Fálkinn - 19.05.1944, Blaðsíða 10

10
FÁLKINN
VMCt/W
U/eMbURMIR
Grani varð að járni og trje og skrúf-
um og fjöSrum, alveg eins og hann
hafSi veriS áSur. Óskar skreiS upp
úr vatninu, rennvotur og hálfkrókn-
aSur og flýtti sjer að komast heim..
En eftir þetta gat hann aldrei
skiliS hvernig á því stóS, aS hestur-
inn hans skyldi allt í einu verSa
bráSlifandi, en aldrei geta hreyft
sig eftir þaS.
— En þú skilur auSvitaS hvernig
á þessu stóS. Og svo er sagan búin.
ÓSKAR HUGVITSMAÐUR
i---------------------——
S k r í 11 u r.
________________________i
Þessi saga gerSist fyrir mörgum,
mörgum árum — löngu áSur en aS
nokkrir bílar voru til.
Hann Óskar litla langaSi til þess •
aS smíSa eitthvaS, sem enginn hefSi
getaS smiSaö áður. Hann var alltaf
aS glíma viS eitthvaS merkilegt —
borS, sem gæti dukaS sig sjálft,
stól sem hægt væri aS nota sem
rúm, saumamaskinu, sem gengi af
sjálfu sjer, eSa eitthvaS þvíumlíkt.
En þaS var bara leiðinlegt viS
uppgötvanir hans, að alltaf vantaði
eitthvað smáræði, til þess að þær
gætu orðið fullkomnar. Annaðhvort
var það skrúfa, sem ekki vildi tolla,
eða fjöður, sem var of lin, eða eitt-
hvað annað, sem olli því, að upp-
götvunin var einskis virði.
— Við sjáum nú til, jeg ætla að
reyna betur, sagði Óskar.
Og það gerði hann líka og einn
daginn byrjaði hann að smíða sjer
■gerfihest. Hann var allur úr trje
og járni, með ótal skrúfum nöglum
og fjöðrum. En þaS sem erfiðast
var var að smíða vjelina, sem átti
að vera í maganum á honum og
knýja hann áfram.
— Þetta verður nú sveinstykkiö
mitt, sagði hann loks eitt kvöldið,
þegar hann var orðinn svo þreyttur
að hann gat ekki meira. — Þú
verður áreiðanlega góður hestur,
Grani. Þinn líki verður ekki til
um víða veröld.
Þetta er nú gott og blessað, en
samt held jeg nú að fáir hefðu
kært sig um að ríða honum bæjar-
leið eða beita honum fyrir vagn-
inn sinn.
Óskar hafði teiknað á stórt spjald
sem hann hengdi um hálsinn á hest-
inum. Á þvi stóð stórt G — en það
þýddi auðvitað Grani. Svo fór hann
nú að hátta og sofnaði fljótt. En
þá fór nú ýmislegt merkilegt að ske.
Meðal álfameyjanna, sem áttu
heima norður í Álfaborgum, var
ein sem var skelfing forvitin. Hefði
hún verið í mannheimum mundu
allir hafa sagt: — Þetta er aumi
snuðrarinn. Hún hefir nefið ofan
í öllu.
Hún vildi nefnilega alltaf 'vita
hvað var innan i öllu sem hún sá,
eða hvernig það fór að hreyfa sig.
Og svo fór hún að fikta við það.
Og af því að það var ekki nema
fátt, sem hún sá af skrítnum hlut-
um i Álfaborgum þá afrjeð hún
að fara í heimsókn til Mannheima,
því að þangað hafði hún ekki kom-
ið í hundrað ár.
Svo settist liún upp á tunglskins-
geisla og renndi sjer — það var
einfaldasti mátinn til þess að kom-
ast leiðina — og nú vildi svo heppi-.
lega til að geislinn endaði einmitt
í svefnherberginu hans Óskars. —
Álfamærin rann inn um gluggann,
en ekki brotnaði rúðan, því að
álfameyjar geta farið gegnum gler,
alveg eins og geislarnir. Og nú kom
hún auga á Grana — skrítna hest-
inn hans Óskars.
— Aldrei hefi jeg sjeð neitt þessu
líkt, sagði álfamærin. — Það var
gott að jeg skyldi koma hingað.
Hvaða furðuhestur skyldi þetta nú
eiginlega vera? Og svo fór hún að
fikta við Grana.
Ef það hefði nú verið venjuleg-
ur strálcur eða stelpa, sem hafði
verið' að leika sjer að furðuverki
Óskars, þá hefði víst ekkert annað
skeð, en að einhver skrúfan hefði
aflagast, eða eitthvað hefði brotnað.
En þessir álfar geta verið ram-
göldróttir, svo að alt sem þeir snerta
á verður fyrir gjörningum. — Ósk-
ar svaf svefni hinna rjettlátu i
rúminu sínu, en Grani var með ak-
týgjum og rúminu hafði verið fest
i þau, ag svona hafði þetta verið
inarga daga og nætur og ekkert
hafði skeð, fyrr en núna, að álfa-
mærin fór að fikta við Grana.
— Halló, hvað er nú þetta? —
Grani rjetti úr sjer, reigði haus-
inn og það var eins og hann hneggj-
aði.
— En hvað þetta er spennandi,
sagði álfamærin og hjelt áfram að
fikta. Nú þrýsti hún á hnapp og
þá sló Grani með öðrum afturfæt-
inum. Hún þrýsti á annan hnapp
og þá varð Grani allur á iði, alveg
eins og hann vildi hlaupa af stað.
— Þetta er það merkilegasta,
sem jeg hefi sjeð i siðustu þúsund
ár, sagði álfamærin og settist á bak
Grana.
