Fálkinn - 19.05.1944, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
augu, en hann mundi ekki hve-
nær. Hann heilsaði ungu stúlk-
unni, sem kafroðnaði, en móðir-
inn tók kuldalega undir kveðju
hans, og síðan fóru þær burt.
En dökku augun fylgdu lionum
eftir og viku ekki úr huga hans.
Loks tókst honum að komast
áleiðis til leyndardómsins gát-
unnar. Nú mundi hann það.
Þetta voru augu Fanny Lobom-
irska, hinnar óhamingjusömu
frænku lians, sem hlaut svo
hryllilegan dauðdaga í þessari
borg.
Nú fjekk hann ákafan áhugu
fyrir þessari ungu stúlku. Hann
skipaði herhergisþjóninum að
leita upplýsinga um konurnar,
og hann kom með þær frjettir,
að þetta væru þvottakonur hótels-
ins, frú Vertot og dóttir hennar.
Fjölskylda þeirra væri mjög
fátæk, en reglusöm og lieiðar-
leg í hvivetna. Þegar greifinn
skipaði þjóninum að sækja
mæðgunar, vissi hann ekki fylli-
lega hversvegna liann gerði það.
Hann var alls ekki fyllilega
viss um að þetta væri liin týnda
frænka hans. Hvernig átti liann
líka að húast við að finna hanæ
hjer, sem franska þvottakonu?
Frú Vertot kom með dóttir
sinni, en hað um að samtalið
færi fram í áheyrn hótelseig-
andans. Hún var hrædd um
mannorð dóttir sinnar og vildi
ekki gefa átyllu til söguburðar.
Þegar greifinn stóð aftur aug-
liti til auglitis við ungu stúlk-
una kom hann varla upp nokk-
uru orði. Nú sá hann enn betur
hve mikið hún líktist fursta-
frúnni; það voru ekki aðeins
augun, það var einnig vöxtur-
inn, hár og spengilegur, og
lögun þessa jmdislega andlits,
nefið fagurlega lagað, munnur-
inn lítill og varirnar rjóðar.
Þessi unga stúlka var lifandi
eftirmvnd furstafrúarinnar. —
Loks jafnaði hann sig, sagði
nokkur vingjarnleg orð við ungu
stúlkuna, og síðan bað hann
móðurina og hóteleigandann að
koma með sjer í næsta herbergi.
— Þessi unga stúlka, — er
hún dóttir yðar? stamaði hann.
— Rosalie er mjer eins kær
og væri hún dóttir mín, sagði
hún stuttlega.
— Rosalie! Guð minn góður!
Getur það verið að þetta sje
aðeins tilviljun? Frú, jeg særi
yður við allt, sem heilagt er að
segja mjer sannleikann. Það
veltur á meiru en þjer haldið.
Er Rosalie dóttir yðar?
Frú Vertot horfði undrandi
á hann. Honum hlaut að vera
alvara. — Jeg hefi ekki fætt
hana, sagði hún loks. — En
mjer finnst hún vera dóttir
min.
— Talið þjer frú. Segið mjer
allt. Guð er til vitnis að mjer
gengur gott eitt til að spyrja
yður.
— Jæja, jeg skal segja yður
það sem jeg veit. Jeg tók Rosa-
lie unga til fósturs. Hún er
dóttir enhvers vesalings fanga,
sem var færður frá Conciergeri-
fangelsinu til aftökustaðarins.
Þegar jeg tók hana til mín vissi
enginn um nafn hennar, hún
var kölluð „Fangelsisbarnið“ —
Fornafn sitt, Rosalie, mundi liún
sjálf. Meira hefi jeg ekki að
segja. En þjer megið ekki taka
liana frá mjer, elsku, góða barn-
ið mitt. Jeg hefi unnið fyrir henni
og hún hefir hvílt við hjarta
mitt, en jeg liefi ekki borið
hana undir hrjósti.
Fedor greifi gat loks full-
vissað gömlu konuna um að
sjer bvggi ekkert illt í liuga, en
innst i sál hans fólst enn efi.
