Fálkinn - 21.04.1944, Blaðsíða 8

8
HýERNIG er stálið skráð í dag,
Geirþrúður? spurði Jean Monn-
ier. Það lá við að ritvjelarnar
þeirra glömruðu í takt, en gegnum
gluggann sáust skýjakljúfarnir á Man-
hattan, 30-40 hæðir. Símarnir
hringdi, í sifellu og langar ræmur
með orðum og tölustöfum runnu í
sifellu útúr símritunaráhöldunum.
Geirþrúður Miller nam staðai1
sem snöggvast til þess að virða unga
Frakkann fyrir sjer, þarna sem liann
sat í hnipri í hægindastólnum, með
hendurnar fyrir andlitinu.
— Einu sinni enn maður, sem
hefir spekúlerað skakt hugsaði hún
með sjer. Hann um það.... og
Fanny líka.
Því að Jean Monnier, sem var
starfsmaður i New York-skrifstof-
unni hjá Holmannsbankanum, hafði
fyrir tveimur árum gifst ameriskum
einkaritara sínum.
Nú heyrðist kallað hátl fyrir utan
dyrnar. Harry Cooper kom inn.
— Þetta er meiri dagurinn, sagði
hann. — Og svo eru til glópaldar,
sem halda því fram, að kreppan sje
ekki komin....
—• Víst er kreppan komin, sagði
.lean Monnier og gekk út.
Skyldi hann ekki hafa feng-
ið skell sjálfur? sagði Harry Coopcr.
— Jú, hann er rúinn inn að skyrt-
unni, sagði Fanny mjer, svaraði
Geirþrúður. Hún ætlar frá hon-
um í kvöld.
— Hann um það, tautaði Harry
Cooper.
Þetta er endirinn á leiknum. —-
Meðan Jean var að flýta sjer niður
götuna til þess að ná í lestina sína.
reyndi hann að gera sjer grein
fyrir hvernig framtíð hans yrði.
Ætti hann að reyna að hyrja á
nýjan leik? Ef Fanny vildi hjálpa
lionum væri þetta ekki ógerningur.
Hann mintist sinnar fyrstu baráttu,
mintist daganna, þegar hann gætti
nautahjarða á sljettunum, en hann
mintist líka hepni sinnar síðar.
Hann var ekki nema þrítugur... .
En hann fann að Fanny mundi
verða óbilgjörn. Hún var harð-
brjósta.
Þegar Jean Monnier vaknaði einn
i svefnherberginu morguninn eftir,
misti hann allan kjark. Þrátt fyrir
það hvernig Fanny var skapi farin
hafði honum þótt vænt um hana.
Negrastúlkan, sem kom inn til hans
með árbítinn, bað hann um peninga.
Hann fjekk henni 15 dollara og
svo taldi hann peningana sina. Það
voru tæplega 600 dollarar. Nægilegt
til að draga fram lifið í tvo mánuði
.... kanski þrjá .... Og hvað tæki
þá við? Hann leit út um gluggann.
Síðustu dagana höfðu blöðin alltaf
verið að flytja frjettir af sjálfs-
morðum bankamanna. Spekúlantarn-
ir kusu fremur dauðann en annað.
Hann andvarpaði, tók blaðið sitt
og l'ór út á veitingarhús, og varð
hissa á live vel honum smökkuðusl
pönnukökurnar þar.
'T’HANATOS PALACE HOTEL....
New Mexico.... Hver getur
skrifað tit mín þaðan? Hann las
brjefhausinn. Undir mynd af þrem-
ur trjám las hann;
THANATOS PALACE HOTEL
Forstjóri Henry Boerstecker
og svo kom innihaldð:
„Háttvirti herra!
Það er engin tilviljun, að vjer sná-
um okkur til yðar einmitt í dag. Við
höfum komist yfir npplýsingar, sem
gera liklegl, að ]>jer sjenð j>ess nm-
kominn að gera okkur greiða.
Þjer hafið eflaust kornist að raun
um það, á u.ndangenginni æfi gðar,'
að jafnvel duglegustu menn geta
komist i þær kringumstæður að
þeim finnst öll barátta vonlaus,
og manni finnsl dauðinn einn geta
hjurgað úl úr ógöngunum.
