Fálkinn - 05.10.1945, Blaðsíða 11

FÁLKINN
11
Brúðkanpið hans Þumal-Tuma.
Þú Jjekkir víst liann Þumal-Tuma
— litla strákinn, sem ekki er stærri
en mús, og sem lenti í svo mörgum
æfintýrum?
Jú, vissi ég ekki! En ég kann eitt
af æfintýrum lians, sem ég er viss
um, að ekkert barn í heimi bekkir
nema hann Ib.
Þegar Þumal-Tumi liélt brúðkaup-
ið sitt, var Ib nefnilega boðinn, og
hann var langmerkilegasta persónan
þarna, að undanteknum brúðlijón-
unum, vitanlega.
Eina nóttina vaknaði Ib við að
einhver kallaði til hans, og þegar
hann reis upp í rúminu og leit í
kringum sig — það var bjart af
tunglsljósi í herberginu — kom
hann auga á Þumal-Tuma, sein sat
á rúmjnu hans.
„Jæja, loksins vaknaðirðu!“ sagði
Þumal-Tumi. „Sefur þú alltal' svona
fast?“
„Það veit ég ekkert,“ svaraði Ib
forviða. „Hver ert þú, og livað viltu
mér?“
„Hver ég er? Þekkirðu mig ekki,
Ib? Þekkirðu ekki hann Þumal-
Tuma?“ spurði gesturinn og varð
hálf hvúmsa við.
„Æ, nú skil ég!“ sagði Ib glaður,
því að liann hafði svo oft lesið um
Þumal-Tuma og fannst gaman að
sjá hann sjálfan.
„Nei, þú skilur ekkert, því að þá
mundirðu ekki liggja í bólinu,“
sagði Þumal-Tumi. „Við verðum að
llýta okkur, komdu undir eins!“
„Hvert á að halda?“ sagði Ib og
þaut upp úr rúminu.
„Úl að glugganum, gott, við renn-
inn okkur eftir tunglsgeislanum,“
sagði Þuinal-Tumi og dró Ib með
sér.
Ih ætlaði að fara að hafa orð á
því að liann væri of stór og þung-
ur til að renna sér á tunglsgeisla,
en til allrar lukku gerði liann það
ekki, þvi að nú sá hann, að liann
i hverjum mánuði, en aulc þess árs-
keppnir eins og t. d. meistarakeppn-
ina á hverju liausti. Næsta vor efna
sennilega félög áhugaljósmyndara til
Norðurlandameistáirakeppni. —) Þar
höfum við víst ])vi miður engan
félagsskap, sem tekið gæti að sér
mál okkar, enda er i þessari méist-
arakeppni ekki gert ráð fyrir ])átt-
töku frá íslenskum Ijósmyndafélög-
um. Ef til vill yæri hægt að stofna
slíkt félag á íslandi og láta það
heyra til sín fyrir vorið?
Það er að minnsta kosti von mín
að fleiri íslenskir áhugáljósmynd-
arar en nú eru geri meira en bara
að þrýsta á hnappinn, þvi að ef svo
fer, tel ég víst að við eigum eftir
að vinna mikið og fagurt land á
sviði listrænnar ljósmyndunar.
Hjálmar H. Bárðarson.
var í rauninni ekki stærri en sam-
ferðamaðurinn.
„Þú átt að vera svaramaður
minn,“ sagði Þumal-Tumi meðan
þeir brunuðu áfram á tunglsgeislan-
um, „veistu hvað það er?“
„Það er eitthvað viðvíkjandi brúð-
kaupi,“ svaraði Ib, þvi að hann
hafði nýlega verið viðstaddur gift-
ingu systur sinnar, svo að hann var
ekki alveg fáráðlingur i þessu.
