Fálkinn - 19.05.1944, Blaðsíða 6

f
6
K
FÁL K I N.N
- •LiTLn snenn -
Kappaksturinn
Jóhann Scheving þýddi ár þýsku.
Dynur hreyfilsins suðaöi i eyrum
hans.
Hjartað barðist í brjóstinu eins
og það væri samstillt við spreng-
ingar vjelarinnar. Hendurnar hjeldu
fast um stýrishjólið. Augun rauð
og þrústin, störðu án afláts á veg-
inn er bíllinn þaut eftir. Hann var
fyrstur í röðinni.
Á síðustu eftirlitsstöðinni höfðu
þeir tilkynnt honum það. En Berner
sem var eini hættulegi keppinautur-
inn, var aðeins tvo kílómetra á
eftir honum. Hið minsta óhapp
yrði þe*ss valdandi að hann ^yrði
ekki fyrstur að markinu.
Hann var dauðþyrstur. Háls og
kverkar og tunga þurr. Hann hafði
ekki gefið sjer tima til að drekka
nægju sína á síðustu stöð. Fór þegar
er bensín hafði verið látið á geym-
inn. Hann hafði ekið eins og sá
vondi væri á eftir honum. — Jeg
skal vinna, Skal, sagði hann við
sjálfan sig. Þetta var enginn leikur.
Fimmtíu klukkustunda næstum stans-
laus akstur, og enginn svefn og lítið
etið. Augun varð að hafa á öllu,
jafnvel hæna er færi yfir veginn.
Eyrun yrðu að heyra hið minsta
misræmi i gangi vjelarinnar. Hann
píndi vagninn áfram, svo sem hægt
var. Einu sinni hafði járnbrautar-
lest næstum ekið á hann, vegna þess
að vörðurinn var svo lengi að opna
hlið, er hann þurfti að fara i gegn-
um. Hugo Kramer þaut inn um
hliöið undan stálófreskjunni og slapp
en svo nærri fór hann lestinni að
hann hefði getað snert „kýrgripil-
inn“ með útrjettri hendinni.
Fram undan lá breið sljetta með
bugðótum vegi. Góð fyrir mann sém
var útsofinn. Berner hafði sofið,
hann ekki. Kramer þurfti að láta
gera við kveikipípu í Allsdorff.
Viðgerðin fór fram á lítilli viðgerð-
arstöð. Allt vantaði svo að viðgerð-
in stóð yfir í þrjár stundir, þrjár
dýrmætar stundir. Þennan tíma hafði
Berner sofið í Magdeburg. Þegar
viðgerðinni i Allsdorff var lokið
þaut Berner fram fyrir hann. —
Kramer hafði þá ekið eins og vit-
firrtur maður. Og nú var Berner
á eftir.
Þessi bugðótti vegur yfii* hina
breiðu sljettu, var hættulegur fyrir
úttaugaðan mann. Hugo Kramer varð
að beita öllu viljaþreki sínu til þess
að forðast óhapp. Hraðinn var 120
—130 kilómetrar á klst.
Svefninn sótti á hann. Höfuöið
hneig niður á bringuna. Bölvað
svefnleysið. Hann leit upp. Greip
fastara um stýrið og beit á jaxlinn.
— Burt svefn! Elinor, hugsaði hann
— Elinor. Jeg verð einungis að
hugsa um þig. Þá vinn jeg. Bíll
föður þíns skal sigra. Sá sem fyrstur
kemur að marki verður ekki lengur
talinn smælingi.
— Þá verð jeg ekki aðeins nefndur
bílaviðgerðarmaður og bílareynslu-
stjóri. Nei, sá sem vinnur verður
sendur út um heim, til hinna miklu
kappakstra i Ameriku og víðar.
Hann græðir mikið fje. Hann getur
beðið dóttur forstjórans eí5a verk-
smiðjueigandans.
