Fálkinn - 11.08.1944, Blaðsíða 11

F Á L K I N N
11
JE6 ER ALVEG
„Biblíulýgi“ staðfest.
í lok febrúarmónaðar 1891 barði
hvalur sporðinum svo fast í bát fró
ensku skonnortunni „Star of East“
að bátnum hvolfdi. Þegar farið var
að telja mennina úr bátnum kom
það ó daginn að tvo vantaði. Ann-
an þeirra höfðu menn sjeð sökkva,
— en -livað liafði orðið um hinn?
Hvalurinn hafði nóðst og var drep-
inn án dóms og laga. Nú var farið
að flensa skepnuna og eftir 36
tima var hann rislur á kviðinn. Og
hvað skyldi skipverjum hafa fund-
ist til um, er þeir fundu félaga
sinn þarna í hvalsmaganum? Hann
var meðvitundarlaus og liafði ver->
ið það frá því að livalurinn gleypti
hann. En þegar lífgunartilraunir
höfðu verið gerðar ó lionum í
nokkra klukkutíma rankaði hann
við sjer. Þó var hann í einskonar
dvala í nokkra hríð. En eftir lorjár
vikur var hann orðinn vinnufær
aftur og hafði ekki hlotið varanleg
inein af gistingu sinni í hvalsmag-
anum. Ekki hjet hann Jónas held-
ur James Bartley. En til hans er
vitnað þegar sagan um Jónas er
dregin í efa, og franski vísinda-
maðurinn M. de Parville og enski
eitthvað-fræðingurinn sir Francis
Fox bölva sjer upp á að hún sje
sönn. En — Þú ræður hvort þú
trúir henni.
Nýtt um tunglið.
Stjörnufræðingar siðustu alda og
þessarar hafa „slegið þvi föstu“,
að ekkert líf geti þrifist í tunglinu.
Það hefir verið talið „dauð stjarna"
þó að það togi sjóinn hjerna á jörð-
inni til sín og valdi þannig flóði
og fjöru. En ameríkanski stjarn-
fræðingurinn W. H. Pickering pró-
fessor var ó öðru máli og færði
sönnur á að andrúmsloft eða gufu-
hvolf væri kringum tunglið, en það
er talið frumskilyrði alls lífs. að
visu væri þetta gufuhvolf tiu þús-
und sinnum þynnra en jarðarinnar.
Siðar fór enski stjarnfræðingurinn
Robert Barker að kynna sjer kenn-
ingar Pickerings og gaf út ritgerð
um málið. Þar segir meðal annars
að jurtagróður sje á tunglinu, og
verði hann fullliroska á 14% sól-
arhrings. En jurtagróður er skilyrði
fyrir dýralifi og oftast fylgist þetta
að. Sjeu kenningar Barkers rjettar
væri þvi hugsanlegt að bæði jurtir
og dýr væru á tunglinu. En líklega
er þetta hvorttveggja skrambi ó-
líkt því, sem gerist hjer ó jörðu.
Þjóðnýðingur nr. 1.
Ameríski bófinn John Dillinger,
mun vera sá maður, sem alræmd-
astur hefir orðið undir því nafni.
En næst honum gengur vafalaust
Reymond Karpavics, sonur Lithaua
eins er fluttist vestur. Hann er
fæddur 1909. Framdi fýrsta inn-
brol sitt 1923. Var stungið í ungl-
ingafangelsi. Kyntist þar Fred
Barker, en móðir hans, Ma Barker
hjelt glæpaskóla og liar nam Karpis
fræði sín eftir að liann slapp úr
fangelsinu. Átti þátt í morði sýslu-
manns eins í Missouri, friðils Ma
Barker, mólaflutningsmanni Ma
Barker, rændi þörnum, rændi
banka, rændi járnbrautarlestir.
Stofnaði bófaflokk. Giftist dansdrós-
inni Dolores Delaney árið 1933.
Stal 100,000 dollurum 1934. Stal
bruggaranum William Hamm. Rakst
á mynd af sjálfum sjer í dagblaði,
er hann var í heimsókn lijá kunn-
um stjórnmálamanni í Chicago, en
í blaðinu var auglýst eftir honum
fyrir morð. Ljet breyta á sjer and-
litinu með vaxsprautingum, tólgaði
fingurgómana eins og blýant til þess
að förin jiekktust ekki. Flýði svo til
Kúba. G-)menn Bandaríkjanna fengu
vísbendingu um hann af merktum
seðlum, sem hann hafði komist yf-
ir. Flýði til Miami og siðan til At-
lantic City, eftir að Ma Barker og
sonur liennar höfðu verið drepin í
baráttu við lögregluna i Oklawaha.
Hús hans var umkringt. Hann slapp
en lögreglan gómaði Dolores. Flýði
til Ohio — Arkansas — Hot Springs.
