Fálkinn - 21.04.1944, Blaðsíða 12

12
F Á L K 1 JS N
>♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦•♦♦♦<♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦«
Tígrisdýrið
Stutt skáldsaga eftir PEARL BUCK
6
ætlaÖi að segja lionum að hann skyldi
halda áfrani íneð herferðina sína. Að hún
ætlaði heim og að hún óskaði, að hún hei’ði
hann aldrei augum litið. Það væri brjálæði
að kona eins og hún skyldi giftast öðrum
eins þjösna og honum. En nú væri því
hjónabandi lokið.. Hún elskaði liann eklci
lramar. — En þegar hún kom inn i skrif-
stofuna til hans stóð hann við skrifborðið.
Hann hafði tekið af sjer sverðið og horfði
nú á hana., Örvæntingin skein úr dimm-
um augunum.
Þú hefir rjett að mælá, sagði hann
áður en hún komst að með að segja nokkuð,
og rödd hans var með hrygðarhreim og
auðmýktar. — Jeg veit að jeg er fávís
þjösni — en ef jeg missi þig verður tilvera
mín dimm og' óbærileg. Þú komst til mín
eins og ljós dagsins. Jeg skal gera allt, sem
þú skipar mjer. Jeg elska þig.
Þau horfðust i augu og hún gleymdi
gömlu konunni og reiðu mönnunum. Hún
hljóp til hans.
—- Hvernig stendur á því að við skulum
hafa getað orðið óvinir? hvíslaði liún og
þrýsti sjer að lionum. Og þá lieyrði liún að
sverð hans datt á steingólfið svo að söng í.
í rauninni var því ekki þannig varið að
þau hefðu nokkurntima verið óvinir Þau
elskuðust út að lífinu. Morguninn eftir fór
hann út og sagði liðsmönnum sínum að
hver skyldi halda iieim til sín. Það yrði
ekkert úr herferðinni gegn Bláa-Úlfi.
Hann borgaði þeim málann, hverjum og
einum, en þeir hypjuðu sig á brott og botn-
uðu ekki í neinu.
Það varð hljótt í virkinu. Tígrisinn ein-
blindi á Mollie.
Hvað á jeg nú að gera? spurði hann
eins og barn.
Við skulum fara heim, sagði hún eins
og úti á þekju. Mig langar svo að komast
Jieim.
Áður en sólin var Jíomin i hádegissfað
voru þau komin niður af fjalli og niður á
grundirnar. Hún hafði ihugað nálívæmlega
livernig hún átti að liaga öllu. Nú væri
móðir lierinar komin lieim. Hún ætlaði að
fara beint inn í stofu til hennar með mann-
inn sinn.
Pabbi og mamma ætlaði hún að segja.
Þetta er maðurinn minn, sonur Tigris-
ins.
—^ En svo vissi enginn livað á eftir skeði.
ABBI og mamma, sagði liún. — Þetta
ér maðurinn minn. Gömlu hjónin
sátu í bókastofunni og störðu á Iiana.
móðir hennar var sorgarklædd. Hún var i
hvítum skóm og með hvítt band um hárið.
— Jeg hjelt að þú værir dáin, hvíslaði
móðir hennar. Jeg lijelt að þú liefðir
fyrirfarið þjer, af því að þú varst svo reið
vð okkur.
— En jeg sagði þjer, að það hefði ekki
verið andi hennar, sem jeg sá, sagði faðir
Iiennar þá.
Þau gátu ekki skilið þetta. Þarna stóð
hún bráðlifandi með háan, ungan mann við
hliðina á sjer-----—
Maðurinn þinn, sagði móðir hennar.
Jeg' þekki hann ekki.
- Og jeg hefi aldrei sjeð hann, lautaði
gamli maðurinn.
En jeg sagði þjer að jeg ætlaði að
velja mjer mann sjálf, giftast manni sem
jeg kysi sjálf, sagði Mollie. Hann er
sonur Tígrisins.
Faðir hennar starði á hana og gapti af
undrum
Ertu gengin af vitinu, sagði hann.
Við hefðum aldrei átt að senda hana
til Ameríku, kjökraði móðir hennar.
Mollie snjeri sjer að Tígrisinum. — Segðu
eitthvað við þau, sagði hún.
—i Hvað á jeg að segja?
Það gildir eiriu — segðu eitthvað, svo
að þau geti heyrt í þjer röddina og sann-
færst um að þú sjert lifandi manneskja.
— Dóttir ykkar kom í hús mitt, hóf hann
máls, og röddin var mjúk og viðfelldin.
En svo þagnaði hann og snjeri sjer að
Mollie og sagði: - Þú hefir aldrei sagt
mjer í hvaða erindum ])ú komst í mitt hús.
