Fálkinn - 08.04.1944, Blaðsíða 12

12
F A L K I N N
Tígrisdýrið
Stutt skáldsaga eftir PEARL BUCK
4
Hún mintist föður sins og bæjarstjóranna
sem voru að telja saman Tígrisskattinn.
Gamla konan hristi höfuðið. — Ungi
Tígrisinn les hækur. En það sæmir eklci
herstjóra. Honum væri nær að hugsa um
rifla og skotfæri og um ræningjaferðir nið-
ur i bæina. En það er henni móðir lians
sálugu að kenna, livíslaði hún. -— Hún
kendi honum að lesa. Gamli Tígrisinn
kann ekki að lesa.
—Hver var hún? spurði Mollie.
— Það vitum við ekki. Kona, sem gamli
Tígrisinn var ástfangin af. Hún var korn-
ung stúlka, þegar hann kom með hana
hingað, en hún var alltaf sigrátandi þang-
að til hann sonur hennar fæddist, enda
þótt gamli Tígrisinn gæfi henni allt sem
hún óskaði og sljanaði við hana. Hann
hafði þann sið að segja við liðsmenn sína:
— Hafið þið með ykkur jade-stein og perl-
ur og' gull þegar þið komið aftur. En eftir
að hún kom hingað sagði liann jafnan: —
Komið þið með hækur lianda henni. Hún
hætti ekki að gráta fyrr en sonur hennar
fæddist.
En þá varð hún hljóð og róaðist, en
aldrei steig hún fæti sínum út fyrir þrösk-
uldinn þarna. Ef jeg hyrjaði að segja henni
frá einhverri ránsferðinni, sem tekist hafði
vel og af öllum ránsfengnum, sem kom-
ið hafði i virkið, þrýsti liún höndunum upp
að eyrunum. Svo að smámsaman hætti jeg
að segja henni frá slíku. En sjerðu, Tígris-
dýrið er alveg eins og hún, en ekkert líkur
föður sínum.
Hún dæsti og hjelt áfram að segja frá
liðinni, undursamlegri tíð — tímum har-
daga og stórtíðinda — hvernig mörg hund-
ruð manns hlupu eins og hindir niður fjall-
ið, ruddust inn um horgarhliðin og fóru um
strætin hlægjandi, öskrandi, drukknir og
hlaðnír ránsfeng.
— Var ungi Tígrisinn nokkurntíma i
þessum ránsferðum? spurði Mollie.
— Aðeins einu sinni, svaraði gamla kon-
an. — En þá grjet móðir hans svo sáran, að
gamli Tígrisinn vildi ekki láta hann fara
oftar.
Og gerir liann það ekki hetdur síðan
hún dó?
— Núna, sagði gamla konan fyrirlitlega.
Iljeðan hafa engar ránsferðir verið
farnar síðastliðin tíu ár, lireytti hún út úr
sjer. Ekki síðan gamli Tígrisinn fór að
nota ópíum til þess að deifa kvalirnar í
lifrinni — hann mókir svona sí og æ. Við
lifum af sköttum, sem borgararnir í bæj-
unum borga okkur, í stað þess að lifa á
heiðarlegum ránsferðum. En við lieimtum
allt af þeim ríku og hlífum þeim fátæku.
Loksins sofnaði Mollie frá rausinu i
gömlu konunni, og liana dreymdi, að hún
væri fangi í stórri stofu. En hún var hvorki
fangi nje í hlekkjum, hún gat farið leið-
ar sinnar ef hún vildi. Dyrnar stóðu opnar,
en í hvert skifti sem hún ætlaði út fanst
henni lmn reyrð við gólfið.
Hún var í svitalöðri þegar hún vaknaði.
Það var morgun, og' rúmið var jafn mjúkt
og lilýtt eins og rúmið liennar heima.
Dyrnar opnuðust, og gamla konan kom inn
og hjelt á niessingskál með heitu vatni.
— Ungi maðurinn spyr, hvort þú viljir
eta morgunverð með honum? tók gamla
konan til máls.
Mollie vatt sjer fram úr rúminu — lijer
var ekkert að, þetta var aðeins draumur.
Þau höfðu talað saman um allt — þau
höfðu lagt óteljandi spurningar livort fyrir
annað, því að þau vildu vita allt hvort um
annað.
Jeg hefi aldrei liitt fyrir konu eins og
þig, sagði hann.
Þegar þau höfðu lokið máltíðinni fóru
þau út í sólríkan garðinn og lijeldu áfrarn
að tala sáman og töluðu enn meira saman.
Þau átu kvöldverð sainan og töluðu og töl-
uðu. Mollie sagði honum, að sjer væri mein-
illa við musterið — hve þreytt hún væri af
iðjuleysinu, og hve mjög sig langaði til þess
að fá að taka sjer eitthvað serlegt verk
fyrir hendur. — En hvað?
Jeg liefi oft hugsað um, að það væri
gaman að hafa eitthvert starf, sagði hann.
