Fálkinn - 08.04.1944, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
— No, sagði hann hnugginn og
fól andlitið í liöndum sjer.
— Þá ættir ]jú ekki a'ð fara, en
vera kyrr og Ieita þar til þú finn-
ur gulll. Því það lilýtur að vera hjer
úr því að forfeður þínir sögðu
það.
:— Well, sagði hann, þú heldur
það. Ef þú vilt tala máli minu við
föður þinn, ætla jeg að leita enn
eina nótt.
— Það er hjartanlega elkom-
ið, sagði liún.
Hann kom snemma þriðja kvöldið.
Fólkið á bæjunum í kring var í
vorönnum. Gömu mennirnir gengu
um brúna akranna við skoginn og
sáðu korni. Þeir gengu jafnhægt
fet fyrir fet. Iíornið sáldraðist úr
vinnulúnum höndum þeirra ut yfir
moldina. Það Ijómaði í kvöldskin-
inu.
— Það tindrar eins og skira
gull. Hann settist á stein. Ilann fanji
að hann var að missa moðinn. —
Eða var það það, að liann girntjst
ekki gömlu gulldalina. Hjer i gainla
landinu var vist til liað, se.n var
fegurra en gnll,,— til dæmis sólskin-
ið í fjöliunum og kornið, sem
bændurnir sáðu í moldina og gullnu
lokkarnir liennar, sem hal'ði verið
með lionum og hjálpað honum.
En ætlaði hún ekki að koma i
kvöld? Hún liafði sagst ætla að
koma. Og það var orðið áliðið.
Bændurnir voru farnir heim af
ökrunum sínum. Allstaðar var hljótt.
Að síðusl heyrðist aðeins til lirasl-
ar, sem sat uppi í asparlimi og
söng. — . Það var fágætur söng-
fugl. Honum lá við gráti.
Hann var að því kominn að
standa á fætur og fara. Annars varð
hann að leggjast niður. Það var eitt-
livað óeðlilegt við æðarslögin. Ef
til vill hafði hann tekið of mikið á
— og beið þess aldrei bæt.ir. —
Og svo var það þessi fugl sem aldrei
gat þagnað!
Hann klifraði upp brekkuna og
leit yfir það sem liann hafði gert.
Hann sá að það var harla mikiö,
— allt of mikið! En jjað varð við
það að sitja. Því að rni ætlaði
hann að fara. Snemma i fyrramál-
ið. Hann var ráðinn í því.
All right.
En um Ieið lrlýnaði honum svo
undarlega kringum augun o.; á enn-
inu. Það var aldimi. Það fór Jmngur
straumur um liann allan. Og hann
lagðist endilangur í grasið og brosti.
— Gull-björg! kallaði hann.
— Þei, þei! Hun sleppti takinu
og hló. En um leið varð lnin al-
varleg og sagði:
— Hversvegna leitar þú ekki
I kvöld?
— Ö, jeg finn ekkert hvort sem
er.
— Þú finnur vist ef ]>ú ert bara
nógu þolinmóður. Hún beygði sig
og tók sjer skál i hönd:
— Mjer fannst ekkert á móti því
að sá lijerna nokkrum fræum, sagði
hún. — Ætli þau vaxi ekki vel
lijer í brekkunni móti sól.
Hann starði á liana. Getur verið
nokkurt vit í því? spurði hann.
— Reynslan segir til!
Og svo fór hún að sá korni alls-
staðar, þar sem liann hafði grafið
upp moldina. Hún tók það varlega
mjúkum höndum. Og það glóði
eins og þúsundir örsmárra gull-
korna á akrinum.
— Þetta er það fegursta, sem jeg
hefi nokkru sinni sjeð, hugsaði hann.
Hún beygði sig yfir skálina og
sagði hugsandi:
— Það, sem drotlinn sjálfur laun-
ar okkur fyrir starfið er fegurra
en fegursta gull.
