Fálkinn - 24.03.1944, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
n
n
♦
Tígrisdýrið
Stutt skáldsaga eftir PEARL BUCK
— Jeg afber ekki aö húka hjerna í þessnni
gamla og grútleiðinlega bæ, þar sein aldrei
gerist neitt, það sem eftir er æfinnar. hugs-
aði hún mædd.
1 sömu svifum beyrði liún Orchid liósta
hak við sig, hún snjeri sjer við og þá stóð
litla þernan hrosandi Itak við hana.
— Hvað er um að vera — hversvegna
hrosir þú? sagði Mollie.
— Veistu um hvað hún móðir þín er að
biðja, ungfrú góð? spurði Orchid, og var
glampi í augnaráðinu.
.— Nei, það er ekkert sem mjer kemur
við, sagði Mollie.
— Jú, það er einmitt málefni sem þjer
kemur við, sagði Orchid hlægjandi. — Hún
er að hiðja um mann handa þjer.
Mollie starði undrandi á hana. — Mann
lianda henni.
— Þegi þú flónið þitt! sagði hún svo.
— Já, ungfrú góð, svaraði Orchid hlíð-
lega. En liún hafði sagt það sem húa vildi.
Nú kom ínóðir hennar til hennar í must-
erisdyrunum. — Þetta hefir verið góður
dagur, sagði liún. — Jeg fann að guðinn
leit niður til mín til þess að lilusta a bæn
mína, og hann hefir áreiðanlega bænheyrt
miíg. Nú skulum við fara heim.
Mollie sá það á augnaráði móðir sinnar
að hún hjó yfir ráðagerð.
— Ef hún lieldur að hún geti gift mig
manni, er liún kýs mjer sjálf, þá skjátlast
henni heldur en ekki! hugsaði unga stúlk-
an. — Hún er vís til að segja mjer að
guðirnir hafi valið mannsefnið.
Þær stigu upp í burðarstólana, sem biðu
þeirra við dyrnar.
Mollie vildi alls ekki ræða þetta mál við
móður sina. Nei, hún ætlaði að tala við
föður sinn undir eins og hún kæmi heim.
— Pabbi, jeg vil ekki giftast! ætlaði hún
að segja við hann.
— Jeg vil ekki giftast, nema því aðeins að
.... Aftur og aftur velti hún því fyrir sjer
livað hún ætlaði að segja. Eftir augnablik
voru þær komnar lieim.
— Hvar er hann faðir minn? spurði hún
þjóninn við hliðið.
— Hann sefur inni í bókastofunni, svar-
aði þjónninn og Mollie flýtti sjer inn flisa-
lagðan stiginn, gegnum garðinn.
En faðir hennar svaf ekki þegar hún kom
inn í bókastofuna. Hún lieyrði hreimlausu
baðstofuröddina lians gegnum lokaðar dj'rn
ar og hún ruddi upp hurðinni, án þess að
herja að dyrum.
Þrír gamlir menn, borgarstjórar bæjar-
ins sátu þarna, hver með sína teskálina fyr-
ir framan sig, en þeir voru ekki að
drekka úr þeim, þeir lutu saman höfðum
og pískruðu. Þeir litu forviða upp og horfðu
á liana, þegar hún kom inn, og faðir hennar
stóð upp.
— Jeg' var í þann vegin að senda boð
eftir þjer, Mollie, sagði liann. — Hvar er
hún mannna þín? Þið verðiö báðar að fara
til Sjanghai svo fljótt sem auðið er.
— En-------hversvegna? stamaði Mollie.
Hann ýtti henni á undan sjer út úr dyr-
unum í flýti.
Tígrisdýrið ætlar að ráðast á bæinn,
hvíslaði hann. Hann starði á hana og skelf-
ingin var uppmáluð í andlitinu. —- Eins
og það sje nóg, Japanarnir herja á strendur
okkar? taulaði hann í liugaræsingi. — Við
eigurn líka að þola þær raunir, að tígris-
dýrið rífi okkur í tætlur innan frá.
Svo lokaði liann dyrunum. Mollie stóð
þarna agndofa um augnarblik, eins og' barn
sem er rekið út. Tígrisdýrið. Faðir hennar
var auðsjáanlega bræddur. Hún liafði lieyrt
getið um tígrisdýrið frá barnæsku — tígris-
dýrið sem allir hræddust. Það hafðisl við
uppi í austurfjöllunum — höfðingi með
yfir tultugu þúsund bófa. Bærinn borgaði
honum griðaskatt á hverju einasta ári, til
þess að hann ljeti fólkið í friði. Hún Iiafði
heyrt föður sinn tala um tígris-skattinn.
Litlu bæirnir, sem ekki höfðu efni á að
borga skattinn til tígrisdýrsins og ræningja
hans, urðu að þola það bótalaust að illþýði
þetla kæmi þeysandi inn i bæina og rændu
heimili og verslanir. Um leið og þeir fóru
setlu þeir upp auglýsingar á bæjarbliðun-
um: „Haltu áfrain, við böfum þegar verið
rændir. Ekkert var eftir skilið.“ Lika komu
aðrir ræningjar í bæina, svo sem „Bóf-
ar bláa úlfsins,“ en fólk var ekki eins hrætt
við bláa úlfinn og við Tígrisdýrið.