Líttu á, faðir minn, flýtti hún sjer að
segja. — Jeg' sá að þú.liafðir miklar áhyggj-
ur þennan dag, sem þú sast lijerna á fundi
með bæjarstjórunum, og svo afrjeð jcg með
sjálfri mjer að jeg skyldi fara ein míns
liiðs upp á fja.ll til Tígrisins og útskýra
fvrir honum hve illa það væri gert að kúga
fólkið og þröngva því til þess að horga
sjer skatt. Jeg hjelt þá að þetla væri gamall
og menningarsnauður maður, og gerði mjer
von um, að jeg gæti talið honum hughvarf,
ef jeg gæti sýnl honum fram á, að hann
væri þjóðinni til vansæmdar. Mig langaði
svo mikið til að hjálpa þjer, faðir minn.
Nú, var það svoleiðis, svaraði faðir
hennar liissa. Og svo komstu með Tigris-
inn liingað með þjer.
Ó hve jeg hefi beðið guðina heitt og
innilega, kjökraði móðir liennar. — Jeg
bað þess að þú yrðir komin i hjónaband
áður en mánuður væri liðinn. Og svo hafa
])eir leikið svona á mig.
Jcg cr ekki eins bölvaður eins og þið
haldið, sagði Tígrisinn upp úr eins manns
hljóði. — Reynið þið að kynnast mjer áður
en þið dæmið mig.
— Ef það eru guðirnir, sem hafa sent
hann hingað þá verður þú að taka vel á
móti honum, inóðir góð, sagði Mollie og
brosti.
En livað sem liún sggði og hvérnig sem
hún reyndi, þá gat liún ekki fengið foreldra
sína til að gleyma, að hann var Tígrisinn.
Hvernig ætlarðu að tjónka við hanri?
sagði faðir hennar eitl kvöldið. Hann
er ekki vanur að lifa í bæ. Hann hringsnýsf
hjerna fram og af-tur eins og villidýr í
búri. Þetta getur ekki haldið svona áfram.
Mollie sá að nú voru góð ráð dýr. Kyrðin
og friðurinn þarna í gamla húsinu ætluðu
beinlínis að kæfa Tígrisinn.
Jeg get ekki andað í þessu lognmollu-
lofti, sagði harift. - Þella heita, raka loft
utan af hafiriu er að kæfa mig. Jeg er van-
ur svölu fjallaloftinu.
Og liann hafði samviskubit útaf því að
hann hafði yfirgefið gamla Tígrisinn, föður
sinn. Jeg hefði ekki átt að yfirgefa hann
svona snögglega, sagði hann við Mollie.
Það er brot á því sem Konfúsíus hefir
kent okkur.
— Nú á dögum tekur enginn mark á Kon-
fúsíusi, sagði hún fyrirlitlega og vpti öxl-
um.
Konfúsius vissi vel hvað hann söng.
— Farðu aftur upp í virkið þitt, ef þú af-
berð ekki að vera hjerna, sagði hún reiði-
lega. Æ, nei, flýtti hún sjer að hæta við,
Þetta var ekki alvara mín. . . .
Hann fór ekki til baka. Eins og fyrr áttu
þau langar viðræður saman í trúnaði, og
hún skildi að þó að heili hans hefði litla
og einhliða þjálfun hlotið þá var hann fljót-
ur að skilja. Og viljaþrekið var mikið.
— Mundi þig langa til að menntast?
spurði hún hann einn daginn.
— Já, svararði hann áfjáður.
Hún náði i skólabækumar sínar og fór
að segja honum til, og þau átlu marga
skemtilega stundina saman. En stundum
hafði hann það til að spretta upp, alveg
upp úr þurru, og þjóla út í garð og fara
að þramma þar fram og aftur. Það var
þessi óþreyja, sem föður hennar gatst ekki
að. i
— Hann er eins og dýr í búri, sagði hann
oft.
Og Mollie skildi að þessi maður, sem var
fæddur og uppalin til þess að stjórna hálf-
viltum her, var í þann veginn að sálast úr
eintómu aðgerðarleysi. Hún lá andvaka á
nóttinni og' var að brjóta heilann um hvað
hún ætti að taka til bragðs.
Við verðum að komast á burt hjeðan,
hugsaði hún með sjer. - Honum mundi
þykja gaman að koma til Shanghai.
Morgunin eftir sagði hún við hann:
Heldurðu að þú hafir ekki gaman af að
koma til Shanghai?
Ilvað ættum við að gera þar ?
Skoða allt sem ])ú hefir ekki sjeð
flugvjelar, bifreiðar, og koma i kvikmynda-
hús.
Það hefir enginn gaman af því nema
bprn, sagði hann.
— Hvað’ á jeg að gera við hann? spurði
hún sjálfa sig, úrkula vonar.
Og svo skeði það einn góðan veðurdag
að hann var horfinn. í einu óþreyjukast-
inu hafði liann hlaupið út í garðinn og
farið að æða þar fram og aftur, alveg
eins og liann væri að missa vitið..........