Fálkinn - 11.08.1944, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Pierre Decourelli: 13
Litlu flakkaramir
— Jæja, læknir, er jeg nú orðin alheil-
brigð? spurði Helena.
— Já, ef þjer eruð róleg og gerið ekki
vitleysu.
— Hvenær má jeg fara út?
— Innan skamms. Eftir fáeina daga.
Annars er líkami yðar ekki svo mjög veikl-
aður. Þjer eruð sterkbyggð. En þjer verið
að hlífa heilanum við æsandi hugsunum.
— Það er ómögulegt jeg verð að vinna
sjerstakt verk.
— Jú, jeg get húist við því, sagði lækn-
irinn nærri því vandræðalega. — Þjer haf-
ið orðið fyrir þungri sorg, sem þjer getið
ekki bægt frá yður, en þjer megið samt til
að reyna að dreifa huganum svolítið.
— Guð verður með mjer, sagði Helena.
— Það er jeg viss um sagði læknirinn
með sannfæringu.
Helena skrifaði nú lögfræðingnum og
gaf honum til kynna að hann gæti heim-
sótt hana. Hann kom einn síns liðs, og
sagði henni ósköp rólega, að hann hefði ekki
hugmynd um hvar Montlaur lijeldi sig.
Hann hefði komið til sín ásamt móður
sinni og rætt lengi við hann um fjármál.
Hann hefði sagt að hann væri í þann veginn
að skilja við konu sína og ætlaði sjer ekki
að koma aftur til Evrópu.
Síðan hafði Ramon skilið eftir innsigl-
aða erfðaskrá og lögfræðingnum var ókunn-
ugt um innihald hennar. Hann hafði skilið
eftir þrjúhundruð þúsund franka í verð-
brjefum handa Helenu, eins og stóð í hjú-
skaparsamningi þeirra. Hann hafði einnig
ákveðið að jarðeign þeirra skyldi strax
seld.
— Jeg hefi þegar, lijelt málafærslumaður-
inn áfram, — fengið kaupanda að eigninni,
en hefi beðið um frest, vegna veikinda
yðar. Nú langar mig að biðja yður að láta
mig vita, hvenær þjer ætlið að flytja.
Málafærslumaðurinn tók nú mikið af verð-
brjefum úr tösku sinni og breiddi þau á
borðið.
Helena leit varla á þau. Hún var um
annað að hugsa. Hún skildi ekki til fulls,
hvað lögfræðingurinn hafði sagt.
Hún reyndi að brosa og sagði:
Missættir milli okkar hjónanna stafa
eingöngu af lítilfjörlegum misskilningi og
það hefði strax orðið gott, hefði jeg ekki
veikst. En auðvitað framkvæmið þjer skip-
anir mannsins mín og jeg er reiðubúin
að flytja hvenær sem er. Jeg sendi yður
svo heimilisfang mitt og vona, að þjer
sýnið málefnum mínum eins mikla ræktar-
semi og alúð og þjer sýnduð áður mál-
efnum fjölskyldu minnar.
Málafærslumaðurinn hneigði sig og tók
saman skjölin.
— Jeg mun reyna að bregðast ekki því
trausti yðar. Jeg veit ekki ástæðuna til
missættis ykkar, og það er skylda mín og
ósk að fá ekki að vita hana, en leyfið mjer
að óska yður alls hins besta.
Helena náði brátt fullri heilsu og var
nú fögur að vanda, jafnvel ennþá fegurri
en nokkru sinni áður, því að augu hennar
sem áður ljómuðu af hamingju, höfðu nú
fengið angurværan, dreymandi svip, sem
gerði hana ennþá meira aðlaðandi. Svo
var hún líka einbeittari en áður, einbeitt
og álcveðin að finna barnið sitt, hvað sem
það kostaði og sanna sakleysi sitt.
Hún ski’ifaði Ramon langt brjef með ó-
rækum sönnunum, og hún rifjaði upp öll
brjefin, sem hún hafði skrifað honum og
spurði hann hvort hann tryði virkilega að
hún væri honum ótrú.
Ennfremur sagðist hún ekki leggja trún-
að á hótanir hans. Fanfan væi’i hjá hon-
um og hún fyrir gæfi allt sem hann hefði
gert henni á móti, ef hún aðeins fengi að
vera hjá bai’ninu.
Hún ski’ifaði Montlaur greifafi’ú. Hún
skrifaði Carmen. Öll brjefin voru endur-
send og ski’ifað á þau: — Ekki vitað um
heimilisfang.
Helena gat ekki á heilli sjer tekið meðan
brjefin voi'u á leiðinni. En þegar þau voi’U
endursend hvert af öðru, urðu vonbrigðin
sár. En kjarkur hennar stæltist við hverja
raun. Hún hætti að gráta og hún kvai’taði
ekki, hún baðst fyrir. Hún hafði verið
dæmd án þess að bera hönd fyrir höfuð
sjer. Hún varð að fá dórnara, jafnvel þótt
hann væri strangur. Hún afrjeð þvi að
heimsækja frú Montlaur og segja lienni,
hvernig í öllu lægi. Það yrði að visu þungt
áfall fyrir gömul konuna, en Helena ætlaði
að hjúkra henni af alúð þangað til hún
hefði yfirunnið sársaukann, sem Helena
hafði valdið henni.
