Fálkinn - 25.08.1944, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
hlið, sagði Skotinn öruggur. —
Jeg ber ábyrgð á öllum skuld-
bindingum yðar. Jeg lofa yður
því, að jeg skal ekki svíkja
yður. Og hann rjetti fram langa,
sinabera höndina.
— Þetta er. þá aftalað mal,
sagði Andersen. — En hvernig
á jeg að finna manninn? Jú,
nú veit jeg það. Segið honum
að hann skuli verða niður við
hafnarskúr nr. 4 klukkan ellefu.
En jeg verð að vita einhver
auðkenni á honum. Að vísu eru
sjaldan margir á ferli þarna
um þetta leyti sólarhringsins,
en alltaf getur það viljað til.
Jú, nú veit jeg það — jeg stend
við neðsta hornið á skúrnum
og segi bara orðið „Nanking“
— er það nóg?
— Það getur ekki verið betra,
sagði MacDowell og helti í glas-
ið hjá Andersen.
C AMA kvöldið læddist maður
^ niður bryggjuna eftir að
dimt var orðið. Við og við nam
hann staðar og hlustaði í áttina
þangað sem eunskipið „Astrea“
lá. En honum hafði víst mis-
heyrst, því að nú gekk hann
rólegur áfram. Þegar liann kom
að horninu á skúr nr. 4 nam
liann staðar og skimaði kring-
um sig. En það var hægara
ort en gjört að sjá nokkuð,
því að þarna var dimt eins og
i dyblissu. Hann rak sig meira
að segja á nokkra umbúðakassa
svo dimmt var þarna. Svo stað-
næmdist hann aftur augnablik.
Og allt i einu heyrðist greini-
lega úr kokinu á lionum: —
„Nanking“.
— Nanking, var svarað með
skrækri rödd, og lítill og visinn
náungi kom fram úr myrkrinu.
— Jæja, þarna ertu þá, sagði
Andersen stýrimaður. — Það
var gott. Þá förum við — komdu.
sagði liann á kinversku. En
svo taulaði hann á dönsku:
— Nei, eiginlega var það nú
ekki gott samt! Hann heyrði
raddir um borð í skipi sínu.
Svo sneri hann sjer að Kinverj-
anum og sagði: — Ilinkraðu
við hjerna. Jeg vei'ð að athuga
hvað gengur á um borð. Jeg
kem bráðum aftur. Og svo fór
hann.
Stundarfjórðungi síðar stóð
hann aftur við skúrhornið. Þar
var enginn maður og hann varð
á nýjan leik að segja orðið
„Nanking“.
— Nanking, svaraði rödd og
einhver vera kont fram i myrkr-
inu, jafnvofuieg og í fyrra skift-
ið. Þegar hún færðist nær skip-
inu var eins og hún stækkaði,
fannst Andersen.
— Farið þjer vai'lega, sagði
stýrimaðurinn í aðvörunai'róm,
tn eiginlega var það nú óþarfi,
því að það var ómögulegt að
heyra fótatak Kinverjans. —
Nú fer jeg fyrst um borð og
sendi varðmanninn fram á,
þú tekur svo eftir hvað líður,
og læðist um borð. En þú mátt
ekki búast við neinum viðhafn-
arklefa.
Mínútu síðar tók stýi'imaður-
inn í lxandlegginn á Kínverjan-
um og dró hann á eftir sjer
niður brattan jái'nrimlastiga
ofan í lestina. Það var djúpt
þarna niður.
Þegar þangað var komið brá
stýrimaðurinn upp vasaljósi og
benti á nýjan stiga, enn neðar.
Þeir voru komnir niður í kjal-
sog. Þar var stór stálkassi og
nú sneri Andersen sjer að Kín-
verjanum, sem stóð í keng í
myrkrinu bak við hann.
— Hjerna verður þú að hýrast
fyrst um sinn. Jeg skal sjá til
hvort jeg get ekki laumað til
þín matarbita, en jeg kemst
ekki liingað fyrr en síðdegis
á morgun. Ef einhver kynni
að koma hingað niður þá verð-
ur þú að fela þig í kassanum
þarna. Þetta var að vísu vatns-
ballestargeymir, en hann er
tómur. Lokaðu svo lúkunni á
eftir mjer, svo að enginn sjái
að hjer hafi komið .ókunnugir
menn, og fari að hnýsast hjer.