— Jeg er leiður á þessu gamla virki, og
faðir minn sefur sig áfram. Hann er orð-
inn gamall.
Þau skildu ekki fyr en seint um kvöld-
ið, og' annar dagurinn leið eins og sá fvrsti.
Hún liafði gleymt að liún dvaldi i virkinu
og að hann var Tígrisdýrið.
Annað kvöklið hugsaði hún með sjer
að nú mætti lmn til með að fara heim.
Tveir dagar. Nú mundi hún móðir hennar
vafalaust hafa símað föður hennar. Hún
varð að fara heim í hýtið morguninn
eftir.
En það var svo skelfing erfitt að taka
sig upp. Tigrisinn tók um liöndina á henni
og hað hana um að fara.ekki frá sjer.
Það er svo skelfing margt, sem við eig-
um ósagt hvoru öðru ennþá — og jeg liefi
ekki sýnt þjer fjallið, sagði liann.
Jeg verð að fara heim — annars send-
ir lianu faðir minn aila sem vettlingi geta
valdið, af stað til þess að leila að mjer
dauðaleit, svaraði hún.
Þau stóðu niðri við liliðið Hfesturinn hans
beið söðlaður eftir henni. Ma'our einn átli
að fylgja henni niður að fjallsrótunum, en
þar beið hurðarstóll, sem átti að flytja
liana niður i bæinn. Hún horfði upp lil lians
og þau gátu ekki slitið augun hvort af
öðru. Heuni fannst eins og að hún gæfi
ekki hrevft sig úr stað — alveg ems og. i
draumnum uin nóttina. Hliðið sf.óð upj) á
gátt, og bún var.frjáls ferði si. i .ui hvers-
vegna fór hún þá ekki?
— Hvenær eigum við að hittast aftur?
hvíslaði liann.
Fylgdarmaðurinn brosti i kampinn. —
Mollie dró að sjer hendurnar.
— Þú getur komið og rænt hæinn, sagði
hún og' hló við.
En liann hló ekki. IJann liorfði á hana
með alvörusvip.
Meðan hún var á leiðinni niður fjallið
lifði hún hið furðulega æfintýri sitt upp
i huganum. Það voru ekki nema tveir dag-
ar siðan hun hafði hlaupið hrott af skipinu,
frá móður sinni og Orchid. En á þessum
stutta tíma hafði allur heimurinn breyst.
xYIdrei hafði liún hitt nokkurn ungan
mann, sem var Týgrisdýrinu lílcur. Frænd-
ur hennar, ungu mennirnir i Sjanghái, voru
ekki nema ræksni í samahurði við hann.
Sólin stafaði lieitum geislum á fagurl
hjeraðið — yfir þorp, fagra akra og yfir
grænan bambusskóg'. Tíg'risdýrið átti alll
þetta, fólkið sem átti heima þarna, liafði
greitt honum skatt i mörg ár. Hann var eins
konar lconungur, sem ríkti yfir þeim öllum,
fansl henni. Og hlóðið hrann i kinnum
hennar.
Það var ekki fyrr en hún stóð við hliðið
heima hjá sjer, að það rifjaðist ujip fyrir
henni, að hún liafði g'leymt litlu skanmi-
byssunni sinni. IJún lá á horðinu i stofunni
sem hún hafði sofið í. Svo liló hún lágl
þvi að hún liafði lika gleymt öðru. Hún
liafði gleyriit að segja honum í hvaða
erindagjörðum hún hafði kornið.
Gamli vörðurinn njeri augun alveg stein-
hissa.
— Er þetta ekki ungfrúin góð? spurði
hann.
— Jú, svaraði hún ofur rólega. Hvai-
er hann faðir minn?
- Hann er í vondu skajri. Hann situr
inni í hókastofunni og' er að naga á sjer
neglurnar. Við vitum ekki hvað að honum
amar.
Jæja, svo liann hafði þá heyrt, að hún
liefði liorfið af skipinu.
Hún gekk gegnum garðinn og opnaði
hókastofudyrnar. Faðir hennar sat við
borðið og var að telja hlaða af silfurdoll-
urum. Hann leit upp — andlit hans var
grátt og tekið þó að sólin skini á það.
— Hvað er þetta? Ert það þú, Mollie.
Ilvar er hún irióðir þín?
Hann liafði þá ekki frjett, að hún liefði
liorfið af S'kipinu.
— Um borð í skijrinu, sagði hún og lok-
aði á eftir sjer hurðinni. Jeg hætti við
að fara með lienni.
— Hvar hefir þú þá verið?
Á þessu augnabliki varð henni fyrst ljóst,
hvað það var sem liún liafði gert. Ef hún
segði föður sínum, að hún hefði heimsótt
Tígrisinn á fjallinu, mundi hann halda að
hún væri brjáluð.
— Hvar hefir þú verið? spurði hann
aftur.
— Jeg get ekki sagt þjer það, faðir minn,
svaraði hún.