Fálkinn - 30.06.1944, Qupperneq 9

FÁLKINN
hann var undrunarfullur, og gekk
aftur á bak, og' þá upplýstist það
rjetta í málinu. Björg hló hátt og
innilega, svo breiða nefið á henni
hvarf niður á milli kinnanna. En
nú fannst mjer. ekki lengur neitt
hlægilegt viS þetta, og líklega hefir
Björg fundiS fáleika minn, því að
htin hraðaSi sjer i burtu, og hefir
eflaust sagt næstu manneskju, sem
hún hitti, söguna af mistökum sín-
um.
Árin liðu. Jeg varð oft vör við
hvítklæddu konuna. Dánu konuna
mannsins, sem hafði veri'ð farþegi
á strandferðaskipinu sumardaginn
bjarta og hlýja. Hún kom sjaldan
til mín öðru vísi en döpur í bragði.
— Jeg hefi mist hann, var hún vön
að segja, og þó getur hann ekki
gleymt mjer. Jeg held hann hljóti
að vita það, að jeg' fylgi honum.
Jeg vaki hjá honum um nætur, og
fæ góða vini til bænahalds með mjer.
Jeg bið þess, að honum detti það
aldrei í hug, að við sem erum farin,
fylgjumst ekki með ástvinum okkar,
nema að einhverju sáralitlu leyti.
Það er svo fjarri mjer. Og hún vein-
aði og barmaði sjer á margan hátt.
Jeg spyr ekki að því, hva'ð aðrir
mundu hafa gert í mínum sporum.
Það þýðir ekki að spyrja. Engum
finnst það sama, en það biður í
þögn sinni, og það sem birtist
mannsálinni í þögninni, felur í
sjer meiri visku, en heill straumur
af orðum, getur á nokþurn hátl
látið af mörkum. Aldrei er ' andi
manns l'jær efninu, en í hinni djúpu
þögn. Þar kemst andi Guðs næsl
sinu eigin, þar sameinast mannsál
leyndardóm allifsms.
Nokkrum árum siðar lá leið min
til höfuðstaðarins. Það var yndis-
Jegur vordagur, og gróðri jarðar
miðaði lirá'tt áfram. Að staldra
nokkra stund við inni í rykugum
bænum, það var ómögulegt. Út í
vonið og gróðurinn, — út til fugl-
anna, sein sungu ástaróð sinn, og
bjuggu börnum sínum fyrstu og
seipustu vögguna.
Jeg var komin upp í grýtt Skóla-
vörðuholtið. Þar var rólegt, og lílil
umferð. Aðeins tvær telpur, höfðu
fundið sjer þar þægilegan leikvöll,
moldarflag, sem þær gátu rist með
allskonar rúnum þvers og langs.
Þær virtust livorki sammála nje
ósammála. Þær strikuðu hver með
sinni spýtu, og þegar flöturinn var
orðin nægilega útkrotaður gerðu
þær allt sljett aftur, með höndum’
og fótuni.
Þær virtust leika sama tilgangs-
leysið, og fullorðna fólkið gerir á
stundum, þegar það kallar, að það
sje að eyða tímanum. — Þegar það
bí'ður ei'tir því, að æfi þess líði.
Það ek undarlegt fólk, og þó veit
það ekkert hvað við tekur. Trúir
engu nema augnablikinu, sem það
vill sem allra fyrst koma framhjá
sjer.
Og þarna í holtinu örlítið neðar
en jeg var, sá jeg livítklædda konu,
og aðra dökkklædda. — Dökkklædda
konan sat á dálitlum steini, hann
var nægilega stór fyrir hana, en
hvítklædda stúlkan sat á jörðinni.
Hún sat i fanginu á manni, sem sat
á jörðinni. Hann var í gráum föt-
um.
Hvitklædda konan sá að jeg tók
eftir þeim, og veifaði til mín mcð
hendinni. Hún liefði eins vel getað
kallað á mig, en hún gerði það ekki
y
og þessvegna vissu þau liin ekki
af því, að jeg nálgaðist. Jeg hefði
betur farið aðra leið, svo að enginn
hefði truflað mig.
Jeg gekk aðeins i áttina til þeirra
en hikaði svo við. Þá veifaði hún
aftur, hvítklædda konan. Til allrar
hamingju leit maðurinn upp i sömu
aridrá, og konan sem sat á stein-
inum leit i sömu átt. Þau horfðu á
mig.
Þá fannst mjer eins og að jeg stæði
á skipi, sem vaggaði, svo sogaðist
jeg langt frá þessum þrem manneskj-
um og kom i hendingskasti aftur.
