Fálkinn - 11.08.1944, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
VNGSVtf
LES&H&URHIR
jeg ekki alltaf liafa svona Ijós við
rúmið mitt?
— Það skaltu fá, svaraði mamma
lians og kysti hann, sofnaðu nú
fljótt, því að jeg ætla að slökkva
á kertinu.
Og svo logaði á kertinu í mörg
kvöld eftir þetta, meðan drengur-
inn var að hátta, þangað til ekki
var orðið nema ol'urlítið skar eftir.
En kertið hugsaði þegar slökkt var
á þvi i síðasta sinn:
— Nú veit jeg hvað er skemtilegra
en að vera á jólatrje eða standa i
fallegum kertastjaka á fallegu borði!
Það er að spegla sig i augunum á
litlu barni, sem komið er í rúmið
sitt og á að fara að sofa.
Þegar kertinu leiddist.
Æfintýri.
Kertið lá í öskju með níu kertum
öðruin, sem voru alveg eins —
nei„ ekki var það nú alveg eins,
það var talsverður munur á.
Kertið, sem jeg ætla að segja ykk-
ur frá var dálítið öðruvísi en hin
níu. Það sást ekki neinn munur,
þegar maður leit á þau, en þegar
kertasteyparinn hafði verið að
steypa þessi kerti, þá fauk svo-
lítið dustkorn af vængnum á fiðr-
ildi ofan í formið, sem þetta kerti
var steypt í. Og það hlýtur að hafa
verið þetta dustkorn, sem átti þátt
í þvi að þetta kerti var alltaf ó-
ánægt með tilveruna.
— Hversvegna þurfum við að
liggja hjer í öskjunni og fáum ekki
að sjá neitt af veröldinni kringum
okkur? spurði kertið systkini sín.
— Okkur líður alveg nógu vel,
svöruðu hin kertin. Hjerna erum
við öll í hóp og getum talað saman
— okkur leiðist aldrei.
-— Jæja, leiðist ykkur aldrei....
En jeg segi það dagsatt, að mjer
leiðist, — jeg er alveg að drepast
úr leiðindum! sagði kertið og lá
við að það bráðnaði á þá liliðina,
sem það lá á.
— Jeg hefi heýrt talað um kerti,
sem voru sett á jólatrje, sagði eitt
af hinum kertunum. — Og það kvað
vera eitt af því allra skemtilegasta
sem til er í veröldinni, að sitja á
jólatrje og skína þar.
— Já, eða vera sett í faliegan
stjaka og sett á borð, sem er dúkað
og alsett kræsing'um, sagði eitt af
hinum kertunum. Það hlýtur að vera
gaman að sjá allar skrautbúnu frúrn-
ar og karlmennina og allan góða
matinn — því mundi jeg hafa
gaman af.
— Jeg hefi gaman af öllu, nema
liggja hjerna og drepast úr leið-
indum, sagði kertið, sem hafði
fengið á sig dustkornið, og kvein-
aði. — En hvenær komumst við út
í heiminn? Segið þið mjer það.
— Nei, það var skemtilegra í
gamla daga, sagði stór vaxmoli,
sem stóð uppi á hillu og hafði heyrt
til kertanna. — í þá daga notuðu
allir stór kerti, þeir höfðu ekki annað
til að lýsa sjer eftir að dimt var
orðið. Og þá voru öll kerti sett
í stjaka, sumir voru ósköp fallegir
og úr skiru silfri, en margir voru
úr kopar og látúni og voru fægðir
þangað til þeir voru gljáandi, svo að
ljósið gæti endurspeglast í þeim.
En sumir gátu ekki eignast svnna
fallega stjaka og þá urðu þeir að
láta sjer nægja trjestjaka eða flösk-
ur, sem þeir stungu kertunum í stút-
inn á. Og sum kertin voru úr tólg,
og það var slæm brækjulykt af
þeim þegar þau loguðu og ósuðu
þegar slökkt var á þeim.
— En við erum úr fínu sterini!
sögðu kertin tíu og voru montin.
— Það er nærri því eins fínt og
þið væruð úr vaxi, sagði vaxmol-
inn. — Vaxið er fínast og dýrast,
og það var notað þangað til menn
lærðu að búa til sterin. En svo kom
steinolian og fólk fór að nota olíu-
lampana, og þá voru kertin bara
notuð þar sem ekki var hægt að
að koma lömpum við.
— Jeg hefi líka heyrt talað um
gas! sagði eitt kertið.
