Fálkinn - 08.04.1944, Blaðsíða 10

10
F A L K 1 N N

Æfiritýri Buffalo Bill
írásir Indlánanna 1876
Framhald.
Þreyttir og villtir aí' ótta leitnðu
hinir ofsóttu Sioux-Indiánar hæiis
hjer og þar, þar til þeir komu ioks-
ins inn í bresku nýlenauna.
Það var betur farið með Indíán-
ana þgr en í Bandarikjunum.
Eins og áður hefir verið minnst
á, var foringi Siouxana, Rauða-Ský,
einn þeirra, sem teknir voru hönd-
um af stjórn Bandaríkjanna, og var
hann fluttur til Dakota til þess að
hann tæki ekki upp á því að hefna
sín. 1 fjarveru hans laug Sitjandi
Boli því að flokknum, að Rauða-
Ský hefði selt hvítu mönnunum
Svörtu hæðir, og með allskonar
öðrum svikum og lygum tókst hon-
um að tendra bardagafýsnina aftur
upp hjá hinum vonsvikna þjóð-
flokki.
Enda börðust þeir! SitjandÞBoli
reyndist vera hinn besti, eða frá
sjónarmiði fölu andlitanna, hinn
versti •—- foringi, sem Sioux-Indíán-
arnir höfðu nokkru sinni haft, og
margar sveitir voru eyddar og mörg
mannlif lögð á blótstall stríðs-
guðsins,, áður en tókst að brjóta
vald hins kröftuga foringja á bak
aftur, aðallega fyrir fádæma kænsku
-og fræknleik Buffalo Bill.
Þegar Buffalo Bill heyrði að Sioux-
arnir liefðu hafið ófrið á ný
sá hann strax að bardagarnir yrðu
langir og liarðir, enda vöru Sioux-
arnir engin lömb að leika sjer að.
Þeir liófu ófriðinn með því að afmá
hvern einasta lierflokk hvitra manna
sem sendur var gegn þeim.
Þegar Cody fjekk símskeytið um
að ganga i herinn, sem aðal njósn-
arinn, höfðu Sipuxarnir og banda-
inenn þeirra einmitt umkringt og
fellt mestan liluta hers liins gull-
inliærða lierforingja, Custer. Að-
eins einn úr liði Custers bjargaðist
og það var Indiáni, úr þjóðflokk
vinveittum livítum mönnum.
Buffalo Bill kemur til sögunnar.
Cody gekk i lið með Merritt hers-
liöfðingja og var fenginn bústaður
í Russellvirki, þar sem liið fræga
fimta riddaraherfylki hafði aðset-
ur sitt.
Fimtu herfylkingunni var bráð-
lega gefin skipun um að rannsaka
Cheyenne og rætur Svörtuhæða, og
það var á meðan riddararnir voru
að reka Indiánanna frá þessum
slóðum að frjettirnar komu um síð-
asta bardaga Custers við Sitjandi-
Bola við Big Horn.
Merritt hersliöfðingi, sem var
eftirmaður Carr, skundaði þeg'ar
áleiðis til Big Horn. Á leiðinni þang-
að fjekk hann frjettir af stórum
skörum Cheyennliermanna, sem að
voru á suðurleið til þess að sam-
einast Sitjandi-Bola.
Fimm hundruð úrvals riddarar
snjeru þegar aftur með miklum
Buffalo Bill hittir Indíánahöfðingjana.
hraða og Buffalo Bill, sem var vel
ríðandi, reið nokkrum mílum a
undan.
í sama niund og liinn frægi rijósn-
ari kom auga á óvinina, sá hann
einnig tvo ríðandi menn, hvíta að
honurri virtist, er augsýnilega liöfðu
alls ekki orðið varir við rauðlið-
ana.
Buffalo Biil vissi að þeir hlytu
að vera niósnarar með áríðandi
skiláboð. En áður en að hann gæti
dregið athygli þeirra að sjer, sáu
Indíánarnir j)á og sendu út þrjátíu
ínanna flokk til þess að taka þá
höndum.
Cody skildi i hvílíkri hættu þeir
voru staddir og framkvæmdi hina
einu örvæntingarfullu tilraun, sem
til mála gat komið, að lijálpaði
þeirn. Hann þaut yfir malarkambinn
sem liafði hlulið liann sjónum Indi-
árianna, og reið beint í áttina að
flókknum án þess að liugsa hið
minstá um þá liættu, er liann steypti
sjálfum sjer í .
Indíánarnir stöðvuðu ferðina er
þeir sáu liann og lögðu af stað á
móti hörium með villtum öskrum,
er þeir sáu að hann var einn.
En hann hjelt áfram beint i
áttina til þéirra, þrátt fyrir það,
þar til hanil var kominn í skotfæri
og' spúði þá yfir þá úr liinni ó-
viðjafnanlegu 34 skota marghleypu
sinni. Ákafur bardagi hófst, því að
Indíánarnir tóku kveðju Codys alls
ekki þegjandi.
Þetta var nú samt sem áður það,
sem Buffalo Bill vildi, því að skot
hríðin varaði lxina eftirtektarlausu
njósnara við, og þar að auki vissi
hann að hermennirnir mundu heyra
skotin og flýta sjer allt livað af
tæki.
