Fálkinn - 03.03.1944, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
BE0RBE5 SIMEHOn i
| Flæi s l/ISKA BIÍÐIN •
merki að sjá. llún var algerlega róleg. Hún
reglunni neittt! ()g að minsla kosti liafði
hann, þegar hann hafði neyðsl lil að segja
eitthvað, þá liafði hann sagt það á þá leið,
að lögreglunni varð ekkert gagn að því.
Og svo laug hann lika. Annað veifið þa
læpti hann ofurlitið á sannleikaniim, en
þannig að hann virtist vera lygi.
Við Gérard Piedhauif hafði liann ekki
sagt annað u mmálið en það, sem var fall-
ið til þess a*ð hann gæti svívirt Peetersfjöl
skylduna i eitt skifti fyrir öll. En þetta
kostaði líka fé: tvö þúsund franka.
Undir eins og hann hafði fengið þessa
peninga fór hann ekki til lögreglunnar
lieldur til Önu. Og þar heimtaði hann
sitt aflátsg'jald líka, og miklu hærra en á
fvrra staðnum.
Annað hvort varð hún að ganga að kröf-
um hans eða hann mundi fara beina leið
til Gérards og gefa honum upplýsingarn
ar, sem hann hafði borgað honum fyrir
Ef hún gengi að kröfum hans ætlaði hann
að hverfa og láta gruninn af morðinu falla
á sjálfan sig.
Hún hafði ekki nægilega peninga í búð
inni og það var erfitt fyrir hana að fara
úl lil fjárbæna án þess að eiga það á
hættu að grunur fjelli á hana. Þessvegna
hafði hún afhent Cassin brjef lil Marguerite
þar sem hún sagði, að Marguerite yrði að
útvega henni peningana handa Cassin
hverju sem tautaði.
Margueritc hafði horgað honum pening-
ana, en siðan hafði hún verið á þeytingi
kringum Flæmsku búðina og spurt:
„Hvað er um að vera .... Hvað á þetta
að þýða?“
„Þei, þei! Jósep kemur hingað rjett und-
ir eins. Nú giftið ])ið ykkur bráðum! . . . .“
Og þetta veimiltitulega unnustuskæni hafð*
fljótlega gert sjer grein fvrir hvað á spýt ■
unni hjekk.
Þetta laugardagskvöld munu allir liafa
andað rólegar á flæmska heimilinu. Hætt-
an var liðin hjá. Cassin var farinn, og nú
var öllu óhætt, ef hann næðist ékki.
„Jeg geri ráð fyrir að það hafi verið
þjer, sem sögðuð Maríu að bráka á sjei
öklann? Þjer voruð hrædd um að lnin
mundi gugna ..'..?
Andrúmsloftið var þjakandi kæfandi.
Marguerite var farin að leika á hljóðfærið
aftur. Nú var það vals úr „Greifanum af
Luxemburg.“
Skildi Anna nokkuð i hvílíkt liryllings-
verk hún hafði unnið? Þess var engin
stóð þarna ofur hæg og' bei'ð, bláu augun
hennar voru eins skýr og þau gátu fram-
ast orðið. Svo tók hún til máls ofur hægl,
og sagði:
„Skyldu þau þarna niðri ekki fara að
furða sig á hvað við erum að gera?“
„Þetta er alveg rjett athugað. Við slcul-
vim ganga niður.“
En hún hreyfði sig ekki hót. Þarna stóð
hún á miðju gólfi og stöðvaði hann með
því að benda með hendinni.
„Hvað ætlið þjer að gera?“
„Jeg' liefi sagt yður ]>að þrisvar sinnum,"
andvarpaði Maigret. „Jeg ætla að fara
heim til París í kvöld.“
„En hvað ])á um hilt ....?“_
„Mjer kemur ekkerl við hvernig þetta
mál fer. Jeg var ekki sendur hingað af
ákæruvaldinu. Ef þjer viljið vifa eitthvafð
um þetta mál frekar, ])á skuluð þjer spyrja
Machére.“
„Ætlið þjer að sagja honum að jeg..?“
En Maigret hafði snúið i buriu og var
þegar kominn fram á stigagaíu'. Hann
gekk niður stigann án þess að svara henni,
og þegar niður í stigann kom fyltist nefið
á honum af þessmn yfirgnæfandi blöndu-
þef úr Flæmsku búðinni, þar sem mest
bar á kanelberkinum. Og nú rankaði
hann við sjer og mundi hvar liann var
staddur.
Hann sá móla fyrir bjartri ljósrák und-
ir stofuhurðinni og innan lir stofunni bár-
ust hljómar frá slaghörpunni.