Og í sama bili varð hann bráð-
lifandi og hljóp í hendingskasti
út um dyrnar. RúmiS hjekk aftan
I honum með Óskari í.
— Niður stigan n, útum garðhlið-
ið, upp götuna og langt út á veg.
Þetta var um miðja nótt, svo að
sem betur fór var ekkert fólk þarna.
Hvað ætli fólk hefði haldið, ef það
hefði sjeð þennan gerfihest koma
þjótandi með heilt rúm í eftirdragi?
Það hefði haldið, að þetta væri
gandreið eða galdrar — og þaS var
það nú líka.
Óskar vesalingurinn vaknaði laf-
hræddur við allt þetta, og sá ekki
önnur ráð betri en að ríghalda sjer
í rúmstokkana, en yfirsængin og
lakið fauk auðvitað út í veður og
vind, og liann var hræddur um
að rúminu mundi hvolfa í öllum
þessum ósköpum og hann detta úr
því.
Hann gat ekki sjeð álfamærina,
því að hún var ósýnileg, cn hún sat
nú þarna á klárnum og hló og
skemti sjer, þangað til Grani hljóp
beint út í stórt vatn. Þá vatt álfa-
mærin sjer af baki, greip utanum
tunglsgeisla og renndi sjer upp eftir
honum, því að álfameyjar geta
líka rennt sjer upp í móti.
Og nú var hún úr sögunm, eu
— Eruð þjer alveg vitlaus, maður?
spurði leikstjórinn hamstola af reiði.
— Skiljið jjjer ekki, að í siðasta
atriðinu hlóguð þjer, einmitt þegar
allir áttu að halda að þjér væruð
að deyja?
— Með svona kaupi eins og jeg
hefi hjerna, svaraði leikarinn virðu-
lega, — er dauðanum fagnað með
lilátri og sköllum.
1. kórstelpa: — Hvað gengur að
„prímadonnunni“ okkar i kvöld?
Hún er svo fýluleg.
2. kórstelpa: — Hún fjekk ekki
nema niu blómvendi.
— Hvað er þetta — finnst henni
það ekki nóg?
— Nei, Hún hafði borgað fyrir
tiu.
m* t+í ** ** t**
— Jeg skal segja þjer hvernig
þessi vensl eru, Sam. Littu nú á.
Jeg giftist ekkju, og þessi ekkja
átti dóttir. Faðir minn var ekkill
og hann giftist þessari dóttur, svo
að þú sjerð að faðir minn er tengda-
sonur minn.
— Já, jeg sje það.
— Jæja, en svo er stjúpdóttir mín
líka stjúpmóður min, er ekki svo?
En þá er móðir hennar líka amma
mín, er ekki svo? Jeg er giftur
lienni, er ekki svo? Og þá hlýt jeg
að vera minn eigin afi.
— Eftir kvöldið í kvöld ætla
jeg að láta drepa yður i fyrsta þætti
en ekki í þriðja þætti, sagði leik-
stjórinn við aðalleikarann.
— Því ætlið þjer að gera þessa
breytingu, spurði leikarinn.
— Jeg þori ekki annaS — jeg er
hræddur um, að annars taki áhorf-
endurnir að sjer að stúta yður..
— Veistu það, sagði undirtyllu-
leikari við stjettarbróður sinn, —
að sumir þessir frægu útvarpssöng-
varar fá 75.000 dollara laun á ári.
— Er það satt. ÞaS er jafnmikið
og Bandaríkjaforseti fær í laun.
— Já, og hugsaðu þjer. Og svo
getur forsetinn ekki sungið nokkra
vitund.
— Ef þú ætlar að fá lánaða pen-
inga, þá farðu til bölsýnismanns.
— Hversvegna bölsýnismanns?
— Hann gerir sjer engar vonir
um að sjá peningana nokkurntíma
aftur.
r+t ft t»t
Söngstelpa kynnti unnustan sinn
fyrir annari söngstelpu, sem leist
svo vel á þá nýju, að hann hafði
stelpnaskifti. Sú svikna ljet tilfinn-
ingar sínar i ljós í brjefi því, sem
hjer fer á eftir:
— Þjösnaskepna og þöngulhaus:
— Þú veist vel, að við Jim höfum
verið trúlofuð i sex mánuði. Bíddu
þangað til jeg get hramsað þig,
skítseyðið þitt — hvitgula skræpan
þín. Jeg skal stinga úr þjer augun,
reyta af þjer hárstrýið, mölva úr
þjer tennurnar og skvetta saltsýru
framan í trýnið á þjer. Þín C. N.
P. S. — Afsakaðu blýantinn.
Leikdómari einn kom i leikhúsið
í hljeinu eftir fyrsta þátt. Leik-
stjórinn varð móðgaður yfir þessu
og sagði: — Þjer eruð áhrifamaður
i blaðamennsku. Finst yður við-
eigandi að koma svona seint í leik-
húsið. Hvernig haldið þjer að yður
sje mögulegt að skrifa svo í lagi sje
um leikinn, þegar þjer hafið ekki
sjeð fyrsta þátt?
— Verið þjer óhræddur, sagði
leikdómarinn. — Jeg er að spila
poker i Blaðamannaklubhnum og
búinn að græða 18 dollara. Þjer
skuluð fá góðan dóm. Jeg skrapp
hingað bara eftir leikendaskrá.
Og svo fór henn aftur.
— Jeg kvelst af tannpínu og þarf
eitthvað gott viS henni.
— Jeg skal kenna þjer ráð, þú
þarft ekkert meðalagutl. Jeg var með
tannpínu i gær og fór heim og
blessuð konan mín kyssti mig og
kjassaði, svo að tannpínan gleymdist
alveg. Far þú og ger hið sama.
— Þakka þjer kærlega ráðið.
Heldur þú að konan þin sje heima
núna.