Fálkinn - 21.04.1944, Blaðsíða 9

F Á L K 1 N N
9
í'jeítiléga fyrir sig, og við teljuni
gestina lijerna vini okkar.... Vilj-
ið þjei- líta á hérbergið yðar? Það
verður nr. 113.... Þjer eruð von-
andi ekki hjátrúarfullur? Sarconi,
viljið hjer fylgja þessum gesti á nr.
113. ... Þjer gcrið svo vel að greiða
þessa 300 dollara hjá gjaldkeranum-
.... skrifstofan hans er þarna....
>|
J;éan Moonier leitaði að einhvers-
konar mandrápsvjel í herberginu
|)egar liann kom inn, en það var á-
rangurslaust.
EGAR liann kom niður á and-
dyrið á leið til miðdegisverð-
ariijs, sá hann ekkert nema dömur
í flcgnum kjólum og herra í smo-
king. Gistihússtjórinn kom beint í
flasið á lionum:
— Æ, herra Moonier. Jeg var ein-
mitt að gá að yður. . . . Af þvi að
þjer eruð einn yðar liðs datt mjer
i hug, að þjer liefðuð kanske gam-
an af að verða inötunautur eins
gestsins lijerna, frú Kerby Sliaw.
Moonier ypti öxlum. Hann varð
eiginlega dálítið ergilegur.
—í Jeg er ekki hingað kominn. til
]jess að taka þátt' í samkvæmis-
lífinu. ... en vitanlega er þetta undir
þvi komið að.... Getið þjer sýnt
mjer þessa dömu án jiess að kynna
mig fyrir henni?
Ekkert hægara. Það er þessi
unga dama i hreistraða kjólnum,
sem situr við flygilinn og er að fletta
nótnabök.... Jeg lield að þjer
munuð ekki iðrast eftir að kynnast
henni.... Öðru nær.... Hún er
sjáfstæð og greind dama.... mjög
listræn að eðlisfari. .. .
' Frú Kerby Shaw var i sannleika
fögur kona — augun blið og glaðleg
í senn. Hvernig stóð á að svona
konu langaði til þess að deyja?
— Er frú Kerby Shaw. .. . jeg á
við .... er þessi dama gestur yðar
í sama tilgangi komin .... eins og
jeg er?
Vitanlega, svaraði Boerstecker
og lagði áhersluna á orðið: Vitan-
lega.
— Þá skuluð þjer kynna mig. .
Þegar þau höðu lokið við óbrot-
inn en einkar ljúffengan miðdegis-
verð, þekti Jean æfi Clairc Kerby
Shaw í stórum dráttum. Hún hafði
verið gift ríkum og góðum manni,
sem llún því miður hafði aldrei elsk-
að r—; og fyrir missiri hafði hún
farið frá honum, til þess að fara
með ungum enskum rithftfundi til
Evrópu. Hún hafði haldið að þessi
maður ætlaði að kvænast sjer undir
eins og hún hafði fengið lögskilnað
frá manni sínum; en þau voru ekki
fyr komin til Evrópu, en liann ýtti
henni á bug, með lirottalegu móti.
Og ]>á var það einn daginn, að hún
rakst á umburðarbrjef frá Thanatos
i póstinum sínum og skildi þegar
að þarna væri skjót og þægileg
lausn allra rauna.
—• Eriið þjer þá alls ekki hrædd
við dauðann? spurði Jean.
Jú, auðvitað. . . . en minna
en við liitt, að þurfít að lifa. . . .
Jeg segi það ekki til þess að
segja það, sém fallegt er. . . . En
segið mjer nú.... hversvegna eruð
þjer hjerna?
Hun vítti hann þegar hún hafði
heyrt skýringu hans.
—v Mjer finnst þetta ótrúlegt....
Dettur yður í hug' að deyja vegna
þess að hlutabrjein yðar liafa i'all-
ið í verði? Sjáið þjer ekki, að eftir
eitt, tvö. . eða kanske þrjú ár hafið
þjer gleymt öllu, og líklega unnið
upp tapið.
— Nei, jeg skal segja yður, að
eiginlega er tapið aðeins átylla, og
aðeins önnur Iilið málsins. Ef jeg
hefði aðeins eitthvað til þess að lifa
fyrir mundi jeg hafa byrjað að
berjast fyrir lifinu á nýjan leik;
en jeg sagði yður áðan að konan
mín liefði yfirgefið mig.... Jeg' á
heldur engin ættmenni heima í
Frakklandi. .. . engan vin. . . .jeg
verð að skrifta yður það, að jeg
yfirgaf land mitt mettur vonbrigða
.... það var kona. Fyrir hvern
ætti jeg að fara að berjast i dag?
Fyrir sjálfan yður auðvitað
og fyrir l>á, sem einhvertíma
þykir vænt um yður. .. . Þjer hittið
áreiðanlega innan skamms einhvern
þann, sem þess er verður. Þó að
þjer hafið verið óheppinn hingað
til, og ekki fundið neinn verðugan,
megið þjer ekki fordæma allar kon-
ur. . . . vegna unnustunnar yðar í
Frakklandi eða konunnar yðar.