Þessi 1000 ríkismörk hefi jeg nóg
við að gera. Jeg verð að kaupa
falleg föt. Jeg geng ekki lengur í
„samfestingi“. ,
Skyndilega lagðist þoka yfir augu
hans og hann fann til ógleði. Svart-
ir deplar dönsuðu fyrir augunum.
— Nú er jeg að verða frá, hugsaði
hann. — jeg hefi ekki sofið nje
borðað tvo sólarhringa.
Hann sá ofsjónir. Honum sýndist
verksmiðjueigandinn Garrisch sitja á
kælinum, horfa á hann og segja:
— Kramer, jeg treysti yður. Þjer
skuluð fá rikuleg laun. Því megið
þjer eiga von á. Kramer kom til
sjálfs sín eftir augnabilk. Hann fór
að hugsa um Elinor. Hún hafði kom-
ið til hans áður en lagt var. af stað
í kappaksturinn, rjett honum litlu
hvítu höndina og sagt: — Jeg óska
þjer innilega til hamingju — Hugo.
Og hún hafði brosað svo hlýtt til
hans.
En var það, ef til vill vegna
föðursins að hún hafði óskað hon-
um sigurs. Ef vagn Garrisch ynni
kappaksturinn mundi salan aukast
gífurlega. Og stjórnin ætlaði að
,kaupa mikið af þeirri tegund hreyfla
er ynnu.
Nú var hann kominn yfir sljett-
una. Vegurinn lá í halla, var vondur,
og í óteljandi bugðum.
Bíllinn fór með svo mikilli ferð
í bugðunum að hann rann oft áfram
aðeins á tveimur hjólum. En hann
rjetti sig jafnan eins og skip, sem
verst áföllum.
Svo kom hann að húsaþyrpingu.
Hann þeytti hornið, sem mest hann
mátti. Hann þaut eftir þorpinu.
Hænsnin flugu gargandi í allar áttir,
börn voru gripin eins og ör-
skot, einn maður þaut ofan í skurð,.
Kramer ljetti fyrir brjósti. lbúar
þessa þorps vissu auðsjáanlega ekki
um þetta mikla kappakstursmót.
Nú lá vegurinn opinn. Aðeins eitt
hús sem eftir var að fara fram hjá.
Hann bljes ákaft. Hann var kominn
næstum að húsinu, h. u. b. 50 metr-
ar eftir. Húsið stóð rjett við veginn.
En fyrir neðan var brött brekka.
Húsið var opið og gömul kona
haltraðist út á veginn. Aftur bljes
hann eins og um lífið væri að
tefla. En konan sem var um áttrætt
virtist vera heyrnarlaus. Hún gekk
út á hinn mjóa veg og ómögulegt
var að komast framhjá henni. Hún
sneri bakinu að Kramer og sá hann
því ekki.
■— Elinor, Elinor! Jeg verð að
komast áfram. Jeg verð að sigra.
Jeg vil ekki eyðileggja þennan
dýra vagn. Bremer er aðeins tvo
kílómetra á eftir mjer. Ef jeg þarf
að stöðva bílinn þá missi jeg sigur-
launin. Hún er gömul, að dauða
komin. Elinor! hamingjan hjálpi
mjer. Jeg má ekki stöðva bílinn.
Hann bljes. Kerlingin staulaðist
eftir miðri götunni. Nú var bilið
þeirra orðið 5 metrar. Hann reyndi
að stöðva bílinn. Það var ekki hægt
á svo stuttu færi. Hann velti þá
bílnum á augabragði.
Vagninn valt niður brekkuna
með braki og brestum. Kramer
misti meðvitund. En áður en heili
hans varð óstarfhæfur sagði hann:
— Elinor! Elinor jeg hefi tapað,
tapað. Nú fæ jeg þig aldrei, aldrei.