Loka augunum og sofna og vakna
aldrei aftur, heyra aldrei framar
spnr.ningar og ásakanir...... Við
erum margir, sem höfum dreymt
þann draum og óskað að hann
rættist. En það eru ekki nema fáir,
sem þora að losa sig við raunirnar,
enda er það ekki láandi þegar þess
er gœtl, lwe mörg sjálfsmorð mis-
takast. •
Sjálfsmorðin eru list, sem ekki
má mistakast, en sem samkvæmt
eðli sinu verðnr eigi heldur kennd.
Ef að þjer hafið áhuga fyrir þessu
málefni, eins og við höldum, herra
minn, viljum við bjóða yðiir' aðstoð
okkai-. Sem eigendur gistihúss, er
stendur á landamærum liandarikj-
anna og Mexico, og eigi en háð
neinu truflandi eftirliti, finnst okk-
ur að það sje skylda okkar að bjóða
meðbræðrum okkar, sem af alvar-
legum ástæðum óska að skilja við
jarðvistina, tækifæri til þess að gera
þetta þjáðningalaust.
í Thamatos Palace Hótel kemur
dauðinn til yðar á æskilegasta hátt
meðan þjer eruð i svefni. Kunnátta
okkar, sprottinn af 15 ára reynslu
með góðum árungri (við tókum á
móti 2000 gestum slðastliðið áir)
tryggir yður, að við getum sjeð yður
fyrir óbrigöulum skamii, sem verkar
samstundis.
Við vitum vel, að flestir gestir
okkar hafa ekki úr miklu að spita,
því að sjálfsmorðin standa oft i
nánu sambandi við hallann á við-
skiftareikningunum við bankann. —
Þessvegna gerum við okkur far um,
að gera allt ódýrt, án þess að stá
af þægindunum. Ef þjer getið greitt
300 dollara við komu yðar hingað
þá nægir J>að fyrir dvalarkostnaði
yðar ásamt sómasamlegri útför og
viðhaldi á gröf yðai'.
Að endingu óskum við að tuka
fram, að Thanatos stendur á undiir
fögrum stað, og að gistihúsið hefir
fjórar lennisbrautir, eina átján holu
gotfbraut og ágæta sundlaug. Gcstir
vorir teljast altir til betra fólks, svo
að yður þarf ekki uð teiðust. Ferða-
menn fara úr járnbrautinni á stöð-
inni Deeming en þar biður bifreið
liótelsins. Þjer eruð bcðnir að tit-
kyn.na komu yður brjeflega eða
með simskeyti, að minsta kosti tveim
dögum fyrirfram. Simnefnið er:
Thanatos Coronado (Neiv Mexico)."
IiTTA var löng ferð. Lestin ók
tímunum saman um bómullar-
akra þar sem negrar voru við vinnu.
Þegar lestin nam staðar á einhverri
smástöðinni varð krökl af Mexikön-
um með barðastóra hatta og i út-
saumuðum treyjum á brautarhlað-
inu.
Næsta stöð er Deming, kallaði
negrinn i vagninum til ferðamann-
anna. ,
Frakkinn var eiginlega hálfhissa
á hve lítil áhrif þessi síðasta ferð
hans hafði á hann. Svo hægði lestin
á sjer og nam staðar.
—• Thanatos, sir? spurði burðar-
maðurinn, Indíáni, sem kom inn í
vagninn. Hann hafði ]>egar hlaðið
farangri tveggja ungra stúlkna á
hjólbörurnar sínar.
— Er liugsanlegt að tvær stúlkur,
svona ungar og fallegar, sjeu komn-
ar hingað lil þess að deyja? spurði
Jean sjálfan sig.
Þær horfðu alvarlega á hann og
hvísluðust svo eitthvað á.
Bifreiðin frá Thanátos líktist ekk-
ert líkvagni. Hún var ljósblá á lit-
inn og sætin sítrónugul og bar af
öðrum ökutækjum þarna eins og
gull af eiri, og Spánverjarnir og
Indíánarnir áttu.
Gráklæddi bílstjórinn var feitur
með útstæð augu. Jean Monnier
settist varlega við liliðina á honum,
svo að ungu stúlkurnar gætu verið
einar sjer. aftur í. Og meðan þeir
voru að aka upp bratta brekku
reyndi hann að fitja upp á samtali
við bilstjórann.
Hafið þjer verið lengi á Thana-
tos?
—Þrjú ár, murraði bílstjórinn.
—Það hlýtur að vera merkilegur
staður?
Merkilegur? Að liverju le.vti?
Jeg ek bifreiðinni minni. Finst yður
nokkuð merkilegt við það?