„Einmitt. Svaramaðurinn er sá,
sem stendur við hliðina á brúðgum-
anum, og hann á að liafa fallegustu
brúðarmeyna undir arminn, þegar
gengið' er út úr kirkjunni,“ sagði
Þumal-Tumi. „Svona er það að minsta
kosti hjá álfunum; ég veit ekki livort
mennirnir hafa það öðruvísi.“
Ih flýtti sér íið segja, að það væri
víst svona við mannabrúðkaup líka,
og svo spurði hann allt í einu:
„En hversvegna á ég að vera í
brúðkaupinu þínu? Er ekki betra að
þú fáir einhvern af álfunum til að
vera svaramann?“
Þeir voru nú komnir í skóginn,
sem var nýsprunginn út. Tunglið
lýsti og Ib sá álfameyjarnar dansa
á enginu; þarna var fullt af allskon-
ar skógardvergúm, og allir virtust
hafa mikið að gera.
„Gættu að;“ sagði Þumal-Tumi,
„þau eru að flýta sér með verkin
sin svo að þau komist i brúðkaupið.
En það er nógur tími, því að ekk-
ert verður gert fyrr en ég kem.“
Það skildi Ib vitanlega vél, en
honum þótti gaman að sjá livað álf-
arnir kepptust við.
„Hversvegna tókstu mig fyrir
svaramann?" spurði liann eftir dá-
litla stund og nú sagði Þumal-Tumi
honum alla söguna.
„Sjáðu nú: Þegar ég átti að gift-
ast Gleym-mér-ei prinsessu vildu
allir álfarnir, s.em ég þekkti, koma,
og fóru að metast um, hver ætti að
fá besta sætið. Fyrst varð að velja
brúðarmeyjar, og það endaði með
því að við fengum liundrað, því að
unnustan mín gat ekki fengið af
sér að neita þeim.“
„Það var margt!“ svaraði Ib.
„Þegar systir mín giftist voru þær
bara fjórar.“'
„Já, en brúðkaupin eru ekki eins
erfið hjá álfum eins og mönnum,“
sagði ÞumaÞTumi.
„Þú segir hjá álfum —- ert þú þá
álfur sjálfur?“
„Eiginlega ekki, en álfadróttingin
hefir gefið mér ríkisborgararétt, af
því að ég er svo lítill og léttur, og
þessvegna giftist ég líka álfamey.“
„Segðu mér eitthvað méira um
það,“ sagði Ib.
„Já, nú skal ég segja þér hvers-
vegna ég verð að fá þig fyrir svara-
mann,“ sagði Tumi og setti á sig
gorkúluhatt. „Eg gat ekki tekið neinn
af vinum mínum án þess að móðga
hina.“
Þetta skildi Ib vel.
„Svo datt mér i hug að spyrja
hvort þú vildir vera svaramaður,
þvi að þú hefir alltaf verið góður
vinur álfanna, við vitum líka að þú
ferð vel með kanínurnar þínar og
gefur fuglunum fræ á vetrin og
hundinum kalt vatn þegar heitt er,
og lijálpar sniglunum, þegar þeir
villast upp á veginn!“
Ib fór hjá sér, honum fannst þetta
ekki vera hrósvert; honum hafði
alltaf verið kennt að vera góður við
skepnur. En Þumal-Tumi sagði, að
álfarnir tæki vel eftir þessu.
„Jæja, en nú skulum við lialda
áfram!“. sagði liann og svo flýttu
þeir sér áfram.
Nú get ég þvi miður ekki sagt
ykkur frá brúðkaupinu, því að það
mundi taka of langan tíma, en Ih
sagði að það væri fallegasta sjón,
sem hann liefði séð, að sjá brúður-
ina koma i vagninum.
Hann var gerður úr Ijósbláum
gleym-mér-eium, og stór blóm voru
hjól; tvö fiðrildi drógu liann og svo
var ekill og þjónn fram á.
Brúðurin sat i vagninum og kink-
H J A T R Ú
Framhald af bls. ti:
Ó, Douglas, þetta var þá ekki slæm-
ur fyrirboði. Flýttu þér! Fáðu mér
hnífinn, svo að ég geti breytt ,,E“ í
„I>“.
Þegar vagninn kom á næsta ás-
inn, stöðvaði ekillinn liestana
til þess að hvíla þá. Hann varð
forviða er hann sá live Letty og
Douglas athuguðu trjábolinn gaum-
gæfilega.
„Við fundum fangamörkin okkar
hérna á viðarbolnum, við skárum
þau í fyrra!“ sagði Letty og roðn-
aði ofurlítið.