Dettur yður i hug að til sjeu kon-
ur — jeg meina konur, sein eru lík-
ar yður — sem gætu elskað mig og
mundu játast undir að lifa nokkur
ár i fátækt og baráttu fyrir lífinu?
Jeg er sannfærð um það, sagði
hún með hita. — Ýmsar konur
kjósa sjer baráttu fremur en vel-
sreld.... sem finnst eitthvað æfin-
týralegt í sameiginlegu hasli karls
og konu. ... til dæmis jeg. .; .
Þjer spurði hann ákafur.
- Nei, jeg .átti bara við.... Hún
þagnaði, hikaði og hjelt áfram:
Jeg lield að við ættum að ganga
hjerna fram fyrir. . . . Við erum orð-
in ein eftir i borðsalnum, og þjón-
ana langar víst til þess að losna við
okkur.
—- Haldið þjer ekki, sagði hann
og lagði hermalinkragann á herðar
henni, — haldið þjer ekki að undir
eins í nótt....
Nei, áreiðanlega ekki. Því að
þjer eruð nýkominn.
—• Hvenær komuð þjer?
Fyrir tveimur dögum.
— Þegar þau skildu höðu
þau afráðið að fara Ianga göngu
upp i fjöll morguninn eftir. Og
morgúninn bjarmaði i fegurð yfir
gistihúsi dauðans, og Jean Moonier,
sem var að koma úr ísköldu baði
hugsaði ósjálfrátt með sjer. En livað
lífið er yndislegt. En svo minntist
hann þess, að liann átti ekki nema
örfáa dollara eftir og ekki nema fáa
daga ólifaða. Og hann andvarpaði.
Klukkan er orðin tiu. Claire er
víst farin að bíða eftir injer.
Hann flýtli sjer að koníast i
hvitu ljereftsfötin sin og honum leið
vel þegar hann hitti frú Kerby Shaw
við tennisbrautirnar skömmu siðar.
Hún var lika hvítklædd og var að
tala við ungu stúlkurnar, sem hann
hafði orðið samferða í lestinni og
bifreiðinni daginn áðúr. Þær flýttu
sjer á burt þegar þær sáu Frakkann.
Eru þær hræddar við mig?
Nei, en þær eru dálítið feimii-
ar. Þær voru að segja mjer af yður.
Eitthvað spennandi?. . . . Hvað
sögðu þær? Segið mjer það. Gátuð
þjer sjálf sofið í nótt?
Jeg svaf ágætlega, en jeg hefi
þennan Boerstecker grunaðan um,
að hann blandi einhverju i það,
sem við drekkum.
Ekki held jeg að liann geri
það, tók liann fram í. — Að vísu
svaf jeg eins og steinn, en það hefir
verið eðlilegur svefn, þvi að jeg
hefi ekki vott af höfuðverk.
Og eftir augnabliks þögn sagði
hann: Jeg er svo sæll.
Hún brosti lil hans og sagði ekki
neitt.
Við skulum ganga upp þenn-
an stíg, sagði hann, — og svo verðið
þjer að segja mjer eitthvað af þess-
um tveimur ungu stúlkum. Þjer get-
ið leikið hlutverk Sheherzade í
„1001 nótt“.
— Þjer gleymið því að við eiguni
ekki 1001 nótt framundan.
Því miður. . . . Næturnar okk-
ar......
Hún flýtti sjer að þagga niðri í
honum: .... þessar systur eru
tvíburar.... þær ólust upp í Wien
og' síðar í Bútapest. Þær hafa ætíð
verið hvor annari allt, og aldrei átt
neinar vinkonur aðrar en hvor aðra.
Þegar þær voru 18 ára að aldri
hittu þær ungan og forkunnarfríð-
an Ungverja af góðum ættum, tón-
listarmann ágætan, og urðu ást-
fangnar af lionum báðar. Eftir nokk-
ura mánuði bað hann annarar þeirra
og hin reyndi þá að svifta sig lífinu
en það mistókst. Sú útvalda afrjeð
|)á að neita sjer um hjónabandið,
og systurnar báðar urðu sammála
um, að deyja saman. Um þær mundir
fengíi þær umburðarbrjef frá gisti-
húsi datiðans, éins og þjer líklega
skiljið manna best.
—Mikið brjálæði, hrópaði Jean
Monnier. — Þær eru ungar og fall-
egar. . . . Hversvegna setjast þær
ekki að lijerna í Ameríku? Iljer er
nóg af mönnum, sem þær gætu orð-
ið hamingjusamar með.... Ef þær
sýna þolinmæði i nokkrar vikur. .
—Það er ávalt vöntun á þolin-
mæði, sem veldur þvi að fólk kemur
hingað, sagði hún. Og það var mæða
i rftdd hennar.