Stundaði óvalt uppáhalds iðju sína:
veiðimensku og liað varð honuni
að falli. Lögreglan komst á snoðir
um, að hann notaði ávalt ákveðna
tegund veiðarfæra, og Ijet „skyggja“
alla þá, sem keyptu þessa tegund.
Handtekinn í New Orleans eftir
tveggja ára eltingarleik. Dæmdur í
æfilangt fangelsi í Alcatraz (jiar
sem A1 Capone var). Skrifaði það-
an Dolores konu sinni, sem dæmd
hafði verið í 5 ára fangelsi og átti
sveinbarn þar skömmu siðar, að
bún skyldi ekki vera kviðin um
framtið stráksa, jivi að hann hefði
lagt peninga til hliðar handa hon-
um. Ráðlagði henni annars að ger-
ast löghlýðinn borgari þegar hún
kæmi úr fangelsinu.
LÚKAS.
Framhald af bls. 9.
og kirkjuna,“ sagði Lúkas og
benti heim að Bakka. „Lengx-a
er mín ekki þörf. Jeg tek mjer
blund, hádegisblund, hjerna í
heitum sandinum á meðan
presturin blessar yfir söfnuð-
inn. Það var talsvert erfitt
daml hingað inn eftir, talsverð
lúkuraun. 1 kvöld verður ljett-
ara og rólegra heim. Þá skal
presturinn fá að grípa í ár, á
meðan jeg hirði um þær mó-
kollóttu”.
Hálftíma síðar stóð sira Guð-
jón í prjedikunarstól Bakka-
kii’kju og flutti sköruglega, vel-
samda x’æðu út af tveim vers-
um í Lúkasarguðspjalli. Sólin
var gengin á áttina og skein
nú á sljettan, dinxnlblúan sjá-
inn út með Veggjunum. Þara-
víkur Lúkas hraut í heitum
fjörusandinum. Æðarfuglinn
úaði, með fram fjörunum.
Allt tók sinn tíma eins og
Lúkas hafði sagt, og hvað beið
síns tíma.
Konur í „Sveitaher kvenna“ í Bretlandi, viiuia gar&yrkju-og landbúnaðar
slörf, ])ó að margar þeirra hafi aldrei áður starfað að sliku. — Stúlkan
á myndinni, sem sýnd er þar með frœgum kynbótafola, fœst nú við
hestarœkt, þó hún hafi ciður starfað á dráttlistarstofu, sem bjó til kjóla-
munstur. Hún segist alla æfi hafa óskað sjer að fást við hesta.
Nordraak.......
Framhald af bls. 6'.
það, sem þeir Bull og Kjerulf höfðu
afrekað í þessa átt, á sviði tónlist-
arinnar, hleýpti Nordraak kapp í
kinn. Hann vildi ekki láta norska
tónlist dragast aftur úr, og helgaði
sína hæfileika því, að byggja
hana upp úr- alnorskum „málnii".
Honum entist aldur til, þó ekki yrði
honum lengra aldurs auðið, að skapa
verk, þar sem liann hefur hátt,
logandi blys liins norræna anda,
— alnorskar tónsmíðar, sem engar
höfðu áður sjest slikar, að því er
þjóðareinkenni snerti, og að öðru
leyti hin prýðilogustu verk. Og
hann gerði meira. Þeir voru svo
að segja jafnaldrar, Grieg og hann.
Og Grieg var í Leipzig um svipað
leyti og Nordraak var í Berlín. Hittust
þeir oft og urðu vinir, en það var
Nordraak, sem hafði óhrif á Grieg
og kveikti i honum þann norræna
eld, seni honurn bjó sjálfum í brjósti.
Og Grieg lók svo við, þar sem Nord-
raak var nýbyrjaður, og hjelt áfram
að „skapa“ liina norsku tónlist.
Allir vita, live snilldarlega honum
tókst það verk.
Þó að Nordraak yrði aðeins 24
óra, og verk hans ekki mörg, þá er
það víst, að nafn hans mun lengi
lifa í nofrskri tó nlis'tarsögu. Eb
jafnan mun þess þá verða minnst
með trega,, að hann skyldi deyja
svo ungur, eða þegar liann var rjett
að hefja glæsilegt starf. Þó að ekkert
væri til eftir Nordraak annað en
þjóðsöngurinn „Ja vi elsker dette
Landet“ — þá minntust Norðmenn
lians meðan það lag er sungið. En
það er sitthvað fleira, sem lifa mun
tónsmíðga hans.
Meðal hinna stórbrotnari verka
hans má nefna tónsmiðar við „Mariu
Stuart“ Björnsons, „Sigurð Slembi“
og „Olaf Tryggvason.“
Ricliard Nordraak ljest í Berlin
árið 1866.
| t* ■ w V • ' ' ~ ’ — ' -■ Vt
NIN0N------------------
Samkvæmis-
□g kuöldkjolar.
Eftirmiödagskjolar
Peysur og pils.
Uatteraðir
silkisloppar
og suefnjakkar
Mikið lita úrual
Sent gegn póstkrofu
um allt land. —
Bankastræti 7