Fálkinn - 27.04.1945, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
YNG/fU
U/&NftURNIR
Tralli Trampari
Úti í skógi áttu heima tveir menn,
sem voru ósköp nískir. Þeir tínulu
ekki að eta sig sadda, heimiliS var
niðurnítt, en það sem þeir unnu sér
inn geymdu þeir. Þeir hétu Mads
og Mikkel.
— Gaman væri að finna fjársjóð
dverganna, sagði Mads við Mikkel.
„Þá yrðum við ríkir menn og þyrft-
um aldrei að gera annað en telja
peninga."
„Já, hara að við gætum það!“
sagði Mikkel. En þeir gátu ekki.
—■ Við verðum að reka Iiann
Tralla Trampara út í skóg og láta
liann leita,“ sagði Mads við bróður
sinn eitt vetrarkvöld.
„Tralli ■ Trampari! kölluðu þeir
báðir, og þá kom ungur maður inn í
stofuna. Sá var nú skrítinn! Sæi
maður hann aðeins niður að hnjám
var liann laglegur og vel vaxinn, dá-
lítið fölur og magur, því að hann
varð að vinna milcið en fékk lítinn
mat — en það merkilega kom neðst,
nfl. fæturnir. Þeir voru tvisvar sinn-
um lengri en venjulegir fætur. Og
það var vegna fótanna, sem Iiann
liafði neyðst til að ráða sig til
nísku bræðranna, þvi að enginn
vildi hafa hann. Og þarna varð hann
að strita frá morgni til kvölds og
fékk ekki nema snarl að eta og föt-
in gömlu af bræðrunum.
— Heyrðu Tralli Trampari,“ sagði
Mads. — Okkur bræðrunum leiðist
að hafa þig hérna á heimilinu; þú
ert latur og etur svo mikið. Farðu
út í skóg og reyndu að finna dverg-
ana og fjársjóðinn þeirra. Þú mátt
ekki koma lieim fyrr en þú hefir
fundið fjársjóðinn. Farðu nú!“
Það stoðaði ekki að biðja um að
lofa sér að bíða þangað til í fyrra-
málið. Þetla var um ískaldan vetur
og mikill snjór. Bræðurnir ráku
hann út, og veslings pilturinn varð
að þram/na áfram til að halda á sér
liita. En þegar liann hafði gengið
um stund sá hann skínandi gullhnött,
sem valt áfram fyrir fótunum á lion-
um.
„Nú lofa húsbændurnir mér víst
að vera áfram, og hver veit nema
þeir gefi mér vel að eta þegar ég
kem með gullhnöttinn, hugsaði hann,
og svo greip hann gullhnöttinn.
Hann hljóp heiní eins hratt og
hann gat, og hrópaði: — Komið þið
og sjáið hvað ég fann! Komið þið!
Mads og Mikkel opnuðu dyrnar,
sáu gulhnöttinn og urðu býsna glað-
ir. En þegar Trampari hafði fengið
þeim hann og sagt livernig liann
fann hann, sögðu þeir báðir: — Út
með þig aftur og finndu meira! —
Þetta er bara það fyrsta af fjár-
sjóðnum.
Svo varð hann að þramma af stað
aftur, en nurlararnir sátu eftir og
vógu gullkúluna í hendi sér og glödd-
ust yfir hve þung hún var.
Nú fór Tralli miklu lengra; hann
heyrði hvorki né sá dvergana en
honum varð æ kaldara, og uppgefinn
var hann orðinn.
Þá heyrði hann rödd, sem sagði:
— Gættu að hvar þú gengur — ætl-
arðu að velta húsinu mínu um koll?
En önnur rödd sagði:
— Sjáðu hvað þú hefir gert —
þú hefir troðið helminginn niður.“
Tralli leit kringum sig og kom nú
auga á nokkra örlitla skógardverga,
sem voru að byggja sér snjóhús, en
Tralli hafði eyðilagt helminginn af
því undir fætinum.
— Afsakið þið mig, sagði liann,
„ég skal hjálpa ykkur til að byggja
stærra hús, ef þið viljið leyfa mér
það.
Dvergarnir gláptu nú á hann með-
an liann var að taka saman snjóinn
og hlaða liúsið, sem var stærra og
myndarlegra en þeir höfðu nokkurn-
tífna séð áður. Þá komu aðrir dverg-
°r og sögðu:
— Gullhnötturinn okkar er horf-
inn — við finnum hann hvergi.