Skilur þú það?
Kinverjinn kinkaði kolli og
urraði eitthvað, en Andersen
laldi sjer hollast að tefja ekki
þarna of lengi. Hann kinkaði
kolli og fór.
T1 VEIMUR döguin seinna bags-
aði „Astrea“ norður Fukien-
sund á leið inn í austur-kínverska-
hafið. Hingað til hafði veður verið
ágætt; líklega mundi þetta verða
besta skemtisigling.
Andersen stýrimaður stóð uppi á
stjórnpallinum þegar Knudsén 2.
stýrimaður kom upp til að segja
honum síðusfu útvarpsfrjettirnar.
En í þetta sinn flýtti liann sjer
ekkert að leysa frá skjóðunni, þvi
að auðsjáanlega hafði orðið breyt-
ing á skapferli gamla stýrimannsins.
Andersen var nefnilega að raula
fyrir munni sjer, jafnframt því að
hann leit við og við í norðaustur.
— Jæja liittuð þjer vin yðar í
Swatou? spurði 2. stýrimaður.
— Já, það held jeg nú, svaraði
Andersen.
— Og hann var sami öðlingurinn
og i gamla daga? Hvernig gekk
yður með endurgjaldið? Mjer sýnist
á yður að yður hafi tekist að launa
lionurn greiðann forðum, sagði
Knudsen, 2. stýrimaður.
Andersen ætlaði að svara en hætti
við. Hann hafði tekið kíkirinn og
bar hann upp að augunum. En 2.
stýrimaður hjelt áfram að masa.
— Hvað ætlaði jeg nú að segja?
Jú, nú er allt í uppnámi i Swatou
á nýjan leik. Þessi illræmdi ræn-
ingjaforingi, Ma-Wong, er kominn á
kreik aftur. Meira að segja veður
hann nú uppi í Evrópumannahverf-
inu. Og þeir virðast hafa beig af
honum víðar. Heyrið þjer nú bara
Hann steinþagnaði, þvi að And-
ersen hafði rjett honum kíkirinn.
2. stýrimaður greip liann. — Þarna
norður við sjóndeildarliringinn
sást svartur díll. Annar stýrimaður
skildi að hann táknaði lok margra
mannslífa. Því að bletlurinn óx
nraðfara, varð breiðari og liærri
og færðist nær. Andersen tók símann
og skýrði skipstjóranum frá. Og
hann kom upp á stjórnpallinn.
Það mátti ekki seinna vera, því
að eftir fáeinar mínútur voru þeir
komnir í ofviðrið. Stýrimaðurinn
hafði reyrt sig fastan við stýrið,
hringingarnar kliðuðu í vjelsíman-
um, regnið heltist úr loftinu og
skipið skoppaði á öldukömbunum.
Þetta var vitisástand. Hálftíma síðar
var Andersen borinn niður í klefan
sinn, sjór hafði fleygt honum og
liann brákast á fæti. Hann lá kyrr
og kveinkaði sjer ekki, en var hvitur
í andliti eins og mjöll.
— Jeg er hræddur um að jeg
hafi beinbrotnað, sagði hann þegar
þeir báru hann niður. — Það er
huggun að þetta er hinn fóturinn.
Kvalirnar hafa efluust verið miklar,
þvi að það leið yfir hann þegar þeir
lögðu hann í rúmið! sagði skipstjór-
inn, — þvi að nú byrja lætin fyrir
alvöru!
ETTA var hörð raun fyrir
„Astrea“; en eftir tvo tíma
hafði skipið riðið'af sjer veðrið,
og skipstjórinn fór niður til stýri-
inannsins aftur. Andersen starði
upp í loftið þegar hinn kom inn.
Honum fannst andlit stýrimanns-
ins svo einkennilegt.
Hvernig líður? spurði skip-
stjóri. —- Má jeg lita á fótinn. Mik-
ið skrambi hefir hann bólnað. En
það er ekki gott að segja hvort þetta
er brot eða mar. Annars gildir það
mestu að við höfum staðist of-
viðrið. Jú, jiessi ofsi kom sannarlega
aftan að okkur. Við hefðum átt
að hugsa eftir að fylla vatnsballest-
argeymirinn áður en við fórum frá
Swatou....
