Fálkinn - 22.03.1946, Blaðsíða 9

FÁLKI.NN
9
orður og titlar og allt þesshátt-
ar, þeir væru það sem þeir
væru: frjálsir og óháðir menn,
sem gerðu það sem þeim gott
þætti. Skál! En svo maður viki
aftur að því, sem áður var
minnst á — það var býsna vel
sagt þetta um hráefnin. En
hvað olíuna snerti sérstaklega
þá væru það nokkur atriði,
sem hann langaði til að heyra
liann skýra nánar fyrir sér . .
Og litli grái maðurinn með
mjóa liálsinn útmálaði og
skýrði. Það var engum vafa
bundið að mest af því sem
hann sagði var bull, en livað
gerði það til? Honum gafst
færi á að láta ljós sitt skina,
og það var það eina, sem Knút-
ur Rask, fiflið, kærði sig um.
Þeir hurfu frá fjárhagsmálun-
um og heimspólitik yfir í listir
og vísindi, trúarbrögð ........
mjóninn, sem nú var ekki grár
lengur heldur eldrauður hafði
vit á öllu. Já, betur en nokkur
annar! Það var yndi og ánægja
að lilusta á liann.
Þegar þeir loksins kvöddust
var það mjór maður, en fullur
af sjálfstrausti og gleði, sem
skók héndur Knúts Rasks og
sagði: Þetta hefir verið fram-
úrskarandi skemtilegt kvöld!
Mér þykir svo vænt um að
hafa kynnst yður. Ef inaður á
að hafa nokkurt gagn af að
tala við menn, þá verða það
að vera menn á sama gáfna-
reki og maður er sjálfur. Þakka
yður fyrir — þakka yður hjart-
anlega fyrir! Mér þætti gam-
an að sjá yður bráðum aftur,
en þér skiljið, herra aðalkons. .
— Uss, við komum okkur
saman um að minnast ekki á
það —. ...
— Nei, vitanlega ekki! Hann
þrýsti liönd Knúts Rasks enn
einu sinni. — Eg ætlaði bara að
segja yður, að hvað viðvíkur
því að sjást aftur þá .........
— Þá verðum við að láta til-
viljunina ráða því. Eg verð
talsvert bundinn núna fyrsta
kastið ......
— Eg skil — eg skil!
— En við rekumst áreiðan-
lega á þegar minnst varir. Yer-
ið þér nú sælir!
Iínútur Rask lyfti hattinum,
og í sama bili sem kirkjuklukk-
an ómaði tólf slögum út í nótt-
ina, hurfu þeir liver í sína átt-
ina.
Meðan Knútur Rask var að
raka sig morguninn eftir gerði
hann upp reikningana. Af
hundrað krónum átti hann
eftir 4.62! En hann iðraðist
ekki þvi að honum fannst hann
hafa fengið mikið fyrir pening-
ana. Han hafði séð grátt aum-
7
■ spurmngar
1. „Ber er hver að baki, nema sér bróður eigi“ mælti ? ?
2. Hvort er réttara að segja hárétt eða hárrétt?
3. Hvort er lundinn farfugl?
4. Hvað heitir íþróttafulltrúi ríldsins?
5. Hvað heitir höfuðborg Búlgaríu?
6. Hvor er sunnar á linettinum, Róm eða New York?
7. Hvert er suðumark á Fahrenheit?
Svör á blaðsíðu 14.
ingjalegt andlit, sem losnaði al-
gerlega við minnimáttarkennd-
ina — og einlivernveginn hafði
þetta hjálpað honum sjálfum
líka.
Og svo lagði hann nýrakað-
ur og i besta skapi upp í hina
löngu leit eftir að fá eittlivað
að gera. Það hafði verið aug-
lýst staða hjá fyrirtæki, sem
hafði verið versti keppinautur
hans fyrrum. Einmitt staða,
sem hann hefði gjarnan viljað
ná í. En vitanlega mundi fjöldi
sækja um hana.
Þó að liann kæmi klukkutíma
fyrir tímann sátu fjórtán ný-
rakaðir menn á biðstofunni
þegar liann kom, og bitu á jaxl-
inn. En loksins kom að hon-
um. Hann setti andlitið í frjáls-
mannlegar og djarflegar stell-
ingar eins og tækifærinu hæfðu,
geklc inn á slcrifstofuna — og
varð mállaus!
Bak við skrifborðið sat
hranalegur, lítill maður með
mjóan háls, sem stóð upp úr
allt of víðum flibba, og gam-
aldags nefldemmugleraugu sátu
á skakk á hvössu nefi. Þetta
var maðurinn frá i gær! í sama
bili og vatnsbláu augun í hon-
um rákust á Knút spratt hann
upp.
— Herra .... hann stamaði
og vissi elcki sitt rjúkandi ráð.
Knútur Rask hafði þegar
jafnað sig eftir áfallið.
— Við neyðumst víst til að
sleppa titlunum um aldur og
æfi, hr. skrifstofustjóri, sagði
hann hlæjandi. — 1 gær var
i gær. í dag .......
— Hm! má ég spyrja ....
