Fálkinn - 30.06.1944, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13

KROSSGATA NR. 502
Lárjett skýring:
1. Orða, 7. fjandi, 11. spil, 13. á-
leitni, 15. ná, 17. hárið, 18, kona, 19.
skammst., 20. leiks, 22. tveir eins,
24. bókstafa, 25. sár, 26. sundfugl,
28. gráða, 31. fláræði, 32. fala, 34.
fyrirlíta, 35. sigti, 36. kona, 37. Guð,
39. ýt, 40. afkvæmi, 41. holskeflan,
42. læri, 45. forsetning, 46. titill, 47.
fraus, 49. sníð, 51. feiti, 53. tál, 55.
biblíunafn, 56. ódrengir, 58. h£sa,
60. skilrúm, 61. tónn, 62. nýt, 64.
sjór, 65. verslunarmál, 66. oft, 68.
loðdýra, 70. kyrrð, 71. kóf, 72. snúra,
74. niðurlagsorði, 75. höfuðbúnaði.
Lóðrjett skýring:
1. Hreysi, 2. rauf, 3. stjarna, 4.
fóthlýfum, 5. hress, 6. húða, 7. tóna,
8. keyra, 9. Jjyngdareining, 10. þjóð-
sagnadýr (Jjf.), 12. gufa, 14. venda,
16. veislunni, 19. Jjeð, 21. liáls, 23.
geimur (kenning), 25. setstokk, 27.
verkfæri, 29. Fjölnismaður. 30. líta,
31. á fæti, 33. ullarílát, 35. verk, 38.
ein af ásynjum, 39. mann, 43. bók-
stafirnir, 44. verð, 47. húsdýr, 48.
stór, 50. persónufornafn (fornt), 51.
svörð, 52. Guð, 54. kom, 55. stúlka,
56. bælir, 57. talað, 59. forskaut, 61.
sjergrein, 63. bindi, 66. minnstu, 68.
mat, 69. reglu, 71. dýramál, 73. á fæti.
LAUSN KR08SGÁTU NR.501
Lárjett ráðning:
1. Fauta, 7. nánar, 11. móður, 13.
greni, 15. ar, 17. latt, 18. næra, 19.
óf, 20. gas, 22. la, 24. ló, 25. eða, 26.
guli, 28. rafal, 31. ólar, 32. sálm, 34.
unt, 35. fall, 36. ham, 37. ós, 39. ál,
40. ilm, 42. lóa, 45. al, 46. Ag, 47.
æki, 49. skál, 51. ógn, 53. anga, 55.
særa, 56. spuna, 58. rits, 60. áti, 61.
sá, 62. la, 64. stó, 65. Pt, 66. unun,
68. ámur, 70. af, 71. ósaði, 72. karöt,
74. ncðar, 75. skóar.
Lóðrjett ráðning:
1. Flagg, 2. um, 3. tól, 4. aðal, 5.
ert, 6. agn, 7. Neró, 8. ána, 9. Ni, 10.
rifar, 12. utar, 14. ræll, 16. rausa, 19.
óðall, 21. slám, 23. efnilegur, 25.
elli, 27. il, 29. au, 30. at, 31. óa, 33.
inóral, 35. fluga, 38. söl, 39. ána, 43.
ósætt, 44. akri, 47. ægis, 48. katta,
50. áa, 51. óp, 52. NN, 54. Nr, 55.
sápan, 56. sáuð, 57. Alma, 61. snar,
63. aurs, 66. U.S.A., 67. nit, 68. Áki,
69. rök, 71. óð, 73. tó.
að jeg fái hentugt tækifæri til þess að lesa
það. Lest þú það þegar þú kemur heim,
brendu því síðan og brendu líka hinum
brjefunum þegar þú færði-þau. Vilt þú gera
mjer þennan ómetanlega greiða?
— Sjálfsagt, sagði Helena vingjarnlega.
Farþegarnir eru beðnir að fara inn
í vagninn, sagði lestarstjórinn.
Þau skiftust á síðustu liandtökunum og
kveðjukossunum. Hurðum var skellt aftur,
skerandi pípublástur lieyrðist og járnflykk-
ið seig af stað. Nokkrir vasaklútar sáust
ennþá blakta í klefadyrunum. Þá sagði
Ramon blíðlega:
— Eigum við ekki að koma?
Helena þerraði tárin, sem streymdu nið-
ur kinnar hennar, tók undir handlegginn
á honum og leiddi hann að vagninum.
Geðshræring hennar var einlæg. Henni
fannst svo undarlegt að koma aftur á heim-
ilið, þar sem hún hafði árum saman dvalið
og átt ánægjulegar stundir með fólkinu,
sem liún hafði verið að kveðja.
Þó að hún væri hnugginn, var hún ánægð
yfir því að hafa komið í veg fyrir ógæfu
þá, sem hafði vofað yfir liinu rólega lifi
þeirra. Brjefin voru það eina, sem eftir var
til þess að minna á hana. Hún liafði lofað
Carmen að brenna þeim og þegar því væri
lokið, yrði ekkert eftir, sem bæri vitni um
þennan óhugnanlega draum.