Ekillinn kom upp til að líta á.
„Hm!“ sagði liann. „Þið liafið skor-
ið þau nokkuð ofarlega — ])ið hljót-
ið að liafa notað stiga.“
„Hvað segið þér.“
EkiIIinn athugaði stofninn. „Þið
getið sjálf séð. Stafirnir eru að
minnsta kosti i þriggja metra hæð
.... og svo sýnist mér þeir vera
alveg nýir.“
Letty roðnaði og leit á Douglas.
„Elskan mín! Mér var svo illa við
að þú héldir að við yrðum ekki
gæfusöm — og ég fann byrjunina
á fangamarkinu okkar hérna. Þar
stóð „L. E.“ og „D. E“
Douglas kinkaði kolli.
„Og ég vildi ekki að þú settir
l)etta fyrir þig,“ stamaði liann,
„þessvegna fór ég að krota stafina
meðan þú sast fram á, en þeir urðu
svo nýlegir, svo að ég hætti við
það.“
Hann varð sneyptur á svipinn er
hann leit spurnaraugu ekilsins. „Eg
veit að þetta er flónskulegt,“ sagði
hann, „en sjáið þér, unnustan mín
er dálítið lijátrúarfull, og mig lang-
aði til að gera hana rólega.... þér
skiljið það vist. Og ef þér hefðuð
ekki......“
„Mér þykir þetta mjög leitt!“ svar-
aði ekillinn! „Eg er talsvert lajá-
trúaður líka, og ég vildi gefa mik-
ið til að ég liefði ekki farið að
sletta mér fram í þetta.‘,‘
Þau sátu þögul um stund, meðan
hestarnir blésu. Svo hljóp ekillinn
niður af vagninum og þau óku á-
fram. Allt í einu kallaði Letty:
„Douglas! Sjáðu — sjáðu bara.
Heppnin er samt með okkur.“
aði kolli og brosti til gestanna, og
þegar búið var að gifta fóru þau
bæði i vagninn og óku burt.
Þau ætluðu í brúðkaupsferð að
Miðjarðarhafinu, það var það fín-
asta sem þá var til.
Ib dansaði við álfastelpurnar og
þær fallegustu voru alltaf kring-
um hann. Þær gáfu honum hunangs-
vin, sem þau drukku úr blómabik-
urum, og svo borðuðu þau mat,
sem besti matsveinn drottningarinn-
ar hafði búið til.
Þetta var ágætt, en á eftir mundi
Ih alls ekki hvar liann var. Loks
flaug hópur af álfum heim með
hann og háttaði hann, og nú sá
hann að hann var eins stór og hann
var vanur.
Morgunsólin gægðist á gluggann,
en hann var svo syfjaður, að liann
hallaði sér á liina hliðina og svaf
áfram.
Þegar hann loksins vaknaði, vissi
hann ekki, hvort þetta var veruleiki,
eða draumur — þið ráðið liverju
þið trúið fremur.
Fjögra laufa smári hafði l'lækst í
hárið á henni.
„Já, góða, nú þarftu ekki að liafa
áhyggjur lengur út af fangamark-
inu.“
„Nei, auðvitað ekki.“
— — — Þegar þau komu niður
að vegamótunum fóru þau af vagn-
inum og þökkuðu fyrir flutninginn
og kvöddu. Douglas tók eftir, að nú
var enginn fjögra laufa smári á
húfu ekilsins.
Þeir drápu tittlinga livor framan
í annan, og Douglas gaf honum ríf-
legan skilding í laumi.
— Nei, ég treysti honum ekki
nógu vel til að skilja hann einan
eftir heima.
Skoti nokkur fór einsamall í bruð-
kaupsferð til London.
- Hversvegna tókstu ekki konuna
með þér? var hann spurður, er
heim kom.
Hún liefir komið þangað áður.
Sigga litla er búin að hafa yfir
bænirnar sinar á gamlárskvöld. —
Er nú ekki eitthvað sérstakt, sem
þú þarft að scgja við Gpð á síðasta
kvöldi ársins? spyr mamma hennar.
Jú, gleðilegt nýár, Jesú minn?