Fálkinn - 27.04.1945, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
KROSSGÁTA NR. 537
Lárétt skýring:
1. Litu, 4. efni, 7. fé, 10. ber, 12.
agnir, 15. tími, 16. ljá, 18. digurt,
19. slá, 20. efni, 22. nokkur, 23. orka
24. atviksorS, 25. fljót, 27. óbragð,
29. vafi, 30. grikk, 32. byggi, 33.
norSurlandabúa, 35. ölstofa, 37. auma
38. drykkur, 39. bindur, 40. fjall,
41. spil, 43. trygging, 46. slípa, 48.
áhald, 50. gras, 52. oft, 53. ósmurt,
55. hljómi, 56. stúlka, 57. maSur,
58. gruna, 60. kraft, 62. tónn, 63.
slóSi, 64. þegar, 66. spýta, 67. ár-
bók, 70. spurSar, 72. gróSa, 73. bogin,
74. ílát.
Lóðrétt skýring:
1. Mas, 2. föSur, 3. hár, 4. kunn-
ingi, 5. tónn, 6. vefja, 7. umhugaS,
8. upphafsstafir, 9. feiknin, 10. meiS-
sli, 11. loka, 13. slæm, 14. sjór, 17.
niSurlagsorS, 18. fugl, 21. framhleyp-
in, 24. standa viS, 26. hvílir, 28.
mýkri, 29. málmur, 30. gagnslaus,
31. matur, 33. pestirnar, 34. viS-
bætti, 36. dýr, 37. fornafn, 41. passa
42. mat, 44. mar, 45. fugla, 47 blóm-
iS, 48. etjir, 49. land, 51. líkamshlut-
ar, 53. hlátrar, 54. kenningin, 56. ilát,
57. fiskur, 59. elska, 61. ílát, 63. dreift,
65. svar, 68. tala, 69. hóf, 71. á fæti.
LAUSN KROSSGÁTU NR.536
Lárétt ráðning:
1. Hóa 4. gráts 7. árs 10. hler-
ar 12. kossar 15. oj, 16. krám, 18.
pest, 19. LÍ, 20. Róm, 22. kná, 23.
lit, 24. stó, 25. mas, 27. ansaS, 29.
apa, 30. fagtir, 32. att, 33. bland,
35. iSur, 37. friS, 38. eg, 39. skjalla,
40. áa, 41. Selo, 43. ótal, 46. stæri,
48. efi, 50. trygg, 52. ein, 53. ofinn,
55. ASA, 56. eir, 57. err, 58. gát,
60. tug, 62. NN, 63. siga, 64. ilin,
66. pá, 67. nautna, 70. alúSar, 72.
rjá, 73. rómar, 74. Pan.
Lóðrétt ráðning:
1. Hljóma, 2. ÓE, 3. ark, 4. Grána,
5. Ás, 6. SkeiS, 7. ást, 8. RS, 9.
saltan, 10. hor, 11. ark, 13. ost, 14.
Ríó, 17. mána, 18. plat, 21. magi,
24. spaS, 26. suS, 28. stjarfi, 29. ali,
30. fress, 31. rusli, 33. bratt, 34.
draug, 36. RKO, 37. fló, 41. sæir,
42. ern, 44. Ara, 45. lyst, 47. teinar,
48. efra, 49. Ingi, 51. gaupan, 53.
orgar, 54. nálar, 56. enn, 57. ein,
59. til, 61. gár, 63. stá, 65. núp, 68.
UJ, 69. em, 71. Sa.
— Gættu þess að vekja hana ekki, sagði
Claudinet.
Þeir gengu upp í herbergið.
— Hefirðu hnífinn? spurði Fanfan.
— Hér er hann, fljótur nú.
Claudinet skar gat á dýnuna og Fanfan
stakk hendinni inn.
— Eru þau þarna.
— Já, hér eru þau.
Þeir skoðuðu pakkann, sem var ólireyfð-
ur.
— Nú höfum við ekkert meira að gera
hér.
Þeir litu við og ráku upp óp. Zephyrine
hafði vaknað og stóð í dyrunum. Hún
fyllli alveg út í þær.
— Jæja, svo þú ert kominn hingað til
að stela frá okkur, afmánin þín.
— Það var eklci Fanfan, það var ég og
ég sleppi lienni ekki, livað sem það kost-
ar, sagði Glaudinet og þrýsti hönd Fanfan.
— Mér er alveg sama, hvor ykkar það
er. Þið sleppið ekki héðan út. Glugginn
er vandlega lokaður.
Hún gerði sig líklega lil að læsa hurð-
inni.
Ástandið var allt annað en glæsilegt.
