Fálkinn - 05.10.1945, Blaðsíða 12

12 FÁLEINN
Övre Í^icbter-Tric^:
Sam, sem liafði brotið hurðina í einu á-
taki, með sínum tröllauknu lierðuin.
Negrinn stóð bölvandi á fætur.
— Af hverju opnið þér ekki? öskraði
liann froðufellandi af sársauka eftir bylt-
una og af bræði, og sneri sér um leið að
hinni fögru náfölu konu.
—• Hvað vilt þú? spurði hún með ró, sem
skelfdi liana sjálfa.
Negrinn staðnæmdist augnablik. Hárið
á honum hékk í sneplum niður yfir hrukk-
ott ennið og bróðstraumurinn rann úr
sári sem hann hafði fengið þar um leið
og liann skall inn úr dyrunum. Það var
sem snöggvast eins og hann ætlaði að
láta stjórnast af binni hefðbundnu þræls-
lund svarta kynstdfnsins lil hlýðni við
hvíta manninn.
— Eg býð þér liundrað þúsund dollara
l'yrir það að koma mér burtu liéðan, sagði
hún og greip andan á lofti.
Hið ógeðslega andlit gamla negrans,
fékk nú aftur á sig sinn fyrri grimmdar-
svip. Hann hló ruddalega og færði sig
nær henni með klumbslegar apahendurn-
ar krepptar af morðfýsn.
Hún skaust liðlega undir liönd lians og
stökk á bak við legubekkinn, en flæktist
um leið í síðum kjólnum og samstundist
\ar negrinn yfir henni. Fingur lians leit-
uðu að hvítum hálsi liennar.
— Þér verðið að deyja, sagði hann bás-
um rómi. Hvíta ungfrúin verður að deyja.
Það var þá, sem hún rak upp veinið,
sem varð liksöngur yfir Pietro Cerani
þegar hann með molað höfuð hvarf í hinn
mikla óminnisheim.
Hún lét aftur augun og vænti dauða
sins. En engilrödd Geraldine Farrar átti
ekki að glatast í þetta sinn. 1 sömu svif-
um og hræðilegir fingur negrans þreif-
uðu eftir liáfsi hennar, sveiflaði maður
sér inn um gluggann. Hann var hár og
hermannlegur að sjá með grátt hár og
skegg og það leit ekki út fyrir að aldur-
inn hindraði hreyfingar lians á nokkurn
liátt.
Umsvifalaust réðist liann að negranum,
sem var eins og barn í höndum lians. Fyrst
datt honum í hug að íleygja Sam út um
giuggann en tók sig svo á því og slengdi
honum á legubekkinn, eftir að hafa geng-
ið úr skugga um að liann bæri ekki vopn.
— Þú liggur þarna þangað til ég segi
tii, sagði hann skipandi röddu. Og ef þú
hreyfir þig, þá færðu blýkúlu í skrokkinn.
Svo sneri hann sér að Geraldine Farr-
ar, sem hallaðist hálf meðvitundarlaus
upp við stoð.
— Eg kem víst á síðustu stundu, sagði
hann liátt. Nafn mitt er Pritchard ofursti.
Eyjan er umkringd af tvö hundruð manns.
Það slejjpur enginn lifandi héðan.
Söngkonan reyndi að svara, en koin ekki
upp nokkru liljóði. En svo rétti hún sig
allt í einu upp.
— Negrinn! hrópaði hún. Gætið yðar.. .
Ofurstinn sneri sér á hæl og sá Sam
hverfa út um dyrnar á fjórum fótum.
— Nú erum við glötuð, sagði hún.
— Þverl á móti, sagði ofurstinn og
néri liendur sínar ánægjulega. Þetta gekk
samkvæmt áætlun. Nú skuluð þér sjá óða-
gotið sem kemur á þorparana. 200 manns
.... Ónei, það eru engir nema ég pg ung
siúlka með mér. Hún bíður yðar þarna
niðri á milli pálmanna. Nú skulum við
flýja niður stigann og út og bíða eftir
ólátunum.
í annað sinn var Geraldine Farrar kom-
in að þvi að falla í ómegin. Þá tók of-
urstinn liana á herða sér, gekk út að
glugganum og fikraði sig gætilega niður
brunastigann, sem reistur var upp við
hann.
Og það var lireint ekki svo illa gert af
öldung ineð sifurgráar hærur.
XXXXI. Eyja hinna blindu.
Það var eins og þessi litla eyja vakn-
aði skyndilega af dvala.
