Fálkinn - 19.05.1944, Blaðsíða 11

■ FÁLKINN
11
Pierre Decourelli: 3
Litlu flakkaramir
hugsuðu ekki meira um þennan atburS.
Vesalings Helena vissi ekki, hve hræSileg-
ar afleiSingar þessi atburSur átti eftir aS
hafa fyrir hana þremur dögum seinna.
Á meSan unga konan hjelt áleiSis til
Parísar var hermaSurinn lag'Sur á börur.
Hann hafSi falliS í ómegin. HöfuSkúpan
var næstum klofin, því aS höfuS hans rakst
á stein, í fallinu.
Fjórir hermenn báru hann til bæjar-
sjúkrahússins, því aS sjúkrahús setuliSsins
hafSi staSiS mannlaust í nokkra daga
vegna farsóttar sem brotist hafSi út.
Hann var borinn inn í herbergi þar
sem annar sjúklingur var fyrir. Þegar
hann var kominn í rúmiS opnaSi hann
augun, JiorfSi ruglaSur í kringum sig
og gerSi árangurslausar tilraunir til þess
aS tala. Honum var erfitt um andardrátt-
inn, æSarnar í hálsinum þrútnuSu, en
hann gat ekki komiS upp nokkru orSj.
Eftir mikla áreynslu korraSi í honum.
— VeskiS, veskiS! Svo fjekk hann
krampakast og lá hreyfingarlaus.
— Hver skollinn, hvaS er aS mannin-
um? sagSi læknirinn og gekk til hans.
Þetta er einkennilegt sjúkdómstilfelli,
sem stafa venjulega af mikilli andlegri
áreynslu ásamt lemstrun á heilanum.
HermaSurinn hefir kanske haft verk-
efni aS leysa og nú kvelur þaS hann aS
hafa ekki innt þaS af höndum. Hefir
yfirforinginn fengiS tilkynningu?
— Já.
ÞaS korraSi ennþá í sæi'Sa manninum.
— VeskiS, veskiS, stundi hann. HvaS
vill liann eiginlega? sagSi læknirinn viS
hj úkruiiarmanninn.
— Jeg veit þaS ekki, svaraSi hann.
— ÞaS verSur víst aS svæfa hann, sagði
læknirinn, — ÞaS er ómögulegt aS fá
tennur lians í sundur.
SærSi maSui’inn stundi.
— Þetta er skemtilegur fjelagsskapur,
sem jeg hefi fengiS þennan stutta tíma,
sem jeg á eftir aS vera, sagSi sjúklingur-
inn í hinu rúminu. Hann átti aS fara af
sjúkrahúsinu daginn eftir.
— VeskiS, veskiS, stundi særSi maSui'-
inn. Þannig leiS dagurinn og sjúklingur-
inn versnaSi stöSugt.
Birtu var tekiS aS bregSa. Hjúkrunar-
kona hafSi kveikt á lampa, sem kastaSi
gulleitum bjai'ina á andlit hermannsins,
tárin streymdu niSur kinnar hans.
Sjúklingurinn í hinu rúminu i-eis upp
til hálfs og horfSi forvitnislega á hann.
Andlit hans var óhugnanlegt og bar
glöggan vott um spilt líferni. Munnurinn
var eins og mjótt strik, varir voru engar.
Hann var kinnfiskasoginn meS rautt vanga
skegg. Hann hafSi engin augnaliár en
loSnar, rauSleitar augnabrúnir og augun
voru eins og í villidýri.
— VeskiS, korraSi í hermanninum.
— HvaS ert þú aS tauta lagsmaSur?
sagSi hinn.
— VeskiS.
— Hver þremillinn hjer er kanske til
nokkurs aS vinna. Vantar þig veslciS?
— VeskiS, veskiS, stundi hinn deyjandi
maSur.
— Vertu rólegur drengur minn. ViS
munum finna þaS. HvaS skyldi vera í þvi
þar sem þú hugsar svona mikiS um þaS?
Svo læddist hann fram úr rúminu.
P'ötum .særSa mannsins hafSi veriS
kastaS viS fótagaflinri á rúminu. Þau höfSu
ekki ennþá veriS rannsökuS.
Hann. fór aS leita í fötunum.
Fyrst fann hann buddu. Hann opnaSi
hana og leit á hana.
Sjáum til þetta er allálítlegt og meira
aS segja silfurpenitígar.
Hann stakk á sig buddunni og sagSi:
— Ef einhvei' spyr þig hvar hún sje, þá
getur þú sagt aS þú hafir týnt henni þeg-
ar þú fjellst af baki, unginn minn.
MaSurinn í rúminu reyndi meS síSustu
kröftunum aS rísa upp. Hann var tryll-
ingslegur á svipinn og þaS korraSi ákaf-
lega í lionum.
Nú liafSi þorparinn fundiS stórt skjala-
veski úr rauSu skinni meS lás úr gulli.