Ef hann ljeti nú augun blekkja
sig og kæmi heim með óvið-
komandi stúlku í ættina? Árang-
urslaust hugsaði hann um al-
gjöra lausn gátunnar. Allt í
einu datt honum nokkuð í hug.
Hann minntist þeirra stundar
jægar hann, sem unglingur, stóð
við hlið hinnar yndislegu frænku
sinnar, við silkiklædda hvílu
litlu dóttir hennar, og fyrir
evru hans leið veikur ómur
af pólska vöggulaginu, sem hún
var vön að svngja hana í svefn
með á hverju kveldi. Kæra,
gamla vöggusöngnum, sem lika
hafði verið sunginn við vöggu
hans. Eins'og gripinn af nýrri
liugsun opnaði hann hljóðlega
dyrnar á herberginu, sem að
Rosalie var í. Hún sat þarna
inni og beið. Hún var niðurlúl
með hendurnar i skauti sjer.
Hann byrjaði að syngja. Við
fyrstu tóna þessa rólega lags,
lyfti hún höfðinu. Djúpur roði
breiddist um andlit liennar og
hún greip hendinni um ennið,
grannvaxinn líkaminn skalf
eins og hrísla og hún rak upp
húlfkæft óp, sem virtist koma
frá innstu fylgsunm hjarta henn
ar. — Hún hafði þekkt aftur
gamla lagið, vöggusöng móður
sinnar.
Nú fer að liða að sögulokum.
Fedor greifi tók ekki aðeins
endurfundnu frænkuna heim
með sjer, lieldur einnig fóstur-
móður hennar og fóstursystkini;
við þau vildi hún ekki skilja.
í ætlandi hinnar þakklátu fóst-
urdóttur eignuðust þau annað
heimili. Eftir að unga furst-
vnjan hafði notið menntunar
um nokkurt skeið, giftist hún
einum frænda sínum.
Árið 1814, þegar öll stórmenni
Evrópu voru saman kominn
á höfðingjaráðstefnunni i Vínar-
borg, var það ung, pólsk aðals-
kona, sem vakti almenna undr-
un og hi’ifningu með hinni ó-
venjulegu fegurð sinni.
De la Grange greifi kynnti
hana fyrir samkomunni sem
Rosalie Rxewonska greifafrú.
Það var þvottakonan frá Gránd
Vataliere, — „Fangelsisbarnið“.
Hulda S. Helgad. þýddi.
Loftárás á Hamborg.
Hamborg er mesta höfn Þjóðuerja og næststærsta borg, og
hafa fáar eða engar borgir Þýskalands orðið eins illa úti i
loftárásunum eins og hún. Þar var og smiðaður um þriðjungur
allra kafbáta þýskra. Yfir borgina var varpað 2.300 smálestum
af sprengjum aðfaranótt 24. júlí síðastliðiiui, þremur nóttum
siðar sömu þgngd, og en.n sama sprengjumagni 29. júlí. Árás-
irnar hjeldu áfram í ágúst og voru sjö fermílur af borginni
þá lagðar'í rúst. Iljer sýnir teiknarinn árás fjögra hreyfla
sprengjuflugvjela á Hamborg.

Um borð í „Illustrious".
Nafns hins fræga flugvjelamóðurskips Breta ,,Illustrions“ verður
sennilega oft gctið áður en stríðinu lýkur, og það sem af er
hefir það getið sjer glæsilegan orðstir. Það voru flugvjelar frá
því, sem sundruðu italska flotanum á Tarantoflóa i nóuember
194-0. Árið eftir varði skipið og flugvjelar þess kaupskipaflota,
sem sigldi með mikilvægan flutning frá Malta til Pireus.
Laskaðist skipið þá i sprengjuhríð þýskra steypiflugvjela og
varð að fara til Bandarikjanna til viðgerðar. Meðan skipið
lá þar hjeldu flugvjelar þess áfram störfum, frá landstöðvum
við Miðjarðarhaf. „lllustrious“ var einnig nærstatt þegar banda-
menn settu lið á land i Salerno. Myndin er tekin á þilfari skips-
ins, þegar verið er að taka þaðan tóm skothylki.
f