Þegar gráhærður ofurstinn steig niður
úr siðasta stigaþrepinu, var eins og öllum
illum öndum væri sleppt lausum.
Hinar háværu samræður í salnum þögn-
uðu, en í stað þeirra kváðu nú við óp og
óliljóð. Það var eins og þeir, sem voru
þarna inni, byltust hver um annan þver-
an. Blótsyrði þeirra og formælingar bár-
ust út um opinn gluggann.
Stórt rafljós var kveikt á miðju opna
svæðinu framan við húsið. Það var svo
skært, að liver ininsti hlutur sást jafn
greinilega og um háhjartan dag. Það féll
á laglega, ljósklædda unga stúlku með
sítt bár, í stuttum kjól. Það blindaði
einnig gráhærða ofurstann, sem í þessum
svifum lagði frá sér byrði sína. Hann
leit óttasleginn í kringum sig. Því að það
leit út fyrir að liann væri fallinn í gildru,
sem gæti orðið full erfitt að sleppa úr.
Vélbáturinn lá í víkinni, rétt lijá. En
þessir liundrað metrar sem á milli lágu
voru eins vel upplýstir eins og um há-
bjartan dag.
Það leit nú samt sem áður ekki út
fyrir að gráhærði öldungurinn ætlaði að
gefast upp við svo búið. Þetla var víst
karl í krapinu.
— Flýtið yður niður að bátnum, sagði
liann rólega við ungu stúlkuna. Þér kunn-
ið á vélina. Farið til strandgistiliússins
og biðjið þá þar að koma boðum til fall-
byssubátsins sem liggur þar á höfninni.
Segið að hann verði að koma eins fljótt
og auðið er.
Unga stúlkan hikaði. Varir hennar bærð-
ust eins og tilbúnar til mótmæla.
— Það er afar áríðandi að þér farið,
liélt öldungurinn áfram mjög ákveðinn.
Eg reyni að standa í þessum herrum á
meðan. Og eitt er áreiðanlegt — að leynd-
armálið um afdrif „The. Eagle“ má ekki
deyja með okkur. Farið. .. .
Það var svo skipandi tónn i rödd öld-
ungsins að unga stúlkan stakk umsvifa-
laust skammbyssunni sem hún liélt á i
hendinni ofan í töskuna sína og stökk af
stað, niður að bátnum.
— Þetta verður liörð skorpa, tautaði
ofurstinn um leið óg hann reyndi að fá
líf í meðvitundarlausu söngkoiiuna.
1 þessum svifum slangruðu einir sjö,
átta menn fram í ljóshringinn.
Það voru þreknir, hraustlegir karlar
með byssur í höndunum. En þeir höfðu
allir þessar óvissu fálmandi hreyfingar,
sem sýndu að annaðhvort voru þeir full-
ir eða blindaðir af birtunni.
Öldungurinn bafði nú fært sig að lág-
um runna, þar sem hann var nokkurn-
veginn í skugga. Geraldine var nú kom-
in til sjálfrar sín og leil í kringum sig
ótlaslegin. En það var sýnilega eittbvað
sefandi við nærveru þessa virðingarverða
ofursta, því að hún stóð upp og þreif
dauðahaldi í handlegg bjargvættar síns.
— Þér bafði frelsað líf mitt, hóf liún
máls. — Ilún komst ekki lengra, þvi að í
sterkum Ijósbjarmanum kom hún auga á
þorparana sem liöfðu fyllt liana skelfingu
síðustu vikur. Þeir spruttu upp úr öllum
áttum.
Þetta var sannarlega einslæður hópur,
þessir náungar — samansafn af öllum
stærstu og verstu afbrotamönnum tveggja
beimsálfa. Þeir voru flestir stuttklipptir og
skegglausir og báru á sér greinileg merki
þess að liafa þroskað líkamsburði sína
í hnefaleikasölunum. Þeir höfðu stuttan
gildan liáls, lítil eyru og brotin nef. Þeir
voru klæddir eins og kúrekar, en hver og
einn með sæmilega eftirtekt hefði Jiegar
veitt því athygli að þessir skrautldæddu
heiðursmenn legðu meiri stund á annað
fremur en þrifnað með sjálfa sig.
Þeir voru sannarlega ekki árennilegir,
þarna sem þeir stóðu með byssur í hönd-
um, girtir skothylkjabeltum.
Og ofurstinn bugsaði á þá leið að bann
skyldi láta þá komast að þvi fullkeyptu.
— En nú var hann aleinn og liinar
tvær stóru skammbyssur lians virtust
gagnslitlai'; á móti hlauplöngum kúluriffl-
um þorparanna.