Fálkinn - 21.04.1944, Blaðsíða 10

10
F Á L K 1 N N
VHCt/W
l£/&HbUKHIR
Á eyðieyju
Ef Nellie liefði ekki verið skáti
og auk þess úrræðagóð að eðlisfari,
liefði liún aldrei getað bjargað sier
eins vel og lnin gerði þessa sex
daga, sem hún varð að hýrast aieín
úti á eyunni.
Ennþá skalf liún af ótta ei hún
liugsaði lil þessara hrreðilegu tima,
meðan stormurinn og brimið var
að liða sundur skipið, sem hún var
á.
Hún vissi eiginlega ekki hvernig
það hafði atvikast, að hún komst
í land — hún mundi aðeins óljósi,
að alda hafði riðið yfir skipið og
sogað hana með sjer, þangað 111
að hún fann sandinn undir fótuih
sjer i fjörunni.
Þarna var skipið langt úti í myrkr-
inu, eða voru það öldurnar? Morg-
uninn eftir sá hún ekkert af því, og
hún fylltist hrylltngi þegar hún
hugsaði lil þess, að það skyldi liafa
farist.
— Fyrst og fremst verö jeg nú
að hugsa um að telja dtgana, hugs-
aði hún með sjer, þegnr húh gekk
i skógarbrúnina. Jeg retla að
gera eins og Robinson: skera skoru
i trje fyrir livern dag. Og það gc.rði
hún og síðan gekk hún varlega
upp að skóginum. En nu var hún
ósköp svöng og langaði skelfing i
eitthvað að borða.
—Mikil heppni var að jeg skyldi
stranda á svona góðum stað, lmgs-
aði hún skömmu síðar, þegar hún
hafði uppgötvað að þarna voru
ósköpin öll af banönum. Og svo
Itafði hún fundið lítinn lœk, svo
að nú þurfti hún hvorki að kvíða
hungri nje þorsta.
En það var annað sem hún kveið:
að rekasl á villidýr eða villimenn.
Þessvegna hljóp liún alltaf í felur
og hlustaði, þegar hún heyrði eitt-
hvert hljóð, og var vör um sig, að
hún sæist ekki.
En haldið þið ekki að lnin liafi
orðið hissa þegar hún var að skera
skoruna í (rjeð sjötta daginn. Þá
heyrði hún hljóð fyrir aftan sig, og
þegar lnin leit við sá hún litla
stúlku, ofuriítið minni en hún -var
sjálf, ákaflega brúna í andliti og
með svart, hrokkið hár.
En þegar Nellie sá að litla telpan
varð hrædd og fór að gráta, óx
henni hugur — það var ólíklegt að
þessi litla telpa mundi vinna ltenni
mein. Nellie brosti vingjarnlega, og
gekk til hennar og rjetti henni
hendurnar.
Hvað henni Nellie þótti vænl
um að hitta þessa litlu tejpu —
lnin hafði Jiegar reynt hvað Jtað
var að vera einmana og nú gat
hún skilið til fullnustu hve Robin-
son hlaut að hafa orðið glaður
þegar hann hitti Frjádag forðum.
Allt i einu rak Nola upp óp og
benti -— og nú kom Nellie auga á
mann sem stóð skammt frá og starði
á telpurnar. Þetta var svarthærður
villimaður, og hann hvarf áður en
Nellie hafði getað skoðað hann al-
mennilega. En hún Jtóttist visss um
að hann mundi ekki vilja þeim
neitt gott.
— Komdu með mjer, Nola, jeg veit
af góðum stað, sent við getnm falið
okkur á, sagði hún og dró telpuna
að sjer. Hún hafði dvalið undan-
farnar nætur í hellisskúta rjett ofan
við fjöruna. Og ltangað viðaði hún
nú að sjer steinum, til þess að reyna
að verjast, ef einhver reyndi að
sækja að þeim.
Svo Jiðu nokkrir ljlukkutímar,
en )>á heyrði Nellie skrjáfa i lauf-
inu fyrir utan hellisskútann. Og J)á
greip hún einn steininn og kastaði
honum. Og undir eins heyrði hún
að sagt var úti:
— Þetta var slæmur steinn, Nola.
Vertu ekki að Jjessu. Þú veist vel
að þú mátt ekki gera þetta.
Nelly varð forviða þegar hún
heyrði að þetta var sagt á hennar
máli. Og nú kom kona, klædd eins
og Evrópufólk í hitabeltinu, upp að
hellinum.
— Hvað er þetta? sagði konan.
— Nú, þú ert kanske þessi hvíta
vinstúlka hennar Nolu? Heyrðu nú
væna mín, þú mátt ekki æsa hana
Nolu upp. Og hversvegna kastar
þú grjóti í mig?
— Jeg — jeg skil þetta ekki,
stamaði Nellie. —• Jeg hjell að J)ið
væruð mannætur, sem ætluðit að
ná í okkur....
— Barnið mitt gott, hjer eru
engir villimenn. Jeg er kennslukona
við trúboðsskólann hjerna; og Nola
strauk á burt úr skólanum — faðir
hennar sá hana með þjer rjett
áðan og kom til mín og sagði mjer
af ykkur.
— Faðir hennar? Nellie starði
forviða á konuna. — Já, ltún var
nú hrædd líka. .. . jeg hjelt að hann
væri villimaður, sem væri að leita
að henni.
Faðir hennar er garðyrkjumað-
ur og besti maður í alla staði. Hann
vill láta Nolu læra eitthvað, en hún
hefir meira gaman, af að stelast á
burt og leika sjer.
Nola skildi vel hvað þær voru að
segja. Hún varð niðurlút og skamm-
aðist sin.
