Fálkinn - 30.06.1944, Qupperneq 10

10
F Á L K I N N
VHCS/VU
LS/6NMIRMIR
Mállausa prinsessan
Einu sinni í gamla daga var afar
falleg prinsessa, en meinið var, að
hún gat ekki talað, og ekki einu
sinni hlegið. Kongurinn, faðir henn-
ar ljet tilkynna allri þjóðinni, að sá
sem gæti fengið dóttur sína til þess
tala og hlægja eins og annað fólk,
skyldi fá hana fyrir konu og hálft
ríkið strax, og allt eftir sinn dag.
Þetta var nú ekki amalegt tilboð,
og margir komu til þess að freista
gæfunnar.
En enginn gat neinu um þokað,
þó að prinsessan reyndi eftir beslu
getu að gera eins og læknar og
aðrir vísir menn ráðlögðu lienni
— það dugði ekki hætis hót.
Einn góðan veðurdag fór prins-
essan út í skóg að ganga, en þá vilt-
ist hún og gat ekki ratað heim aft-
ur. Þá mætti hún ungum riddara,
sem kom ríðandi á hvíta hestinum
sinum. Þetta var fátækur prins,
sem hafði farið út í víða veröld til
þess að leita sjer fjár og frama,
og nú þóttist hann hafa fundið
gæfuna, því að honum fór undir
eins að þykja vænt um fallegu, mál-
lausu og raunalegu prinsessuna.
Hann ljet hana fara á bak hestin-
um sínum og ljet hana ríða lieim í
höllina, og svo sagði hann við kong-
inn, föður hennar, að hann ætlaði
að reyna að lækna hana.
— Bara að þú gætir það, sagði
gamli, góði kongurinn. — En þeir
eru svo margir, sem hafa reynt það,
og hingað til hafa allir reynt það
árangurslaust. En reyndu nú samt,
þvi að mjer líst vel á þig, og jeg sje
á henni dóttur minni að henni þykir
vænt um þig.
Prinsinn hugsaði sig nú vel um
hvað gera skyldi, og svo fór hann
til gamallar konu, sem vissi jafn
iangt nefi sínu og átti heima langt
frá höllinni, í Molbúalandi, og nú
bað hann liana um að hjálpa sjer.
— Jeg skal sjá til livort jeg get
nokkuð gert, sagði gamla konan, og
svo sagði hún prinsinum að hann
skyldi fara heim og bíða átekta. —
Þeir Molbúarnir höfðu líka heyrt
um prinsessuna og hvað að henni
amaði. Og einn ríki Molbúinn taldi
það vel sæma, að sonur hans gæti
fengið prinsessuna og hálft konungs-
rikið til þess að ráða yfir. Hann
var malari og taldi að prisessan
gæti orðið besta malarakona.
— Farðu nú í sparifötin þin,
Mads, sagði malarinn, — og farðu
svo til prinsessunnar. Þú gelur á-
reiðanlega komið henni til að lilægja
ef þú segir henni eitthvað af sögun-
um þínum. Og ef hún fer að hlægja
á annað borð, þá mátu reiða þig á
að liún fer líka að tala *r- reyndu
bara, strákur.
Mads gerði eins og faðir hans
sagði lionum; hann var svo viss
um að enginn gæti annað en hlegið
að sögunum hans. Og svo labbaði
hann af stað upp í konungshöllina.
Á leiðinni mætti hann gamalli
konu. Hún horfði lengi á hann og
sagði svo ákaflega lotningarfull:
:— Með leyfi er þetta ekki hann
Mads Malarason? Jú, datt mjer ekki
í hug. Mikið ertu tígulega klæddur
Mads. Þú ert kanske á leið til mál-
lausu prinsessunnar?
Ójú, þangað var ferðinni heitið,
hann fann ckki smáræði til sín,
að gamla konan skyldi sjá þgtta á
honum.