— Já, gasið kom þar á eftir, en
nú notar fólk það ekki til annars en
að elda við það, en í mörg ár hafði
fólk það líka í stofunum sínum, þó
að húsmæður kvörtuðu undan að
það skemdi loftið, og að blómin
gæti ekki þrifist þar sem gasið væri.
Og svo var sagt að börnunum yrði
illt í höfðinu þar sem gas væri ná-
lægt.
— En hversvegna notar fólk þá
ekki kerti, úr þvi að það er hætt
að nota gas? spurði kertið sem
leiddist.
— Af þvi að nú hefir liað rafmagn
— og það er alstaðar í kaupstöðun-
um, bæði í verslunum og heima-
húsum, og á götunum og í verk-
stæðum.
Allt í einu varð ókyrrt i búðinni,
þar sem kertin lágu uppi á hillu.
Þarna kom margt fólk inn og masaði
hver i kapp við annan — kertin
gátu heyrt að það sagði „rafmagns-
bilun“ — „kanske ekki fyrr en
eftir tvo tíma“ og fleira þvílíkt,
sem þau ekki skildu, en eitt skildu
þau vel, að fólkið var að biðja um
kerti.
—- Jeg hefi nóg af kertum, sagði
maðurinn í búðinni. — Nóg handa
öllum, hjerna er stór askja.
Og svo voru kertin tekin ofan úr
hillu og niður á diskinn. Það var
hálfdimmt í búðinni, þó að þar
loguðu dálitlir kertisstúfar hjer og
hvar, meðan verið var að afgreiða
fólkið.
Þrjú kertin úr öskjunni lentu í
sömu handtöskunni, sem ein konan
var með. Hún hafði ýmislegt annað
í töskunni sinni, konan sú, bæði
kaffi, sykur og appelsínur og hnet-
ur; en nú flýtti hún sjer heim, og
undir eins og hún var komin inn
kveikti hún á kertinu, sem hafði
leiðst svo mikið.
Og svo var farið með kertið inn
í svefnlierbergi og rjelt á eftir kom
inn lítill drengur, sem var færður
úr öllum fötunum og lagður upp
í rúm, eftir að honum hafði verið
þvegið.
—- Mamma! sagði hann og ánægjan
Ijómaði úr augunum á honum. —
Það er miklu meira gaman að svona
kertaljósi en rafmagnsljósinu. Má
k r f 11 u
— Æ, fyrirgefið þjer — — þnð
var maðurinn minn sem jeg œVaði
að sparka í.
— Þú verður aö vakna, Snati,
það er innbrotsþjófur niðri!
Enskur maður var staddur í fjör-
unni fyrir utan Aberdeen og sá þar
tvo inenn vera að fara í sjó. — Sá
ykkar, sem getur kafað lengur, skal
fá fimm sterlingspund hjá mjer,
sagði Englendingurinn.
Likin af þeim eru ófundinn enn.
Skoti var á slangri á bryggjunni
mðe hundinn sinn og gekk framhjá
körfu með humar. Allt í einki
klemmdi humarinn klónum um
rófuna á liundinum, en hann tók við-
bragð og hljóp á burt lafhræddur,
með liumarinn í eftirdragi.
Fisksalinn varð mállaus af undrun
um sinn og sagði svo: — Hvað er
þetta maður minn. Kallið þjer á
hundinn yðar!
— Hægan, hægan, maður minn,
svaraði hinn. — Kallið þjer heldur
á humarinn yðar.
— Kondu og fáðu teið þitt, Al-
freð litli, undir eins og þú ert bú-
inn.
Kona röntgenlœknisins: — Þjer
irafið svikið mig á eggjunum. Hclm-
ingurinn af þeim er ungaður.
Ungur maður kom með miklu fasi
inn á rafvirkjastöð, sótrauður af
reiði. — Bað jeg yður ekki um að
senda mann til okkar í gærmorgun
til þess að gera við dyrabjölluna?
öskraði liann, — og lofuðuð þjer
ekki að senda hann undireins?
— Jú, og jeg gerði það, sagði raf-
virkinn. — Jeg er alveg viss um
það. Heyrðu, Billi. kallaði hann
fram á verkstæðið, —i lorstu eklci
í Park Lodge í gær, eins og jeg bað
Þig?
— Jú, jú, svaraði Billi. — Jeg
l'ór þangað og hringdi dyrubjöllunni
í meira en tíu mínútur, en enginn
kom til dyra, svo að jeg taldi víst að
enginn væri heima.
/+//*//+//■+//*/
3