Fálkinn - 21.04.1944, Blaðsíða 13

F Á L K 1 N N
1?
KROSSGÁTA NR. 494
Lárjett skýring:
i. Korn, 4. skýrir frá, 7. dvali, 10.
FriÖa, 12. liöónýtar, 15. bilamerki,
Iti. kyrsett, 18. feiti, 19. handsama,
20. matur, 22. spor, 23. tónverk, 24.
umhyggja, 25. meining, 27. hrædd-
ur, 29. horðuðu, 30. stóra, 32. náms-
grein, 33. framleiðsla, 35. fiska, 37.
óskyít, 38. drykkur, 39. sóðast, 40.
flugur, 41. úthaldsgóð, 43. iipra, 40.
her, 48. kærleikur, 50. knapt, 52. ó-
færa, 53. lin, 56. nuggað, 57. reykja.
58. hragðvond, 60. ákafi, 62. jarmur,
63. við.hnakk, 64. óþæg, 66. iþrótta-
fjelag, 07, skjótt, 70. sljettar, 72. á
fæti. þáguf., 73. kvaka, 74. úrgangur.
Lóðrjett skýring:
1. rcif, 2. fiska, 3. taugaóstyrk, 4.
missir, 5. tímabil, 0. dinglar, 7.
prýðileg, 8. keyrði, 9. þekt, 10. Ijós-
teit, 11. liægi á, 13. hár, 14. togari,
17. .umbúðir, 18. íþrótt, 21. þramma,
24. dugleg, á0. rándýr, þolf. 28. láta
ílla, 29. tmahíili, 30. virt, 31. ávext-
ir, 63. ávextirnir, 34. ósljett, 36. rif-
í-iidi, 37. sjór, 41. skammakrókur,
42. málmur, 44. mánaðarheiti, 45.
eldhúsáhald, 47. vond, 48. hæðir,
49. lifað, 51. brýtur, 53. lpgið, 54.
linigna, 56. stafur, 57. karlm.nafn,
59. stúlka, 61. hvatning, 63. fjörug,
65. þrír eins, 68. leit, 69. mynni, 71.
skst.
LAUSN KR0SSGÁTU NR.493
Wárjett ráðning:
1. Kög, 4. stáss, 7. bær, 10. rósótt,
12. ákafur, 15. át, 16. laut, 18. krók,
19. gá, 20. stó, 22. kná, 23. rif, 24.
ólm, 25. æsa, 27. akrar, 29. ýsa, 30.
skark, 32. nem, 33. skæra, 35. ramn,
37. mátt, 38. yl, 39. reistir, 40. eg,
41. galt, 43. snar, 46. grafa, 48. kul,
50. aléiii, 52. fól, 53. súrur, 55. lið,
56. Ása, 57. ben, 58. kýs, 60. fró, 62.
íá, 63. sæma, 64. tros, 66. at, 67.
'agninu, 70. annast, 72. tog, 73. ræð-
ur, 74. ýtt.
Lóðrjett ráðning:
1. Róttæk, 2. ös, 3. gól, 4. stuna, 5.
ás, 6. sárir, 7. bak, 8. æf, 9. ruglar,
10 rás, 11. tak, 13. kóf, 14. rám, 17.
tákn, 18. kram, 21. ósar, 24. ósæt,
slygg, 31. kurla, 33. sárna, 34. augun,
26. Ará, 28. reksfur, 29. ýkt, 30.
36. net. 37. mis, 41. gróa, 42. afl, 44.
all, 45. reif, 47. afsagt, 48. kúna, 49.
lukt, 51. iðrast, 53. semur, 54. rýrar,
56. ála, 57. bæn, 59. son, 61. ótt, 63
sig, 65. sný, 08. no, 69. áð, 71. at
Henni liaf'ði orðið litið á íoður sinn í
einum glugganum, sem vissi úl að garð-
inuni og Itafði sjeð að hann fylgdi hon-
úní eftir með augunum, sem voru full
meðaumkvunar. Það er þessi meðaumkv-
un, sem hún átti svo bágt með að þola.
: Hún hljóp inn i herbergið sitt og læsti
dyrunum á eftir sjer. Hvað átti liún að
gera við þennan mann, sem bún hafði
gifsl? Það var ekkert rúm fyrir liann
í. venjulegu lmsi. Og ef þau færu til Shang-
ahi .— livað áttu þau þá að taka sjer
fýrir hendur þar?
Hún fleygði sjer upp í rúmið og há-
grj-et eins og barn. Hún elskaði mann-
inn sinn, en hún vissi að hún gat ekki
gert hann hamingjusaman. Loks stóð
hún upp aftur og þurrkaði sjer um aug-
un. Hún ætlaði að reyna á nýjari leik.
Hún fór út að leita að honum, en þá
var hann liorfinn. Garðurinn var tómur
og mannlaus.
