Fálkinn - 11.08.1944, Blaðsíða 13

F A L K I N N
13
KROSSGATA NR. 508
Lárjett skýring:
1. fátækar, 12. niðja, 13. saga, 14.
eind, 16. stefna, 18. læri, 20. leik,
21. tónn, 22. hegðun, 24. á litinn,
26. samtenging, 27. fatnað, 29. villu,
30. kyrrð, 32. álasaði, 34. hvað, 35.
við, 37. verkfæri, 38. söngfj. 39. einn
af Ásum, 40. fæða, 41. ung, 42. for-
setning, 43. glæpur, 44. kom, 45. knatt
spyrnufjelag, 47. keyr, 49. vopn, 50.
hreyfing, 51. skræða, 55 málfræðis-
skammst., 56. fje, 57. elur, 58. Fjöln-
ismaður, 60. hryllir, 62. bókarnafn,
63. hljóm, 64. greinir, 66. kenning,
68. fóðruðu, 69. þegar, 71. fræg
eyja, 73. mynni, 74. rangsnúnir.
Lóðrjett skýring:
1. ýta, 2. treint, 3. frumefni, 4.
tala, 5. liljóð. 6. niðurlagsorð, .7.
tíndi, 8. verslunarmál, 9. félag á Ak.,
10. saurga, 11. plægja, 12. vanlið-
anir, 15. ófreskja, 17. slæmra, 19.
stig, 22. alg. skammtöfun, 23. frá-
hverf, 24. námsgrein, 25. hvíldi, 28.
frumefni, 29. band, 31. lieil, 33.
svín, 34. launin, 36. dilkur, 39. tos,
45. fuglinn, 46. Guð, 48. hnifar, 51.
teymdi, 52. tveir eins, 53. Málfræð-
isskammstöfun, 54. dreif, 59. venda,
61. fugl, 63. gjarðir, 65. þrír eins,
66. reikna, 67. mælis, 68. Guði, 70.
upphafsstafir, 71. öðlast, 72. prófes-
sor, 73. mældi.
LAU8N KR0SS6ÁTU NR.507
Lárjett ráðning:
1. jjáfatrúarfólk, 12. traf, 13. sárra,
14. mörg, 16. rór, 18. nag, 20. góa,
21. úf, 22. las, 24. kok, 26. an, 27.
leppa, 29. regan, 30. LM, 32. kratarn-
ir, 34. án, 35. eys, 37. in, 38. nr.
39. Ása, 40. illa, 41. gá, 42. ha, 43.
staf, 44. kjá, 45. pó, 47. RE, 49. sko,
50. AA, 51. Palæstína, 55. ar, 56.
gárir, 57. angra, 58. af, 60. lið, 62.
nit, 63. NN, 64. nef, 66. lóa, 68. lag,
69. snúa, 71. milla, 73. móri, 74.
girðingarstaur.
Lóðrjett ráðning:
1. Próf, 2. áar, 3. FF, 4. T.S., 5.
10. lög, 11. króa, 12. trúðleikarans,
15. gangnaforingi, 17. Capri, 19.
Rán, 6. úral, 7. arg, 8. Ra, 9. óm,
lokir, 22. lek, 23. spangólið, 24.
kennarinn, 25. kar, 28. at, 29. RR, 31.
mylja, 33. af, 34. ásaka, 35. slá,
39. áts, 45. París, 46. ös, 48. engin,
51. pál, 52. ær, 53. tá, 54. art, 59.
feng, 61. tólg, 63. narr, 65. fúi, 66.
lin, 67. ala, 68. lóu, 70. ar, 71. Mi,
72. AS. 73. MA.
litli kórdrengurinn hringdi klukkunum.
Presturinn hjelt á oblátunni.
Þá kastaði ITelena sjer á knje, gripin af
skyndilegum innblæstri. Hún sagði með
styrkri röddu:
— Jeg sver við Guð almáttugan, fyrir
hvers augliti. Þjer munuð bráðum sanna,
að jeg er saklaus að þeim söktim, er á mig
hafa verið bornar.
Nú varð hátíðleg þögn. Gamli prestur-
inn liætti við liina heilögu atliöfn og benti
fólkinu að færa sig. Allir risu liljóðlega
á fætur, gengu út í horn og lögðust hljóð-
lega aftur á hæn.
Helena færði sig að rúminu, kraup þar
niður og kyssti hina köldu hönd tengda-
móður sinnar.
— Sýndu meðaumkvun móður sem biður
um barn sitt, konu er leitar að manni sín-
um og dóttur er biður um blessun ....
— Þú varst ótrú manni þínum.
— Nei, jeg er saklaus, jeg sver það. Jeg
dirfist ekki að segja ósatt á svo hátíðlegri
stundu. Littu í augun á mjer. Sjáðu enni
mitt — roðna jeg af smán?