— Það var einmitt það sem jeg var
að hugsa um, sagði Andersen. Svo
færðist bros yfir andlitið á honum.
Skipstjórinn horfði á hann. Fanst
hann verða svo einkennilegur, allt
i einu. En Andersen hjelt áfram:
— Við þurfum þá ekki að gera
það?
— Jú, auðvitað. Það var það
fyrsta, sem jeg skipaði, eftir að
við höfðum borið yður niður. Við
urðum að gera skipið eins stöðugt
og unnt var. Og hver veit nema
að það liafi bjargað okkur. — En
hvað gengur að yður, Andersen.
Fenguð þjer kvalakast?
Stýrimaðurinn hafði hnigið niður
á koddann. Fingurnir krepptust og
rjettust á víxl, eins og í krampa,
og hann stundi þungan. I sama bili
var barið að dyrum og skipstjórinn
leit við. Náfölt andlit sást í dyr-
iinum. Það var Knudsen, 2. stýri-
maðnr.
—• Skipstjóri. . skipstjóri! stundi
hann.
— Hvað er að. Eruð þjer orðinn
veikur líka? spurði skipstjórinn.
— Nei, en við fundum mann i
ballestargeyminum.
— Hvað‘ var að honum?
— Ekkerl skipstjóri — því að
hann var dauður. Druknaður! Við
höfðum ekki hugmynd um að neinn
væri þarna og skrúfuðum lokið að,
þegar við fylltum geyminn. Og
maðurinn hefir druknað.
— Er þetta nokkur af skipshiifn-
inni. Skipstjórinn liafði fölnað. líka.
— Nei, þetta var Kínverji. —
Þeir litu báðir á rúmið þar sem
Andersen lá. Hann hafði gripið
báðum höndum um mjaðmir sjer,
dró þungt andann og starði upp í
loftið. 2. stýrimaður benti með
fingrinum á ennið og livíslaði: -—
Hann er með óráði! Svo sagði hann
upphátt: — Við hjeldum fyrst að
þetta væri sonur Li uppreisnarfor-
ingja Því að hann var í fötunum
hans; við þekktum þau á lýsing-
unni i útvarpinu. En jiað getur ekki
verið liann, því að liann hefir fundist
á bryggjunni i Swatou — með hníf í
bakinu! En hefndin liefir komið
niður á rjettum stað. Getið þjer gisk-
áð a hver morðinginn er?
— Nei.
— Maðurinn sem faldi sig i
geyminum — og sem druknaði.
Ræningja foringinn Ma-Wong. Jeg
hefi fengið lýsingu á honum. Meðal
annars ör eftir skot á vinstri öxl.
Þeir ganga úr skugga um þetta
þegar við komúm til Nanking.
— En ,við fleygjum honum ekki
í sjóinn undir eins?
— Nei, jiað væri synd. Því að
50.000 dollarar hafa verið lagðir
til höfuðs honum — það er að
segja: kínverskir. Af stjórnunum
i Nanking og Kanton i sameiningu.
Gaman að sjá hver hreppir þú - • ■
Þá heyrðist allt i einu skellihlátur
úr rekkju Andersens og þeir störðu
forviða á hann.
— Það verð jeg! lirópaði liann.
— Þvi að Jiað var jeg, sem faldi
hann hingað um borð í skipið og
ljet hann fela sig i geymirnum.
MacDowell er vottur að því. Símið
til hans og hann mun staðfesta að
það sje satt sem jeg segi. Hann
ábyrgist allt, sem jeg segi. Já, skip-
stjóri, þjer megið ekki verða mjer
reiður.
— Ætti jeg að verða reiður yður
fyrir að losa Kínverja vxð lxennan
þorpara? Nú fáið þjer skip til um-
ráða á ný, og svo þessi verðlaun
að auki!
— Jeg held að jeg kjósi mjer
heldur hús á Tliurö eða í Taasinge,
skipstjóri, sagði Andersen stýri-
maður. — Því að nú hætti jeg við
Kina....... úr því að jeg liefi innt
af liendi endurgjaldið!