Allir liöfðu vonað að gamla tígrisdýrið
numdí lirökkva upp af, en þá tók ekki
betra við, því að afkvæmi hans, unga tígris-
dýrið óx upp í staðinn. Og þá var öll von
úti, því sá ungi var helmingi sterkari en
faðir hans og helmingi slóttugri, sagði
fólkið, þó að enginn hefði sjeð hann.
Mollie stóð og hugleiddi alt það, sem Orc-
hid og vinnufólkið bafði sagt henni, og svo
langaði liana allt í einu svo ósegjanlega
mikið til ])ess að vera kominn til Ameríku
og lifa í skipulegu þjóðfjelagi. — Það nær
engri átt að lifa undir ræningjaveldi á tutt-
ugustu öldinni, hugsaði hún með sjer. Og
henni rann í skap.
Hún stappaði í gólfið og hrinti aftur upp
bókastofuhurðinni.
Allir gömlu mennirnir borfðu skefldir
á hana. Faðir liennar hafði verið að telja
saman hve mikla ])eninga þeir gætu greitl
saman til þes að borga Tígrisdýrinu fyrir
að íófa bænum að sleppa.
Þetta verða fjörutíu og sjö þúsund
pund, reiknast mjer, sagði liann. — Jeg
bæti við þrem þúsund pundum og þá verða
það fimtíu þúsund. Ifaldið þið að það verði
nóg?
— Pabbi, hversvegna gefur þú ræningj-
um peninga? spurði hún hátt og livellt.
Hann horfði forviða á hana. — Við liöf-
um alltaf borgað Tígrisdýrinu skatt, sagði
hann.
— Gamla tígrisdýrið var ekki sem bölvað-
ast. En það yngra lætur sjer detta margt í
hug.
— Og þú lætur þjer detta í hug að hjálpa
bófunum?
Faðir bennar stóð upp. - Viltu ekki fara
inn til hennar móður þinnar, sagði hann
með þjósti. Jeg kæri mig ekki um afskifti
þin af þessu máli. Þú liefir oft beðið um að
lofa þjer til Sjanghai — nú jæja, nú færðu
að fara þangað og heimsækja frænkur þin-
ar og dansa og skemta þjer.
— Og láta þig verða lijer eftir?
Jeg er ekki ung og' óreynd stelpa, sagði
liann og ýtti henni út úr dyrunum. — Farðu
nú. Sjerðu ekki að þú gerir mig að fíl'li í
augum samborgara minna? Láttu að minsta
kosti eins og þú hlýðir mjer.
Hún fór upp á lierbergið sitt og' settisl,
kafrjóð af reiði. Hvílíkt land þetta Kína.
Gamlar, afkáralegar guðamyndir úr leir,
með álímdum mislitu pappírsræmum og
gyllingu — kakkfeitar lúkurnar á musteris-
verðinum, sem ljet jafnan lófana snúa upp
— burðarstólarnir í stað bifreiða, og loks
ræningjaforingi, sem ætlaði að mergsjúga
bæinn.
— Jeg á ekki heima lijerna, sagði bún
hugarangruð við sjálfa sig. — Þetta er við-
bjóðslegt land. Jeg gel ekki orðið hjerna,
jeg' þoli ekki að vera hjerna.
Hún fór að hugleiða ýms úrræði og var
svo niðursokkin í hugsanir sínar og hún
heyrði ekki að liurðin var opnuð. Hún vissi
ekki fyrr en bún heyrði mjúka röddina
hennar Orchid við eyrað á sjer.
— Við eigum að fara til Sjanghai, ungfrú
góð; sagði liún. — Við eigum að leggja upp
undir eins. Það er Tígrisdýrið, sem nú er
komið í nýja ránsferð. Móðir þín segir, að
jeg eigi að taka saman dótið þitt.
— Jeg veit það, Orchid, sagði Mollie svo
blíðlega að Orchid rak upp stór augu.
Vissir þú það? Ert þú ekki hrædd við
Tígrisdýrið?
— Jeg hræðist ekki neinn.
Ú ER augnablikið komið, — liugsaði
Mollie. Litli strandferðabáturinn var
búinn að blása í þriðja sinn. Faðir
liennar var farinn heim. — Sælar, bless-
aðar og sælar; bafði hann kallað neðan frá
hafnarbakkanum og svo hafði hann stigið
upp í burðarstólinn sinn.
— Jeg fer nú að bátta, Mollie, hafði móðir
hennar sagt. — Annars verð jeg sjóveik.
— Já gerðu það marnrna, bafði liún svar-
að, og þá hafði liún sagt einmitt það, sem
bún hafði áfoi'mað áður. — Það er best að
þú farir með benni mömmu, Orchid.
— Haltu á handtöskunni minni, Orchid,
hafði gamla konan sagt. Og Orchid hafði
tekið dýru svínsleðurstöskuna með snyrtj-
gögnum frúarinnar og farið á eftir lieririi
undir þiljur.