Fálkinn - 25.08.1944, Blaðsíða 10

•10
F Á L K I N N
FRÆKNAR HETJUR
Puch hastaði á liundinn, þótt
það kostaði hann sjálfan geysilega
þolinmœði og sjálfsafneitun að
gœgjast ekki upp fyrir næsta hól-
inn og hleypa af nokkrum skot-
um á óvinina.
í stað þess tók liann að syngja
við raust og ljet hestinn tölta eins
og hann væri ekki að iiugsa um
neitt annað en það, að hann væri nú
bráðum kominn að vaðinu og ætti
aðeins eftir að fá sjer kaffisopa.
Þrátt fyrir það vissi enginn
betur en hann hve geysileg hætta
vofði yfir honum. Hann hætti á alit
í þeirri von, að Indíánarnir lileyptu
lionum heldur framhjá en að geta
ekki komið óvinunum að óvörum.
Þeir voru þegar komnir svo ná-
lægt fljótinu að skot úr riffli eða
skammbyssu lilaul að lieyrast til
einhverra af nýbyggjurunum og
þá yrðu allir varaðir við.
Þeir gátu því auðveldlega annað-
hvort drepið eða tekið Puch sjálf-
an til fanga, en með því mundu þeir
að öllum likindum tapa öllum lik-
um fyrir því að tugir annara hlytu
sömU örlög ásamt skemtuninni af
að ræna og brenna búgarðana.
Svo að Heyne hjelt áfram reið-
inni, en bjóst hálft i hvoru við að
finna ör stingast í bakið á sjer
þegar minst varði eða líta lieila
fylkingu vopnaðra stríðsmanna rísa
upp fyrir framan sig úr hinu háa
grasi eða runnunum. En ekkert
skeði.
Hann stökk niður úr hnakknum
þvi að liann komst að vaðinu án
nokkurra tálmana, fór yfir óna og
reið upp að dyrum skólahússins.
Hann stökk niður úr söðlinum
og hljóp inn. Kennarinn steig nokkur
spor áfram og heilsaði lionum undr-
andi, en börnin æptu til að fagna
honum, því að öllum þótti vænt
um Puch Heyne.
— Mjer þykir leitt að trufla,
ungfrú Trent, sagði hann um leið
og hann þreif af sjer hattinn, en
það eru menn hjerna í nágrenninu,
sem litið gaman er að hitta. Það
er best að koma krökkunum í burtu
hið skjótasta en það má helst ekki
sjá til þeirra. Farðu með þá yfir
i búgarðinn til pabba, það er styst.
Stúlkan hafði fölnað við orð
hans.
— Indíánar? hvíslaði hún.
— Já, svaraði hann, rjett i'yrir
handan ána. Vertu nú kæn en flýttu
þjer ekki, annars vita þeir að við
höfum sjeð þá.
Stúlkan sneri sjer að hinum bíð-
andi börnum.
— Pueh Heyne biður mig að gefa
ykkur frí, kallaði hún og hló ör-
lítið. Takið saman dótið ykkar.
Við förum öll að drekka te heima
hjá pabba lians Puch.
Börnin æptu upp yfir sig af
fögnuði. Þau þutu fram og aftur
um herbergið til að ná í húfurnar
sínar, bækurnar og matarpinklana
og' lilupu siðan út hlægjandi og
syngjandi eins og börn ein geta
gerta undir slíkuni kringumstæðum.
Um leið og Puch Heyne og kenn-
arinn komu út, benti sá fyrrnefndi
yfir ána og rak upp hálfkæft óp.
— Nú er það iskyggilegt! Þeir
eru ó leiðinni, æpti hann. — Flýtið
yður ungfrú eða það verður of seint.
Tveir á móti hundrað.
Kennarinn renndi augunum fijót-
lega yfir bakkann hinumegin og'
sá, að ótti Puch var því miður á allt
of góðum rökum reistur. Heill flokk-
ur Indíána kom í ljós eins og hann
væri töfraður upp úr jörðinni og
þaut niður að ánni.