— — — Hið fyrsta sem hann
sá er hann opnaði augun eftir ó-
happið var stór blómvöndur úr
dimmrauðum rósum. Hann teigaÖi
ilm þeirra. „Hvernig hafa þessar
rósir borist inn i herbergi mitt á
þessu auma matsöluhúsi?“ Hann
ætlaði að snúa sjer, en gat það ekki
hann var reifaður og spelkur bundn-
ar um hann. Hann var eins og ein-
trjáningur. Höfðinu gat hann þó
snúið. Hann sá að hann lá á sj'úkra-
húsi. Hann sá rúm við rúm i stof
unni.
Hann mundi hvað gerst hafði.
Kramer lagði aftur augun og beit
á vör. — Bíllinn, dýri bíllinn! —
Hann átti sjer ekki viðreisnar von.
Garrisch er vitanlega viti sinu fjær
af bræði — og Elinor? —
— Heimsókn til yðar sagði vin-
gjarnleg kvenrödd. Hann hristi höf-
uðið án þess að opna augun. En
það var gripið í hönd hans. Þá sem
ekki var i unrbúðum. Hann heyrði
rödd sem sagði: — Vel af sjer vik-
ið, Kramer. Þjer stóðuð yður ágæt-
lega. Guði sje lof að þjer hjelduð
lífi og urðuð ekki örkumla maður.
Hann ætlaði ekki að trúa sínum
eigin eyrum.
Þeta var Garrisch. Hann opnaði
augun. Var Garrisch að henda gam-
an að honum?
— Jú, jeg á hól skilið, mælti
Kramer. — Jeg ók eins og fífl,
braut bílinn og tapaði.
— Nei, þó að Berner kæmi fyrr
að marki, þá er yður samt dæmdur
sigurinn. Hefði ekki þetta óhapp
hent hefðuð þjer komið, er Brener
átti 25 km. ófarna. Kramer, þjer
ókuð eins og djöfull. Nei, jeg meina
eins og engill. Og kæri Kramer
vagninn þoldi hnjaskið. Hann brotn-
aði ekki. Það var lóðið. Hann er
ofurlítið beiglaður og skrámaður.
Pantanir koma úr öllum áttum.
Allir vilja eiga þvílikta ágætis bíla.
Það, hafa komið pantanir frá Banda-
rikjunum í Ameríku.
— Svo þjer eruð ekki reiður?
Garrisch brosti,
— Spurðu Elinor.
— Hugo, hvíslaði hún. — Hugo,
Hún stóð fyrir aftan föður sinn.
Jeg gleymi aldrei.aldrei, að þú fórn-
aðir öllu — eða svo leit það út
þá — til þess að hlífa gömlu kon-
unni. Að svo mæltu laut Elinor
niður og kyssti hann.
Kramer brosti ósegjanlega ham-
ingjusamur. Var hann að dreyma?
— Hugo! sagði Elinor, eftir mánuð
ertu orðinn heilbrigður! Þá giftum
við okkur, og förum langa brúð-
kaupsferð. Þú þarft að safna kröft-
um. Hugo Kramer brosti ennþá
meir en áður. — Þar með hafði
Elinor Garrisch beðið hans, mælti
hann.
En Elinor hló.
n* r* I-+I i*n
Þær læra að þekkja fallbyssurnar
í hergagnaverksmiðjum Bretlands eru jafnan sýndar ýmsar
tegundir af vopnum, sem eigi eru framJeidd í þeirri smiðju,
sem hlut á að máli, svo að verkafólkið geti kynnt sjer fyrir-
komulag þeirra. Myndin hjer að ofan er tekin í hergagnaverk-
smiðju i Norður-írlandi. Þar er undirliðsforingi að sýna
gtúlkunum í verksmiðjunni „innmatinn“ í hinni frœgu 6-punda
fallbyssu, sem notuð var gegn skriðdrekunum í eyðimerkur-
styrjöldinni í Afríku, og átti svo drjúgan þátt l sigri banda-
manna þar.
«
S