Hinir gestirnir sáu liessi tvö hvít-
klæddu ganga saman allan daginn,
ýmist í garðinum eða klettunum
fyrir ofan. Þau virtust tala saman i
ákefð. Þegar skyggja tók snjeru þau
aftur lieim í g'istihúsið, og garðyrkju-
maðurinn mexikanski snjeri sjer
undan þegar hann sá þau kyssast.
F
FTIH niiðdegisverðinn dró Jean
Claire á eftir sjer inn i litla mann-
lausa stofu. Þau seltust þar og hann
var alltaf að hvisla einhverju að
henni, sem augsýnilega kom við
hjartað i henni. Áður en hann fór
upp á herbergið sitl náði liann í
Boerstecker gistihússtjóra. Hann
hitti hann á skrifslofunni hans, þar
sém hann sat með stóra, svarta bók
ópna á skrifborðinu. Hann var
auðsjáanlega að lita yfir reikning-
ana, og við og við setti hann stórt
rautl strik i bókina.
Gott kvöld, herra Monnier. . . .
Var það nokkuð?
Já, jeg vona að minsta kosti
að. .. yður finnst það ef til vill
hlægilegt, sem jeg liefi á samvisk-
unni. . Svona skyndileg umbreyting
.... En lifið er svona. . . . í stuttu
ináli - jeg er kominn lil að segja
yður, að mjer hefir snúist hugur. .
mig langar ekki til þess að deyja.
Boerstrecker spratt upp, forviða:
Er yður alvara?
Jeg geng að þvi visu, sagði
Frakkinn, að yður þyki jeg vera
hviklyndur. En finnst yður ekki
eðlilegt, að uýjar aðstæður geti liaft
álirif á hug manns?.... Þegar jeg
fjekk brjef yðar fyrir viku liðinni,
var jcg í örvæntingu, og mjer fannst
jeg vara aleinn í heiminum. Þess-
vegna rjeðist jeg ekki í að berjast
áfram. En viðhorfið er gjörbreytt
í dag.... og það er eiginlega yður
að þakka.......
Mjer að þakka?
— Já, vegna konunar, sem þjer
ljeluð sitja hjá mjer við borðið i
gærkveldi. Hún á þátt i þessu krafta-
verki.... Frú Kerby Shaw er töfr-
andi manneskja. . . .
— Var það ekki það, sem jcg' sagði
yður? ....
- Töfrandi og hugrökk .... Þegar
hún heyrði, hve illa mjer hafði farn-
ast vildi hún þegar berjast við fá-
tæktina með mjer. Finnst yður það
ekki einkennilegt?
— Eiginlega ekki. .. Við erum
svo alvön því að lieyra þessliáttar
hjerna.... en jeg segi ekki annað
en það, að mier ])ykir vænt um þetta
Þjer eruð ungur ennþá korn-
ungur maður.
— Yður er þá ekki á móti skapi,
að við förum bæði hjeðan á morg-
unn?
Svo að frú Kerby Shaw ætlar
|)á líka að... .
Auðvitað. Hún mun staðfesta
þetta sjálf að vörmu spori .... En
það er aðeins ofurlítið vandkvæða-
mál, sem jeg á óminnst á ennþá.
Þessir 300 dollarar, sem jeg hefi
greitt gjaldkeranum yðar, og eru
eiginlcga aleiga mín -— eru þær eign
gistihússins, eða er nokkur von um,
að jeg geti fengið svo mikið til
baka, að jeg geti greitt járnbrautar
farið okkar?
— Við erum heiðarlegl fólk, hjerna
á þessum stað, herra Moonier....
Við tökiim aldrei borgun fyrir það
sem gestirnir njóta ekki. Á morg-
unn býr gjaldkerinn til handa yður
reikning fyrir tíu dollurum á dag
fyrir veruna og svo þjónustugjald
að auki. Og svo greiðir hann yður
afganginn.
— Þjer eruð sannur vinur i raun,
sagði Jean Moonier hrifinn. Yður
rennur ekkj grun i hve þakklátur
jog er.... Endurheimt hamingj-
una. . . . Geta byrjað nýtt líf. . . .
— Við hugsuni aðeins um það eitl
að gera gestum okkar dvölina sem
ánægjulegasta, sagði Boerstecker for-
stjóri.
Hann horfði á eftir Jean þangað
til liann var kominn út úr dyrunum.
Þá tók hann upp símatólið og
sagði: Látið Sarconi koma
hingað. ,
■pVYHAVÖRDUHlNN kom inn að
' vörmu spori: Viljið þjer
tata við mig?
Já, Sarconi.... Hafið þjer
allt viðbúið til þess að veita gasi
inn i nr. 113. .. . Best að biða þang-
að til svona um klukkan tvö.
- Á eg að gefa somnial fyrst?
Jeg lield að þess þurl'i ekki
með. Hann sofnar vist ágætlega...
Svo er það ekki annað í kvöld,
Sarconi, en á morgun luigsið þjer
fyrir þessum tveimur teipum á nr.
17. eins og við höfum talað um.
Frú Kerby Sliaw kom inn í
Frh. ú bls. 11.