Fálkinn - 27.04.1945, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Pierre Decourelli: 42
Litlu flakkararnir
— Hvernig stendur á þessu? liugsaÖi Gal-
gopinn með sér, — þekkjast þeir.
Svo kom þjónn út og sótti ferðatöskurn-
ar. Hurðinni var lokað og svo varð allt
kyrrt.
Galgopinn fór nú til Skipstjórans, en
hann gætti þess að lála á engu bera. Hann
treysti honum ekki framar og liann var
staðráðinn í því að verða fyrri til.
XV. Zephyrine.
Ramon sagði við Fanfan, þegar liann
kom aftur úr ferðinni til Moiselles:
— Þú verður að vera við þvi búinn að
koma með mér til Parísar á morgun.
Drengurinn leit á hann þakklátum aug-
um. Hann hélt að nú fengi hann að sjá
og tala við velgerðarkonu sína. Og nú
mundi draumur hans rætast um að sjá
Claudinet.
Ramon var þögull og hugsandi alla leið-
ina, en hann minntist ekki einu orði á það,
sem drengnum lá mest á hjarta.
Þeir komu síðla dags til Parísar. Þeir
borðuðu miðdegisverð og að lionum lokn-
um þyrptust þau öll að Fanfan og spurðu
bann spjörunum úr. Han svaraði djarflega
og blátt áfram og þeim leist ljómandi vel
á liann. Ramon var sýnilega mjög óróleg-
ur. Augu lians gljáðu óeðlilega, svo að
Carmen varð ekki um sel, og bún tók að
gefa bróður sínum nánari gætur.
Iívöldið leið fljótt.
— Hvernig hefirðu liugsað þér að liaga
uppeldi drengsins, spurði Róbert.
— Hann er fi’óðaxá, en ég hugði, og ég
geri ráð fyrir að setja liann í latínuskóla.
Annai’s tölum við síðar betur mn framtíð
drengsins, bætti hann við alvarlegur í
bragði.
Fanfan titraði.
En nú sótti svefninn og þreytan á bann
svo að hann dró ýsur. Carmen hló dátt
þegar hún tók eftir því.
— Jæja vinur minn, þú ert sannarlega
hvíldar þurfi. Það er best fyrir þig að fara
að hátla.
— Já, sagði drengurinn feimnislega.
— Stúlkan vísar þér til hei'bergis þíns,
en svo mátt þú ekki gleyma að lesa bæn-
irnar þínar.
— Eg geri það á liverju kvöldi. Góða
konan kenndi mér það.
— Góða konan? Hverja kallarðu því
nafni?
— Það er kona, sem drenguiánn þekkli
einu sinni litillega, svaraði Ramon stuttur í
í spuna.
Drengnum sveið sárt að heyra hve fyrir-
litlega Ramon talaði um konuna er verið
hafði honum svo góð. Hann sagði samt ekki
meira, því að hann sá bregða fyrir sorgai--
svip á andliti fósturföður síns.
— Þú vex-ður líka að biðja fyrir okkur,
sem eigum þetta hús, sagði Cannen, sem
ekki tók eftir svipbriðum bróður síns.
— Það skal ég gera, sagði Fanfan, —
en ég veit ekki ennþá hvað þið lieitið:
— Cai’men og Robert d’Alboize.
Drengui’inn lirökk við.
— Ilvað gengur að þér?
— Það er ekkert, það er ekkert, flýtti
hann sér að segja.
Stúlkan kom og vísaði honum inn i lítið
herbergi. Þaðan lá liringstigi upp í herbergi
Ramons.
Drengurinn lagðist fyrir, en álti bágt
með að sofn-a. Hann hafði svo margt að
hugsa.
—Robert d'Alboize!. .. . liann kannaðist
vel við það nafn og liann mundi nú að
Ramon liafði kallað systur sína Carmen.
— Já, nú mundi liann það. Þessi nöfn
komu fyrir í bi’éfunum, sem þeir Claudinet
höfðu stolið. Og þá voru þorpararnir frá
sér numdnir af bræði. Það Jilaut að vera
samband á milli þessa fólks og Helenu,
því að nafn hennar liafði lílca vei’ið nefnt
í þeim.
Drengurinn reyndi að liugsa skýrt. Hann
minntist þess, live mikil áhrif nafn Helenu-
Jiafði á Ramon og Jive snöggt liann greip
fram í fyrir lionum áðan þegar hann fór
að tala um lxana.
Lausn gátunnar var auðvitað að finna í
bréfunum.
Ilann varð að ná þeim í sínar hendur.
Hann liafði auðvitað gleymt þeim, nóttina
góðu þegar lxann flúði með Ramon. Böggull-
inn lilaut að vera ennþá í dýnunni hans
Claudinet. Hann vai’ð að Jeita þar og það
sem fyrst.
Felustaðurinn var að vísu góður, en til-
viljun gat valdið þvi að allt kæmist upp.
