Fálkinn - 19.05.1944, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
KROSSGATA NR. 497
Lárjétt skýring:
1. Hœðin, 7. hver, 11. ákæra, 13.
smjaður, 15. stefna, 17. beitu, 18. Borg
19. utan, 20. eftir þörfmn, 22. horfa, 24
bogi, 25. hríð, 26. volgra, 28. greið-
ast, 31. kvörtun, 32. rafeindar, 34.
hvolp, 35. óskuðu, 36. skorlcvikindi,
37. knattsp.fjel. 39. gróðursetja, 40. á-
góða, 41. bæjarnafn, 42. mannsn., 45.
þyngdareining, 46. skst., 47. hlass, 49..
kvenm.n., »51. mann, 53. friðttr, 55.
mannsn., 56. skipastóll, 58. mynni, 60.
fletti, 61. bor, 62. eyðsla, 64. borg í
Ameriku, 65. upphrópun, 66. mannsn.,
68. hryggja, 70. á skeytum, 71.
skyldmennið, 72. orðflokks, 74. rjúfa,
75. hryggð.
Lóðrjett skýring:
1. Hvirfill, 2. mannsnafn þf., 3.
fiskur, 4. nöldur, 5. lofttegund, 6.
trjeð, 7. sprungur, 8. þref, 9. hljóð, 10.
mærur, 12. röskur, 14. fugl, 16. lýkur,
19. kynjavera, 21. óhreinindi,23.fylgsni
25. skólasetur þf., 27. úttekið, 29.
upphrópun, 30. dulnefni, 31. ilát,
33. fiskur, 35. aldan, 38. elska, 39.
drekk, 43. rifna, 45. umlykt, 47.
fugl, 48. á bátum, 50. skst. 51. dýpi,
52. bardagi, 54. reið, 55. athvarfs,
56. óðagot, 57. hleypa, 59. ull, 61.
álfa, 63, útpensla, 66. rótað upp, 68.
óstilt, 69. sama og 38. 71. forsetning
73. efnafr.skst.
LAUSN KROSSGÁTU NR.496
Lárjett ráðning:
1. Kolur, 7. kvörn, 11. snjór, 13.
burís, 15. tó, 17. nótt, 18. dvin, 19.
þó, 20. lýg, 22. LT, 24. im, 25. ból,
26. anar, 28. afann, 31. sori, 32. dunk
34. aur, 35. botn, 36. fis, 37. ró, 39.
MA, 40. nýt, 41. naglalakk, 42. löt,
45. frk, 46. SK, 47. áfa,49. fött, 51. Rut,
53. alfa, 55. Gunn-, 56. vanta, 58. röng,
60. ann. 61. Bí, 62. rt, 64. gný, 65.
Nd, 66. bóta, 68. ofin, 70. ag, 71. tal-
in, 72. tínan, 74. andra, 75. annar.
Lóðrjett skýring:
1. Katla, 2. ls, 3. unn, 4. rjól, 5.
ört, 6. Ábæ, 7. Krim, 8. vín, 9. ös,
10. njóli, 12. ótta, 14. úrin, 16. óyndi,
19. Þórný, 21. gaus, 23. Haugasund,
25. botn, 27. RN, 29. fá, 30. nr., 31.
so, 33. kraft, 35. Bakka, 38. ógn,
39. mas, 43. öfund, 44. tönn, 47.
álög, 48. fanna, 50. Tn, 51. ra, 52
TT, 54. fr. 55. ganda, 56. víti, 57.
'arfi, 59. gýgur, 61. bóla, 63. tina,
66. bar, 68. ótt, 69. nan, 71. t.d.,
73. NN.
Og þegar Carmen kom með þá athuga-
semd að hún vissi ekki hvað ást væri,
yppti móðir hennar bara öxlum ogjsagði:
— Ástin hefir enga þýðingu, barnið
mitt, eiginmaður þinn mun bera þig á
höndum sjer, og vegna stöðu hans í utan-
ríkisráðuneytinu verður þú ef til vill sendi-
herrafrú. — Að síðustu sagði liún henni
að de Saint-Hyrieiz hefði nýlega erft álit-
legar jarðeignir í Bretagne.
Carmen þótti mjög vænt um móður sína.
Hún var bara sautján ára og hafði enga
lifsreynslu. Hún vissi þó að bróðir hennar
varð. að leggja hart að sjer til þess að
reyna að rjetta við fjárhag fjölskyldunn-
ar. Þessvegna játaði hún ráðahagnum og
þegar tveim mánuðum seinna gekk hún í
hvítum brúðarkjól upp þrepin á Madeleine-
lcirkju. Hinir mörgu forvitnu sem safnast
höfðu saman til þess að horfa á dýrðina
hugsuðu með sjer:
— En hvað þetta unga fólk er hamingju-
samt.
En það stóð ekki lengi. Unga konan kom
heim úr brúðkaupsferðinni með það á til-
finningunni að hún elskaði ekki mann sinn.-
Þetta var kvöld eitt í september á hol-
lenska skipinu „Hinrik Prins“. Hjónin voru
á heimleið frá Stokkhólmi og Kaupmanna-
höfn og ætluðu að heimsækja hið gamla
heimili í Bretagne.
