Fálkinn - 22.03.1946, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
VHG/Vtf
LES&HbURNIR
Apinn og úlfurinn
Einu sinni voru karl og kerling,
sem áttu lítinn apa og lítinn strák.
Apinn hét Jimmi og strákurinn liét
I)ick. Karlinn var vanur að haf'a
apann með sér þegar hann fór
í kaupstaðinn. Apinn dansaði á göt-
unni og lék allskonar Iistir. Og svo
fékk karlinn peninga lijá þeim,
sem horfðu á. Og svo keypti karlinn
mat og fór með hann heim til
kerlu sinnar.
En einn góðan veðurdag vildi
apinn ekki dansa og leika meira.
Hann var orðinn svo gamall að
iiann gat það ekki. Þá varð karlinn
reiður því nú fékk hann enga pen-
inga fyrir mat. Þegar hann kom
heim til kerlingarinnar sagði liann:
— Nú vil ég ekki eiga apann
lengur. Á morgun fer ég með hann
og fleygi lionum i sjóinn.
Apinn Jimmi sat inni i nœsta
herbergi og þegar hann heyrði
livað karlinn sagði, varð hann
skelfing aumur.
— Eg vil ekki láta fleygja mér i
sjóinn, hugsaði liann með sér. Eg
vil vera hérna áfram. Hversvegna
er karlinn svona vondur við mig
núna þegar ég er orðinn gamall?
Eg hefi dansað og lioppað svo mik-
ið fyrir liann áður og útvegað hon-
um mikia peninga.
Kerlingin vorkenndi apanum, og
vildi ekki láta drekkja honum.
— Hver veit nema það komi fisk-
ur og éti hann, aumingjann, sagði
hún.
— Já, það væri líka best, sagði
karlinn.
En Jimmi varð enn sárari: —
Eg held að ég verði að fara út í
skóg, og sjá hvort ég hitti ekki
nein dýr að tala við, hugsaði liann.
Og svo fór apinn. Þegar hann
liafði gengið um stund mætti hann
úlfi.
—- Góðan daginn, herra úlfur!
sagði Jimmí. Skelfing áttu gott að
vera svona stór og sterkur og dug-
legur að hlaupa.
Þegar úlfurinn heyrði allt hrós-
ið varð hann svo upp með sér og
teygði sig þangað til hann varð
afar langur.
— Já, það kemur sér að vera
stór og sterkur þegar maður er
að lilaupa um skógana, sagði úlf-
urinn.
— Eg viidi óska að ég væri svona
sterkur, sagði apinn.
— Hversvegna óskar þú þess?
sagði úlfurinn. — Og hversvegna
ertu svona gugginn?
— Mér líður svo illa, sagði ap-
inn. Karlinn, sem ég á heima hjá
segir að ég sé orðinn of gamall, af
því að ég er hættur að geta dansað.
Hann fær enga peninga þegar ég
dansa ekki, og þessvegna vill hann
ekki fæða mig lengur. Og ekki
fæ ég að vera í húsinu hans lield-
ur. Á morgun ætlar hann að fleygja
mér í sjóinn. Svo að það er engin
furða, þó að það liggi illa á mér.
Jú, úlfinum fannst það ekki nema
eðlilegt. En af þvi að apinn hafði
verið kurteis við úll'inn þá vildi
úlfurinn reyna að hjálpa apanum.
— Heyrðu, Jimmí, sagði hann.
Eiga þau ekki lítinn strák, karlinn
og kerlingin, sem lieitir Dick?
— Jú, sagði apinn.
— Þá veit ég hvernig ég á að
lijálpa þér, sagði úlfurinn. Iierl-
ingin er vön að setja út vagninn
með stráklinokkanum í, þegar hún
er að vinna. Nú skaltu sjá. Þegar
hún hefir sett Dick Jitla út á morg-
un, þá ætla ég að koma og taka
liann .og Iilaupa með hann inn í
skóg. Og þá verður kerlingin nú
sorgbitinn. En þá skaltu flýta þér
og lioma á eftir mér og ná í stráli-
inn lijá mér. Þegar þú kemur með
hann aftur, lagast þetta allt, sjáðu
til.
--------Jimmi varð liiminlifandi.
Og morguninn eftir gægðist hann
út um gluggann, þegar kerlingin
setti vagninn með Dick litla út.
Eftir dálitla stund kom úlfurinn.
Og hann tók drenginn úr vagninum
og hljóp með hann inn í skóg.
Kerlingin æpti og fór að gráta. Og
karlinn varð sárhryggur líka.
En nú flýtti apinn sér á eftir
úlfinum. Þegar Jimmi kom inn í
skóginn stóð úlfurinn þar og beið.
Og Dick litli lá í grasinu og orgaði.
-—• Taktu nú strákinn og berðu
hann varlega heim, sagði úlfurinn.
Og það gerði Jimmí! Þegar liann
kom heim með snáðann urðu karl
og kerling heldur en ekki glöð. Þau
föðmuðu Jimmí.
— Nú máttu ekki drekkja honum
Jimmí, sagði kerlingin. Því að hann
bjargaði drengnum okkar. Nú skal
Jimmi fá að éta eins mikið
og hann vill. Og hann skal alltaf
verða hjá oklcur og gæta að drengn-
um okkar. Þá tekur úlfurinn hann
ekki frá okkur.
Karlinn samsinnti ]>ví. Og Jimmi
varð barnfóstra.
En um kvöldið fór hann út í skóg
og þakkaði úlfinum fyrir hjálpina.
Einu sinni var Lúðvík XIV að
basla við að setja saman kvæði.
Hnoðaði liann því saman og sýndi
það svo Boileau, liirðskáldinu, og
spurði hvernig honum þætti.
— Sire, svaraði hann, — eins
og ég liefi altaf sagt þá er yður
enginn hlutur ómögulegur. Þér haf-
ið ætlað að yrkja lélegt kvæði. Og
það hefir yður fyllilega tekist.
Adamson.
Skrítlur
— Nú er ég búinn að vera fullur
i fimm daga, þegar morgundagur-
inn er talinn með.
*****
— Getið þér, maður minn, gert
svo vel og sagt mér, hvar útsýnið
er fegurst hér um slóðir?
— Ojú jú, það ætti að vera vanda-
laust. Fylgið bara bréfaruslinu og
tómu niðursuðudósunum þar til er
þér komið að flöskubrotunum, þar
er það, Ijúfurinn.
...... og hvað voruð þér eigin-
lega að gera þarna suður í Afrik-
unni............ a ?
— Já, halló, það var út af þess-
um rottuhundi, sem ég keypti hjá
ykkur i gœr.. ..
Þýsk herdeild gekk um Dramm-
ensveginn í Oslo og söng fulluin
hálsi: — „Wir faliren gegen Enge-
land.“ Gömul kona, sem mætti þeim,
sagði: — Þá eruð þið að villast
Þetta er leiðin til Drammen!