Fálkinn - 25.08.1944, Blaðsíða 12

12
F A L K I N N
Pierre Decourelli: 15
Litlu flakkararnir
unarstaði, sem talið er að geti blómgast á
ný. Vilji þjer koma með. Þetta verður
tveggja til þriggja daga ferð.
Robert var að því kominn að segja já,
þegar honum varð litið framan i Carmen
sem eldroðnaði.
— Já, sagði hann og þóttist hugsa sig
um — í rauninni langar mig þangað, en
jeg hefi líklega elcki tíma til þess, og svo
er mjer illa við að skipta um dvalarstað
meðan jeg er ekki búin að ná mjer betur
eftir veikindi mín.
— Eins og yður sýnist, sagði Saint-Hyrieiz
Þá lcom yfirfangavörðurinn. Honum var
mikið niðri fyrir.
— Hvað er nú á seyði? spurð læknirinn.
— Þjér lítið út eins og þjer hafið sjeð
afturgöngur.
— Það fjekk líka mikið á mig. Þjer
þekkið skoðanir mínar. Jeg lít fremur á
fangana sem vesalinga, sem á að reyna
að betra heldur en glæpamenn. Nú er hjá
mjer fangi, tvítugur piltur, hann er ekki
illa gefinn, en þrjóskur vel.
— Hvað hefir hann brotið af sjer?
— Hann hefir tekið þátt í að inyrða
gamla konu.
— Þorparinn!
— Já, en hann er aðeins tuttugu ára,
hann lagast ef til vill. Jeg hefi tekið eftir
því að nokkrir fangar liafa reynt að stofna
til óeirða. Ilann er einn þeirra. Jeg reyndi
að tala um fyrir þeim, en það dugði ekki,
og fangavörðurinn rjeði mjer til að refsa
nokkrum þeirra eftirminnilega, en jeg er
á móti þvi. Þið þekkið skoðanir mínar.
Yfirfangavörðurinn gerði sig lildegan til
að byrja aftur, á langloku sinni, en þá
fjekk hann enga áheyrn. Robert og Carmen
litu ekki hvort af öðru á meðan Saint-
Hyrieiz var öðru að sinna.
Snemma næsta morgun fóru stjórn-
málamennirnir með tólf negra til fylgdar.
Kona læknisins kom til Carmen og bauð
henni með sjer heim. Um kvöldið varð
veður þungbúið. Hinn venjulegi kvöldsvali
fylgdi ekki sójsetrinu.
Róbert gekk út sjer til hressingar, þá
sá hann ljósklædda veru inn á milli
trjánna.
Þetta var Carmen. Hann stóð kyrr. Hún
hjelt áfram, en þegar hún var kominn
fast að honum, sagði hann lágt:
— Carmen, Carmen!
Hún lirökk við.
— Eruð þjer hjer Róbert?
— Þjer megið ekki fara; jeg verð að tala
við yður.
— Svona seint, það er orðið dimmt, ef
einhver sæi okkur hjerna.
— Það sjer okkur enginn.
— Hversvegna einmitt núna, þegar Saint-
Hyrieiz er eklci heima.
— Nefnið ekki það nafn.
Carmen tók fram í fyrir honum.
— Segið ekki meira, sagði hún, jeg bið
yður þess.
— Jeg get ekki þagað lengur. Jeg hefi
þjáðst of mikið þetta missiri, sem jeg hefi
verið í návist yðar, án þess nokkru sinni
að fá tækifæri til að tala við yður einslega.
Orðin hafa orft verið komin fram á varir
injer, en jeg liefi alltaf þagað.
— Þjer gerið mig lirædda, þjer eruð
svo æstur.
— Þjer getið kallað mig æstan, ef þjer
viljið, en þjer slciljið ekki þjáningar mínar.
Þjer sem ekki elskið mig lengur.
— Elska jeg þig ekki.
Róbert hafði verið svo ákafur að hún
gætti sín ekki og hreifst með. Hún tók
blíðlega í handlegg honurn og leiddi hann
í áttina að skóginum.
— Heídur þú að jeg eiski þig ekki leng-
ur, Robert?
— Já, þú ert hætt að elska mig. Þú fórsl
hingað til þessa bölvaða lands í þeirri von
að þú sæir mig aldrei framar.
— Hvað segir þú, Róbert.
— Jú, sagði liann — þella var ætlun þin,
þessvegna varst þú svona hrædd, þegar
jeg kom til að krefjast rjettar míns.
— Þú veist ekki hvað þú ert að segja,
sagði hún í örvæntingu sinni.
— Skilur þú ekki að jeg hefi sjeð hve
þunga fórn þú færðir, er þú komst hingað.
Svo veit jeg líka að þú fórst hingað vegna
þess að þú gast ekki afborið að sjá mig við
hlið eiginmanns míns. Jeg elska þig heitar
en orð fá lýst.