Hún gekk garð úr garði og leitaði, en
hvergi var hann. Hú.n leitaði. hátt og
lágt í húsinu, en hann var heldur ekki
þar. Svo fór hún niður að hliðinu, þang-
að sem gamli dyravörðurinn sat og svaf
á bekknum.
— Hefir maðurinn minn gengið út um
hliðið? spurði hún önug og ruskaði við
honum.
— Nei, nei, umlaði hann i svefnrofunum.
— Hjer hefir heill her getað komist
inn án þess að þú liefðir orðið nokkurs
var, sagði hún æst.
Þá tók hún eftir að þarna var mikið
af sporum eftir fótatak í dustlaginu á
eftir sólahreiða skó, sömu tegundar og
þeirrar, sem ræningjarnir notuðu. Höfðu
þeir komið til að sælcja liann — og hafði
hann farið með þeim?
— Jeg fer á eftir honum, sagði hún
í hálfum hljóðum, flýtti sjer upp í Iier-
bergið sitt og setti upp þykku göngu-
stígvjelin sín.
Hún læddist út gegnum garðinn, opn-
aði hliðið hljóðlega, án þess að vörður-
inn, sem var farinn að blunda aftur, tæki
eftir nokkru.
Fyrir ntan húsið biðu, að vanda, ýms-
ir burðarmenn með stóla sína. Hún bað
um einn þeirra. Og er hún var komin i
hvarf bak við gluggatjöldin fór hún að
íhuga hvað til bragðs skyldi taka. Þau
gætu sest að uppi á fjalli hún ætlaði
að láta hann fara sínu fram — öllu, ef
hún gæti,__aðeins gert hann hamihgju-
samán.
Upp við fjallsræturnar hitti hún bónd-
ann, sem hafði fylgt henni þegar hún
fór upp á fjallið í fyrsta sinn.
Hvenær fór maðurinn minn hjerna
hjá, spurði hún.
Enginn hefir farið hjerna lijá í dag,
svaraði hann.
Hann hlýtur að hafa farið hjerna hjá,
sagði liún og espaðist.
Þarna stendur hesturinn hans, sagði
hóndinn og benti á gullfallegan, svartan
hest, sem stóð á beit þarna skamt frá.
Mollie þekkti liann undireins aftur. Tígr-
isinn var þá ekki kominn i virkið.
— Söðlið þjer liestinn, sagði hún skip
andii
— Hann hefir ekki. .. . byrjaði bóndinn
að svara.
Gerið eins og jeg segi yður, sagði hún.
Þjer vitið að jeg er konan hans.
Það var komin nótt þegar hún koin upp
að virkishliðinu. Það var læst, en liún lamdi
og harði á dyrnar, og loks kom gamli
þjónninn.
Er húsbóndi þinn lijer? spurði hún.
— Ekki nema sá gamli. svaraði hann.
Og liann sefur.
Hann var þá ekki kominn heim. Hvað
gat hafa komið fyrir hann? Hvar átti hún
nú að leita hans? Hún var svo þreytt, að
höfuðið seig niður á hringu. Jeg ætla
inn og sofa, sagði hún svo.
Gamli þjónninn opnaði hliðið upp á gát.l
fvrir henni og hún reið inn i forgarðinn,
Þar sat gamla konan og var að jeta rísgrjón
úr skál.
— Ert það þú, kona? sagði hún.
Já, svaraði Mollie. Og alll í einu
fanst henni víst, að gamla konan og dyra-
vörðurinn mundu vita hvar liann væri
niður kominn. Hún skyldi veiða það upp
úr þeim — ef hún findi hann ekki var lifið
henni einskis virði.
Hún fór inn í gamla herhergið sitt og
opnaði borðskúffuna; þár lá litla skamm-
byssan sem hún hafði gíeymt forðum.
Gamla konan kom inn á eftir henni.
— A jeg að færa þjer. . . . byrjaði hún.
Mollie fór fram að dyrunum og stað-
nædist þar. —- Segðu mjer hvar hann er.
skipaði hún og miðaði skammbyssunni á
gömlu konuna.
Þeir liafa tekið liann i ógáti, svaraði
hún. Það varst þú sem ræningjarnir
ætluðu að ná i.
Hvað vildu þeir mjer?
Þeir sögðu að það væri þjer að kenna
að þeir fengu ekki að fara í stríð, svo að
þeir seldu Bláa-Úlfi þig. Það átti að nema
þig á brott.
Hvenær?
1 dag, um það leyti sem allir eru að
hvíla sig. Tveir menn áttu að fara inn og
segja........
Hvaða menn voru það?
Tveir af okkar mönnum, sem áttu að
visa mönnum Bláa-Úlfs til vegar. . . .
Og hvað svo?
Hinir biðu fvrir utan, til þess að
hjálpa ef þörf gerðist.
—- Jeg heyrði elcki að neinir væru við
hliðið heima.
• — Það var eðlilegt, því að þeir lokkuðu