Fálkinn - 21.12.1945, Blaðsíða 23

17
JÓLABLAÐ FÁLKANS 1945
og líklist livítu kala
blóminu á kistulok-
inu. Þetta var eins
og í þjóðvísunni um
hrúðina með dauð-
an brúðgumann við
hlið sér.
Barnsandlitin með
skemmtilegu frekn-
urnar og skæru
augun, við hliðina
á móður sinni, heil-
brigðar hrinurnar í
nýfæddu barninu,
þegar presturinn
jós það vatni og
hafði yfir skirnar-
heitið — þetta voru
raddir lífsins í þess-
ari hljóðkviðu.
Þarna var allur
söfnuðurinn guð-
feðgin.
Nú gengur liún,
móðir-ekkjan-hrúð-
urin til hliðar, og
presturinn gengur
þangað, sem hún
stóð áður. Hann les
hin hátíðlegu orð
um manninn, sem
lifir aðeins stutt,
vex eins og blóm
og visnar svo —
hverfur eins og
skugginn. - Rödd
prestsins er sterk og
trúarviss, þegar
hann mælir fram
orðin um, að „Jes-
ús Kristur, frelsari
vor, mun vekja þig
aftur á efsta degi.“
Jú, þetta var ein-
'kennilegur vefur
lífs og dauða og
upprisu.
Af bekkjunum,
karlmannamegin,
standá nú upp átta
svartklæddir bænd-
ur, með hattana í
höndunum. Þeir eru
allir á líku reki og
sá látni. Þeir skipa
sér beggja vegna
við líkkistuna, taka
burðarólina um öxl
og lyfta kistunni var
lega. Þeir hera hana
um göng jólakert-
anna, út kirkjugólf-
ið og út i hláa
morgunhirtu jóla-
dagsins.
Konan með ný-
fædda barnið á
handleggnum og
hin tvö sitt á hvora
hlið hennar á eftir.
Söfnuðurinn stend-
ur upp og syngur.
Heill söfnuður,
Frumh. á bls. 39.