Carmen sat ein á þilfarinu.
Því lengur sem hún hugsaði um hjóna-
band sitt því óhamingjusamari fanst henni
hún vera. Hún starði hugsandi út á hafið.
Allt , einu heyrði hún þýða, þunglyndis-
lega rödd segja rjett hjá sjer:
— Þjer grátið.
Hún sneri sjer vicf. Ungur maður i glæsi-
legum einkennisbúningi stóð frammi fyrir
henni.
Þegar Carmen sá hann, tók hún ósjálf-
rátt upp vasaklút og þerraði í flýti tárin úr
augunum.
Hann sagði með hrærðri röddu
— Yður líður illa ......... Carmen.
Hún reigði sig og leit á hann.
— Nafn mitt er frú de Saint-Hyrieiz,
lierra höfuðsmaður, og jeg veit ekki til þess
að jeg hefi veitt yður rjett til að gleyma
því. Jeg vil því biðja yður framvegis að
halda framhleypni yðar í skefjum.
Liðsforinginn virtist ætla að svara, en hon-
um varð litið á konuna, sem var í mjög æstu
skapi. Tár glitruðu líka í hvörmum hans.
Hann reyndi að ná valdi yfir sjer, hneigði
sig djúpt og gekk í burt.
Þegar hann var horfinn, leit Carmen við
og andvarpaði.
— Ef hann aðeins vissi. ..., svo sökti hún
sjer aftur niður í hugleiðingar sínar. Hún
fór að hugsa um Kaupmannahöfn, borgina
fögru við Eyrarsund. Hún hugsaði um
kvöldið, þegar maðurinn hennar hafði kynt
henni þennan unga liðsforingja, hve ólíkt
var ekki viðmót hans viðmóti hinna upp-
þornuðu stjórnmálamanna.
Hann hafði strax hrifið hana með skemti-
legum og gáfulegum viðræðum, og þung-
lyndislegu útliti. En eins og oft vill verða
við slik tækifæri, hafði hún ekki heyrt nafn
hans.
Um kvöldið þegar þau hjeldu til d’Angle-
terre-gistihússins, sagði maðurinn hennar:
— Jæja, hvernig leist þjer á d’Alboize
höfuðsmann?
— Hver er það?
— Það er ungi maðurinn sem þú hefir talað
við í allt kvöld, jeg væri fyrir löngu orðinn
afbrýðisamur, ef þeíta væru ekki hveiti-
brauðsdagarnir okkar. Hann er reyndar
mesti glanni. Yerst fyrir hann sjálfan, hann
hafði mikla möguleika sem liðsforingi.
Þá felldu þau hjón niður talið, en næsta
dag mættu þau liðsforingjanum oft á Löngu
línu og í Tivoli. Oft þegar hún gáði ekki
að sjer, starði hún á eftir honum hrærð í
huga og sorgbitin á svip.
•Hún hrædidst oft sjálfa sig, þegar hún
var ein, og hún hvatti mann sinn til þess
að fara fyrr frá Kaupmannahöfn en þau
höfðu eiginlega ætlað sjer.
Og nú var d’Alboize sá fyrsti, sem hún
hitti á þessu skipi áður en það var komið út
á rúmsjó.
Hann elskaði hafið eins og hún, og þar
sem hann hafði leyfi í tvo mánuði til þess
að heimsækja móður sína í Nantes kaus
hann lieldur að fara beina leið með skipi.
Þannig var að minsta kosti skýringin,
sem hann gaf Saint-Hyrieiz, sem gladdist
yfir því að fá förunaut. En þetta las Carm-
en í augum hans:
— Jeg segi ósatt. Jeg vissi að þið færuð
með þessu skipi, og jeg tók sama skipið,
til þess að geta verið. við hlið yðar og horft
á yður í viku í viðbót.
Þessvegna hafði hún verið svona stutt í
spuna við unga manninn. Þessvegna hafði
hún brugðist svona við þegar hún sá hann.
Hversvegna hafði hún ekki kynnst þessum
manni fyrir löngu? Hversvegna varð hann
ekki maðurinn hennar? Hún sá að hann
elskaði hana. Hún var viss um það. Hún
sá í stórum þreytulegum augum hans og
fölu andliti að hann lá andvaka á nóttum
og hugsaði um hana. Carmen sem var
draumlynd, lifði sig inn í drauma hans.
— Hversvegna hafði forsjónin skilið okk-
ur í sundur, erum við ekki sköpuð hvort
fyriri annað?
Hún ljet sig dreyma um unaðslegt ham-
ingjuvor, en skyndilega vaknaði hún til
hins miskunarlausa veruleika. Ilún hafði
engan rjett til slíkra hugsana. Hún vildi
standast freistinguna.
Skipið hafði farið yfir Eyrarsund. Þokan
var níðadimm og skipið sigldi með hægri
ferð. Farþegarnir höfðu gen,gið til hvílu. Á
þilfarinu voru aðeins skipsverjar og d’Al-
hoize. Liðsforinginn gekk órólegur fram og
aftur um þilfarið og reykti vindling.