Fanfan fann að það var úti um hann.
— Vertu miskunnsöm við okkur, frænka,
sagði Claudinet biðjandi.
Zepliyrine lokaði hurðinni.
— Það er verst fyrir þig sjálfa, hrópaði
Claudinet og réðist ofsalega á hana. IJann
hrópaði um leið til Fanfan.
— Reyndu að komast undan.
Zephyrine tók í Claudinet og sýndist
ætla að kyrkja liann.
í örvæntingu sinni dró Fanfan upp
skammbyssuna, miðaði henni á Zephyr-
ine og sagði:
— Slepptu honum, eða ég skal skjóta
þig-
— Ætlar þú að drepa mig! hrópaði
Zephyrine skelfd.
— Já, ef þú ekki sleppir honum skal
ég skjóta þig eins og hund, sagði Fanfan
einheittur.
Hún horfði á liann sljóum augum, svo
sleppti hún honum seint og þrjóskulega.
Claudinet gat varla staðið, en Fanfan
taldi í liann kjarkinn.
— Flýttu þér! annars er úli um okkur.
Þú veist hvar vagninn biður. Hlauptu á
undan.
Vesalings drengurinn lilýddi skjálfandi
af hræðslu og þreytu.
Fanfan gekk aftur á bak út með byssuna
i liendinni. Drengirnir komust heilu á
höldnu út á götuna, en þá hrópaði Zep-
hyrine:
—- Stöðvið þjófana!
Hún gat ekki sagt meira, þvi að liún
valt út af dauðadrukkin.
Drengirnir stigu inn í vagninn. Þá féll
byssan úr hendi Fanfans og liann fylltist
skelfingu við tilhugsunina um, hvað hann
hafði ætlað að gera. Ilann fleygði sér grát-
andi í fang vinar síns, sem sagði:
— Þarna getur þú séð að ég hefi á réttu
að standa. Þessi kona er ekki móðir þín.
XVI. Zephyrine verður afbrýðisöm.
Galgopinn hafði í mörg ár verið i miklu
áliti meðal féiaga sinna fyrir það, live
snjall hann var að finna upp ai'ðvænleg
fyrirtæki.
Hann liafði rannsakað íbúð d’Alboize all
nákvæmlega og kornist að raun um að til-
tækilegt væri að bi’jótast inn í hana.
Allur galdurinn var því að losna við
Skipstjórann, sem vissi, livað honurn bjó
í hug og sem áreiðanlega mundi krefjast
sins hluta af ránsfengnum.
Eftir langa umhugsun skrifaði hann
nokkrar línur á pappírsmiða og skrif-
aði utan á:
Til lögreglustjórans í París.
Síðan lagði hann bx'éfið í póstkassa. En
þegar Galgopinn kom heim, sá liann strax,
að eitthvað óvenjulegt var á seyði.
Zephyrine sat þarna úfin og illa til
reik-a, hún starði á hann galopnum skelfd-
um augum.
Skipstjórinn sat hinumegin við boi’ðið
Vínglas stóð fyrir framan liann. Hann heils-
aði vini sínum ekki eins glaðlega og liann
var vanur..
Það fór hrollur um Galgopann, þegar
liann sá manninn, sem liann h-afði svikið
í tryggðum..
— Hvað er hér á seyði?
— Fanfan kom hingað.
— Fanfan?
— Já, hann hafði Claudinet á brott með
sér.
—- Það gerir ekkert til. Eg veit hvert
þeir fóru.
—Hann tók ekki aðeins Claudinet, liann
tók bréfin líka.
— Bréfin, sagði Galgopinn gapandi af
undrun.
— Ilvar í ósköpunum voru þau?
— I dýnunni lians Claudinets.
— ,Að okkur skyldi aldrei detta í hug að
leila þar. En hvar var Zephyrine á meðan?
— Hún iiafði helt í sig. Fanfan neyddi
hana með skammbyssunni til að víkja úr
vegi.
— Strákþorparinn, sagði Galgopinn og
kenndi aðdáunar í íöddinni. En svo sá
hann að nú konm honum svikin að engu
lialdi. Þeir horfðust í augu stundarkorn en
litu svo undan. Þeir þoldu ekki augnaráð
livor annars.
Loks sagði skipstjórinn:
— Ilvað eigurn við nú að taka til brag'ðs?
— Við verðum með einliverju móti að ná
bréfunum frá Fanfan.
Fvrst verðum við að komast að því
hvar hann býr.
— Fanfan býr hjá d’Alboize.
— Hvað segir þú?
—- Eg sá það sjálfur, Ramon býr þar
einnig.
— Getur það verið?