— Greip þessi tilfinning mig af því
að jeg þekkti þau aftur? Af því að
þetta voru sömu manneskjunnar,
sem komu einu sinni með strand-
ferðaskipinu heim í rólega þorpið
mitt, og gengu gömlu góðu götuna,
sem hafði verið leikvöllur barnanna
svo lengi. Jeg þekkti þau öll aftur,
en hvítklæddu konuna þó hest. Hún
hafði svo oft komið til mín í sorg
sinni. En nú var hún ekki lengur
döpur. Hún brosti, og jeg sá alla
leið þangað sem jeg stóð, að gleði-
glampa lýsti úr augum hennar.
Maðurinn var berhöfðaður. Svip-
ur hans lýsti festu og ró. Hvítklædda
konan sneri sjer í fang hans, og
horfði beint í augu hans. Hvort
hann vissi, hver það var, sem mætti
tilliti augna luins, veit jeg ekki, en
liann brosti. Jeg sá það greinilega
hvernig bros færðist yfir góðmann-
legt en ól'ritt andlit hans.
Dökkklædda stúlkan leit aftur lil
min. Jeg sá hversu óþolinmóð hún
var yfir návist minni, svo að jeg
flýtti mjer burtu.
En um stund var hugur minn
aftur hjá hvítklæddu konunni. Það
var auðsjeð, að nú hafði sál hennar
fengið aftur, það sem hún jiráði.
Það má vel vera að þau tvö, mað-
urinn og dökkklædda konan, hafi
hist þarna, og J)egartfarið að gera
upp, sin á milli, Að hann hafi liá
loks fundið það, að engin kona gat
nokkurntíma orðið til fyrir hann,
nema þessi hans fyrsta og síðasta,
sem fylgdi honum, verndaði hann
og vildi gera honum það ljóst, að
lífið er ekki eingöngu til fyrir augna-
blikið, sem líður framhjá. Það eru
líka til augnablik, sem sálin til-
einkar sjer. Órjúfandi heit, sem
tilheyra ekki síður eilífðinnni, en
þeim fáu stundum, sem fylgja jarð-
lífinu.
Einhverntíma mundu þau hittast,
mundu sálir þessara tveggja elsk-
enda geta skýrt hvort fyrir öðru,
livað þau hvor í sinu lagi, hefðu
lærl af skilnaðinum, hvernig þeim
liefði tekist að túlka fram hinn
rjetta skilning á lífinu. Á þessu ynd-
islega vori höfðu þau mætst aftur.
—þessi tvö, sem gátu ekki hvort
án annars verið. Hún hafði beðið
hans og í þögulli bæn aðvarað hann.
Varað liann við blekkingunum, við
áhættunni, ef hann leitaði að þvi,
sem hann myndi aldrei finna á
þessari jörð.
Iiennar mál var bænin, og það
kvak hafði komist alla leið að sál
hans.
Þau sem höfðu ráðgert allt sín
á milli, áður en hún varð lionum
ósýnileg, og þau höfðu heitið hvort
öðru þvi, að bíða hins. Og eins og
hún mundi ekki bíða hans, jú, það
^mundi hún gera.
Það voraði vel og hann fann yl
vorsins. Og hann var líka búinn
Breskt skip í Norðurhöfum.
Myndin er af tundurspillinum ,,MUne“, sem lengi hefir
á sueimi á leiðu'm fyrir norSan ísland. ÞaS er talsverS
oy sjónum skolar inn á þilfariS.
veriS
alda
Árás á Ludwigshafen.
ÞaS lvefir vakið mikla uthygli hve oft handamenn gera árásir
d borgina Ludwigshafen, en ástæðan er sú, að þar em stærsln
efnagerðir i heimi, sem að ómetanlegum notum koma i styrjöld,
nefnilega I. G Farbenindustrie, en verksmiðjur þessa fjelags
ná yfir h-5 km. vegalengd. Hjer er teikning, sem á að sijna
árás breskra sprengjuflugvjela á Ludwigshafen.
Tundurskeytið fullgert
Hjer sjást enskur stúlkur í hergagnasmiðju vera að leggja
siðustu hönd á tundurskeyti, áður en það er sent til birgðastöðva
flotans.
4
að taka sína ákvörðun um hvað Fuglasöngurinn kvað við í loftinu.
hann ætti að gera. Það var ein opinLitlu fieygu vorboðarnir, voru að
leið, — tvær sálir, sem ætluðu aðleita að gömlu hreiðrunum sínum,
mætast, og halda áfram í samein-hvort þau væru ekki ennþá jafn ör-
ingu. ugg og þau voru í fyrra.
#