Fálkinn - 05.10.1945, Blaðsíða 8

Fred Beniver
í slæmum íélagsskap
Máninn varpaði fölu skini á
fórnartorgið. Eldar loguðu á víð
og dreif, en á miðju torginu
sátu trumbuslagarar og' börðu
hin frumstæðu bljóðfæri sín
í sífellu; ]mu voru gerð úr trjá-
bolum, sem höfðu verið holað-
ir að inrian, en skinnbjór verið
teygður og þaninn yfir. Negr-
arnir vældu og öskruðu i sama
hljóðfalli og trumburnar, og
ranghvolfdu í sér augunum, svo
að hvítan vissi út. Skamt frá
mynduðu áhorfendur hring
um þá — íbúar þorpsins, og
inni í hringnum dönsuðu hálf-
naktar verur í takt við fábreyti-
legt liljóðið i trumbunum. Við
og við ráku dansendurnir upp
villimannlegt öskur, stukku liátt
í loft upp, létu fallast á
jörðina og lágu svo nokkrar
sekúndur eins og dauðar verur,
en spruttu þá upp aftur og
héldu dansinum áfram, ennþá
æðisgengnar en fyrr.
— Áhorfendurnir æstust við
dansinn og við ofsafengna og
tryllandi hrynjandi trumbanna.
Þeir sungu og vögguðu skrokkn
um i takt við dansinn. Flest
af dansfólkinu var kvenfólk.
Klæðnaður þeirra var í aðal-
atriðum apaskinn og glamr-
andi hringir um ökla og liand-
Ieggi. Þirír menn þeyttust á
milli danskvennanna og brugðu
bognum rýtingum sínum og
sveifluðu þeim i loftinu.
Há og sterkleg kona hafði
forustuna i þessum villimanna-
dansi Hún sagði fyrir um hrynj-
andina og eggjaði liitt dans-
fólkið með skerandi ópum sín-
um og öskri.
Ungur Portúgali stóð þarna,
studdist við bambusstaf og
horfði með athygli á þennan
ógeðfellda nætursjónleik. Þetta
var afguðadans, svo mikið vissi
hann, en þrátt fyrir það að
hann hafði átt heima í Kongó
frá blautu barnsbeini, hafði
hann aldrei séð jafn tryllings-
legan og villimannlegan dans
og þennan.
Hvíti maðurinn var á ferð
þarna inni í landi, í þeim er-
indum að kaupa fílabein, og
hafði dvalið í mánaðartíma
þarna í þorpinu. Og nú stóð
hann þarna og horfði á dans-
inn. Hann ætlaði ekki að fara
fvrr en lionum væri lokið.
Konan, sem liafði forustuna,
var hræðileg ásýndum. Hún
gretti sig djöfullega, og var
máluð með ferlegum litum til
þess að auka á áhrifin. Smátt
og smátt varð liún alveg tryllt
— froðan stóð út úr vitunum á
henni.
Einn af mönnunum með hníf-
ana færði sig siriám saman nær
og nær Evrópumanninum. Á-
horfendurnir espuðu hann með
hrópum og köllum. Hann leið
áfram i svigum, eins og leó-
parði, sem kastar sér á bráð
sína — sífellt í takt við trumb-
urnar. Hann einblíndi óaflátan-
lega á livíta manninn, sem var
þarna einn síns liðs. Hátt ösk-
ur heyrðist úr barka danskon-
unnar — það var merkið —
og í einu heljar stökki var
negrinn kominn andspænis Ev-
rópumanninum, með hnífinn á
lofti tilbúinn til lags, og á-
horfendurnir öskruðu af hrifn-
ingu.
Portúgalinn hreyfði hvorki
legg né lið, hann deplaði ekki
einu sinni augunum. Enginn
gat séð annað en að hann væri
fvllilega rólegur en vöðvar hans
og taugar voru til taks, og
hann hafði gát á hverri hreyf-
ingu negrans. Þær þrjátíu sek-
úndur, sem þeir stóðu og horfð-
ust í augu, fundust hvíta mann-
inum vera eins og eilífð. Loks
leil negrinn undan og lét hníf-
inn síga. Hann glotti fúlmann-
lega og hvarf lil baka, en á-
horfendurnir öskruðu.
Unga Evrópumanninum var
léttara um andardráttinn —
hann hafði aldrei áður orðið
fyrir svona grófri móðgun af
hálfu hinna innfæddu. Þeir
voru yfirleitt ekki vanir að gera
á lilut Evrópumanna, hvítu
mennimir höfðu yfirleitt hafl
lag á að skapa, eða réttara sagt
knýja fram, auðmýkt þeirra
gagnvart sér. Honum var dá-
lítið órótt út af liinni ögrandi
framkomu svertingjans — hann
var þarna aleinn hvítra manna
á margra mílna svæði.