— En hver ert ]ni? hjelt konan
áfram. Og nú sagði Nellie henni
frá þvi, sem fyrir hana hafði komið,
og konan sagði: — Þá var það
svei mjer lieppilegt að Nola skyldi
stelast á Jjurt i Jtetta skifti og finna
þig. Faðir þinn heldur að Jjú hafir
drttkknað, skipið er komið í höfn,
hinummegin á eyjunni. Það verður
fagnaðarfundiur þegar ])ú kemst
þangað!
— Er Jtetta J)á ekki eyðiey?
Nellie vissi ekki hvort hún ætti að
Elsa: Heyrðu mamma, — ef
jeg væri göldrótt þá mundi jeg
breyta öllu í isrjóma og jeta það
upp til agna.
— Jeg cr hrædd um að þjer yrði
illt af öllum þeim isrjóma, Elsa
min.
— Nei, nei, fyrst ætla, jeg að
hreyta mjer í hval.
(iömul kona var með tveimur
litlum telpum i dýragarðinum, óg
J)egar þær sáu storkinn, fór hún að'
segja þeim söguna af því, að það
væri þessi háfætti fugl sem kæmi
með börnin inn í veröldina. —
Telpurnar horfðu hver á aðra unt
stund, þangað til önnur hvíslaði:
— Heldurðu ekki að við ættum
ekki að segja blessaðri kerlingunni
sannleikann?
Jón frændi hafði verið gestur á
heimilinu og þegar hann fór gaf
Itann bróðursyni sínum 20 krónur.
„Mundu nú, Tommi litli, að fara
vel ineð þessa peninga, og mundu
hvað máltækið segir, Flónið og
krónan verða fljótt viðskila.“
„Já, frændi,“ svaraði Tommi, „en
jeg ætla nú samt að J)akka þjer fyrir
að þið urðuð viðskila.“
/V/V/W/V
Friggi var að Jeika sjer heima hjá
Sigga. Þegar hann ætlaði lieint var
komin hellirigning. Svo að móðir
Sigga lánaði honum regnkápuna og
skóhlifarnar af Sigga.
— Verið Jtjer ekki að Jtafa svona
inikið fyrir þessu, sagði Friggi ofur
kurteyslega.
— Jeg er viss um að hún mamma
þín nntndi gera það sama fyrir hann
Sigga, ef ltann væri i þinum spor-
tim, sagði móðir Sigga.
— Hún mamma mttndi gera miklu
meira, sagði Friggi þá. Hún mundi
bjóða Sigga að bíða hjerna þangað
fil stytti upp, og bjóða honum upp
á kvöldmat.
Slráklingur hafði liorft á símavið-
gerðarmann klifra upp í staur, tengja
áhaldið sitt við símajtráðinn og
reyna sambandið. En ])að var i ó-
lagi. Stráksi hlustaði um stund,
hljóp svo inn til sín og kallaði:
Mamma, koindu fljótt út, það er
maður uppi i síinastaurnum og er
að tala til himna.
— Af hverju lieldur þú að hann
sje að tala til himna?
— Af því að hann sagði: Halló!
Halló. Halló. Drottinn minn livað er
að hjá ykkur þarna upp frá? Getur
enginn lieyrt til mín?
vera glöð eða hrygg. En þegar hún
hitti föður sinn aftur þá getið þið
nærri hve giöð liún varð. Og ekki
varð hann siður glaður.
Ueta litla sat á linje afa sins,
horfði grandgæfilega á hann um
stund og sagði svo: — Afi, varst þú
í Örkinni lians Nóa?
— Sussu nei, ltarnið mitt, svaraði
afi alveg steinliissa.
— Hvernig stendur þá á að ])ú
skyldir ekki drukkna?
Þjer verðið að muna, frú, að
lijer fyrir rjettinum verðið þjer að
vinna eið að framburði yðar. l^ess-
vegna skuluð þjer gera nákvæman
greinarmun á því, sem þjer liafið
sjeð og liinu, sem þjer hafið heyrt.
Hvenær eruð þjer fæd?
— Þann 7. maí 1923, herra dóin-
ari. En það sá jeg ekki sjálf — mjer
hefir bara verið sagt það.
Uún: Hvað er að sjá í hvaða
ástandi þú kemur heim, Jóhanncs.
Þú getur varla staðið.
Hann: — Við höfðum um það
samkeppni í klúbbnum, hver okk-
ar gæti drukkið mest whisky.
Hún: — Og liver var númer tvö?
/VA'WMI/V
Frúin: — Það kemur hjérna send-
eftir dálitla stund með kola, sem þjer
eigið að sjóða til niiðdegisverðar,
Maria.
María: — Þið h,, ni.i ráðið hvað
þið gerið, en jeg vil minn kola
steiktan, frú.
Frúhi: (við fjögra ára gamlan
son sinn): — Hvað er að sjá þig
barn — allan útataðan í sultumauki.
Hvað mundir þú lialda ef þú sæir
mig svona?
Sonur: — Að þú ætlaðir í sain-
kvæmi, mamma.
VIÐ WATERLOO.
Júlíus Cæsar vildi helst liafa feita
menn kringum sig, ’vegna þess að
þeir mögru hugsuðu af mikið. Þess-
vegna var honum lítið um Cassius.
En þeir feitu voru svo værukærir,
að þeir nenntu ekki að gera lion-
um óskunda. — Ert Napoleon sagði:
- Jeg vil liafa neflanga menn kring-
um mig. Hann vissi að langt nef
var merki um athafnaþrá og vilja-
þrek. Allir hershöfðingjar Napolons
voru neflangir. Og þegar liann beið
hinn endanlega ósigur sinn, við
Waterloo, þá var það neflengsti
hershöfðingi heimsins, hertoginn af
Wellington, sem kom honum á knje.