölgað meðfram girðingunni.
Hann hjelt áfram eftir lækj -
arfarveginum...... sumpart af
því að þar var auðveldara að
komast áfram en í kjarrinu. —
Hann var orðinn dauðþreyttur.
En liann vonaðist til að koma
bráðlega niður að vatninu, og
máske ná í bát. . . . svo að eklci
var vonlaust um að hann kæm-
ist undan þá leiðina.
Þarna þráut skógurinn.......
vítt engi lá framundan. — Atti
hann að þora að fara út úr
skóginum? —• Hann liugsaði sig
ekki lengi um, en óð út í hátt
grasið.
Nú heyrði hann allt i einu að
einhver kom hlaupandi hak við
liann. Hann heyrði glamra í
vopniun. Svitinn perlaði af enni
hans, svo hræddur var liann.
Hann grilti eillhvað svart í
fjarska. . . . var það vatnið? Ef
liann aðeins gæti náð þangað. .
þá mundi hann reyna að synda
yfir.
Þá reis einhver vera upp fyi-
ir framan liann. Skammbyssu
hlaupi var miðað á hann. — í
þögulli örvæntingu rjetti hann
upp háðar hendurnar og starði
á andlit, sem liann aðeins gat
greint og sem honum fanst að
liann hefði sjeð áður.
En hermaðurinn skaut ekki. .
og sagði lieldur ekki neitt. —
Hann gerði annað sem merki-
legra var...... hljóp framhjá
Hinrik Tygesen og á móti þeim
sem veittu honum eftirför. Nú
heyrðust raddir, liáar og Iágar,
hjartar og dimmar í eínum klið.
Þarna var auðheyrilega verið að
þinga um eitthvað. . svo srijeru
allir við eins og fundist hefðu
ný spor.
Ilinrik slangraði áfraiiv...
áleiðis að vatninu.. til trelsis
ins. Honum var ekki ljóst sjálf-
um hvernig liann komst jiangað
.... en þegar liann lolcs var
kominn þangað fanst honum að
aðeins þar væri að vænta hjálp-
ar. Hann tók af sjer skóna, og
fleygði af sjer jakkanum og óð
svo hljóðlega sem hann gat úl
í vatnið. Hann vissi í livaða ált
hann átti að synda.
Ekki hafði hann hugmynd um
hve lengi hann hefði synt þegar
liann heyrði skelli í vjelhát. .. .
I angist sinni var hann hreyfing-
arlaus nokkur augnablík til þess
að sjá, hvort Jielta væri her-
mannabátur. .Báturinn nálgað-
ist staðinn. .. . hatíri fann magn
leysið koma yfir sig. . . . hand-
leggirnir urðu svo þungir......
svo þungir. — Hrópaði hann á
hjálp? Hann vissi það ekki sjálf
ur. ... en honum var orðið
svo undarlega sama uin hvað
um hann yrði....
ANN RANKAÐI ekki við
sjer fyrr en hann lá í bátn •
um, Hann leit á hermanninn er
var við stýrið. Einkenriisbún-
ingurinn var svo losaralegur á
honum .... eins og hann væri
of stór.-Nú leit hcrmaðurinn við
og kjnkaði kolli til hans. Og nú
sá Hinrik hver þetta var:
— Ungfrú Stein.... hvíslaði
hann.
Jú þarna er þá kominn María
Stein. . . . unga ljóshærða jugo
slafneska stúlkan. Hún ætti altaf
að sitja við stýrið á vjelbát. . . .
nú fyrst sá liann að það var
skapfesta í andlitinu á lienni. .
persónuleiki yfir henni allri.
Hún hreyfði handlegginn. —
Vjelin var tekin úr sambandi
og innan skamms var báturinn
lireyfingarlaus. Þau voru komin
upp að landi. Hann furðaði á
því að þau skyldu ekki fara upp
að bakkanum og spurði liana því
hún gerði það ekki.
. .— Gætið þjei' að yðurl svar-
aði hún. — Þetla þarna er Eyja
dauðans.... og okkur langar
víst hvorugt til að lenda þar
En við verðum að liafa fala-
skifti!Jeg hefi kjólinn minn hjer
. . . .snúið þjer vður undan með
an jeg skifti. Svo skal jeg snúa
mjer undan á eftir, meðan þjer
farið í hermaimabúninginn, sem
jeg fór úr. Það er elcki vert
að þjer látið sjá yður í votum
fötum.
Þetta fór eftir áætlun, en þeg-
ar liún ætlaði að fara að setja
vjelina af stað aftur tók hann
um höndina á henni.