Dag' einn sagði hún við þernu sína:
— Clemence, á morgun förum við til
Brest, vertu undir það búin að fylgja mjer.
— Já, frú.
Þegar þær komu til Brest heimsótti Helena
Diendonné gamla, málfæi'slumann fjölskyld
unnar, sem hafði að vissu leyti gift þau
Ramon. Ilún var örugg um að hann mundi
gefa henni gott ráð.
Gamli lögfræðingurinn var ekki heima
og fulltrúi hans var lítt kunnugur viðskift-
um hans og Montlaur-fjölskyldunnar. Hann
skýrði Helenu frá því, að einn hinn fræg-
asti skurðlæknir Parísar hefði skorið upp
greifafrúna, og það hefði verið mjög hættu-
leg aðgex-ð. Ekki vissi hann hvernig hún
liefði tekist, en hjelt þó að greifafrúin væri
á Penhöet. Hann hafði ekki hugmynd um
hvort sonur hennar eða sonarsonur væru
þar hjá henni.
Næsta morgun fóru þær Helena og þern-
an út til liallarinnar. Helenu ljetti, þrátt
fyi'ir sorgina. Hún naut hins ferska sjávarlofts
og í’ifjaði upp með sjálfri sjer ljúfar end-
urminningar frá fyrri árum. Loksins nam
vagninn staðar fyi'ir framan höllina. Hlið-
ið var ppið, enginn maður var í garðinum
og dauðakyrrð rikti þar allsstaðar. I þeim
svifum er hún gekk upp tröppurnar mætti
hún manni, sem var mjög foi'viða á svip-
inn.
— Ei’uð það þjer? hrópaði hann hissa.
Þetta var gamli þjónninn frúarinnar,
sem eigi bar minni vii'ðingu fyrir hús-
bændum sínum en sjálfum Guði almáttug-
um.
Um leið rjetti hann út handleggina eins
og hann vildi varna Helenu að fara lengra.
— Já, Yvon minn góðui’, þetta er jeg!
Jeg er hingað lcomin til að finna tengda-
móður mína.
— Greifafrúin getur ekki tekið á móti
yður.
— Ef til vill siðar?
— Aldi’ei framar, frú.
— Hvað átt þú við?
— Mjer þykir það leitt, en jeg vei’ð að
hlýðnast þeirri fyi’irskipun, sem við þjón-
arnir höfum fengið. Yið verðum tafar-
laust reknir úr vistinni, ef við leyfum yður
að koma inn i höllina.
— Mjer?
— Já, en hliðið stóð aðeins opið i dag,
vegna þess að hjer er soi’g á fei-ðum.
— Hver er hún?
— Jeg þori ekki að segja yður hvað gei’ð-
ist hjer í höllinni.
— Yður skjátlast, Yvon, þekkið þjer mig
ekki. Jeg er tengdadóttir greifafrúarinnar.
— Gi’eifafrúin hefir skipað olckur að
slcoða son sinn sem ekkjumann.
— Jeg er móðir barnsins lians.
— Greifinn er barnlaus. Oklcur er skipað
að reka yður út.
— Reka mig út?
— Já, greifafrúin sagði það sjálf.
— En barnið?
— Það er dáið.
— Di’engurinn, dáinn, það er ekki satt.
Hann er hjei'na.
— Jeg sver og sárt við legg, að við höfum
ekki sjeð drenginn, siðan hann fór með
ömmu sinni til Parísar.
— En hvar er hann þá? Hún sagði þetta
svo full angistar að Yvon gamli fölnaði.
— Jeg vil sjá son minn, jeg vil sjá hann.
Helena liratt Yvon til hliðar og hljóp
upp þrepin.
Yvon hljóp á eftir henni, en það var til
einskis.
Hún hljóp eftir hinum löngu göngum,
sem hún þekkti svo vel, inn í dagstofuna.
Hún nam staðar undrandi. Hui’ðin á her-
bergi greifafrúarinnar var opið. Umhverfis-
rúmið kraup mai'gt fólk, þar á meðal þjón-
ustufólk og bændur.
Mountlaur gi’eifafi’ú lá i rúminu xneð
kross í hendinni. Koddum hafði verið hlað-
ið við bak lienni, svo að hún sat nærri uppi.
Varir hennar voru fölar og bæi’ðust eins og
við bænagei’ð. Presturinn las upphátt úr
Bibliunni.
Þegar hún kom auga á Helenu náföln-
aði hún og tár komu fram í augu henni.
Hún rjetti fram hendurnar, annað hvort til
að blessa eða bannfæra.
Bændurnir litu við undrandi á svip, en