— Eg veit hvar hann er, sagði
Tralli, því að honum, þótti leitt að
dvergarnir skyldu hafa mist gull-
kúluna sína. Og svo sagði hann þeim
alla söguna, um vondu nurlarana.
— Þá getum við fljótlega náð í
gullhnöttinn aftur, sögðu dvergarnir
—■ komdu nú með okkur og gerðu
eins og við segjum þér.
Svo fóru þeir allir heim til Mads
og Mikkels'og Tralli barði að dyrum
og sagði: — Halló er nokkur heima?
Opnið þið!
Mikkel gægðist út gegnum rifu og
sá að þarna var fullt af dvergum.
Svo læddist hann til bróður síns
og hvíslaði að honum, að þeir skyldu
vera hljóðir, því að þá mundu dverg-
arnir halda að þeir væru ekki heim'a.
Tralli barði aftur og aftur, en loks
sagði hann hátt:
— Þeir eru víst farnir — livað
eigum við þá að gera?
— Við förum aftur heim í snjó-
húsið okkar, svaraði einn dvergur-
inn hátt, — það er gott að fjársjóð-
urinn okkar er geymdur þar —
þessi gullhnöttur er svo sem einskis
virði.
— Heyrir þú, hvíslaði Mikkel, sem
var með eyrað við hurðina, en
Mads hélt utan um gullhnöttinn. —
Heyrirðu, þeir eiga miklu meiri fjár-
sjóði! Við verðum að ná i þá.
„Fyrst verður að fela gullhnött-
inn,“ sagði Mads, og laumaði hon-
um ofan í rúmshornið. Svo flýttu
þeir sér út í skóg, þar sem Tralli
ver með dvergunum.
„Þú hefir hjálpað okkur vel, með
hverju eigum við að borga þér?“
sögðu dvergarnir.
„'Bara að ég væri eins og aðrir
menn. Bara að fæturnir á mér væru
ekki svona vanskapaðir,“ sagði
Tralli.
„Nú, ekki annað,“ svöruðu dverg-
arnir. Svo létu þeir hann setjast og
settu á liann töfraskó. Og nú urðu
fæturnir á honum i einni svipan
eins og á öðru fólki.
„Nú er ég ekki Tralli Trampari
lengur,“ sagði hann. „Nú get ég
dansað og hreyft mig eins og annað
fólk.“
„Farðu nú heim til nurlaranna og
náðu í gullhnöttinn,“ sögðu dverg-
arnir, og það gerði hann. En hann
fór aðra leið en Mads og Mikkel
sem nú voru að fara í snjóhúsið.
Þar var ekkert að sjá, aðeins snjó-
húsið, sem Trampari hafði byggt,
og þeir þóttust öruggir um að ná i
fjársjóðinn fyrirhafnarlaust.
„Sérðu nokkuð, Mads,“ spurði
Mikkel þegar þeir komu inn.
„Nei, en ég finn að ég stig á eitt-
hvað,“ sagði Mads.
í sama bili heyrðu þeir hláturinn
i dvergunum og nú höltruðu þeir
út. Annar þeirra var með gamla
hægrifótarskóinn af Tralla, og hinn
með þann vinstri, og þeir gátu ekki
náð þeim af sér, því að fæturnir
voru orðnir svo stórir. „Langar ykk-
ur i meira af fjársjóðnum okkar?“
kölluðu dvergarnir ertandi, og döns-
uðu kringum þá, þangað til þeir
komust haltrandi heim til sín. Þar
hafði þá fyrrverandi vinnumaður
þeirra verið á undan þeim og liirt
gullhnöttinn, svo að bræðurnir fengu
langt nef og stóru fæturnir fylgdu
þeim til dauðadags. En Tralli
Trampari, sem nú kallar sig Létt-
feta, fékk gullhnöttinn að gjöf, svo
að hann varð ríkur maður og átti
góða daga eftir þetta.
/ViV/V/V/V
S k r í 11 u r.
Adamson hefir óbeit á sleikjuskap.
Skipskokkuriiui: — Heyrðu, kæri
stéttarbróðir! Ef þú lætur meira
salt i súpuna þá gerir þú hana alveg
óæta.
—Það eina, sem kvenfólkið hugs-
ar um nú á dögum er föt — og
aftur föt!