— Hversvegna forðast þú mig þá, þegar
þú sjerð mig?
— Vegna þess að jeg minnist orðanna, sem
Helena sagði við mig. Hún er nú dáin og
þó liafa orð hennar ennþá meiri þýðingu
fyrir mig. Hún sagði: —Gerðu skyldu þína.
Þú minntist Róbert heimsóknar Helenu
og þá hafði hún einmitt sagt: — Gerðu
skyldu þína.
Þau stóðu þögul litla stund, síðan gengu
þau, án þss að vita hversvegna, niður litla
stíginn. Himininn varð þungbúinn, og
myrkrið skall skyndilega á. Hitinn varð
óþolandi. Loftið virtist þrungið rafmagni,
sem olli æsingi í blóðinu.
— Þú býrð þá með manni þínum ein-
göngu af skyldurælcni?
— Já, en jeg elska aðeins þig, Robert.
— Þú ert á valdi þess manns er jeg hata.
Hún þagði stundarkorn, svo sagði hún
með ástríðuþrunginni rödd:
— Þú átt mig einn.
IIún fleygði sjer í fang lians.
1 sömu svifum lýsti elding upp himininn
og þrumurnar bergmáluðu í skóginum.
Hræðilegt óveður var að skella á. Regnið
streymdi úr loftinu, þá kvað við skot og
síðan hvert af öðru.
í gegnum óveðrið máti greina orðin:
— Til vopna.
Carmen hrökk við.
— Hvað er að gerast.
Það var aftur kallað:
— Til vopna.
ókyrrðin óx.
— Niður með þá, drepum þá!
Þetta voru fangarnir, sem höfðu gert
uppreisn. Þeir höfðu lengið búið yfir lieift
sinni, en nú braust hún út. Þeir ljetu sig
engu skifta skotin og hrópin. Þeir ruddust
fram eins og óðir væru, þeir líktust mesi
hópi engisprettna, sem leggur allt i eyði,
þar sem hann fer yfir. Þeir brutust fyrst
inn í vopnageymslurnar og birgðu sig að
vopnum, síðan rjeðust þeir á hermennina.
Hvert skot þeirra hitt, en brátt var barist
í návígi með öxum, byssustingjum, lcvlfum
og skammbyssum.
— Carmen heyrir þú? sagði Róbert.
Hún hjúfraði sig að honum.
— Þetta er uppreisn, jeg verð að fara á
minn stað.
— Nei, þú mátl ekki yfirgefa mig, jeg
er svo hrædd.
— Fjelagar mínir sakna mín.
— Hvað verður þá um mig?
— Hermanninum ber að standa við hlið
fjelaga sinna sem berjasl.
— En karlmanninum ber að standa við
hlið konu þeirrar sem hann ann.
— Þú ætlast þó ekki til að jeg' leggi
heiður minn í sölurnar fyrir þig?
— Heiður yðar? Honum getið þjer ekki
bjargað án þess að gjalda mjer bann í
stað æru minnar, var sagt með ógnandi
röddu á bak við þau.
Róbei’t og Carmen sneru sjer við. Saint-
Hyrieiz stóð frammi fyrir þeim. Þau hörf-
uðu ósjálfrátt til hliðar.
— Þið áttuð mín ekki von. Og þjer talið
um heiður á þesari stundu, liðsforingi.
— Jeg er reiðubúin til þjónustu, sagði
Róbert með titrandi röddu en jeg skil yður
ekki.
— Það er mjög auðvelt. Jeg ætla að ganga
að yður dauðuum.
— Jeg get ekki barist við yður nú þegar,
jeg verð að fara til fjelaga inna, sem berjast
Jeg er reiðubúinn á morgun, en í dag verð
jeg við þeirra hlið.
— Skjlur þú ekki að einmitt þetta er
hefnd mín. Heldur þú að jeg láti mjer
nægja að drepa þig, nei, dauði þinn og
vansæmd skulu haldast í hfendur. Þú deyrð
hjerna, og þegar fjelagar þínir finna lík
þitt segja þeir: — Þessi raggeit. Ilann faldi
sig með konu, til þess að komast bjá að
berjast.
— Þjer fremjið elcki slíkan glæp, hjelt
Róbert áfram, en Carmen hlustaði á, örvita
af hræðslu, en skildi ekki til fulls, hvað
var á seyði.
— Hefir þú vei’ið nokkuð sjerstaklega
hörundsár mín vegna? Þú sviftir mig lieiðri
þeim, er mjer bar sem eiginmaður, og nú
svifti jeg þig hermannssæmd þinni.
Hann kom með tvö sverð og fleygði
öðru að fótum Róberts.
Róbert hreyfði sig til þess að taka það
upp, en sagði svo allt í einu.
— Nei, nei, jeg ræð ekki lífi mínu.