— Já, en heyrðu, Mads — þú
hefir víst ekki kynt þjer allra nýjustu
tísku? sagði konan. — Veistu ekki
að nú eru þeir, allir þessir helstu,
farnir að nota skyrtur fyrir brækur,
og fara með fæturna í ermarnar —
það er miklu glæsilegra en gamla
tiskan.
Mads húgsaði með sjer að það
skaðaði ekki að reyna þetta. Hann
fór úr skyrtunni og gerði eins og
gamla konan hafði sagt. — Það var
dálitið óþægilegt að ganga svona —
en hann mundi ekki verða lengi að
venjast því.
Og svo þrammaði Mads áfram,
hreykinn yfir því að vera klædduf
eftir nýjustu tisku, en gamla konan
brosti. ' /
Þegar liann var kominn nokkurn
spöl þá mætti hann enn gamalli
konu. Nú vissi hann ekki að þetta
var sama konan — hún var göldr-
ótt og gat skift um gerfi — en liann
lijelt að þetta væri allt önnur kona.
Hún hrósaði honum aftur fyrir
búninginn og fyrir það að hann ætl-
aði til prinsessunnar, en það var
eitt að, sem hún vildi ekki segja.
— Láttu það gossa, sagði Mads
náðugur, finnst þjer eitthvað skrít-
ið við mig?
— Já, nú tíðkast orðið að fara í
vestið utast og láta það snúa öfugt
og láta úrið dingla aftan á sjer,
þá sjá allir að maður á úr, sagði
konan. Óg þetta fannst Mads mjög
viturlegt. Hann gerði strax eins og
konan sagði honum, og svo þrammaði
hann áfram, hreykinn og ánægður,
þangað til að hann mætti þriðju
konunni. Það var auðvitað sama
konan, en Mads þekkti hana heldur
ekki nú.
Hún fjeklc liann til þess að setja
vettlingana á fæturna og skóna á
hendurnar. Þá gæti prinsessan sjeð
hve hann væri fínn og frækinn
herramaður.
Og svona var Mads þegar hann
loksins komst upp í höllina og
heilsaði lconunginum og prinsess-
unni. Fátæki prinsinn var þarna
viðstaddur, og hann gat ekki stilt
sig um að hlægja þegar hann sá
Mads.
Konungurinn og allir hirðmenn-
irnir skellihlógu, þeir veltust um í
hlátri og grjetu af hlátri, en best
var þó, að prinsessan hló lika.
Fyrst ofurlítið, svo meira og
meira, þangað til liún hló af hjartaus
lyst, og svo brast eittlivað í háls-
inum á henni — eitthvað, sem hafði
bundið tungu liennar, svo að hún gat
ekki talað.
En nú gat linú bæði talað og hlegið
hún hló þangað til hún grjet af
gleði. Og öll hirðin hló líka.
Mads var nú heldur en ekki
hreykinn fyrst í stað, en bráðum
sá hann, að allir voru að lilægja að
þvi hve afkáralega hann var klædd-
ur. Og þá varð liann fokvondur.
— Nei, sagði liann, — það kemur
ekki til nokkra mála. — Jeg vil'
ekki giftast prinsessu, sem er svona
mikið flón og hlær eins og fábjáni.
Jeg er fínn maður, en liún hafði ekki
vit til þess að skilja það.
Og úr því að svona fór voru
engin tormerki á að prinsinn gæti
fengið prinsessuna.
Hann gaf Mads Malarasyni fullan
poka af gulli, fyrir að liann hafði
komið prinsessunni til að hlægja,
og Mads gerði sig meira en ánægðan
með það. Hann stækkaði mylluna
en liann Ijet aldrei gabba sig til að
klæða sig eins og gamla konan á veg-
inum hafði ráðlagt honum.
— Hœgan, hœgan. Ekkert kossa-
flans hjernal
. — Jeg glegmdi alveg eldspgtun-
um, María!
— Ef þjer hregfiö göur úr spor-
imurn þá hlegpi jeg af!
— Ljómandi fallegar, þessar —
finnst göur þaö ekki frú. Og svo
fara þær svo vel!