Hún hjelt áfram þangað til að
hún var búin úr skálinni. Þá sett-
ist liún niður. Henni var heitt. —
Honum varð litið á liana rjóða
eftir vinnuna. Brjóst hennar voru
ávöl og há undir kjólnum. Kvöld-
sólin sló á hana gullnum bjarma.
Og allt i kring var grenisk 'igurinn
í blóma.
Hann stóð lengi i sömu sporunum
og horfði á hana. Hann vildi segja
eitthvað en vissi ekki hvað jiaö
átti að vera, og kjarkurinn bilaði.
Iíonum fannst hann vera aumur og
hjálparvana gagnvart öryggi henn-
ar. Gresjan og Bláamýri huri'u og
urðu að engu.
Hún var búm aS sá. Nú kom hún
til hans ug rjeó.i honum iiöndina:
— Verlu sæll. góða ferð.
— Thank you, sagði hann eins og
út í loftið.
Honurn var víst ekki alvara með
að fara. Og henni var. víst heldur
ekki alvara. Það var bara gaman.
En nú sá hann að lnin fór. Víst
gerði hún það! Hún leit ckki einu
sinni við. Hún þræddi akurrein-
arnar.
Siiemma morguninn eftir fór hann
til höfuðstaðarins. Þar la Ameriku-
far á höfninni.
Hann stóð lengi á bryggjunni og
studdi sig við ferðatöskurnar. —
Fjöldi fólks steig á skipsfjöl. Marg-
ir grjetu, bæði meðal þeirra, sem
fóru og hinna, sem eftir voru.. Það
lirærði hjárta hans.
Loks gekk hann til landgöngu-
brúarinnar. En þá var sem hann
kiptist við. Og í snarkasti snjeri
hann frá skipinu, bryggjunni og
hafinu og vatt sjer upp í vagn.
— Well, sagði hann við öku-
marininn. Af stað!
— Og ökumaðurinn fór af siað.
Og mr. Johnson frá Minnesota lagði
upp í langferð um Noreg. Það var
ekkert á móti því að Iitast dálítið
um í' gamla landinu, — úr þvi að
hann var nú hingað kominn á ann-
að borð.
Síðla sumars kom harin aftur til
höfuðstaðarins.
Hann heyrði þegar vesturfarar-
skipið bljes úti á firðinum. En
hann sá það ekki, — kærði sig
ekki um það. Hann keypti farmiða
norður. —
— Well, sagði liann við sjálfan
sig, jiegar hann að þremur dögum
liðnum gekk yfir túnið á ættar-
leifð sinni. En honum var svo
mikið niðri fyrir, að hann hefði
getað grátið. Og hann skammaðist
sín alveg takmarkalaust.
Þarna sat hann hálfa nóttina og
grúfði andlitið í höndum sjer. —
Hann var innilega hryggur og blygð-
aðist sín fyrir að hafa svona al-
gjörlega mist valdið á sjálfum sjer.
Hann sat kyrr þangað til að hann
heyrði skrjáfa í skógarjaðrinum.
Hanri jióttist líka vita hver jiað væri
— þvi að hann hafði látið boð ganga
á undan sjer; en hann þorði ekki
að líta npp, liorði það ekki. .
Allt I einu fann hann, að það
var tekið fyrir augu honum. Og hann
bar hönd fyrir höfuð sjer og greip
tvær mjúkar hendur föstum tök-
um — það hafði svo undurmild á-
hrif.
— Gull-björg, sagði hann og liall-
aði sjer aftur á bak.
— Velkominn heim, sagði liún og
beygði sig ofan að lionum. Það lá
við að liann svimaði vegna ljóma
augna hennar.
— Well, sagði hann, — þetta var
gullið.
. —■ Ertu búinn að finna það?
— No. Fínna það? No. No.
— En sjerðu það þá ekki?
Hún benti á gömlu akurteigana.
Og jiá sá hann þungu gulllituðu
öxin, sem svignuðu fyrir vindin-
um og þunga sinum.
— Well, sagði liann og kyngdi
munnvalni sínu. — Jeg sje það.