Hann heyrði létt fótatak bak
við sig'. Einbver snerti við öxl-
inni á honum. Hann leit við —
þetta var þjónusta hans, inn-
fædd stúlka.
„Hvað er að?“ spurði hann.
„Herra, þú ættir að fara lieim
að sofa,“ hvíslaði hún.
„Nei, ég vil sjá þessa sam-
komu til enda, far þú bara heirn
í kofann þinn!“
„Herra, ég er veik, viltu ekki
gefa inér svolítið af lyfinu
þínu?“ hélt liún áfram og gaf
honum jafnframt í sífellu merki
um að koma með sér.
Honum var ljóst, að eitthvað
sérstakt var á ferðinni, svo
að hann gekk með henni spöl-
korn inn í skóginn, þannig að
hvorki var hægt að sjá þau né
heyra frá danstorginu.
„Hvað er það, sem þú vilt?“
spurði hann.
„Eg skil mál þessa ættbálks,“
sagði hún, „þó að ég ekki lieyri
til fólksins. Þeir ætla að drepa
þig, herra!“
Hún sá að hann efaðist. „Þú
skilur ekki Nzakaramálið,“ hélt
hún áfram og var nú orðið mik-
ið niðri fyrir.
Portúgalinn brosti að hræðslu
herinar. „Ilversvegna ætti þá
að langa til að drepa mig?“
„Af því að þú slóst Bungia,
herra! Svo varð hann veikur. .
komdu, við skulum flýja sem
fljótast!“
„Nú, hét liann Bungia, þessi
sem reyndi að stela fílabeininu
úr skemmunni? En hann fékk
ekki nema sina réttlátu refs-
ingu, fyrir þjófnað.“
„Já, herra, þú erl góður og
réttlátur — en Bungia er sonur
höfðingjans, og konan þarna
liefir sagt, að hún liafi talað
við goðin, og að þau heimti að
þú sért tekinn af lífi, til
hefnda.“
Portúgalinn hristi höfuðið.
„Mér verður ekkert mein gert,
Jieir þora ekki að vinna hefnd-
arverk á hvítum manni. —
Það er ekki langt síðan að yfir-
völdin létu hengja tvo morð-
ingja liérna i þorpinu, öðrum
til viðvörunar. Þú getur verið
óhrædd, þeir eru hræddir.“
„Herra flýið þér — sú hefnd
sem goðin krefjasl er aldrei
látin undir höfuð leggjast hér!
Yður tekst að finna eitthvart
úrræði, svo að þér finnist ekki.“
Hún lrristi liöfuðið ráðþrota,
þegar henni tókst ekki að telja
honum hughvarf, og tárin komu
fram i augun á henni, því að
henni þótti mjög vænt um hús-
bónda sinn.
En Portúgalanum hafði nú
orðið órótt — þetta atvik þarna
við danstorgið var fáheyi-ð
móðgun við Evrópumann
Jjað var ógnun. Hann fór heim
í kofann sinn og reyndi að
sofna, en varð andvaka og sí-
fellt heyrði hann hávaðann i
trumbunum. Ef hann lieyrði
eitthvert hljóð í grend við kof-
ann hrökk hann i kút, en svo
byrjaði að birta af degi, ón
þess að nokkuð gerðist. Hann
stóð upp, þreyttur og svefn-
laus, og ekki létti honum í skapi
er hann sá að hin svarta bú-
stýra lians hafði horfið um
nóttina. Goðablótið hélt áfram
með sömu ákefð og áður. Það
var beinlínis ótrúlegt hve úl-
haldsgóðir Jiessir villimanna-
dansarar voru.
Þegar komið var fram yfir
nón lagðist liann til svefns og
sofnaði vært og' svaf draum-
laust.
Það var orðið dimmt þegar
hann vaknaði við að eitthvað
Jmngt velti sér yfir hann. Hann
fann lil mikills sársauka í úlf-
liðnum og ætlaði að spretta
upp, en tveir menn lágu ofan á
lionum og liéldu lionum niðri.
Svo var hann bundinn á hönd-
unuin, og ekkerl dugði Jió að
hann ætlaði að slíta sig laus-
an — Jjað var árangurslaust.
Há og skuggaleg vera kom
nú fram úr myrkrinu:
„Hvíta skítmenni, við ætlum
ekki að gera Jjér mein, en að-
eins flytja þig, í annan kofa.
Reyndu ekki að sýna mótjiróa,
Jjví að Jjað verður verst fyrir
þig sjálfan. Allir mennirnir
hérna úti eru vopnaðir!“
„Hvar er höfðinginn?“ spurði
hvíti maðurinn, og reyndi að
sýnast rólegur.
„Hann er í sínu húsi, og Jiað
er samkvæmt skipun hans, sem
við flytjum þig héðan burt.“