Claudinet var svo Iieilsulítill að liann gat
dáið hvenær sem var.
Ef Zephyrine hefði nú selt dýnuna. Ef
Claudinet væi’i dáinn?
Þannig hugsaði Fanfan, þangað til liann
var nærri viss uxn að svo væri.
Hann hafði lofað Claudinet að koma
fljótt aftur og finna liann en síðar var lið-
inn langur timi.
Daginn eftir ætlaði hann, hvað sem það
kostaði að finna lxann vm sinn og ná bréf-
unum, sem voru svo dýrmæt.
Loksins sofnaði hann. Daginn eftir fór
Ramon að heiman. Ilann lét þess ekki
getið, hvert hann ætlaði, en sagði Fanfan
að liann mundi brátt fá kennara. Skömmu
síðar fóru þau Robert og Carmen einnig.
Fanfan var nú einn eftir. Han tók allar
bækurnar sínar upp úr töskunni og rað-
aði þeim snoturlega í fallega bókahillu,
sem stóð í einu liorninu. En það var auðséð
að hann var xneð hugann allt annarstaðar.
Svo stökk hann á fætur. Augu hans ljóm-
uðu af hugrekki og dirfsku. Nú hafði hann
tekið ákvörðun.
Hann leit í spegilinn, stakk peningabudd-
unni í vasa sinn. Hann fór upp í lierbergi
Ramons.
Þar var enginn.
Hann fann meðal fjölda vopna hlaðna
skammbyssu og stakk lienni í vasann.
Hann rakst á þjóninn í anddyrinu. Þjón-
inn vai’ð alveg liissa, en þorði ekki að
stöðva liann.
Fanfan opnaði hliðið, en brá heldur en
ekki í brún. Galgoþinn stóð þar í nokkni’ra
metra fjarlægð með hverfisteinninn sinn.
Sem betur fór tók hann ekki eftir Fanfan,
sem ekki var seinn á sér að stökkva upp í
vagn og ók burtu. Hann staðnæmdist í
útjaðri borgarinnar og gekk varlega í átt-
ina til hins gamla heimkynnis.
Hann hafði ekki gengið mörg skref, þeg-
ar hann sá einhvern koma þjótandi á móti
sér. Þetta var Claudinet.
— Kemurðu loksins. Eg hefi beðið þín
svo lengi.
Fanfan starði á vin sinn, skelfdur yfir
þeirri breytingu, sem orðin var á honum.
Hann var eins &g liðið lílc.
— Þér finnst ég liafa breyst, sagði hann
beisklega, — svona fer alltaf þegar þú hefir
verið burtu nokkurn tíma. Kemur ekki nýi
pabbi þinn með þér?
— Nei, liann veit ekki að ég fór hingað.
— Ætlar þú að lofa mér að koma með
þér lil lians?
— Jú, ég er viss um að hann vill lofa
þér að vera hjá sér, liann er svo góður.
— Þá var ekki rétt gert að fara hingað
án þess að láta hann vita.
— Hann má ekki komast af því, en það
getur oi’ðið honum til mikillar gleði.
— Hvernig þá?
— Bréfin, sem við náðum, eru mjög mikil
væg fyrir fólkið, sem tók mig að séi’.
— Nú, þá hefir þú aðeins komið vegna
bréfanna, sagði Claudinet vonsvikinn.
— Já, og líka til að taka þig með.
— Þá vei’ðum við að liafa hraðann á.
— Er böggullinn ennþá í dýnunni?
— Já, þeim hefir ekki tekist að finna
liann.
Hefir þú hníf til að skera á dýnuna?
— Já, já, frændi er einliversstaðar með
hverfisteininn sinn. Skipstjórinn er nýfar-
inn að heiman og liann sagði mér að Zep-
hyrine svæfi.
— Flýtum okkur þá.
— Heyx-ðu, sagði Claudinet, eftir augna-
bliks umhugsun, — þú skalt bíða mín hér.
Svo fer ég inn og sæki bréfin.
— Nei, nei, ég fer með þér. Eg er svo
bræddur um að eitthvað kunni að koxna
fyrir.
— Hvað ætti það að vera, þegar þeir eru
ekki heima og sú gamla sefur.
— Ef hún vaknar, ef liún kemur að þér
með bréfin, sem þeir lxafa svo lengi leitað
að, þá tekur liún þaxx af þér því hún er
miklu stei’lcai’i.
Claxxdinet lxugsaði sig um.
— Jú, þú hefir á x-éttu að standa, en ef
hún kemur, þá máttu ekki liugsa uxxi mig,
aðeins flýta þér burt með bréfin.
— Þeir tókxxst í hendur og gengu inn
i hina þröngu götu, Claudinet opnaði hurð-
ina hljóðlega, þeir gengu inn.
Zephyrine liraut liústöfum. Ilún liafði
auðsjáanlega drukkið of mikið. Di’engirnir
höfðu svo oft séð þetta áður.