Skrifstofustjórinn hafði sigið
niður í stólinn aftur og pírði
hálfbrostnum augum á Rask.
— Þetta var ekki annað en
spaug. Eg lieiti Knút Rask. Eg
er kominn hingað til að sækja
um stöðuna, sem þér hafði
lausa.
Maðurinn við skrifborðið
stirðnaði upp. — Þér leyfið yð-
ur að koma liér. Og standa aug-
liti til auglitis við mann, sem
þér hafið ætlað að reyna að
draga dár að! hvæsti liann. —
Þóttust þér ekki vera sonur
aðalkonsúls .......
— Og kallaði ég yður eklci
bæði dolctor og prófesor? Vor-
um við ekki jafningjar, frjáls-
ir, frjálsir, sterkir og vitrir —
báðir tveir?
— Hvílík yfirtaks frekja!
— Þetta var ekki nema
græskulaust gaman.
— Sparið j'ður gamanið. Eg
ætti að kæra yður fyrir lög-
reglunni.
— Væri það ekki synd? Eg
vildi aðeins það besta. Leið yð-
ur kannske ekki vel sem gest-
ur minn? Ekki gat ég annað
séð að minnsta kosti.
— Út með yður! Út! Ú!
— Þér álítið að ég geti ekki
komið til mála?
— Jú, í tukthúsinu eða vit-
lausraspítala! Út!
— Verið þér sælir, herra
skrifstofustjóri! Knútur Raslc
hneigði sig brosandi um leið
og hann kvaddi. Það var eins
og brennisteinn og gall gufaði
út úr afskræmdu andlitinu á
skrifsofustjóranum.
Eiginlega liefði sagan átt að
enda með því, að Knútur Rask
var rekinn út þarna, og það
var rökrétt afleiðing af því,
sem liann hafði gert. Því að
það var í rauninni furðulegt
tiltæki að fara að losa um
hlekkina á meðbróður sínum
í nokkra klukkutíma, og láta
hann halda sig frjálsan. Hug-
myndin var fögur í sjálfu s'ér,
en það er víst alrangt að bera
noklcra umhyggju fyrir með-
bræðrum sínum. Segi einhver
eitthvað annað þá er það ekki
annað en úreltur þvættingur.
Ef maður vill fjdgjast með tím-
anum þá á maður að skoða
náunga sinn, sem fjandmann
sinn, eða að minnsta kosti að
hugsa aldrei um aðra en sjálf-
an sig......
En tilviljunin vildi nú fara
öðru vísi að með Knút Rask.
Þegar hann kom fram á
fremri skrifstofuna rakst hann
á háan rnann snöggklæddan og
með sjálfhlekung milli tann-
anna. Maðurinn var með hend-
urnar fullar af skjölum og
hafði ósköpin öll að gera.
— Afsakið þér, sagði Knút-
ur og greip sjálfblekunginn á
lofti um leið og hann hrökk út
úr munninum á manninum.
— Ekkert að afsaka! sagði
hinn og hló. — Hver eruð þér
annars, mér finnst ég hafa séð
yður áður? Eg er forstjórinn
hérna.
Knútur Rask kynnti sig og
sagði frá hvar hann hefði starf-
að áður.
— Já, nú man ég eftir yður.
Þér náðuð einu sinni i stóran
skiftavin rétt við nefið á okk-
ur, sagði forstjórinn. — Hvað
gerið þér núna?
— Leita mér að atvinnu!
— Viljið þér koma til mín?
— Nei. Það eru engin tölc á
því. Eg var einmitt að tala við
skrifstofustjórann.
— Skrifstofustjórann? Hvaða
hull! Hann gerir ekki annað
en að fara yfir umsækjendurna.
Eg vel manninn sjálfur. Og ég
þarf á yður að lialda, Knútur!
Komið þér inn — við skulum
lala um kjörin. Nú, þér eruð
svo liugsandi, er eitthvað að?
Nú sagði Rask forstjóran-
um lireinskilnislega frá þvi,
sem gerst hafði daginn áður,
en fór litið út í samtalið við
skrifstofustjórann. Forstjórinn
skellihló.
— Þér eruð fáhjáni, Rask!
sagði hann svo. — En mér lík-
ar nú samt vel við yður fyrir
þessa sögu. Mortensen skrif-
stofustjóri er gömul edikflaska,
sem þér megið ekki taka of
hátíðlega. Þegar við komum
okkur saman — og ég hefi liugs-
að mér að láta yður liafa stærra
verksvið en ég hafði ætlað nýja
manninum áðiir — þá farið
þér hara inn til lians, sláið á
öxlina á honum og segið: —
Jæja, gamli prófessor, þá eig-
um við að vinna saman! Næsta
miðdegisverðinn borgið þér —
en ef þér viljið það ekki þá
getið þér látið það ógert! Því
að, sjáið þér Rask, algengt fólk
verður að meðhöndla eins og
algengt fólk. Það þýðir ekki
að vera að lyfta þvi upp til
skýjanna, því að það vill helst
sitja á sama stað og það hefir
setið. Og þar á það líka heima.