Maigret tók i hurðarhúninn og fór inn
og varð forviða i sama bili, er hann sá að
Anna var alveg' á hælunum á honum, þvi
að hann hafði ekki heyrt fótatak hennar á
eftir sjer i stiganum.
„Hvaða samsæri hafið þið verið að gera
gegn okkur núna?“ spurði læknirinn, Van
de Weert spaugandi. Hann hafði fyrir
skemstu kveikt sjer i vindli griðarstórum,
og tottaði hann eins og gráðugur hrjóst-
mylkingur.
,;Þjer verðið að afsaka okkur. Ungfrú
Anna var að spyrja mig ráða viðvíkjandi
ferðalaginu, sem hún er að hug'sa um að
takast á hendur.“
Margurite liafði liætt að leika á hljóðfær-
ið þegar þau komu inn.
„Heyrðu, er þjer alvara með það, Anna?“
spurði hún.
„Æ, jeg flana nú ekki að neinu. En þeg-
ar svona er veðrið þá veit maður. . . .“
Frú Peeters leit upp úr prjónunum og
var ekki laust við vanþóknunarsvip á
gömlu konunni. 1
„Jeg var að hella í glasið yðar, herra
fulltrúi. Jeg þykist vita, að þjer nnmið ekki
neita glasi af þessum gamla Seliiedam-
snapsi okkar.“
Machére hnvklaði brúnirnar og var auð-
sjáanlega að revna að geta sjer til, hvað
þau Maigret og Anna lief'ðu verið að
þinga uin.
Hvað Jósep snerti var hann orðinn rjóð-
ur í kinnunum af snöpsunum, enda haf'ði
hann drukkið okkur glös me'ð skömmu
millibili .
„Munduð þjer ekki vilja svngja fyrir mig
„Söng Sólveigar“ einu sinni enn í síð-
asta sinn?“
Og svo sjeri hann sjer að Jósep:
„Og viljið þjer fletta hlöðiinum fyrir
hana?“
Þetta var einskærl öfugmæli af hálfu
Maigfets, alvegeins og þegar maður þrýstir
lungunni á lannkýli, svo að hann verki
ennþá meira.
Þar sem hann stóð þarna, með snapsglas
ið i heendinni og olnhogan á arinhillunni.
gnæfði Maigret yfir allan söfnuðinn
frú Peeters, sem hallaði sjer fram á borðið
með prjónanna, til þess að njóta birlunn-
ar sem best; Van de Weert, sem tottaði
vindilinn sinn og leygði frá sjer sluttu
fæturna; Önnu, sem slóð upp við þilið.
Og Margurite, sem spilaði og söng
og' Jósep, sem fletti við nólunum.
Ofan á píanóinu var útsaumaður dúk-
ur og' á honuni stóðu margar myndir í
ramma: Jósep, Anna og María, alt frá
barnæsku og upp á við.
Og Marguerite söng Solveigarljó'ðið eftir
Grieg.
En þó var það ennþá Anna sjálf, sem
dró að sjer athygli Maigrets öllu öðrtt frem-
ur. Þvi að hann gal ekki sæll sig við það
ennþá, að hann skyldi liafa orði'ð að láta
i minni pokann fyrir henni. Hann var enn
ttð vona að eilthvað óvænt kæmi fyrir
en liann vissi ekki hvað það ætli að vera.
Að minsta kosti hafði hann vonað a'ð
hann heyr'ði ándvarp frá þessari slúlkti
sem hafði kvall hann sjer til aðstoðar. Þó
ekki væri nema titringur um varirnar
eða eitl lár. Eða þá að hún forðaði sjer
út úr stofunni hefði ekki kjark til jiess
að horfa framan í hann lengur.
Fyrsta erindið i „Söng Sólveigar“ var
sungið á enda en ekkert skeði. Machére
mjakaði sjcr nær Maigret og livíslaði:
„Eigum við ekki að fara að hypja okkur?“
„Eftir fáeinar minútur,“ svara'ði Maigrel.
Anna hal'ði ekki af þeim augun, handan
yfir borðið, er þeir voru að skiftast á þess-
um orðum. Auðsjáanlega var hún að liugsa
um, hvort verið væri að leggja gildru fyrir
sig.
í sama bili hljómuðu síðustu lónarnir i
„Söng Sólveigar“. Frú Peeters sat álúl yfir
prjónunum sínum og tautaði:
„Jeg hefi aldrei óskað neinum manni
meins. . . . Allt ráð okkar er í guðs hendi. .
Það hefði verið hræðilegt ef þessi tvö hörn
En hún var svo lirærð að hún komst ekki
lengra. Hún þurkaði tár al' hökunni á sjer