Þegar Buffalo Bill var. búinn að
fella nokkra rauðskinna og marga
liesta, sneri hann snögt við, þaut
upp á liæð þar rjett lijá, og hjelt
í áttina að livítu hermönnunum á
fúllri ferð, eftir að hann liafði gefið
liinum tveimur njósnurum merki
um að fylgja sjer.
Eins og hann hafði búist við,
voru h'iriir ókunnu njósnarar með
þýðingarmikil skilaboð til Merritt
hershöfðingja, og — hin fífldjarfa
lietjudáð Codys hafði ekki aðeins
bjargað lífum þeirra heldur einnig
skjölunum.
Afleiðingin varð sú, að fimmta
riddarafylkið tók sjer orustustöðu,
sem Cheyenne-Indíánarnir einnig
gerðu, þótt rauðskinnarnir væru
fyrirfram vissir um sigur, þar eð
þeir höfðu meira en tvöfalt lið á
við fölu andlitin.
Buffalo Bill bauðst þá tit að fara
á njósn um liðstyrk Indiánanna til
þess að girða algerlega fyrir ósigur.
Þegar hann hjelt út úr röðinni,
yfirgáfu einnig tveir riðandi rauð-
liðar sína fjelaga.
Cody sá um leið og hann horfði
á þá, að þeir mundu vera liöfð-
ingjar í fullum skrúða og að hann
var orsök ferða þeirra, þvi að at-
hygli þeirra var augsýnilega beint
að honum.
Von bráðar stöðvaði annar Indi-
áninn ferðina, en hinn hjelt áfram,
og njósnarinn og höfðinginn hjeldu
áfram hvor að öðrum, þar til að
aðeins voru hundrað skref á milli
þeirra. Þá æpti Indíáninn á sinni
eigin tungu:
^ Jeg þekki Pa-e-has-ka- hinn
mikla hvíta veiðiinann og langar
til þess að berjast við hann.
— Komdu þá og sýndu hvað þú
getur, ráuði bjáni, æpti Buffalo Bill,
og öllum til mikillar skefingar rauk
Tndíáninn af stað í áttina til ögrar-
ans eins og livolfi væri skotið.
Báðir hleyptu af byssunum i
einu, Indíánahöfðinginn af riffli en
Cody af skammbyssu sinni og hest-
ar beggja fjellu undan þeim.
Buffalo Bill var kominn á fætur
um leið og dýrið fjell á jörðina, en
annar fótur Indíánans var fastur
undír hinum í'allna hesti lxans. —
Honum tóksl nú samt sem áður fljótt
að losa sig og skaut aftur, lcveðja,
sem Cody var ekki seinn á sjer að
svara.
Kúla höfðingjans skrámaði Cody
lítilsháttar á liandleggnum, en hinn
mikli njósnari liitti andstæðing sinn
í fótinn. Á næsta augnabliki skutu
þeir hvor á annan.
Einvígið sem átti sjer stað milli
þeirra, stóð varla fimm sekúndur.
Og er þvi lyktaði hafði Buffalo Bili
sent hinn fræga liershöfðingja til
hinna „Frjálsu veiðilanda“ og for-
feðra sinna.
Buffalo Bill risti höfuðleðrið af
óvini síniuu, veifaði því i loftinu og
æpti svo hátt og hvellt, að það hlýt-
ur að liafa heyrst rneira en mílu.
— Fyrsta höfuðleðriö til liefndar
fyrir Custer!
Hann snjerist á hæli við aðvörun-
aróp frá riddurunum og sá að hinji
höfðinginn kom riðandi á fullri
ferð í áttina til hans. En Cody var
viðbragðsfljótur og á næsta augna-
bliki var hann búinn að afla sjer
annars liöfuðleðurs með vel mið-
uðu skoti.
Clieyenné-Indíánarnir urðu hains-
lausir af bræði, er þeir sáu þessi
málalok og þeystu fram með ó-
hljóðum miklum.
Þeir voru nær hónum en h tr-
fylkið, svo að það leit lieldur illa
út fyrir Buffalo Bill. En hinir liugr
prúðu riddarar fimta lierfykisins
voru svo fljótir gð átta sig, að hin-
um mikla rijósnara var borgið i
það skiftið.
Ægileg' orusta hófst, eii ekki le;ð
á lÖngu, þar til Indíánarnir tóku
að hörfa undan og flýðu loks í
viltri upplausn og ringulreið. —-
Stöðvuðu þeir ekki flóttanri fyrr
en i heimahögum sínum, og er ekki
getið að þeir liafi gert neirin skai'-
kala framar.
—Þessi sigur á bandamönnum
Sitjandi-Bola, olli því, að ófriður-
inn styttist að mun. Því að ef þeir
hefðu getað sameinast liðssveitum
Sitjandi-Böla, liefði myndast ægi-
legur her, sem rnjög erfitt hefði
orðið að vinna á.
Þegar Buffalo Bill kom inn á að-
setur herstjórnarinnar, frjetti liann
að hiiiir tveir Indíánar, sem
hann hafði drepið, væru Gula-Hönd
og Rauði-Hnífur, höðingjar sem
þekktir voru um öll lönd Indíána
fyrir hina miklu hreysti sína, sem
stappað hafði brjálæði næst.
— Hversvegna farið þjer altaf að
vatna músum þegar sjer sjáið nug,
frú Petersen?
— Það kemur til af því, lögreglu-
þjónn, að þegar jeg sje yður þá
minnist jeg þess altaf hversu oft
þjer drösluðuð manninum mínum
sáluga heim.