Eitt barnanna sá Indíánana og
hrópaði upp yfir sig af skelfingu.
Á einu augabragði var allt kömið í
uppnám. Nokkur barnanna flýðu
uppeftir stignum, en flest þeirra
lientust i eina þvögu aftur inn í
skólahúsið, eins og sá staður gæti
veitt þeim öruggt skýli.
Puch ' stökk fram og gréip tvo
drengjanna.
— Komið þið aftur! æpti hann
til Jhinna um leið og liann sveiflaði
drengjunum tveim upp á hnalíkinn
á liesti sínum. —• Haldið ykkur á
einhvern veginn, hjelt hann áfram.
— Hesturinn hleypur beint heim.
Segið þeim að við reynum að halda
út ef mögulegt er, þangað til lijálp
kemur.
Hann hvatti hestinn svo að liann
þaut af stað með hina tvo drengi
hangandi á eins og límklessur, en
burðarhesturinn hljóp á eftir.
Öll börnin voru nú kominn inn
í skólahúsið. Ungfrú Trent stóð
við opnar dyrnar og beið eftir að
Pucli Heyne kæmi, þegar hún hafði
sannfærst um að ekkert barnanna
vantaði. Andlit hennar var fölt, en
liún sýndi enginn merki liræðslu.
Puch kallaði til hennar að fara inn,
snerist Jjvínæst á liæl með riffilinn
lilbúinn í liendinni og læddist, hratt
en liljóðlega eins og köttur, niður að
vaðinu.
Indiánarnir, sumir gangandi en
aðrir á hestbaki voru þegar komnir
út í vatnið. Tíu þeirra báru skamm-
Jjyssur eða riffla en þeir vörðust
að nota þá sökum hávaðans, sem
af þeim hlytist. Og það var ein af
óstæðunum fyrir J)ví að Puch lióf
riffil sinn upp að öxlinni og miðaði.
Ef einhver vinveittur maður væri í
nólægð, þá yrði hjálparinnar ekki
lengi að bíða.
Riffillinn sagði til sín og foringi
J)eirra, sem út i vatninu voru skalf
aftur á l)ak af liesti sínum niður
í vatnið. Þá ráku liinir upp æðis-
gengið öskur. Öll von um leynda
l'erð var nú orðin að engu.
Tugir Indíána risu upp úr gras-
inu fyrir handan ána og ruddust
niður að vaðinu eða lirupu á knje
og' tók að slíjóta i ákafa á liinn
liugdjarfa ungling sem hafði tekið
sjer á herðar að lialda einn aftur
af öllum lierskaranum.
Pucli, sem var í skjóli við gamlan
trjástubb, skaut markvisst og ró-
lega ó fremstp mennina. Nú mátti
elcki eyða einu einasta skoti til
ónýtis enda fór það svo, að við
livert skot frá honum neyddist ein-
liver liinna siðlausu villimanna til
að liverfa Jieim til hinna „frjálsu
veiðilanda“ og forfeðranna.
Loksins gáfust allir þeir upp, er
úti á vaðinu voru og sneru við. En
margir Indíánanna voru á leiðinni
syndandi yfir fJjótið fyrir ofan eða
neðan vaðið, og nú komu J)eir skrið-
andi í áttina til Puch og slíýldu sjer
við fallna trjóboli og runna. Það
leið ekki á Iqngu áður en þeir fundu
felustað Puch.
Hinn eini riffill hans gat ekki
haldið aftur af þeim öllum, svo að
hann hljóp upp að skólahúsinu,
l)egar nokkrir Indiánanna voru að
])ví komnir að róðast á hann. Dró
Úlf inn fyrir og lokaði hurðinni með
slagbrandi.
— Kunnið þjer að fara með byssu
ungfrú Trent? spurði hann og rjetti
Kaupmaður i Wisconsin hafði
sænskan búðarpilt og sendi hann út
til þess að innheimta reikninga.
Þegar hann kom lieim úr árangurs-
lausri ferð gaf liann svohljóðandi
skýrslu:
Jim Johnson segist skúli borga
þegar .hann liafi selt svínin sin,
Jim Olsen segist skuli borga J)egar
hann hafi selt hveitið, og Bill Pack
ætlar að borga í júlí.