-v Nei, sagði hann. — Fyrst
verð jeg að fá að vila hvers-
vegna þjer gerðuð þetta?
Hún sat um stund og' liorfði
í augun á lionum. — Viljið þjer
ekki fremur vita hvernig jeg
gerði það. ? svaraði hún.
— Jú... .
Hann leit undan. Nú skildi
hann að það var hún, sem hafði
stöðvað eltingarleikinn.
— Hafið þjef ekki getið yður
þess til? Jeg gat gert það vegna
þess að jeg er sjálf njósnari . .
Honum varð hrollkallt........
jiað var eins og járnhönd grip’
um hjarta hans. Hún brosti.
— Verið þjer ekki hræddur.
Jeg' er aðeins njósnari fyrir
mitt eigið land! Það koma svo
margir ferðamenn hingað til
Jugoslavíu. . . . og enginn má
komast að hernarðarleyndar-
málum slrandvirkjanna í Gattaro.
Svo að jeg var sett á Grand
Hotel til þess að liafa gát p
eins mörgum eins og jeg kæm-
ist yfir.
— Þjer eigið lieima á sama
gistihúsinu og jeg, já! sagði
Hinrik. — Og þegar þjer svo
heyrðuð í gær hvað jeg' hafði i
liuga. . . .
Hann laut höfði.... nú stóð
málið Ijóst fyrir honum og hann
skammaðist sín eins og hundur.
— En þjer? sagði liann svo.
Þjer liafið ekki leyfi lil þess
að sleppa mjer?
— Nei, jeg hefði átt að skjóta
vður, svaraði hún rólega.
Hann fyltist kvíða á ný, en nú
var jiað ekki hans sjálfs vegna.
— Ef það kemst upp að jijer
hafið brugðist skyldu yðar, þó
að það væri að visu ekki nema i
smáu.......hvað þá ?
Hún ypti öxlum, sagði elckert
en augnaráð hennar var talandi.
— Er það svo að skilja að
bjer hafið lagt lieiður yðar. . . .
eða jafnve1 líf yðar í hættu
vegna ókunnúgs manns? spurði
Hinrik.
— Það hafið þjer gerl líka
með því að ráðast í jjessa hættu-
för.
Hann bandaði frá sjer met'
hendinni.... hann vildi sem
minnst um þessa flónskuför
tala. — Þjer gérðuð jjað til þess
að bjarga manneskju, sagði liann
lágt.
— Og þjer af því að þjer elsk-
uðuð manneskju!
— Hæðist þjer að mjer 1
þokkabót?
— Nei, hvíslaði hún.
Og nú tók hann eftir að hún
var farin að gráta.
—• Eiginlega hafið þjer gert
þetta vegna annarar konu, sagði
liann. — En jeg er elcki alveg
viss um að hún eigi það skilið
Jeg get ekki hugsað mjer hariá
í yðar sporum. Mundi hún til
dæmis hafa gert það sem þjer
hafið gert í dag? Hvernig þjer
liafið fengið mig til að líta nýj-
um augum á ýmislegt, María!
Jeg liefi sjeð inn í Jiið hreina
og göfuga lijarta yðar. Og svo
eruð þjer meira að segja fögur!
Ef þjer dirfist að segja
þetta aftur þá handtek jeg yður.
— Ætli jeg sje elcki orðinn
fangi vðar? sagði hann og rjétti
fram hendurnar.
Hann horfði á andlit hennar. .
á augun, sem hlóu gegnum tár,
og munninn, sem bærðist. Nú
var liún hvorki njósnari eða
hermaður, hún var kona........
aðeins lcona.
Þegar þau lögSu að landi við
baðbryggjuna var farið að birta
af degi. Þegar þau stóðu upp
í bátnum tók María upp grein
með stórum hlóðrauðum blóm
iriri, sem höfðu legið undir þóft
unni.
— Jeg sótti hana sjálf á rjetta
staðinn! sagði hún hlæjandi. —•
Jeg vissi að þú gasl það ekki.
Hann greip blómin og veifaði
þeim yfir höfði sjer. . . . það var
eins og hann ællaði að slöngva
þeim til hennar .... en svo tók
liann utan um liana og þrýsti
kossi á varir hennar.
— Þegar lafði Beatrice fjekk
morgunkaffið sitl í rúmið morg
uninn eftir, eins og liún var vön.
stóð blómaker á bakkaum...
ker með stórum, blóðrauðum
blómum. Við blaðgreinina var
fest nafnspjald, og á því las
hún:
Frá
Marlu Stein
og
Hinrik Tygesen