— Fara þeir nokkurntíma hjeðan
aftur, sem koma hingað?
Ekki oft. sagði maðurinn og
virtist fara hjá sjer. —• Ekki mjög
oft. . . . En það kemur þó fyrir.
Jeg er sjálfur eiiin af þeim.
Þjer. Hafið þjer verið geslur
á Thanatos?
Jeg hefi ráðið mig i þessa at-
vinnu til þess að þurfa ekki að tala.
Þetta er hættuleg leið, og yður lang-
ar víst ekki til að jeg hvolfi vagnin-
um undir yður og ungu stúlkunum,
í einhverri beygjunni.
Vitanlega ekki! sagði Jean.
Svo fór hann að hugleiða hvo skrít-
ið bílstjóranum hlyti að þykja að
heyra þetta og brosti.
Tveimur tímum síðar benti bíl-
stjórinn, sem ekki hafði mælt orð
frá munni lengi vel, fram undan sjer
og Jean sá Thanatos á hæð beinl
framundan.
Ungu stúlluirnar voru þegar farn-
ar aðfylla út sín eyðublöð, og virt-
ust gera það með mestu vandvirkni.
HENRY BOERSTEINER gistihús-
stjóri var hæglátur maður með
gullspangagleraugu, og mjög ánægð-
ur með stofnun sína í alla staði.
Eigið þjer gistilnisið? spurði
Jean liann.
—- Nei, það er hlutafjelag, sem
á fyrirtækið. En jeg átti hugmynd-
ina að því, og þessvegna gerðu þeir
mig að forstjóra, meðan jeg krerði
mig um að vera það.
Ilvernig komist þjer hjá því
að lenda í klandri við yfirvöldin
hjerna.
— Klandur? sagði Boerslecker
hissa, og það var eins og hann fyrrt-
ist við spurninguna. — Við gerum
ekkert hjer, sem ekki samrýmist
skyldum hótelsins sem góðri stöfn-
un. Við veitum gestum okkar allt,
sem þeir óska.... Það er ofur ein-
falt mál. Annars eru engin yfirvöld
hjer. Þetta lijerað er svo útúr, að
enginn veit hvort heldur það telst
lil Mexico eða Bandaríkjanna, og
þetta hálendi hjerna i kring hefir
ekki þótl byggilegt þangað til við
námum land hjer.
Höfða þá aldrei nein af skyld-
mennum gestanna mál gegn yður?
Mál gegn mjer? sagði Boerstec-
ker móðgaður. - Hversvegna ættu
þaij að gera það? Vaiidamönnum
gestanna okkar þykir vænna en svo
um, að sjá þá liverfa án þess að
hneyklismál verði út úr því.........
Ónei, hjer gengur allt rólega og
F A L K I N N
ANDRE MAUROIS:
Thanatos Palace Hotel
áður?
Jeg heiti
borgara-
GISTIHÚSID var reist i spönskum
stil, það var lágt hús með stÖD'
óttu þaki, en veggirnir úr rauðlit-
uöu sementi, sem átti að sýnast
eins og brendur múrsteinn. ()ll
herbergin vissu móti suðri.
Þegar dyravörðurinn tók við tösk-
um Jeans, horfði hann forviða á
manninn og spurði: Hvar í ósköp-
unum liefi jeg sjeð yður
I Ritz í Barcelona.
Sarconi og l’lýði þegar
styrjöldin liófst.
Frá Barcclona til New Mexico.
Það er sannarlega tvennt óíikt.
Ojæja. Viðbrigðin eru nú eig-
inlega ekki mikil. Gistihússármaður
hefir allsstaðar það sama að gera
.... Hjerna eru bara skýrslurnar,
sem jeg verð að biðja yður að fylla
út í, talsvert margbrotnari. Þjrr
verðið að afsaka... .
Það kom á daginn að eyðublöðin,
sem rjett voru nýju gestunum þrem-
ur voru gríðarlega forvitin, þvi að
þau spurðu um griðarlega margt.
Sjerstaklega þótti Jean A-eyðublað-
ið skrítið. Það hljóðaði svo:
,,Jeg undirritaður, sem er með
óskertri greind, lýsi lijer með yfir
því, að jeg sleppi öllu iilkalli til
lífsins af fúsum vilja, að bæði stjórn
gistihússins og starfsfólk þess eru
með öllu ábyrgðarlaus, ef svo kynni
að fara, að mjer hlekklist e.itthvað
á.