— Jæja sagði húsbóndinn, —
þetta er i fyrsta sinn sem Bill liefir
nefnt ákveðinn tíma til að borga á.
Sagðist hann virkilega ætla að borga
í júlí?
— Já, það held jeg, svaraði sendi-
maðurinn. -— Hann sagði að y'ður
skyldi verða heitt i hamsi daginn
sem þjer fengjuð peninganna. Og
það er oftast heitast i júlí.
— Og þú vilt ekki leggja á stað
i ferðalög á föstudögum?
— Nei, ekki vil jeg það.
— Þetta er heimskuleg hjátrú.
— Nei, það er engri hjátrú til
að dreifa hjá mjer. .Teg fæ nefni-
lega kaupið mitt á laugardögum.
lienni um leið aðra skammbyssuna
sína. —• Þjer getið það? það var
gott! Standið þjer l)á við bakdyrnar
og ef einhver rauðskinni skyldi
hafa löngun til að koma inn, þá
hleypið þjer af' á hann, miskunar-
laust. En gætið þjer að sjálfri yður.
Þið krakkar setjist öll á gólfið
hjerna, hjelt hann áfram, — og þið
strákar stóru, farið þið og hlaðið
öllu lauslegu, sem þið finnið fyrir
dyrnar, — og verið þið nú dug-
legir.
Um leið og liann talaði var hann
að laga hlera fyrir einum gluggan-
um og nú hljóp hann að öðrum,
sem vissi út að ánni og leiðinni upp
að dyrunum.
Sú sjón, sem mætti augum hans,
þegar hann leit út, hefði getað brot-
ið á bak aftur viljaþrek hvers meðal-
manns. Meginhluti Indiánanna var
nú kominn yfir ána og liafði um-
kringt skólahúsið. Nokkrir þeirra
voru að reyna að brjóta upp dyrnar,
en aðrir hlupu í kring og skutu örv-
um án aflóts á gluggana til að haldu
verjendunum frá þeim. En það var
ekki auðvelt að skrúfa fyrir Puch
Heyne. Einn eftir annan þutu hinir
blýbdrnu boðberar dauðans út úr
riffli lians og liöfnuðu ,í eirrauðum
skrokkum villimannanna. Enda var
ekki gott að brenna af svona lítilli
fjarlægð þótt Puch væri nú hvort
sem var mjög góð skytta. Skotlirið
hans olli svo miklum usla i liði ó-
vinanna, að Siouxarnir neyddust til
að snúa frá dyrunum og tóku held-
ur að reyna að komast inn bakdyra-
megin. Ungfrú Trent, sem stóð við
einn gluggan þar, hrökk við er hún
sá allt í einu langan staur koma
þjótandi inn og taka með sjer gi'ind-
urnar úr gluggunum.
Ritstjóri einn í Missouri birti
svoliljóðandi tilkynningu í blaði sinu
—- Áskrifendur, athugið. Þegar á-
skrift yðar rennur út þá komið þeg'-
ar í stað og endurnýjið hana, ef þið
viljið vænta þess, að jeg gefi ykkur
góð meðmæli að hliði himnaríkis
þegar þið sálist.
— Sonur minn, sagði stóriðjuhöld-
urinn við strákinn sinn, „Það er
tvennt sem allt ríður á, ef þjer á að
vegna vel í slarfinu.
— Og hvað er það, pábi?
— Heiðarleikur og þagmælska.
— Hvað er lieiðarleikur?
— Það er að lialda alltaf loforð
sin, ef maður hefir gefið þau, —
hversu erfitt sem það kann að vera.
—Og hvað er þagmælska?
— Að lofa aldrei neinu. -
— Mjer þykir leitt að heyra, að
verksmiðjan yðar skuli hafa brunnið
til ösku. Hvað var það sem þjer
framleidduð þar.
— Slökkvitæki.
Framhald.

s k r í t u r. 1