Eitt var það samt, sem kvaldi hana. Það
voru ósannindin, sem hún neyddist til að
segja Saint-Hyrieiz og varð nú að standa
við gagnvart tengdamóður sinni, til þess
að breiða yfir heimsókn sina til d’Albioze
höfuðsmanns.
Sem betur fór, var það rjett, sem Carmen
sagði, að Montlaur greifafrú var svo
lasburða, að hún fór aldrei frá Penhöet og
Ramon hafi svo mörg erindi að reka i
Paris, að hann gæti ekki farið til Penhöet
fyrst um sinn. Hann mundi þá ekki hugsa
neitt sjerstaklega um heimsókn Helenu
þangað og hún yrði þá búin að hug'sa upp
eittlivert ráð til þess uð hlífa honum við
sannleikanum.
Þegar þau voru næstum komin heim, leit
Ilelena út um gluggann og sagði:
Er það ekki skrítið, Ramon, að núna í
seinni tíð sýnast mjer flest börn, sem jeg
sje, svo lík Fanfan? X
— Svo, sagði Ramon spaugandi og al-
vörugefin í senn, — en þó ekki eins falleg
og hann.
— Nei, það finnst mjer auðvitað ekki,
en þetta er nú samt skrítið. Líttu á litla
drenginn, sem stendur fyrir framan hús-
ið okkar með fóstru sinni og horfir á vagn-
ana aka framhjá.
— Já, þetta er alveg rjett, sagði Ramon,
— svona hefi jeg einmitt hugsað mjer að
Ramon liti út.
—■' Guð minn góður, sagði Helena
þegar liún kom nær og sá betur. — Þetta er
liann, nei, mjer skjátlast ekki. Þetta er
hann sjálfur.
— Fanfan, kallaði pabbi hans. Hraustleg-
ur drengur, fimm til sex ára, kom hlaup-
andi með útbreiddan faðminn. Loksins
kom vagninn, sem liann hafði beðið eftir.
Ramon stökk út úr vagninum, og tók
hann upp og kysti hann ákaft.
— Barnið mitt, elsku barnið mitt.
— Horfðu nú vel á hann, sagði Helena,
sem var frá sjer numin af gleði og hafði
gleymt sínum eigin áhyggjum.
— En hvað hann er orðin stór og falleg-
ur drengur, sagði Ramon livað eftir annað.
— Og sjáðu hve hraustlegur liann er,
sagði móðir hans.
— Hann er líkur þjer.
— Ifann hefir augun þin.
Já, en hann hefir munninn þinn og
ennið.
— Hugsaðu þjer, hann er bara sex ára,
hann gæti vel verið sjö.
Fanfan var fyrst hálfhræddur við stóra
manninn, brúnan í andliti með svart skegg,
sem faðmaði hann svona ákaft að sjer.
En þegar hann lial'ði horft á liann nokk-
ura stund, var sem eitthvað rifjaðisl upp
fyrir honum, og hann sagði:
— Pabbi.
Ramon þrýsti honum fastar að sjer.
Þeir urðu síðan fljótt góðir vinir. — Jeg
þekkti þig ekki, en amma og.mamma hafa
svo oft talað um þig. Þegar jeg les bænirn-
ar minar á kvöldin segi jeg alltaf: Guð
varðveiti elsku pabba minn og láti hann
koma fljótt til mín.
Foreldranir brostu til barnsins o.g Ramon
sagði milli kossanna.
— Hvei’nig stendur á því að þú ert hjer,
Fantan. Hefir arnma þín sent þig liingað
án þess að skrifa okkur. Hvað hefir koinið
fyrir. Er fóstra þín ekki með neitt brjef lil
okkar?
— Brjef ? sagði barnið hissa. Hversvegna
átti amma að senda brjef, þegar hún er
komin liingað.
— Hingað? sagði Ramon liissa.
— Hingað, endurtók Helena og fölnaði,
hjarta hennar titraði af angist.
— Já, það er alveg satt. Hún fór upp
á herbergið sitt. Hún kemur strax. Sjáðu
lijerna er hún. Barnið benti i áttina að
stiganum, þar kom greifafrúin.
— Ramon, sonur minn, þá fæ jeg að sjá
þig áður en jeg dey, hve jeg er hamingju-
söm.
Árin höfðu mildað andlitsdrætti Montlaur
greifafrúar, sem áður höfðu verið liarðir
og kaldir. Framkoma hennar var að vísu
jafn tíguleg, en siifurhærur liennar gerðu
andlitið blíðlegra. Hún hafði lika lært mik-
ið á því að ala upp sonarson sinn. Hin
stórláta gamla kona hafði fljótt orðið að
láta undan minnstu bendingu litla snáðans
og liann hafði fljótt vafið lienni um fingur
sjer.
— Þannig var, sagði gamla greifafrúin,