— Hvar varstu þá? spurði hin deyjandi
kona veikri rödd.
— Jeg þori ekki að segja það.
— Svaraðu mjer, sagði sjúklingurinn
með erfiðismunum.
— Jæja jeg skal láta undan, en þú verður
að fyrirgefa mjer þá sorg er jeg veld þjer.
Hún laut niður að gömlu konunni, þá
sagði presturinn:
— Corpus Domini.
— Litla klukkan hringdi í sífellu.
— Jeg var í Tours, sagði Helena, jeg sótti
þangað brjef fyrir konu, sem jeg stóð í
mikilli þakldætisskuld við.
— Ecce Deus, sagði presturinn — sjá
það er dómari minn. Bið þú hann vera þjer
líknsaman. Þegar siðasta stund þin kemur.
„Móðir, móðir, jeg er saklaus, jeg sver
það, við þann Guð, sem nú er okkur ná-
lægur.“
Þá var sem birti yfir svip greifafrúar-
innar. Hún reis upp með erfiðismunum til
þess að meðtaka hið heilaga sakramenti.
Siðan sagði hún lágt, en skýrt:
„Helena, jeg trúi þjer. Þú ert saklaus
fyrst þú segir svo. Helena, fyrirgefðu mjer,
það sem jeg hefi gert þjer rangt til.“
Hún kysti síðan Helenu. Allir viðstadd-
ir voru hrærðir.
Nú gengu allir burt, nema gamli prest-
urinn, sem var rólegur að vanda. Hann
gekk að rúminu og rjetti greifafrúnni papp-
ir og penna.
— Guð hefir gefið yður trúna til að gera
það gott, se þjer liafið brotið af yður.
Sendið syni yðar orð, svo að hann fyrir-
gefi einnig.
Greifafrúin virtist skilja livað hann átli
við. Því að hún rjetti út liöndina, en þá
þrutu kraftarnir og hún hneig út af. Svo
hófst dauðastriðið. Þá'reis hún alt í einu
upp í rúminu og hrópaði:
— Fyrirgefið mjer, fyrirgefið mjer.
Eftir stundarþögn hrópaði hún aftur:
— Ramon, Fanfan, Carmen. Þá var
dauðastríði hennar lokið.
Helena stóð við höfðalag hennar og
starði utan við sig á hina látnu.
— Nú er öll von úti, sagði hún við sjálfa
sig.
— Treystið Guði, sagði presturinn og
leit á krossinn.
IV. 1 útlegð.
Það kemur einstaka sinnum fyrir, þegar
alþýðumenn eru við skál, að skyndileg
bræði kemur upp í þeim og getur farið
svo, að annar þeirra grípur lmíf sinn og
leggur til fjelaga síns, og drepur liann.
Vegandinn verður síðan vili sínu fjær og
starir óttasleginn á líkið. Hann botnar
ekki í þessu atviki og flýr burtu af víg-
staðnum.
Þannig hafði Ramon farið, og eftir að
hann hafði dvalist nokkra daga á Penhöét
og orðið það ljóst, hve sjúk Helena var,
kom samviskubit, . yfir hann. Hann fór
rakleitt til Cayenne og sagði mági sínum
Saint-Hyrieix, hversu komið var. Jafn-
framt lagði hann áherslu á að þær mág-
konurnar skrifuðust ekki á.
Saint-Hyrieix var prýðilega ánægður í
hinni nýju stöðu sinni, en Carmen, virtist
jafnan draumóragjörn. Þó lifnaði yfir
henni einu sinni í mánuði, það var þegar
skipið kom frá Evrópu. Þá var gleði á
ferðum í hinni fjarlægu nýlendu og það
mátti með sanni segja, að hið eftirvænt-
ingafulla fólk bæri póstþjóninn á hönd-
um sjer þann dag.
Dag nokkurn, hálfu ári eftir brottför
þeirra frá Fi’akklandi, stóðu þau á hafnar-
bakkanum og biðu þess, að skipsbáturinn
kæmi í land.
— Sjerðu manninn þarna í bátnum?
sagði Carmen. — Jeg gæti haldið að það
væri ......
Það er satt, sagði Saint de Hyrieix,
þeir eru furðulega líkir.
— Þetta er hann, mjer skjátlast ekki,
lirópaði Carmen, þetta er Ramon.
Stundarkórni siðar fjellust þau systkin-
in í faðma. Carmen var ekki lengi að spá
að bróðir hennar var ekki eins og hann
átti að sjer að vera. Hann var sorgar-
klæddur.
Er mamma dáin? spurði hún ótta-
slegin.
— Nei, henni leið vel, þegar jeg fór að
heiman. Það var nýlega búið að skera
hana upp.
— En hversvegna ertu þá sorgarklædd-
ur. Hver er dáinn?
Ramon svaraði ekki, en laut höfði.