— Hjerna er þaS. ÞaS er svei mjer út-
fiúraS. ÞaS er bara betra. Nú, þaS er
læst, jæja, einhvertíma hefir maSur feng-
ist viS annaS eins. Þú eftirlætur vini þin-
um mikinn arf. Leitt aS þú skulir ekki
geta gefiS mjer blessun þína.
HávaSinn heyrSist fyrir utan dyrnar.
Þorparinn komst meS naumyndum upp í
rúmiS.
Hjúkrunarkonan kom inn meS meSuI.
Þó að hún væri ýmsu vön, brá henni viS,
þegar hún sá sjúklinginn meS hálfbrostin
augu og blóSuga froSu i munnvikunum.
— ÞaS verSur aS kalla á kandidatinn,
sagSi hún viS hjúkrunarmanninn.
— FlýtiS ySur nú.
Hjúkrunarkonan fjell á knje og baSst
fyrir. Sjúklingurinn í hinu rúminu skreiS
nú undir teppin og horfSi glottandi á
hana.
Svo reis hann allt í eiiiu upp, fór í
spítalafötin og læddist út í horn. ÞaS leit
svo út, sem liann þyldi ekki aS horfa á
þjáningar hermannsins, en hann þuhli
stöSugt bænir meS hjúkrunarkonunni.
Þá kom læknirinn inn og í fylgd meS
honum d’Alboize höfuSsmaSur.
Hann sagSi viS læknirinn: — Þessi
maSur er þjónn minn. Jeg sendi hann til
bæjarins til þess aS sækja nokkur skjel
fyrir mig. Má jeg tala viS hann, þó aS þaS
sje orSiS nokkuS framorSiS. Hann hlýtur
aS hafa meSferSis þaS sem jeg baS hann
aS sækja.
— KomiS bara meS mjer, sagSi lækn-
irinn, —- en jeg get sagt ySur strax, aS
þaS er engin lífsvon.
HöfuSsinaSurinn IiorfSi meS hryllingi
á vesalings þjóninn sinn, sem barSist viS
dauSann. Hann ætlaSi aS fara aftur þeg-
ar liann sá fötin viS íúmgaflinn.
— Ef til vill finn jeg þaS sem mig vant-
ar í fötunum hans, sagSi hann hljóSlega
viS kandidatinn.
— Já ætli þaS ekki, sagSi ungi maSur-
inn. HöfuSsmaSurinn leitaSi vandlega i
fötunum. Sjúklingurinn úr hinu*rúminu
gaf honum gætur og hjelt áfram aS
muldra:
— Miserere deus, miserere deus.
HöfuSsmaSurinn fann ekkert annaS en
pípu, tóbaksbrjef og vasaklút.
Robert d’Alboize hjelt aS hann væri aS
ganga af vitinu. Hann leitaSi einu sinni
enn i öllum vösunum og sagSi í sífellu
viS sjálfan sig. Þetta getur ekki veriS, þaS
hlýtur aS vera hjerna, jeg verS aS leita
betur.
Hann gekk til hins deyjandi manns og
kallaSi, eins og liann ætti von á aS hann
fengi svar:
— VeskiS, hvaS hefir þú gert af vesk-
inu?
SærSi maSurinn reyndi aS risa upp og
segja eitthvaS, en blóSiS streymdi úr vit-
um hans.
— VeskiS, hjelt höfuSsmaSurinn áfram
Þekkir þu mig ekki, þetta er húsbóndi
þinn. HvaS gerSir þú af því? Hverjum af-
hentir þú þaS? Hvar er þaS?
— S t o 1 i S . . . .
Stundi maSurinn meS síSustu kröftum
sinum og hneig út af.
— Misere deus, miserere. sagSi þorp-
arinn með dimmri röddu.
— Þjer getið ekki fengið að vita meir:
hjá þessum manni, hann er dáinn, sagði
læknirinn.
Höfuðsmaðurinn hneig máttvana niður
við beð hins látna.
Læknirinn dró hann með sjer út úr
herberginu.
Þegar þeir voru farnir leit þorparinn
á líkiS og sagði: — Þarna hefir þú visl
komið ár þinni fyrir borð, Bibi.
II. Montlaur-fjölskyldan.
Carmen de’Mantlaur var tæplega 17
ára. Kvöld nokkurt, er hún dvaldi í París
með móðir sinni, var hún á dansleik og
dansaSi þá við ungan mann, sem val' kynt-
ur fyrir henni sem Saint-Hyrieiz. Hún
hafði veitt honum litla eftirtekt, aðeins
mundi hún að hann dansaði illa vals.
MóSir hennar spurði hana á heimleið-
inni, hvernig henni litist á hann.
— Ágætlega, svaraði hún, án þess að
hugsa meira um það.
Hún hitti hann oft eftir þetta. Hann var
mjög elskulegur við hana og gerði sjer far
um að sýna henni nærfærni.
Morgun einn kom móðir hennar að
máli við liana og talaði lengi og alvarlega
við hana. Hún sagði henni að de Saint-
Hyrieiz hefði beðið um hönd hennar.
Unga stúlkan horfði undrandi á móður
sína, sem skýrði fyrir henni af mikilli
nákvæmni, hve gott gjaforð hún fengi.