Thank you! Mig langar til þess að
eiga það. Heldur þú að hann faðir
þinn vilji selja liað, selja mjer jiað
— mr. Johnson?
— Ef jeg á að segja eins og er,
— þá held jeg að hann geri jiað
ekki, sagði hún.
— Well sagði liann dapurlega.
— En jeg býst við að liann vilji
gefa þjer það.
— No. Hvernig þá?
— Ef liann vissi fyrir víst, að
þú græfir það ekki í jörð, og yfir-
gæfir jiað.
— No. jeg mundi aldrei yfirgefa
það, — ef mjer væri gefið það allt!
— Auðvitað verður þjer gefið
allt.
—• Well, kallaði hanri og stökk á
fætur og tók í hönd sjer gulllituðu
fljelturnar liennar:
— Þetta lika?
-— Þetta lika, sagði hún rólega.
Þá varð mr. Jolinson a'ð grúfa
audlit sitt i liöndum sjer í annað
sinn. Af lienni stóð svo inikill
Ijómi. Og tárin komu frarn i augu
honum, .svo að honum varð næst-
um jiví lokuð sýn:
— Well, well. Thank you.
Meira gat hann ekki sagt.
Nú er búið að byggja nýjan bæ
á p’ústunum gömlu. Gullpeningar-
nir eru ennjiá geymdir í moldinni.
Jan Johnson lettar þeirra heldur ckki.
Hann lætur sjer nægja gulið, sem
drottinn gefur honum á liverju
hausti í launaskyni fyrir starf hans.
Og í brekkunni móti suðri leika
sjer gullin-hærð börn, sem vaxa og
þroskást með degi hverjum.
—- Well, Gullbjörg, scgir mr. Johri-
son, og horfir á þau. — þarna er
gullið, — fegursta gull lifsins. Thank
you.
BLÖÐGJAFIR BJARGA SÆRÐUM MÖNNUM.
Þessi mynd er tekin á ,,rólegum stað“ — á sjákrastofu í
itöalskum bæ, bak við stöðvar 8. hersins. Þar viiuia sex menn
að því, nótt og dag að dæla blóði i særða menn og safna blóði
úr heilbrigðum. En mest af blóðinu kemur frá Englandi, ýmist
sem vökvi eða þurrkað. —- Hefir hundruðum af hermönnum
verið bjargað með þessum blóðgjöfum. — 1Ijer á mgndinni sjest
cnskur herlæknir, Sutlon höfuðsmaður, vera að dæla blóði i
ítalskan hermann, sm særst hefir i loftárás.
POSTULÍNS-PAGÓÐAN.
Eitt liið fegursta og tignarlegasta
mannvirki í Austurlöndum var
Postulins-pagóðan fyrir utan Nan-
king i Kina. Þessi turn var niu hæð-
ir, alls 200 fet á hæð, með litlum
þakskeggjum úr grænum flögum
kringum hverja hæð, alsettur bjöll-
um. Efsta þakið var með hárri spíru.
En allir veggir voru fóðraðir með
postulinsflögum.
Staðurinn sem turninn stóð á,
liefir verið heilagur í meðvitund
Kínverja síðan árið 371 f. Kr. en
þá var reistur þar turn, þrjár hæð-
ir, í sambandi við klaustur eilt, og
skyldu dýrustu minjagripir klarist-
ursiris geymdir i þessum turni. En
árið 1430 ljet Yungloch keisari hinn
mikli, af ætt Mings Iiækka turninn
og þekja hann postulíni, sem skreytt
var eftir fyrirmyndum úr keisara-
höllinni. Kostaði þetta ærið fje, því
að postulin var þá miklu dýrara í
Kína en siðar varð.
Efst i turninum var komið fyrir
drekaliöfði og úr jivi gengu átta
festar niður á þakbrúnina, en á
hverri festi voru níu bjöllur, sem
hringdu sjálfkrafa þegar festarnar
bærðust fyrir vindi. — Auk þessa
hjengu 80 bjöllur á þakskeggjunúm'.
Turúinn var áttstrendur og loguðu
i honum 128 oliulampar.

%